Nieuws helpt

Pippa:

U vraagt zich misschien af hoe het intussen met de twee droevige kipjes gaat.
Of bent u ze vergeten door het nieuws over Jenny en Katie?
U weet toch nog wel over wie ik het heb?

Daantje en Dirkje

Daantje en Dirkje, inderdaad, die zo vreselijk in de put zaten door het overlijden van Geertrui, hun grote vriendin en voorbeeld.
Ik kan u gelukkig meedelen dat het veel beter gaat met mijn twee broedkinderen. Ze zijn door al het nieuwe in de Tok-tuin afgeleid, ze lopen nu weer tamelijk vrolijk rond te scharrelen, al zie ik ze soms nog even naar elkaar kijken en dan dicht tegen elkaar aan kruipen. Dat gebeurt vooral in de avonden, als we op stok gaan. Maar ik vertrouw erop dat dat ook wel zal slijten. Gisteren zag ik ze alweer een beetje ondeugend smoezen met elkaar. Als zij weer een geintje

Katie en Jenny scharrelen heerlijk in de Tok-tuin

gaan uithalen hoeven Yvonne, Yvette en ik het niet te doen om die twee op te vrolijken. Dat is maar goed ook, want wij zijn er niet echt goed in.
Dan is er nog een nieuwtje dat ik u mag vertellen.
Jenny en Katie deden het zó goed in Soestdijk, dat ma Tok ze heeft losgelaten in de tuin. Ze begonnen zich te vervelen in de ren en dat uitten ze door hun eigen eieren te gaan aanpikken en opeten. Ma Tok zei dat dat niet de bedoeling was, ze krijgen goed voer en dat is genoeg voor hen. Ze hadden ook al de speelbal gekregen van ma Tok, maar ik geloof niet dat ze het

de ren met daarin de gele speelbal met lekkere zaadjes
Laza danst voor zijn nieuwe haremdames

principe daarvan helemaal begrepen. Ze deden er namelijk niets mee, alleen als er per ongeluk wat zaadjes uitvielen aten ze die op. Niet de allerslimste hennen dus. Yvonne en Yvette hadden het meteen door, die voetbalden er keihard mee.
Maar goed, de twee bruine dames lopen nu ook vrij door de Tok-tuin. Het ging eigenlijk meteen goed.
Ma Tok had extra veel lekkers gestrooid in de tuin, zodat iedereen druk bezig was haar deel op te eisen, waardoor vergeten werd dat er een paar nieuwelingen tussen ons in liepen. En na het eten waren ze al niet zo nieuw meer.
Alleen Laza vond het nog de moeite waard om nader kennis te maken:

Laza bewaakt zijn nieuwe dames

hij ging voor hen dansen, zoals hij dat altijd doet als er nieuwe hennen zijn voor zijn harem.
Jenny en Katie keken hem een beetje beduusd aan en gingen toen gewoon verder met scharrelen.
Ze lieten hem zomaar staan!
Ik moest stiekem een beetje lachen om de snavel van LazaRus, die een blauwtje liep.
Even later zag ik hem vlakbij de bruine grote meiden lopen en dat was maar goed ook, want Yvette wilde Katie wegsturen bij een lekker hapje, maar dat liet onze dappere haan niet gebeuren. Hij keek alleen maar even dreigend naar Yvette, die zich vleugelophalend uit de poten maakte.

Jenny en Katie zijn opgenomen in de familie Tok.

Ik ben benieuwd of Katie en Jenny hem hierdoor accepteren als hun heer en meester, volgens mij hebben ze nog niet eerder onder het gezag van een haan gestaan, al hebben ze bij mevrouw Angelique wel samen met een paar haantjes rondgescharreld.
Zou mevrouw Angelique haar twee bruine hennen missen?
Misschien wil ma Tok dat eens aan haar vragen, dan horen wij het hier wel weer.

O o, nu zie ik Daantje en Dirkje toch samen staan gniffelen.
Daar gaat weer wat gebeuren binnenkort, denk ik.
En deze keer kan ik er alleen maar blij om zijn.

Jenny en Katie (2)

Jenny en Katie:

We gaan weer verder met ons verhaal van vorige week.

Wij waren dus bij mevrouw Angelique, waar wij het prima naar onze zin hadden.
Daarom begrepen wij ook niet dat we daar weg moesten.
Hadden we iets verkeerds gedaan? Moesten we voor straf weg?

Jenny bij mevrouw Angelique vóór de rui begon

Gelukkig stelde mevrouw Angelique ons gerust.
Het probleem lag niet bij ons, maar bij de vossen, die in de herfst bij haar boerderij eten komen zoeken. En dat eten zijn wij. Omdat ze ons niet graag in een vossenmaag zou zien verdwijnen had ze contact gezocht met iemand in het westen van het land, die al eerder legkippen had gered. Die legkippen kwamen uit een enorme schuur en ze moeten daar een vreselijke tijd gehad hebben, misschien wel bijna zo erg als wij toen we geen eten meer kregen.
Maar goed, die mevrouw wilde ons wel komen halen, bij haar zijn er nooit vossen, dus daar zouden wij veilig zijn.
Op een mooie morgen sloot mevrouw Angelique ons op in een rijdend huisje voor paarden, waar we niet uit mochten.

de paardentrailer van mevrouw Angelique

Dat beviel ons helemaal niet en toen de deur voorzichtig werd geopend rende één van ons, we noemen geen namen, zó snel naar buiten dat ze niet meer te pakken was.
Hahaha, wat een lol was dat. Mevrouw Angelique, een stagiaire en pa en ma Tok gingen allemaal proberen de ontsnapte kip weer te pakken te krijgen. Dat duurde best even, maar toen moesten we allebei in een vervoerbak voor katten(!) en in een auto.
De mensen gingen koffie drinken en dat duurde me toch lang! Gelukkig had de vrouw, die ma Tok was, ons wat gedroogde meelwormpjes gegeven in onze hokjes, anders waren we vast ongeduldig

schoon nachthok

geworden.
Omdat het een beetje schemerig was in de auto gingen we maar een tukje doen. We werden wakker doordat de auto begon te bewegen. We hoorden de mensen ook met elkaar praten, dat klonk gezellig op de achtergrond.
Eindelijk, na een hele tijd, kwam ma Tok ons uit de auto halen en mochten we mee naar een tuin. Daar werden we voorzichtig uit onze vervoerbakken gehaald.
Ma Tok hield ons stevig vast, ze wist hoe snel wij konden zijn, dat had ze gezien bij mevrouw Angelique en ze was erop gebrand dat hetzelfde haar niet zou overkomen.

Jenny en Katie in de ren met de drinktoren

We werden in een schoon nachthok gezet, hoewel het nog helemaal geen nacht was. Het was nog klaarlichte dag, dus gingen we op onderzoek uit. Er was een trapje naar beneden, dat uitkwam in een ren, dat trapje daalden wij af.
Die ren was gróót! En daar kregen we nog meer meelwormpjes. Plotseling kwam er een heel stel kippen op onze ren afstormen, die wilden ook allemaal mee-eten met ons, maar dat kon niet, de ren was afgesloten.
Ma Tok gaf hen ook wat van die

Yvonne vraagt wat Jenny en Katie doen in hun hok

lekkere dingetjes en zo aten we allemaal in vrede.
Maar die vrede duurde niet lang. Eén van de twee grote witte kippen kwam bij onze ren staan en keek ons boos aan.
"Wat doen jullie in ons hok?" vroeg ze.
"Jullie hok?" vroegen wij, "wij zijn hier in gezet door ma Tok omdat we bij jullie komen wonen."
"Dat zullen we nog wel eens zien!" riep de witte hen en ze begon naar ons te pikken.
Dat lieten wij niet op ons zitten, wij verdedigden ons pas verworven hok en we pikten terug.
Gelukkig zat er gaas tussen ons in, zodat de pikken niet erg ver reikten, alleen onze snavels raakten elkaar.
Ma Tok zei later dat het er van een afstandje had uitgezien alsof wij en de witte kip elkaar aan het zoenen

Zoenen? Ho maar!

waren.

Na een poosje heen en weer gesteggel besloten we plotseling allemaal dat het genoeg was en toen was de vrede getekend, in elk geval voor de tijd dat wij in Soestdijk zouden wonen.

Ma Tok zei dat we wel aan elkaar zouden wennen en dat het allemaal goed ging komen.
Daar hopen we maar op.

Zo, nu weet u hoe wij in de Tok-tuin terecht zijn gekomen.

Ma Tok: er is geen ruzie meer geweest tussen de twee bruine dames en de rest van de familie Tok, dus ik weet zeker dat ze aan elkaar aan het wennen zijn.

Jenny en Katie (1)

Jenny en Katie:

Mogen wij ons even voorstellen?
Wij zijn Jenny en Katie Tok. U ziet op de foto hierboven Jenny (links) en Katie (rechts).

Jenny (rechts) en Katie in de ren van Soestdijk

Deze namen hebben wij sinds kort. Eerst heetten wij allebei gewoon "kip", maar dat is niet echt onderscheidend. We wisten niet beter, omdat we nooit bij andere kippen hadden gewoond waar namen werden uitgedeeld. Maar nu hebben we dus allebei een voor- en een achternaam en daar zijn wij reuze trots op. We horen bij een echte familie al zitten we nog met ons tweeën in een apart hok en niet bij alle anderen in het zogenaamde "Tok-huis." Ons hok heet Soestdijk, dat schijnt een paleis te zijn en wij moeten zeggen dat het leven er paradijselijk is. We worden hier gewoon verwend. De vrouw die ons verzorgt, ze heet ma Tok hebben wij gehoord, geeft ons elke dag eivoer, omdat we moeten aansterken en nieuwe veren krijgen.

Katie neemt een zandbad bij mevrouw Angelique

Maar nu gaan we vertellen hoe wij hier terecht zijn gekomen.
Eerst woonden we bij een boer. Daar hadden we het goed, we kregen op tijd eten en drinken en we legden onze eieren.
Totdat de boer opeens wegbleef, we kregen geen eten en drinken meer en dat wat er nog was overgebleven van de vorige dag was snel op. We wachtten en wachtten, maar er kwam niemand. We kregen zo'n vreselijke honger! Elke dag werd het erger en toen was het water ook op. Dorst is nog erger dan honger, wist u dat? Gelukkig ging het regenen, zodat we weer even wat konden slobberen. Maar toen knaagde de honger weer veel erger.
We schamen ons om het te bekennen, maar op het laatst

Jenny bij mevrouw Angelique

gingen we elkaars veren opeten, en het bleef ook niet alleen bij veren. Eindelijk, na heel lange tijd, kwam er iemand bij onze ren en werden we snel meegenomen. We hoorden dat we naar een uilenopvang zouden worden gebracht, maar dat ging toch weer niet door, we werden opgehaald door mevrouw Angelique.
O, wat waren wij blij dat we bij haar mochten wonen. We kregen eten en drinken, onze wonden werden verzorgd en we knapten een beetje op.
Het enige vervelende was, dat de daar al wonende kippen ons maar een vies stelletje vonden. Ze wilden ons niet bij zich in hun ren hebben en ze begonnen ons te pikken.
Niet omdat ze honger hadden, maar

ondeugend kipje met haar kuikens

omdat ze vonden dat wij moesten opkrassen.
Mevrouw Angelique had dit snel in de gaten en ze haalde ons uit de ren.
Toen mochten we los rondscharrelen op haar boerderij, samen met een paar haantjes en één van de kipjes, dat het niet fijn vond in de ren en dus telkens ontsnapte. Zo schijnen er ook kuikens te zijn gekomen, dat was erg grappig. Plotseling kwam de kip met een hele sliert kuikentjes achter zich de stal uitlopen. Mevrouw Angelique wist niet wat ze zag.
Het kipje kreeg op haar kop, omdat het al de tweede keer was dat ze dit had geflikt. En zij en haar kuikens werden meegenomen naar binnen, het huis in, omdat het buiten veel te koud was voor die kleintjes.

2 van de slacht geredde geitjes bij mevrouw Angelique

Daarna hebben wij ze niet meer gezien.
Het gaat vast goed met ze, want mevrouw Angelique zorgt heel goed voor alle dieren.
We hebben gehoord dat er daar, behalve de mini-paardjes en kippen, ook een heel groot konijn woont, een pauw, een heleboel geredde schildpadjes, poezen, twee enorme honden en een paar geitjes. Als we nog iemand vergeten zijn moet u dat maar zeggen, mevrouw Angelique, dat kan bij "(geen) opmerkingen" onderaan dit verhaaltje.



Ma Tok zegt dat wij nu wel genoeg gekakeld hebben voor deze week, volgende week mogen we verder vertellen.

Ma Tok: met dank aan mevrouw Angelique voor de foto's, die bij haar genomen zijn.

Familie-uitbreiding

Yvonne en Yvette:

Tsjongejonge, wat hadden wij het druk!
Eerst kwam Maria naar ons toe met de vraag of wij samen met haar Daantje en Dirkje wat zouden kunnen opvrolijken. Die twee schijnen zwaar depressief te zijn door de dood van Geertrui.

wijlen Vera en Vita

En terwijl we daar over aan het nadenken waren kwam ma Tok ons vertellen dat er een uitbreiding van de familie op komst was.
Zij vond ons de aangewezen hennen om daar wat over te vertellen, omdat de twee nieuwe dames uit onze stal kwamen.
Dit laatste maar bij wijze van spreken, ze komen bij mevrouw Angelique vandaan.
Nee, het zijn geen kuikens, als u dat mocht denken. Het zijn geredde kippen, net zoals wij. Ze zijn wel bruin, dus meer zoals Vera en Vita waren, en ze kwamen ook niet uit een grote legschuur.

Vera, Vita, Yvette en Yvonne

Ze hadden bij een boer gewoond, die plotseling ernstig ziek geworden was en toen niet meer voor hen kon zorgen. Zijn vrouw wist niet dat er ergens kippen waren, dus toen ze na een paar weken werden ontdekt waren ze uitgehongerd en erg verzwakt.
Deze twee meiden uit het oosten van het land hebben al een poosje bij mevrouw Angelique gewoond, dus ze zien er niet meer zo zielig uit als toen ze net gevonden waren.
Mevrouw Angelique zou ze best willen houden, maar haar andere kippen pikten dat niet, of eigenlijk pikten ze wel, maar dan in de twee arme dieren. Dus nu liepen de bruine meiden los rond, terwijl de andere kippen in een ren zaten.

Soestdijk is weer schoon

Om die ren heen staat een hek, dat onder stroom staat, dat is nodig

omdat er in de winter vossen bij de farm komen en die maken de kippen dood als ze de kans krijgen. Daarom moesten de loslopende kippen verhuizen en mevrouw Angelique vroeg aan ma Tok of zij ze wilde adopteren. En natuurlijk kon die weer eens geen "nee" zeggen, zodat de beide dames hier mochten komen.
Eerst ging ma Tok Soestdijk helemaal uitmesten, zoals zij dat noemt. Dat was nog niet gedaan sinds wij naar het Tok-huis verhuisden, al veel te lang geleden dus. Ze kroop helemaal in de ren omdat daar nog wat vergif kon

het schone nachthok

liggen dat zij daar een tijd geleden had neergelegd voor de muizen.

Alles werd minutieus nagekeken en gereinigd, de waterspuit werd zelfs op het hok gezet, zodat het van binnen en van buiten helemaal schoon was. Dat moest een paar dagen drogen, waarna ma Tok het nachthok opnieuw ging inrichten. Er kwam hennepstrooisel op de bodem van het nachthok en ook tabak, tegen de luizen. De oude ren, die al jaren achterin de tuin stond, werd naar Soestdijk gesleept en ook schoongemaakt. Die werd op Soestdijk aangesloten, zodat de kippen wat meer bewegingsvrijheid zouden hebben.
Ze moeten namelijk eerst even

Jenny en Katie in Soestdijk

apart wonen, maar wel in de tuin, zodat wij aan elkaar kunnen

wennen. Later kunnen ze dan bij ons in het Tok-huis komen slapen, als ze daar aan toe zijn.
Zo stond alles klaar voor de komst van de twee nieuwe hennen.
Op een mooie dag gingen pa en ma Tok samen met de auto naar mevrouw Angelique om ze op te halen.

En inmiddels zijn ze al een weekje bij ons in de tuin.

Ma Tok: volgende week hoort u meer over de beide nieuwe kippen, die Jenny en Katie heten.  Dit om een moeder en dochter in Engeland te vernoemen, die "not amused" waren toen er deze zomer niet gebroed mocht worden, net toen hun namen aan de beurt waren. Ik ga ervan uit dat dit alles weer goedmaakt.