In memoriam: Angelique

Ma Tok:

Angelique kwam bij ons wonen in 2022, ze was één van de zogenaamde "bofkipjes" die ma Tok bij Hoogendoorn had gehaald om hier in de tuin een tweede kans te krijgen. 

de 5 A's bij elkaar

Ze kwam samen met Annemarie, Amalia, Alexia en Ariane, alle vijf kipjes die niet meer door hun vorige eigenaar verzorgd konden worden. Al snel werden deze kleintjes ziek, Annemarie overleefde het niet maar de anderen werden weer gezond. 

Amalia en Alexia werden vermoord door de hier binnen geslopen poes Luna en Ariane stierf een natuurlijke dood. 

Angelique (links) en Wendy

Angelique sloot vriendschap met Wendy, nadat diens vriendinnetje Willeke was overleden. Ze sliepen elke nacht samen in de grote struik achter in de tuin. 

Ook waren zij beiden lid van de filosofenclub, waarvan Angelique zelfs voorzitster werd. Van deze club zijn nu allen Wendy en Yneke nog over, ik weet niet of zij nu samen verder zullen gaan, het kan ook zijn dat ze er een nieuw lid bij gaan zoeken, twee is niet veel als je de wereldproblemen wil bespreken. Angelique was getuige van Wendy's verslaving en ze hielp ook mee om daar een einde aan te maken  (zie "ochtendhandel" van eind 2024 en begin 2025). 

mooie lieve Angelique

Ze was tot haar laatste dag altijd de eerste die mij kwam begroeten als ik de tuin in kwam om de kippen te gaan verzorgen, natuurlijk samen met Wendy. 

Die taak zal Wendy nu alleen moeten vervullen. 

De dag vóór haar overlijden vond ik Angelique wat stiller dan anders en 's avonds zat ze niet in de struik maar op de grond in het Tok-huis. Ik zette haar op het plateau in de bodembedekking, waar ik haar de volgende morgen levenloos aantrof. 

Ze was in haar slaap overleden.

Ik heb haar begraven in de Tok-tuin, waar ze een fijn leven heeft gehad.

Vaarwel lief klein kipje, we zullen je nooit vergeten.

Droevige mededeling

Ma Tok:

Helaas moet ik u meedelen dat onze kleine lieve Angelique is overleden.

Ze heeft drie jaar in de Tok-tuin gewoond.

De familie Tok is in rouw gedompeld.

Aanstaande vrijdag kunt u haar "in memoriam" lezen.

De eerste morgen

Lisa:

Er zijn zomaar vier nieuwe kippen bij onze familie komen wonen. 

Ze verblijven voorlopig nog in Soestdijk omdat ze erg angstig zijn. 

de 4 nieuwe geredde legkippen net na aankomst

En zielig zijn ze ook. 

Ik heb nog nooit zulke lelijke hennen gezien, ze hebben allemaal kale plekken en nauwelijks een staart, er steken gewoon een paar half afgekloven veren uit hun kont, excusez le mot. 

En mager zijn ze ook. 

Ma Tok heeft ze gehaald bij Red een legkip, dat is een stichting die kippen uit een legschuur opkoopt om te voorkomen dat ze in kratten worden gepropt en dan na een lange reis in de soep gaan. Vreselijk! Wat kunnen mensen toch wreed zijn. Ik ben blij dat deze vier nu bij ons in de tuin zijn gekomen, hier kunnen ze tot rust komen en

kaal en mager

aansterken en ook nieuwe veren krijgen. Ik hoorde van ma Tok dat ze wel eieren hadden gelegd op hun eerste morgen hier. Ik weet dat ma Tok liever heeft dat ze daar nog even mee wachten tot ze weer gezond zijn, maar als er een ei komt moet het gelegd worden, daar doe je niks aan. Of ze ook namen hebben gekregen? Natuurlijk, wat dacht u dan? 

Ze heten Dana, Dina, Donna en Duna Tok. Ma Tok kan ze nog niet uit elkaar houden, maar dat komt wel als ze wat meer zichzelf zijn geworden, zegt ze. De eerste avond bleven ze bang bij elkaar in de ren zitten, ze hadden niet door dat er bovenaan de trap een fijn nachthok op hen wachtte. Ma Tok vond het veel te koud beneden voor hen, vooral omdat ze nog niet veel veren hebben, en zo begon zij het moeilijke werk om de nieuwelingen naar boven te brengen. 

in het nachthok voor de eerste overnachting

Omdat de ren van Soestdijk niet zo hoog is dat een mens erin kan staan moest ze kruipen om bij de meiden te komen, wat een paar onparlementaire woorden opleverde. Na een hele poos had ze er eindelijk één in het nachthok gezet. Die kip begon meteen te eten uit de voersilo die daar klaarstond. En nu moet u niet denken dat de andere drie achter de eerste aan gingen, nee, die moesten ook allemaal worden gevangen door ma Tok, die na de laatste in het nachthok te hebben gezet, verzuchtte dat zij morgen vast blauwe knieën zou hebben. Ze had het erover dat ze kniebeschermers ging kopen, dat lijkt mij een goed plan. 

2 grote eieren van de nieuwe kippen en 4 kleintjes

Maar hopelijk hebben de dames snel geleerd dat ze zelf via de trap in hun nachtverblijf kunnen komen. "Ik leer ze later wel dat ze op de stok kunnen slapen, nu moeten ze eerst maar eens goed uitrusten van alle belevenissen van deze dag," zei ma Tok toen ze het mensenhuis weer inging. 

Toen het luikje van het nachthok bovenaan de trap weer was geopend de volgende morgen duurde het nog even voordat de vier D's naar beneden kwamen, maar na een tijdje hadden ze de weg naar de ren toch allemaal gevonden. 

De tsaar kwam bij hen kijken. 

De tsaar kijkt bij zijn nieuwe dames

Hij haalde zijn snavel op en kakelde dat hij de vier niet echt mooi vond, maar dat hij hoopte dat dat zou verbeteren nu ze in zijn koninkrijk waren komen wonen. 

Hij stelde zich voor aan de angsthaasjes met: "Goedemorgen dames, ik ben Tsaar Nikolaas, ik ben de baas hier in de tuin. Ik heet jullie van harte welkom en ik hoop dat jullie hier een fijn leven zullen hebben." 

Dat vond ik erg aardig van hem en ik stelde me ook voor. 

grote Xena schuifelt voorbij

De nieuwe meisjes kakelden niets terug, ze keken met grote angstogen naar Xena, die voorbij
kwam schuifelen met haar grote bevederde poten. 

"Wees maar niet bang voor haar, ze is heel lief," fluisterde ik ze toe. 

Het gaat vast nog weken duren voordat ze los in de tuin kunnen gaan lopen scharrelen. Maar ze zijn alvast op hun nieuwe plek, waar ze lekker kunnen bijkomen van alle narigheid.

Nieuwe leden voor de familie Tok

Tsaar Nikolaas:

Ma Tok had mij nieuwe hennen beloofd, geredde leghennen. 

Soestdijk, hier zonder de extra ren

U begrijpt dat ik niet kon wachten tot mijn harem weer zou worden uitgebreid. 

Ma Tok maakte eerst Soestdijk helemaal schoon en ze deed verse bodembedekking in het nachthok. Nu zou het vast niet lang meer duren, dacht ik. Maar de dagen gingen voorbij en er gebeurde niks. Wel werd de ren van Soestdijk voor ons afgesloten en ma Tok zette een voerbak in het nachthok. De pik-tafel haalde ze uit de ren, die zette ze onder de grote stuik, met lekkere zaadjes erin voor ons. 

Dat was lekker, maar waar bleven

de tsaar en Xena na de botsing

mijn nieuwe dames? 

Ik vroeg het aan ma Tok, ze antwoordde dat ik gewoon nog even geduld moest hebben, het zou allemaal wel goed komen. Ja, daar had ik dus niets aan. 

Boos draaide ik me om en ik wilde snel naar ons Tok-huis lopen om een hapje te gaan eten, maar in de haast had ik Xena over het hoofd gezien. Nou ja, niet over het hoofd, maar onder de buik. Ik botste tegen

Xena geeft de tsaar een lesje in geduld

haar poten aan waarop zij kakelde dat ik niet zo onvoorzichtig moest zijn en dat er nog meer kippen in de tuin rondliepen dan ikzelf. 

Ik keek haar boos aan waarop ze begon te lachen. "Waar wilde je eigenlijk zo snel naartoe?" vroeg ze en ze keek een beetje bezorgd. 

"Is alles wel goed met je?" 

Ik mopperde dat alles PRIMA met mij ging, maar dat ma Tok me iets moois had beloofd en dat het veel te lang duurde voordat ze haar belofte inloste. "Weet je dan niet dat de voorpret minstens zo fijn is als de echte pret?" vroeg Xena. Mmmm, daar had ik nog niet aan gedacht, misschien had ze gelijk. 

"Goed, je hebt wel een punt, maar het duurt nu al bijna een week en mijn geduld begint op te raken. En nu mogen we ook niet meer in de

de lekker volle voersilo in het Tok-huis

ren van Soestdijk, waar moeten we dan schuilen als het gaat regenen?" "Daar zou ik me voorlopig maar geen zorgen over maken, de zon schijnt en de lucht is blauw, dan denk je toch niet aan regen? En als de nood aan de haan komt kunnen we altijd in ons huis schuilen." 

Tja, dat was allemaal waar, maar ik had nog steeds de pest in dat ik zo lang moest wachten. Ik liep zonder iets terug te kakelen naar ons huis om een hapje te eten. Gelukkig was de voersilo net opnieuw gevuld, dus er zat allerlei lekkers in. Dat hielp een klein beetje tegen mijn boze bui. En toen Xena later tegen mij kakelde dat ik zulke mooie kleuren had in de zon heb ik haar bedankt voor het compliment. 

de 4 manden voor Soestdijk

Maar het duurde tot gisteren tot de nieuwe hennen arriveerden. Ma Tok kwam de tuin in met vier kattenvervoersmanden. Die zette ze vóór Soestdijk neer en ik kon de spanning bijna niet meer verdragen. Ging ze eerst uitgebreid foto's maken van die manden! Toen ik bijna uit elkaar klapte van de stress maakte ze ze één voor één open en zette de inhoud van die manden in het nachthok van Soestdijk. Nu had ik nog steeds niks gezien! 

Gelukkig kwamen de dames een poosje later de trap af om hun paleis te gaan verkennen. 

Maar daarover hoort u volgende week meer.

Stiekem

 

Wiske:

Ma Tok was blij geweest dat er elke dag weer minstens één eitje in Soestdijk of het Tok-huis lag.

het Loo

Maar dat was plotseling niet meer het geval. Ze keek of er in het Loo een ei was gelegd, maar ook daar was het leeg. Ze vroeg aan ons of wij soms stiekem een plekje hadden gevonden om onze eitjes te verstoppen, zodat we zouden kunnen gaan broeden. Natuurlijk gaf niemand daar een antwoord op. Het was dan ook een domme vraag geweest, want als je eitjes wil verstoppen ga je dat niet aan ma Tok vertellen. Ik wist wel wat er aan de vleugel was, maar ik hield mijn snavel stijf dicht, ik ben geen verrader. 

Maar op een ochtend kon de stiekeme ei-legster zich niet inhouden. Het was een zaterdagmorgen en op die dag mogen wij altijd pas om twaalf uur naar buiten, zodat de buren kunnen

Yneke 

uitslapen zonder door de tsaar gewekt te worden. 

Ik zal maar verklappen wie het was, ma Tok heeft het nu toch al ontdekt. Yneke kwam met een noodvaart het Tok-huis uitrennen en vloog in één run door naar de grote schuur, zachtjes kakelend van de inspanning. Ma Tok keek haar na en dacht dat ze wel meteen tevoorschijn zou komen om de gestrooide wormpjes op te gaan snavelen, maar het duurde iets langer dan ze had gedacht. Ze hoorde Yneke zachtjes en tevreden tokkelen en ging toen maar eens achter in de schuur kijken, waar het

de eitjes van Yneke in de grote schuur

geluid vandaan kwam. 

Daar zat Yneke, heel blij, op vijf eitjes, die ze in een zacht bedje van door de muizen bijeen gebrachte rommel had gelegd. 

"Ach meisje toch," zei ma Tok, waarop Yneke snel naar buiten ging om nog wat wormpjes te verschalken. Ze was een beetje verdrietig dat haar plannetje was mislukt, maar eigenlijk had ze er ook niet op gerekend dat ze de eitjes zou kunnen uitbroeden, ze zou dan drie weken niet in het Tok-huis kunnen slapen en dat zou ma Tok toch gemerkt hebben.

Ma Tok heeft mij toevertrouwd dat ze de stichting "Red een legkip" gaat bellen om te vragen of ze een paar van die arme dieren hier een

Vera en Vita, de eerste geredde legkippen in de Tok-tuin

fijn leventje kan geven. 

Eigenlijk is dat een heel goed idee, die kippen hebben anderhalf jaar een heel akelig leven gehad en zo kunnen ze nog leren hoe het leven van een kip hoort te zijn. 

Ik hoop dat ze weer een paar zieligerds mag gaan ophalen, dan is de familie tenminste weer wat groter. 

Jammer dat er dan geen kuikens mogen komen, maar een al bestaande kip helpen is misschien nog wel mooier. 

Laatste nieuws:

Ma Tok heeft inmiddels contact opgenomen met de stichting die deze kippen redt, dus het zal niet lang meer duren voordat we ze kunnen verwelkomen in onze familie.