Writers block

Xara:

Ik mag van Ma Tok wat vertellen vandaag, maar nu zit ik met een probleem.
Er is namelijk niets noemenswaardigs gebeurd in de Tok-tuin de laatste tijd.

Geertrui scharrelt op haar gemak rond

Ja, het is mooi weer en we lopen allemaal heerlijk buiten te scharrelen, maar iets om aan u te vertellen is er eigenlijk niet. En ik kan natuurlijk niet zomaar iets uit mijn teen zuigen en dan net doen alsof het echt gebeurd is.
Dus ik ging eens goed naar de anderen kijken, misschien zou ik dan op een idee komen.

Ik zag Geertrui op haar gemak rondscharrelen en hier en daar iets oppikken.
Verder was Laza bezig achter alle hennen, die bij hem in de buurt kwamen, aan te rennen om hen te treden. Dat komt over hem in het voorjaar, daar kan hij niets aan doen. En ach, onplezierig is het niet, dus ik laat hem meestal zijn gang maar gaan. Niet iedereen hier denkt er zo over, sommige hennen rennen hard weg als hij avances maakt. Ik heb de indruk dat er kippen zijn die dat gewoon doen om hem een beetje te pesten.

Laza en een deel van zijn harem

Of voor de lol, Laza moet er wat voor doen om hen te mogen treden. Bij mevrouw Wies hebben wij ook diverse hanen meegemaakt, maar die waren helaas verdwenen voordat Kenau, Reina en ik naar de Tok-tuin verhuisden.
Ik vind het wel gezellig, een haan in het kippenhok. Het geeft wat fleur aan de dag, dat gekukel van hem. En hij zorgt ook voor ons, hij roept ons erbij als er iets lekkers te halen valt. Verder geeft hij leiding, al aanvaardt niet iedereen dat zonder slag of stoot. Geertrui bij voorbeeld, die gaat gewoon haar eigen gang. En Laza laat haar maar een beetje, zij is tenslotte de oudste hier. Kenau is en blijft een pittig meisje,

Hannah en Inge innig bij elkaar op het plateau

zij weet altijd precies wat ze wil.
En die twee jonge hennetjes, Hannah en Inge, die pluizenbollen, zitten al een tijd bijna de hele dag op het plateau in het Tok-huis.
Die zijn dus broeds.
Ma Tok haalt ze elke dag van hun plaats om hen buiten te zetten, zodat ze even hun pootjes kunnen strekken en wat wormpjes meepikken, maar ze kruipen telkens weer samen helemaal achteraan in de bodembedekking, zodat Ma Tok ze met een plastic harkje voorzichtig weer naar voren moet trekken om ze te pakken.
Broeden mogen ze niet van Ma Tok, maar dat had u al gehoord, wij zijn

Nadine en Babette op het plateau aan het "broeden"

hier al met genoeg kippen in de tuin.
Ikzelf heb gelukkig niet van die neigingen.
Babette en Nadine wel, die zitten ook vaak boven, maar, gelukkig voor Ma Tok, vóóraan, zodat zij hen makkelijk kan pakken om ze buiten te laten. Die twee vliegen altijd uit haar handen als ze ze gepakt heeft en ze landen dan met een mooie boog in de tuin.
Yvonne en Yvette komen elke dag, als wij naar buiten mogen, vrolijk ons huis in waggelen. "Goeiemorrege!" roepen ze dan opgewekt en daarna gaan ze naar de ton, waar het lekkere eivoer in zit. Ma Tok zegt dan tegen hen dat ze nog even moeten wachten, ze gaat eerst alles opruimen en ons water verversen en daarna krijgen we dat eivoer.

met z'n allen meelwormpjes snoepen

Ze strooit wel alvast meelwormpjes voor ons, zodat we naar buiten rennen, dan kan zij het huis makkelijker schoonmaken. Anders lopen wij voor haar voeten, zegt ze. Yvette gaat meestal een ei leggen in ons huis, Yvonne legt geen eieren meer, zij is met pensioen gegaan. Als er zo'n enorm ei ligt gaat er meestal wel iemand anders een eitje bij leggen. Ik durf dat niet, mijn eitjes zijn zo klein vergeleken met die joekel van Yvette, ik doe het dan maar op een ander plekje, dan lijkt het nog wat.

Zo, nu heb ik  toch een hele tijd gekakeld zonder dat er iets te vertellen was.
Ik kan zo de politiek in.
Ik ben stiekem een beetje trots op mezelf dat ik het toch voor elkaar gekregen heb.
Hopelijk bent u niet boos dat er niets bijzonders over ons in dit verhaaltje staat, maar ja, als er niets is om te vertellen kan ik dat ook niet helpen, toch?

Nieuws over het "gele waaiertje"

Yvonne en Yvette:

Weet u nog dat wij u een verhaal hebben verteld over een eigenwijs kuikentje, dat langs kwam waaien toen het hard stormde? (zie de verhaaltjes van 22 en 29 maart).

het gele waaiertje toen het net uit het ei was gekropen

Het "gele waaiertje" hadden we het beestje genoemd en het kleintje woonde bij de mevrouw, bij wie wij ook even hebben gebivakkeerd.
Op een echte farm.
Dat gele waaiertje wordt al een heel kipje en het blijkt dat het een "zij" is, een hen dus, net zoals wij.
Ze zal niet zo groot worden als wij, denken we, maar wel iets groter dan de meeste leden van de familie Tok. Ma Tok zou haar heel graag een keer in levenden lijve ontmoeten, maar het is wel een behoorlijk eind rijden met de auto, dus daar zal wel niets van komen.

Mevrouw Angelique heeft foto's gestuurd zodat u kunt zien hoe het kleine gele waaiertje er nu uitziet. Ze lijkt totaal niet meer op haar kuiken-vorm, vindt u ook niet?
Ze is niet meer geel en de wind zou er een hele dobber aan hebben om

het gele waaiertje nu

haar omhoog te blazen.
Wij vinden haar erg mooi geworden, al houden wij meer van witte kippen, maar misschien zijn wij een ietsiepietsie bevooroordeeld.

Dit dametje heeft ook nog twee zussen en twee broers, die staan op

geel waaiertje met ervoor 1 van haar zusjes

de volgende foto's.
Lollige kipjes en haantjes, dat moeten wij wel zeggen.
Hun moeder is er ook bij, maar die hadden wij al gezien op de foto's van de vorige verhaaltjes.
Die moeder heeft een baard!
En dat voor een hen, het moet toch niet gekker worden.
Nu schijnt dat bij menselijke vrouwen ook wel eens voor te komen en die vrouwen worden dan zo bijzonder gevonden dat zij een heel festival winnen.
En dat ging niet eens over baarden, maar over zingen.
Met de baard óp de keel in plaats van erin.

Maar ja, mensen zijn rare wezens, daarover zijn wij het hier in de Tok-tuin wel eens.
Al vinden wij Ma Tok een soort van uitzondering op deze regel, maar dat komt misschien omdat zij voor ons zorgt.

Dit alles gekakeld hebbende vragen wij ons af of mevrouw Angelique nog wel eens geredde legkippen

de beide broertjes van het gele waaiertje

huisvest.
Wij waren indertijd bij haar omdat de normale opvang-moeder, om haar zo maar even te noemen, er even niet was.
Op vakantie of iets dergelijks.
Pa en Ma Tok gaan nooit op vakantie. Ja, vorig jaar zijn ze twee hele nachten weggebleven, toen kwam mevrouw Katblad ons eten geven en de kleinere kipjes en Laza uit het Tok-huis laten.
Dat was ook best in orde, maar langer moest het toch niet duren, vonden wij.
Ma Tok hoort bij ons en Pa Tok ook wel een beetje.
En kijkt u nu maar even naar de dame met de baard, hihihi.

geel waaiertje met haar moeder, de dame met de baard

Ma Tok: Met dank aan mevrouw Angelique voor de prachtige foto's.

De grap (2)

Geertrui:

U weet het nog wel, hè, het verhaal van vorige week. Zo niet, dan leest u het nog maar even door.

Ik was ingegaan op de uitspraak van mijn twee jonge vriendinnetjes, Daantje en Dirkje, waardoor iedereen ervan overtuigd was dat ik zwaar depressief en suïcidaal was.

Nadine op bezoek bij Geertrui

Het kostte mij wel enige moeite om me in te houden, vooral als er lekkere wormpjes werden gestrooid, maar ik hield het vol. Daantje en Dirkje waren zo lief om mij elk wat wormpjes te brengen in hun snavels, hihihi, ik leek wel een kuiken.
Maria, die na mij de oudste hen is in de Tok-tuin, kwam een poosje bij me zitten zonder iets te kakelen. Daarna ging ze weer weg.
Nadine kwam ook op mij af, zij kakelde wel wat tegen me, maar het was niet echt iets bijzonders wat zij te melden had. Zij was nog niet verdwenen of Odette kwam bij mij zitten. Zij kakelde niet, maar dat is niet vreemd, zij denkt altijd

Pippa bij Geertrui

van alles en ze kletst maar weinig. Toen na haar Kenau op mij af kwam begon ik het vreemd te vinden. Zij kakelde over het weer, dat niet echt geweldig was op die dag. Zo kwamen alle hennen aan de beurt. Ik begon het behoorlijk zat te worden, ik kon niet eens meer even mijn ogen sluiten om een klein dutje te doen, er zat constant iemand op mijn snavel. Ik was dan ook blij toen Daantje en Dirkje samen op mij af kwamen.
"Wat is er toch aan de poot met jullie allemaal?" vroeg ik ze. Ze grinnikten zachtjes, zodat niemand dat kon horen en begonnen toen uit te leggen wat er door de hele familie was afgesproken. "Wè moetûh err met ons allûh op lettûh dat jè geen rraarre dingûh doet. Daarrom is err een schema opgesteld om naarrighedûh te voorrkomûh," zeiden ze. "Wè

Daantje en Dirkje op weg naar Geertrui

moetûh om de beurrt op jou passûh. Maarria heeft dat bedacht. Zè is bang dat jè jûhselluf wat aandoet, omdat wè het prraatjûh hebbûh rrondgestrrooid dat jè niet verrderr wil levûh. Tenminstûh, zo hebbûh zè het allemaal begrrepûh." Ik moest erg lachen, maar dat mocht natuurlijk niet, daarom deed ik net alsof ik diep bedroefd was en ik stak mijn snavel tussen mijn veren. Zo kon niemand zien dat ik

Geertrui neemt even een slokje voor haar toespraak

bijna stikte.
Ik vond het een erg lollige toestand, maar die bemoeizucht van allemaal begon mij toch behoorlijk de keel uit te hangen. Daarom vroeg ik Daantje en Dirkje om iedereen bij elkaar te roepen, omdat ik wat te zeggen had.
"Ga jè het nôu al verrtellûh?" vroegen de boefjes teleurgesteld. "Ja," zei ik, "ik heb er schoon genoeg van, al is het een goeie grap geweest."
Daan en Dirk riepen de hele familie bij elkaar en ze kwamen allemaal

Geertrui gaat haar verhaal vertellen

nieuwsgierig aanrennen.
"Ik heb jullie iets te vertellen," zei ik. Iedereen was meteen doodstil, ik weet niet wat ze verwachtten, misschien dat ik mijn dood ging aankondigen of zo.
Ik vertelde hoe het hele verhaal in de wereld was gekomen.
Dat Daantje en Dirkje Laza voor de gek hadden gehouden; hoe zij Laza meteen hadden verteld dat het een geintje was, maar één van de hennen moet gehoord hebben wat er was gezegd en toen Yvonne aan mij had gevraagd of ik ook pillen

Yvonne voelt zich een beetje dom

moest en ik had gezegd dat er voor mijn kwaal geen medicijnen waren, had zij de conclusie getrokken dat ik geen zin meer in het leven had.

"Maar wat is je kwaal dan?" vroeg Yvonne, die zich een beetje dom voelde.
"Ouderdom natuurlijk," lachte ik, "daar is geen kruid tegen gewassen. Hoewel Daantje en Dirkje mij erg helpen om alles van de vrolijke kant te blijven zien."
"Dus je wilt niet dood?" vroeg de één na de ander.
"Tuurlijk niet, ik vermaak mij hier nog prima, alleen moeten jullie me nu en dan wel even met rust laten. Ik word tenslotte een dagje ouder."
Iedereen lachte en we gingen allemaal weer vrolijk aan de scharrel.
Daantje en Dirkje kakelden tegen mij dat zij de duur van de grap veel te kort hadden gevonden, maar ik was blij dat ik weer gewoon mezelf kon zijn.

De grap (1)

Geertrui:

Mij is ter ore gekomen dat Daantje en Dirkje zich hebben misdragen. LazaRus kwam het aan mij vertellen. Hij vond het beter dat ik het rechtstreeks van hem hoorde in plaats van via een gerucht. Want geruchten zijn vaak erger dan de oorspronkelijke gebeurtenissen.

Yvonne komt bezorgd naar Geertrui toe

Toen ik hoorde wat er precies was gebeurd moest ik eerst mijn snavel in de plooi houden. Laza was zo ernstig, terwijl ik weet dat Daan en Dirk gewoon twee ondeugende meiden zijn, die nu en dan even gek moeten doen.
Ik tilde er dus niet zo zwaar aan. Maar toen ik later door Yvonne werd aangekakeld met de vraag of ik soms ook ziek was, net zoals zij, begon ik te begrijpen dat Laza gelijk had gehad met zijn waarschuwing.
Ik besloot het vuurtje een beetje aan te wakkeren. Ik vertelde Yvonne dat ik niet echt ziek was en dat pillen dus ook niet zouden helpen bij mij. "Nee," zei ik, "voor mijn kwaal bestaat geen medicijn."

Pippa is van haar nest af gekomen

Yvonne liep bezorgd weg en ik kon mijn lachen bijna niet inhouden. Toen even daarna Pippa naar mij toe kwam om met mij te kakelen begreep ik dat het praatje aardig zijn ronde aan het doen was. Pippa is namelijk broeds en dan komt zij alleen voor héél belangrijke dingen van haar legnest af.
"Ik hoorde dat er iets heel ergs met je aan de poot is, Geertrui," kakelde ze met een bezorgd gezicht.
En weer moest ik mijn snavel krom trekken om niet in lachen uit te barsten. Als dat zo doorgaat is die vanavond echt krom.
Ik vertelde Pippa dat er niets aan te doen was en zij scharrelde droevig naar haar nest terug.
Ik kreeg bijna alle hennen op bezoek, het leek wel of ik een koningin was die audiëntie hield. En allemaal toonden ze medelijden met

"depressieve" Geertrui met haar kop omlaag

mij. Het gekke was dat eigenlijk niemand rechtstreeks vroeg wat er nu precies met mij aan de poot was. Ze hadden blijkbaar de conclusie getrokken dat ik in een ernstige depressie verkeerde.
Om dit nog wat aan te dikken ging ik met mijn kop naar beneden in een stil hoekje zitten.
Daantje en Dirkje kwamen samen ook nog langs. Ze keken een klein beetje zorgelijk, dus ik heb hen een vette knipoog gegeven. Grinnikend liepen ze door en even later hoorde ik ze schateren van het lachen. Daarvoor kregen ze op hun kop van

Daantje (rechts) en Dirkje

Nadine, die iets tegen hen fluisterde wat ik niet kon verstaan. De twee ondeugden trokken hun snavels krom, net zoals ik dat telkens moest doen. Ik hoorde hun onderdrukt gegiechel toen Nadine weg was. Ik vroeg hen wat Nadine had gefluisterd en Daantje zei proestend: "Se sei dattûh wè rrekening moestûh hoûdûh met un deprressievûh hen in de teûn. Dat ben jè zekûr?" Ik grijnsde en zei dat iedereen dat dacht, hoewel ikzelf nooit het woord depressie heb laten vallen.
"Goeie grrap!" zei Dirkje en ze huppelde samen met haar vriendinnetje verder de tuin in.

Hoe dit avontuur verder afloopt kunt u volgende week lezen.

Natuurlijk broeden of met een machine?

Daantje en Dirkje:

Hebbûh jullie ut al gesien, die twee mallerrds?
Ze zittûh de hele dag samûh in een legnest.
En dat met dat mooie weerr! Als die niet van lotjûh getikt sèin, dan wetûh wè ut niet meerr.

Odette (links) en Pippa

Overr wie wè ût hebbûh?
Overr Pippa en Odette.
Helemaal knetterr sèin die twee.
Ma Tok denkt dat ze brroeds sèin. Nou, daarr hoef je geen herrses voorr te hebbûh, om dat te zien.
Ze zittûh daarr echt niet omdat ze het koûd hebbûh, hihihi.
Ut werrd nog mooierr toen Ma Tok ze beûtûh zettûh.
Wè dachtûh dattese toen wel zoûdûh gaan scharrrrelûh, maarr nee hoorr, ze blevûh gewoon naast mekaarr zittûh, zomaarr op de stenûh.
Ûn gaatjûh in hun kop hebbûh ze, allebèi. Kèk ze dan is zittûh daarr, jûh, ût is toch om jûh te bescheûrrûh!

LazaRus:

Daan en Dirk, niet zo oneerbiedig kakelen over de oudere hennen.

Pippa met haar D-kuikens, waaronder Daantje en Dirkje

Als er nooit iemand broeds zou zijn geworden waren jullie niet uit je ei gekropen, denk daar maar eens over na.
Dat betekent niet dat ik kan begrijpen hoe je drie hele weken op een paar eitjes kan blijven zitten, maar het is goed dat er hennen zijn, die dat wel doen, anders waren wij kippen snel uitgestorven.

Daantje:

Hahaha, jè hep zekerr nog nooit van een brroedmachien gehoorrd?
Weet jè wel dat err helemaal geen kip aan te pas hoeft te komûh om eierrûh ûit te brroedûh?

Dirkje:

En als die kûikes ûit hun eierrûh sèn gekrropûh worrdûh ze warrum gehoûdûh onderr een warrmtelamp. Dan is err ook geen hen bè nodig.

LazaRus:

broedmachine (foto internet)

Natuurlijk heb ik wel van die dingen gehoord, maar ik vind dat geen vooruitgang.
Natuurlijk broeden en opgevoed worden door een kloek is veel beter voor de kuikens.
Ze leren dan van hun moeder hoe ze zich moeten gedragen.
Als ze onder zo'n lamp groot worden moeten ze alles zelf maar uitzoeken.

Mmmm, nu ik er eens dieper over nadenk geloof ik dat er wat jullie betreft niet veel verschil te bemerken is qua opvoeding, maar dat komt door Geertrui, heb ik gehoord.

Daantje en Dirkje:

Hahaha, ja, die goeie Geerrtrrêu, die is zo lollig!

Geertrui

Veel grrappiger dan onse èige brroedmoederr, dat is maarr un saaiûh kip.
Met onse vrriendin kunnûh wè nog es lachûh.

Heb jè trrouwens al gehoorrd dat Geerrtrrêu erroverr denkt om êut te stappûh, LazaRRus?
Ze worrdt ut levûh un beetje zat nu ze zo oud is.
Voorral omdat err zo wènug te belevûh valt de laatstûh tèd.

Hahahahaha! Grrapjûh!
Jè zôu jûh èigûh snavel ûs hebbûh moetûh zien, Laza.
Om in te lijstûh, zo geschokt.

LazaRus:

Wat een geboefte zijn jullie toch.
Ik schrok me werkelijk een kammetje toen jullie dat zeiden over Geertrui.
Dat zijn geen leuke grapjes, meiden.
Denk erom dat ik zoiets NOOIT meer wil horen.

Daantje en Dirkje:

Sorrrry, Laza, maarr wè kondûh het echt niet latûh om je aan het schrrikkûh te makûh toen je ons zo op ons kop gaf.
En wè sullûh ût nooit meerr doen, eerrewoorrd!