Alweer ziek

Willeke:

Ik ben ziek. Ik voelde me al een poosje niet zo lekker, maar ik wilde dat niet laten zien, want je weet hoe dat gaat bij kippen: als je ziek bent ben je zo de laagste in de pikorde en dat wilde ik niet. 

Willeke in de doos met stro

Maar op een ochtend kon ik de schijn niet langer ophouden, ik bleef stil in een hoekje zitten toen ma Tok de deur open zette. 

Zij zag me en pakte me op. 

"Wat is er meissie?" zei ze en ze nam me mee naar het ziekenhokje. Daar mocht ik wachten tot ze klaar was met het verzorgen van de andere kippen en toen nam ze me mee naar binnen, het mensenhuis in. Daar had ik al een keer gezeten, helemaal bovenin, in een groot hok. Ma Tok zette me nu in een doos met stro, dat was lekker warm. Ze duwde ook een pilletje in mijn snavel en ze zette eivoer voor mij neer en ook water. Maar ik had helemaal geen honger en ook geen dorst, dus ik bleef stil zitten genieten van de warmte in het huis. Ma Tok kwam die dag een paar keer

bij ma Tok op schoot

bij mij kijken en 's avonds ging ze me vitamientjeswater voeren, met een spuitje in mijn snavel. Dat was eigenlijk best lekker, ik merkte toen pas dat ik erge dorst had. 

De volgende dag kreeg ik weer een pilletje en drinken via het spuitje, maar deze keer kwam er iets bij: ik kreeg ook zalf in mijn ogen omdat die er ook niet goed uitzagen volgens ma Tok. Ik liet het allemaal maar over me komen, ik was te slap om te protesteren. 

"Goed je best doen om beter te worden, hoor," zei ma Tok tegen me. Ja, dat was makkelijk gezegd, maar hoe doe je dat? "Je moet echt wat gaan eten hoor, anders word je alleen maar steeds slapper." Maar ik had absoluut geen honger en ik ging maar lekker zitten soezen. 

Willeke in de doos na de behandeling

Ma Tok kwam elke dag een paar keer bij mij om me een pilletje te geven en drinken in mijn snavel te doen. Dat ging best langzaam, ze liet me telkens een slokje doorslikken voordat ze er weer wat in spoot. 

Ik voelde me nog niet echt beter worden, er zat steeds heel taai spul in mijn snavel, waardoor ik ook niet lekker kon eten. Ma Tok haalde dat spul elke keer weg voordat ze me ging voeren. "De pilletjes gaan ervoor zorgen dat dat slijm verdwijnt," zei ze en dat moest ik dan maar geloven. Dat vieze slijm was ook in de veren van mijn baard gelopen; ma Tok wilde die veertjes

zieke Willeke

schoonmaken, maar dat lukte niet erg. Toen pakte ze een klein schaartje en knipte de ergste viezigheid gewoon weg. 

Ik vond het allemaal prima, veren groeien vanzelf weer terug en die plakkerige troep onder mijn snavel voelde niet prettig. 

Omdat ik nog steeds niets gegeten had gaf ze me een geklutst eitje, ook met een spuitje in mijn snavel. Dat was wel lekker, maar ik had snel genoeg, ik werd erg moe van het doorslikken en ik wilde slapen. 

Gelukkig begreep ma Tok dat en liet ze me verder met rust, nadat ze mijn snavel had schoongemaakt met een nat doekje. 

Ik hoop dat ik snel beter ben want ziek zijn is niet mijn favoriete bezigheid.

Rasgenoten

Zaza:

Het is alweer een tijdje geleden dat wij hier allemaal dachten dat de winter voorbij was. 

eitjes in het Loo, ook groene van Zaza

Nou, dat hebben we geweten. 

Er kwam nog een hoop kou en zelfs natte sneeuw. 

Wat een teleurstelling! 

Maar nu is het toch eindelijk wat warmer aan het worden. Niet dat het nu al lekker is om buiten in de zon te zitten, daarvoor regent het nog teveel, maar toch... volgens mij is de lente nu echt in aantocht. En dus zijn wij met ons allen weer eitjes aan het leggen. Ma Tok keek op een ochtend in het Loo, waar ze al een poosje niet meer geweest was omdat de tuin zo modderig was door de regen. Tot haar vreugde zag ze daar een heleboel eitjes liggen. Niet alleen van de studenten van Odette, nee, ik ga er ook regelmatig naartoe, ik vind het een

Yneke, één van de studentes, gaat naar college

prettige legplaats, het is er altijd rustig, behalve dan tijdens de lessen, zal ik maar zeggen. Dan ga ik daar niet naar binnen, ik wil professor Odette niet storen. 

Er lagen daar dus ook groene eitjes. Ma Tok liet zo'n ei van mij zien aan haar kleinkuikens, die het "cool" vonden. Daar werd ik helemaal een beetje warm van. Natuurlijk zijn mijn eieren best bijzonder, maar als je dat dan bevestigd hoort worden is het toch extra mooi. 

Ik zou het eigenlijk wel fijn vinden als er nog een hen van mijn ras hier bij de familie Tok zou komen, maar ik durf dat niet te vragen aan ma Tok. Zij heeft namelijk pas gezegd dat ze de familie wel groot genoeg vindt zo. 

Araucana's, net binnen gekomen bij mevrouw Angelique

Ons voer is veel duurder geworden en dat merkt zij in haar portemonnee zei ze toen ze weer eens een grote voorraad had gehaald bij Hoogendoorn. 

Nee, er kwamen deze keer geen nieuwe kipjes mee terug, pa Tok was mee geweest, dus ze had zich ingehouden. Ze was niet eens gaan kijken bij de kippenhokken daar, anders zou ze maar in de verleiding komen. 

Quinoa is broeds, ze zit de hele dag in het Tok-huis en iedereen legt haar eitje nu bij haar in de buurt, zodat zij ze gemakkelijk onder zich kan schuiven met haar snavel. Helaas voor haar heeft ma Tok dat door, ze haalt elke avond de eitjes onder Quinoa vandaan. 

Araucana haan (foto Aad Rijs)

Ik vind dat goed, want anders zou de familie toch nog weer groter worden zonder dat er nieuwe Araucana's bij kwamen. 

Wat Araucana's zijn? 

Weet u dat niet? 

Kijkt u dan maar eens goed naar de hoofdpersonen van deze verhaaltjes, die u aan de rechterkant van deze pagina kunt vinden. Als u daar een foto van mij ziet kunt u daaronder de naam van mijn ras zien staan. 

Begrijpt u me nu? 

En omdat ik nooit een eitje in de buurt van Quinoa leg is er ook geen kans dat er een kuiken van mijn ras zou uitkomen. Bovendien is daar een Araucana haan voor nodig en die loopt hier niet rond. Nee, ik zie het somber in wat dat betreft. 

Maar verder heb ik het hier prima naar mijn zin, dus u hoort mij niet klagen.

droom van Zaza: zij met een Araucana haan samen in een hok (foto Aad Rijs)

Amalia aan het woord

Amalia:

Ik heb het prima naar mijn zin hier in de Tok-tuin. 

Ik woon hier nu al een half jaar en het eten en drinken is goed, ik kan niet anders zeggen. 

binnen slapen in het Tok-huis

Toch is er iets wat ik niet begrijp. Wat dat is? 

Dat iedereen hier zo graag binnen wil slapen. Want wat is er nu heerlijker dan op een tak in de buitenlucht te overnachten? 

Maar nee hoor: als het donker wordt gaat iedereen braaf het Tok-huis in. Nou, mij niet gezien! Ik slaap veel liever in de grote struik, die daar uitstekend geschikt voor is. Mijn drie overgebleven vriendinnen zoeken ook hun plekje op, er zijn takken genoeg die lekker zitten, veel beter dan zo'n dode stok in een huis. Maar dan word je toch nat als het regent? vraagt u. Nou, dat valt erg mee. Als je je

slapen in de struik

plekje goed uitzoekt heb je een bladerdak boven je en dan blijf je vrijwel droog. 

Of het niet koud is? Welnee, lekker fris noem ik dat. Ik laat gewoon mijn dons over mijn poten zakken en dan is het warm genoeg. Ik begrijp niet waarom niet iedereen hier in de tuin mijn voorbeeld volgt. De andere drie A's doen dat wel, die heb ik zogezegd redelijk onder mijn klauwtje. Als het heel koud is wil ma Tok ons binnen zetten, dat heeft ze een poosje volgehouden, maar toen pa Tok voor ons zorgde mochten we gewoon blijven zitten van hem. Hij begrijpt ons beter dan ma Tok, dat is duidelijk. En ik denk dat hij ma Tok aan haar verstand heeft geprutst dat wij beter buiten kunnen blijven, want zij laat ons nu ook zitten als het koud is of regent.
Zo zie je maar dat het goed is als de

het ziekenboeg hokje

toestand eens door andere ogen wordt bekeken. 

Door die van pa Tok bedoel ik dan.

En als we het toch over ogen hebben: Daantje is vorige week met ma Tok naar de dokter geweest. De bult onder haar oog is nu bijna weg, het is nog een beetje dik van het gefriemel, zegt ma Tok. Dan begrijp ik niet dat zij elke dag Daantje uit het zieken-hokje haalt om het sneetje in haar kop schoon te maken, zoals ze dat noemt. Nou, ik heb gezien wat dat inhoudt. Eerst gaat ze met een watje met iets nats een paar keer over het plekje en dan pakt ze een tandenstoker.

het wondje onder Daantjes oog bij haar snavel

Daarmee gaat ze het korstje op de wond open maken, want dat moet van de dierenarts. Ik snap niet wat daar het nut van is, maar die man heeft ervoor geleerd dus hij zal het wel weten. Daantje laat het allemaal toe, al protesteert ze nu en dan wel even. Als het klaar is maakt ma Tok haar kop weer schoon en dan mag ze weer in haar hokje. Daar krijgt ze dan extra meelwormpjes omdat ze zo flink is geweest. Eerst was ik jaloers op Daantje omdat ze verwend werd, maar toen ik had gezien wat er aan vooraf ging bedacht ik dat ik toch liever met allebei mijn poten op de grond blijf staan. Dan maar wat minder wormpjes!

Ma Tok: Daantjes wondje ziet er goed uit, dus ik maak het niet meer open. 

Ze hoeft ook niet meer apart te zitten, ze loopt weer vrolijk in de tuin te scharrelen.

Daantje gaat alweer uit

Daantje:

Ik mocht weerr uit met ma Tok. Nou ja, "mocht", "moest" is een beterr woorrd hierr, want ik had err helemaal geen zin in, zekerr nu ik al op mijn poten aanvoelde waarr we heen gingen. 

weer in het mandje

Naarr die man en die gladde tafel inderrdaad. Ma Tok kwam naarr mij toe na het strrooien van de dagelijkse porrtie meelworrmpjes. Ik zag haarr niet aankomen, anderrs was ik wel weggerrend. Zij was zo gemeen om mij te benaderren vanaf mijn "blinde kant" zal ik maarr zeggen, dus ik was al gepakt voorrdat ik het in de gaten had. 

Ik moest weerr in zo'n stom mandje met een krrant onderrin, dat was voorr het poepen, zei ma Tok. Toen wist ik al hoe laat het was, het ging weerr een lange dag worrden met niet veel goeds voorr mij. 

Daantje in de houdgreep

Bij de dierrenarrts aangekomen werrd ik weerr op diezelfde tafel gezet en ik hoorrde ma Tok zeggen dat die bult uit mijn kop gesneden moest worrden omdat ik anderrs blind zou worrden. De man met zijn witte jas rriep err een mevrrouw met ook een witte jas bij. Zij nam mij in de houdgrreep, zodat ik me niet meerr kon bewegen, laat staan dat ik zou kunnen weglopen. 

Ma Tok stond errbij en keek errnaarr. Waarrom brracht ze mij hier nu weerr naarrtoe terrwijl ik dat helemaal niet wilde? Wat kon mij die bult schelen? Goed, ik zag niks meerr aan de kant van dat ding, maarr wat geeft dat nou als je lekkerr aan het scharrrelen bent met je familie in de Tok-tuin? Maarr nee hoorr, ma Tok vond dat de bult weg moest en haarr

uitschrapen van de bult

 wil is wet. Ik krreeg een naald in mijn kop, vlakbij mijn oog en bij de bult. Daarrna pakte de dierrenarrts een mesje, waarrmee hij in mijn kop ging snijden; tenminste, dat denk ik, want err kwam bloed uit en dat liep overr mijn poten. Ik voelde err helemaal niets van, dat was wel rraarr. Daarrop pakte de dokter een soorrt van lepeltje uit een la en daarrmee ging hij in mijn kop zitten schrrapen. Ik wilde nog kakelen dat hij mijn herrsenen moest laten zitten maarr mijn snavel liep vol bloed, dus ik kon alleen nog maarr een soorrt van gegorrgel voorrtbrrengen, waarr overrigens niemand naarr luisterrde. Opeens begon het te stinken, niet norrmaal! 

Daantje met bloed en jodium rond haar wond

Wie deed dat? De vrrouw in de witte jas zei dat dat uit mijn bult kwam. Dat kon toch niet waarr zijn? Ik zag een heleboel rrommel op de tafel verrschijnen en dat rrook niet echt frris, zal ik maarr zeggen. Kwam dat uit mijn bult? Ik werrd even in mijn mandje terrug gezet om bij te komen en toen begon het hele verrhaal opnieuw, geschrraap in mijn gezicht en steeds meerr rrommel op de tafel. Tot slot werrd err ook nog aan iets in mijn kop getrrokken en err belandde een soorrt zakje bij de trroep. "Zo, dat was het," zei de dierrenarrts en hij keek trrots naarr alles wat hij van mij had gestolen. Ik mocht weerr in het mandje en ik dacht dat we 

in het ziekenboeg hokje in de Tok-tuin

naarr huis gingen, maar nee hoorr, er kwam nog meerr. Uit een flesje werrd iets prrikkends in de snee in mijn gezicht gedrruppeld en daarrna deed de man snel het mandje dicht. Natuurrlijk spetterrde ik het prrikspul in het rrond, maarr helaas kon ik de man en de vrrouw niet berreiken. Ma Tok ook niet en ik had haarr grraag een paarr drruppels van dat goedje gegund. Ik hoorrde zeggen dat je dat nooit meerr uit je kleerren zou krrijgen, nou, toen vond ik het helemaal jammerr dat het spul in mijn mandje bleef. En daarrna mochten we eindelijk weerr naarr huis. Geloof mij maarr: met ma Tok uitgaan is geen prretje!

De stoute slang

Willeke:

Angelique heeft verteld over onze filosofie lessen. 

een ei kan zomaar gelegd moeten worden

Ik ben ook één van de gelukkigen die daaraan mag deelnemen. Het is echt leerzaam en toch ook gezellig. Het komt wel eens voor dat één van de studentes een eitje moet leggen tijdens de les, dat gaat natuurlijk gewoon door. Odette vindt dat prima, ze kakelt dat de hen in kwestie gewoon moet doen wat ze moet doen. Ma Tok kijkt nu en dan in het Loo of er eitjes liggen; ze doet dat niet elke dag omdat het weer een modderboel is in de tuin en ze door die blubber moet lopen om bij het Loo te komen. Ze heeft dan wel grote laarzen aan, maar fijn vindt ze het niet. 

grote en heel grote laars

Pas zag ik dat ze één gewone en één heel grote laars aan had. Waarom dat zo was? Ze was met de  waterslang bezig geweest de mat voor de deur van het mensenhuis schoon te spoelen. Dat dat nodig was had ik al gezien, die mat zat helemaal vol met modder. Als je daar je voeten op zou vegen zouden ze eerder viezer worden dan schoner. 

Ma Tok was dus lekker bezig met die mat toen de slang het op zijn heupen kreeg en zich plotseling omdraaide. Dat doet die slang wel

de slang in ruststand

vaker, ik denk dat hij het lollig vindt om iemand nat te spuiten. 

Enfin, de slang draaide zich zo dat hij recht in één van de laarzen van ma Tok spoot. Ma Tok was daar niet blij mee en dat hoorden wij. Ze zei een paar onparlementaire woorden en ging toen de laars leeggieten. Dat was een grappig gezicht, er kwam een hele sloot water uit. Ma Tok liep mopperend het mensenhuis binnen en ze bekeek de schade. Ja hoor, niet alleen haar sok en haar voet waren drijfnat, de onderkant van haar broekspijp droop ook. Toen ze na een poosje weer terug kwam in de tuin had ze een andere broek aan, andere sokken en ze stapte in één van de laarzen van pa

Xandra durft te lachen om ma Tok

Tok, die groter zijn dan die van haar zelf. Xandra, die het hele gedoe had gezien durfde eerst niet te lachen, maar toen wij allemaal begonnen te schateren deed ze ook mee. Ma Tok keek ons aan en toen kon zij ook haar gezicht niet meer in de plooi houden, al was ze nog steeds een beetje boos op de slang. 

De dagen die volgden op deze gebeurtenis liep ma Tok op de grote laarzen van pa Tok, die ze toch niet nodig had. Ik weet niet of haar eigen laars inmiddels droog is, ik denk dat dat wel even zal duren omdat het nogal koud is buiten en als het vriest droogt het water niet, dan bevriest het en als het dan weer wat warmer is wordt het weer water. 

Willeke in het Tok-huis in de avond

Ik denk dat ma Tok de natte laars beter even binnen kan zetten om te drogen, maar dat zal ze zelf na een tijdje ook wel bedenken. 

Goed, wij zitten ondertussen dus hoog en droog in het Loo naar Odette te luisteren en vragen te stellen. Ik denk dat wij erg wijs gaan worden en dat één van ons Odette straks kan opvolgen. 

Wie dat zal zijn? Dat is nog niet duidelijk, ik denk dat Odette over een poosje iemand zal aanwijzen, maar ik hoop dat dat nog lang gaat duren en dat wij nog veel van haar mogen leren.