Eindelijk weer eens een grap

Wendy:

We hebben weer eens een geintje uitgehaald, we vonden dat het daar hoog tijd voor was. 

de Geertruitjes

Dat kwam omdat Dana aan mij vroeg of ik nog eens wilde vertellen over vroeger, toen de beroemde Geertruien er nog waren. 

Ik ging naar Wiske, zij is de oudste hier en zij weet dus het beste hoe het toen was. 

Wiske begon meteen met een verhaal over die tijd en alle kippen kwamen erbij staan om te luisteren en zo nodig aanvullingen te geven. Het werd een gekakel van jewelste en ma Tok kwam kijken of alles goed ging bij ons. Ze zag natuurlijk niks vreemds dus ze vertrok weer naar boven, haar huis in. 

Wiske vertelde en vertelde en de vier nieuwe hennen stonden met hun snavels open om maar niets te missen. "Dat moet echt een mooie tijd geweest zijn," kakelde Donna. 

Wiske, de oudste van de familie Tok

En zo kwamen wij op het idee om weer eens wat geks te doen. Dina vroeg of zij, de vier witten, mee mochten doen met het grapje en tot mijn verbazing zei Wiske, die altijd heel serieus en streng is, dat ze al een plannetje had en dat de vier D's daar de hoofdrol in mochten spelen. Duna keek een beetje benauwd, maar ze vond het toch wel mooi dat ze mee mocht doen. 

Er werd druk overlegd over Wiske's plan en iedereen was het met haar eens dat het lollig was. 

Wie er tussen genomen zou worden? De hele familie Tok was aanwezig geweest bij het overleg, dus het moest iemand anders zijn. En wie is er dan om voor de gek gehouden te worden? 

Juist ja, ma Tok! 

Wij keken even of ze niets gehoord

4 grote eieren in het nachthok van Soestdijk

kon hebben, want als het mooi weer is zit zij soms op haar terras boven en aan haar oren mankeert nog niets. Toen we haar hoorden niezen in haar huis wisten we dat dat wel goed zat. En zo begonnen we met de voorbereidingen voor ons plan. 

De volgende dag hoorden we ma Tok de tuin in komen, waar zij hartelijk werd begroet door Dana, Dina, Donna en Duna. Ze ging eerst naar het nachthok van Soestdijk, waar zij altijd de door de vier witten gelegde enorme eieren verzamelt. Ze bedankt ze altijd uitbundig, meestal liggen er drie en soms vier eieren in de

Wiske en de 4 witte hennen

bodembedekking. 

Die morgen lagen er maar twee, maar ook dat kwam wel eens voor, dus ze had nog niets in de gaten. De morgen daarop lagen er weer maar twee eieren en de dag erna lag er maar één. "Zijn jullie een beetje van de leg? Jullie zijn toch niet ziek hè?" vroeg ze. De witte dames liepen gewoon rond te scharrelen, dus ma Tok dacht dat het wel weer goed zou komen. De dag daarop lagen er weer twee eieren en de dag daarna helemaal geen. 

Toen werd ma Tok wantrouwig, ze ging achterin de tuin kijken of daar misschien eieren waren gelegd, maar ze vond niets. 

De dag daarop lag er weer niet één ei en toen ging ma Tok echt zoeken.

grote witte eieren in de grote schuur

Overal waar wij konden komen keek ze en eindelijk vond ze, helemaal achterin de grote schuur, een hele berg grote witte eieren. 

De witte hennen stonden in de open schuurdeur te kijken naar haar en ze lachten zich een kammetje toen ze haar gezicht zagen. Wij kwamen er ook bij staan om te lachen en toen had ze door dat ze ertussen genomen was. Ze lachte vrolijk met ons mee en zei dat we dat leuk hadden bedacht. 

Maar die avond deed ze de deur van de grote schuur bijna dicht, zodat er geen kip meer in zou kunnen. 

"Gewoon voor de zekerheid," zei ze.

De witte brigade

Dana

Dana:

Ik ben nog nooit zó blij geweest, wat is het heerlijk in de Tok-tuin! Mijn drie zussen en ik lopen de hele dag lekker vrij rond in dit kippenparadijs. 

Het is bijna te mooi om waar te zijn. 

Elke morgen als ik wakker word moet ik mezelf even pikken om te beseffen dat ik niet droom. En dan ren ik snel naar beneden, de trap af naar de tuin. Daar ga ik eerst even rondrennen, om zeker te weten dat het echt waar is dat ik hier woon. Daarna ga ik eten en een ei leggen als dat er is en dan ga ik weer naar beneden om verder de hele dag te scharrelen.

Dina

Dina:

Ik kan nog steeds niet geloven dat het echt waar is dat ik hier in deze tuin mag wonen. Ik zag dat Dana zichzelf pikte en ik vroeg waarom ze dat deed. "Dat is om zeker te weten dat ik niet droom," kakelde ze lachend. Heb jij dat niet?" Ik moest toegeven dat ik er ook wel eens aan twijfelde of ik wakker was, maar dat het langzamerhand een beetje begon te wennen. Het fijnste moment van de dag vind ik als ma Tok de tuin in komt om ons wormen te geven en de anderen uit hun huis te laten. Wij rennen elke morgen met ons vieren naar de deur waar ze uitkomt om haar te                                                                                                  begroeten. 

Donna

Donna:

Ik begin al bijna te vergeten dat ik eerst ergens anders woonde, het is niet zo moeilijk om hier te wennen, het is zó fijn! Elke dag vrijheid en lekker buiten scharrelen, er is geen beter leven denkbaar voor een kip. En het bijzonderste vind ik dat er ook een haan is. Ik had nog nooit van mijn leven een haan gezien, dus ik kan niet vergelijken, maar ik vind hem erg mooi, al is hij wel klein. Hij kraait ook prachtig, de eerste keer dat hij dat deed schrok ik me een kammetje, maar nu ben ik het gewend. Hij is hier om ons te beschermen heeft hij gekakeld; ik zou niet weten waartegen want alles is hier super veilig voor ons, maar de gedachte aan een beschermer is mooi.

Duna

Duna:

Ik weet elke morgen niet hoe ik het heb als ik wakker word. Geen druk gekakel om me heen en geen gevecht om aan voldoende eten te komen, nee, gewoon rustig een paar snaveltjes vol nemen en dan naar beneden gaan om te scharrelen in de ruimte. Het is nog steeds bijna niet te geloven dat ik hier nu de rest van mijn leven mag blijven, maar ma Tok heeft gezegd dat dat echt waar is. Als ik later op de  dag weer trek krijg is er altijd nog genoeg eten over, de voersilo in ons nachthok is altijd vol. En water is er ook, in de ren en ook nog buiten in de tuin. Eieren leggen doen wij altijd in het nachthok, zodat ma Tok er niet naar hoeft te zoeken in de tuin. 

Dana, Dina, Donna en Duna:

Wij zijn allemaal blij dat we hier mochten komen wonen en dat de kippen, die hier al waren, zo lief voor ons zijn.

Ma Tok: met dank aan mevrouw Marit voor de onderste foto en de titel van dit verhaaltje.

De tsaar heeft gewonnen

Zaza:

Ik heb het wel gehoord, dat onze tsaar tegen ma Tok aan het kakelen was over de vier nieuwe witte kippen. 

de tsaar houdt zijn pleidooi voor de witte hennen

Nikolaas wilde haar ervan overtuigen dat de witte hennen best al uit hun ren zouden kunnen en ma Tok wilde niet toegeven. 

Dan is er nu een nieuwtje te vertellen: de tsaar heeft gewonnen! 

Ma Tok heeft nog eens goed nagedacht over zijn idee dat de vier D's elkaar pikken omdat ze zich vervelen in de ren en toen heeft ze besloten het erop te wagen. Zo gebeurde het op zaterdagmorgen dat zij de deur van de ren open zette en alsof dat nog niet genoeg was deed ze ook de deur van Soestdijk zelf wijd open. Ja, als ze iets gaat doen gaat ze er voor de volle honderd procent voor, onze ma Tok. De witte dames wisten niet hoe ze het hadden, ze stapten voortvarend de tuin in waar ze meteen helemaal naar achteren liepen om te zien hoeveel ruimte ze nu hadden. Dat viel niet tegen, als ik de uitroepen mag geloven. 

achterin de tuin

Dana: "Joh, moet je eens kijken! Zoveel ruimte heb ik nog nooit van mijn leven gezien!" 

Dina: "Ik word bijna duizelig, wat een enorme tuin!" 

Donna: "Een heel grote hoge boom, dat is lekker om onder te schuilen voor gevaar!" 

Duna: "Aarde om in te badderen, heerlijk!" 

Ik vertel het nu alsof ze na elkaar iets kakelden, maar in werkelijkheid klonken al deze kreten tegelijk, zodat ik moeite moest doen om ze te verstaan. 

Ze renden door de tuin heen en weer tot ze alles hadden gezien en gingen toen pas de wormen opsnavelen. Ma Tok had de hele tuin vol lekkers gelegd, graantjes, wormen, slablaadjes,

kennismaking buiten de ren

gierststengels, eivoer, noem het maar op en het was er. Ik begreep wel waarom ze dat had gedaan: op deze manier had iedereen het te druk met snoepen om elkaar aan te vallen. De kennismaking zonder gaas tussen ons en de vier witte dames verliep dan ook prima. 

Ik hoorde ma Tok tegen de tsaar zeggen dat hij gelijk had gehad en dat het haar speet dat ze niet meteen naar hem had geluisterd. Nikolaas kakelde dat hij het haar niet kwalijk zou nemen als het niet weer zou gebeuren, waarop ma Tok in de lach schoot en het hem beloofde. 

Ik was benieuwd of Dana, Dina, Donna en Duna nu ook bij ons in het Tok-huis zouden komen slapen,

Nikolaas beschermt zijn hennen als een echte tsaar

maar dat gebeurde niet. 

Wij waren allang op stok en onze deur was al dicht toen we ze nog steeds door de tuin hoorden scharrelen, ze konden er geen genoeg van krijgen. 

De volgende morgen waren ze alle vier allang weer in de tuin toen onze deur open ging. Ze begroetten ons allerhartelijkst, ze waren in een opperbeste stemming. 

"Wonen jullie allang in dit paradijs?" vroegen ze ons. Daarop ging iedereen haar verhaal vertellen, hoe ze hier uit hun ei waren gekropen of hoe ze eerst ergens anders hadden gewoond, maar dat de Tok-tuin de beste plek was voor een kip om te wonen, altijd voldoende eten en drinken, een veilige slaapplaats en genoeg ruimte. 

"En komen er nooit mannen met grote handen die je in kratten proppen?" vroeg Duna met een klein stemmetje. 

"Die komen er hier niet in, daar zorgt ma Tok wel voor," kakelde ik. 

"En anders ik wel," kakelde onze tsaar.