Nieuwe leden voor de familie Tok

Tsaar Nikolaas:

Ma Tok had mij nieuwe hennen beloofd, geredde leghennen. 

Soestdijk, hier zonder de extra ren

U begrijpt dat ik niet kon wachten tot mijn harem weer zou worden uitgebreid. 

Ma Tok maakte eerst Soestdijk helemaal schoon en ze deed verse bodembedekking in het nachthok. Nu zou het vast niet lang meer duren, dacht ik. Maar de dagen gingen voorbij en er gebeurde niks. Wel werd de ren van Soestdijk voor ons afgesloten en ma Tok zette een voerbak in het nachthok. De pik-tafel haalde ze uit de ren, die zette ze onder de grote stuik, met lekkere zaadjes erin voor ons. 

Dat was lekker, maar waar bleven

de tsaar en Xena na de botsing

mijn nieuwe dames? 

Ik vroeg het aan ma Tok, ze antwoordde dat ik gewoon nog even geduld moest hebben, het zou allemaal wel goed komen. Ja, daar had ik dus niets aan. 

Boos draaide ik me om en ik wilde snel naar ons Tok-huis lopen om een hapje te gaan eten, maar in de haast had ik Xena over het hoofd gezien. Nou ja, niet over het hoofd, maar onder de buik. Ik botste tegen

Xena geeft de tsaar een lesje in geduld

haar poten aan waarop zij kakelde dat ik niet zo onvoorzichtig moest zijn en dat er nog meer kippen in de tuin rondliepen dan ikzelf. 

Ik keek haar boos aan waarop ze begon te lachen. "Waar wilde je eigenlijk zo snel naartoe?" vroeg ze en ze keek een beetje bezorgd. 

"Is alles wel goed met je?" 

Ik mopperde dat alles PRIMA met mij ging, maar dat ma Tok me iets moois had beloofd en dat het veel te lang duurde voordat ze haar belofte inloste. "Weet je dan niet dat de voorpret minstens zo fijn is als de echte pret?" vroeg Xena. Mmmm, daar had ik nog niet aan gedacht, misschien had ze gelijk. 

"Goed, je hebt wel een punt, maar het duurt nu al bijna een week en mijn geduld begint op te raken. En nu mogen we ook niet meer in de

de lekker volle voersilo in het Tok-huis

ren van Soestdijk, waar moeten we dan schuilen als het gaat regenen?" "Daar zou ik me voorlopig maar geen zorgen over maken, de zon schijnt en de lucht is blauw, dan denk je toch niet aan regen? En als de nood aan de haan komt kunnen we altijd in ons huis schuilen." 

Tja, dat was allemaal waar, maar ik had nog steeds de pest in dat ik zo lang moest wachten. Ik liep zonder iets terug te kakelen naar ons huis om een hapje te eten. Gelukkig was de voersilo net opnieuw gevuld, dus er zat allerlei lekkers in. Dat hielp een klein beetje tegen mijn boze bui. En toen Xena later tegen mij kakelde dat ik zulke mooie kleuren had in de zon heb ik haar bedankt voor het compliment. 

de 4 manden voor Soestdijk

Maar het duurde tot gisteren tot de nieuwe hennen arriveerden. Ma Tok kwam de tuin in met vier kattenvervoersmanden. Die zette ze vóór Soestdijk neer en ik kon de spanning bijna niet meer verdragen. Ging ze eerst uitgebreid foto's maken van die manden! Toen ik bijna uit elkaar klapte van de stress maakte ze ze één voor één open en zette de inhoud van die manden in het nachthok van Soestdijk. Nu had ik nog steeds niks gezien! 

Gelukkig kwamen de dames een poosje later de trap af om hun paleis te gaan verkennen. 

Maar daarover hoort u volgende week meer.

Stiekem

 

Wiske:

Ma Tok was blij geweest dat er elke dag weer minstens één eitje in Soestdijk of het Tok-huis lag.

het Loo

Maar dat was plotseling niet meer het geval. Ze keek of er in het Loo een ei was gelegd, maar ook daar was het leeg. Ze vroeg aan ons of wij soms stiekem een plekje hadden gevonden om onze eitjes te verstoppen, zodat we zouden kunnen gaan broeden. Natuurlijk gaf niemand daar een antwoord op. Het was dan ook een domme vraag geweest, want als je eitjes wil verstoppen ga je dat niet aan ma Tok vertellen. Ik wist wel wat er aan de vleugel was, maar ik hield mijn snavel stijf dicht, ik ben geen verrader. 

Maar op een ochtend kon de stiekeme ei-legster zich niet inhouden. Het was een zaterdagmorgen en op die dag mogen wij altijd pas om twaalf uur naar buiten, zodat de buren kunnen

Yneke 

uitslapen zonder door de tsaar gewekt te worden. 

Ik zal maar verklappen wie het was, ma Tok heeft het nu toch al ontdekt. Yneke kwam met een noodvaart het Tok-huis uitrennen en vloog in één run door naar de grote schuur, zachtjes kakelend van de inspanning. Ma Tok keek haar na en dacht dat ze wel meteen tevoorschijn zou komen om de gestrooide wormpjes op te gaan snavelen, maar het duurde iets langer dan ze had gedacht. Ze hoorde Yneke zachtjes en tevreden tokkelen en ging toen maar eens achter in de schuur kijken, waar het

de eitjes van Yneke in de grote schuur

geluid vandaan kwam. 

Daar zat Yneke, heel blij, op vijf eitjes, die ze in een zacht bedje van door de muizen bijeen gebrachte rommel had gelegd. 

"Ach meisje toch," zei ma Tok, waarop Yneke snel naar buiten ging om nog wat wormpjes te verschalken. Ze was een beetje verdrietig dat haar plannetje was mislukt, maar eigenlijk had ze er ook niet op gerekend dat ze de eitjes zou kunnen uitbroeden, ze zou dan drie weken niet in het Tok-huis kunnen slapen en dat zou ma Tok toch gemerkt hebben.

Ma Tok heeft mij toevertrouwd dat ze de stichting "Red een legkip" gaat bellen om te vragen of ze een paar van die arme dieren hier een

Vera en Vita, de eerste geredde legkippen in de Tok-tuin

fijn leventje kan geven. 

Eigenlijk is dat een heel goed idee, die kippen hebben anderhalf jaar een heel akelig leven gehad en zo kunnen ze nog leren hoe het leven van een kip hoort te zijn. 

Ik hoop dat ze weer een paar zieligerds mag gaan ophalen, dan is de familie tenminste weer wat groter. 

Jammer dat er dan geen kuikens mogen komen, maar een al bestaande kip helpen is misschien nog wel mooier. 

Laatste nieuws:

Ma Tok heeft inmiddels contact opgenomen met de stichting die deze kippen redt, dus het zal niet lang meer duren voordat we ze kunnen verwelkomen in onze familie.