Zoekgeraakt

Reina:

Het gebeurde op een doodgewone zaterdag, aan het einde van de week.
Er was wel iets wat een klein beetje anders was dan andere zaterdagen, maar verder was er niet echt iets bijzonders. Totdat ik daarvoor zorgde. Voor dat bijzondere dus.

mestplank en zitstokken worden gepoetst

Ma Tok was de hele middag bezig met ons huis.
Dat doet ze wel vaker, maar nu duurde het wel erg lang.
Ze haalde de zitstokken eruit, de mestplank en toen ook nog alle bodembedekking van het plateau. Dat had ik nog nooit meegemaakt zolang ik hier ben en dat is toch alweer best een tijdje.
Ik vroeg aan Geertrui, die nu de oudste is, wat er aan de hand was. "O, niets bijzonders, hoor, ons huis krijgt een goede beurt," zei de krullenbol.
Goed, dat wist ik dan ook weer. Ik ging maar gewoon mijn gang, lekker scharrelen en een ei leggen in een legnest, kletsen met Pippa en Babette, een stukje oplopen met Laza, totdat ik een

het huis is ingespoten met wit spul (tegen de luis)

beetje moe begon te worden.
Ik ga dan altijd even lekker in het Tok-huis uitrusten, maar dat was er nu niet bij. Ma Tok was net alles aan het natspuiten met wit spul uit een fles.
Ik zocht en ik zocht, totdat ik een mooi plekje vond om even een tukje te doen. Heerlijk!
Na een tijdje schrok ik wakker door het geroep van Laza, hij riep dat we op stok moesten, het werd donker. Ja, dat zag ik ook wel, maar waar was ik nou toch beland? Ik herkende het helemaal niet.
Ik bleef maar stil zitten waar ik zat, het voelde wel veilig.

de donkere tuin met de struik en de boom, waar Ma Tok Reina
niet kon vinden

Ik had al een poosje niets meer gehoord en ik sukkelde bijna weer in slaap toen ik Ma Tok hoorde roepen.
Dat was nog steeds niets bijzonders, maar wát ze riep was dat wel. Ze riep mijn naam!
"Reina, Reina, waar zit je toch?" hoorde ik. En ik zag een lichtje door de tuin bewegen. Dat was Ma Tok met haar zaklamp, die mij aan het zoeken was. Ze riep en ze liep wel een kwartier door de tuin.
Toen was het lichtje weg en ik hoorde haar stem heel zachtjes: "Weten jullie ook niet waar ze is?" Dat vroeg ze vast aan de andere kippen, die lekker met z'n allen in het Tok-huis zaten.
Niemand gaf antwoord, ik denk dat niemand wist waar ik was.
Dat wist ikzelf niet eens.
Weer hoorde en zag ik Ma Tok met haar lamp door de tuin lopen.
Ze keek echt overal, achter

de fiets van Ma Tok in de grote schuur

Soestdijk, in Soestdijk, achter de hokken van Pippa en Babette, achter het lege broedhokje, onder de struik, in de struik, onder de boom, in de boom... Haar roepen klonk steeds ongeruster.
Toen hoorde ik een deur opengaan en was ze opeens veel dichterbij mij. Ze zei, bijna wanhopig: "Reina, tok eens terug, dan kan ik je vinden."
Dat was een goed idee van haar en ik zei zachtjes: "Tokketokketok."
Toen scheen het licht plotseling in mijn ogen en zag ze me zitten. "Rare meid," zei ze, "wat doe je daar nou? Was je de schuur in gegaan en kon je er toen niet meer uit? Je hebt wel een mooi plekje gevonden, op het stuur van mijn fiets." En toen lachte ze en tilde ze mij op en bracht me naar het Tok-huis, waar ze me op de stok naast Laza zette.
Zo was er een goed einde gekomen aan een dag, die toch bijzonder was geworden.
En we sliepen allemaal heerlijk in het helemaal schone huis.

Ma Tok: Hebt u het extra verhaaltje hieronder al gelezen? 
Eigenlijk is het meer kijken dan lezen, maar het is de moeite waard.