Jenny en Katie (1)

Jenny en Katie:

Mogen wij ons even voorstellen?
Wij zijn Jenny en Katie Tok. U ziet op de foto hierboven Jenny (links) en Katie (rechts).

Jenny (rechts) en Katie in de ren van Soestdijk

Deze namen hebben wij sinds kort. Eerst heetten wij allebei gewoon "kip", maar dat is niet echt onderscheidend. We wisten niet beter, omdat we nooit bij andere kippen hadden gewoond waar namen werden uitgedeeld. Maar nu hebben we dus allebei een voor- en een achternaam en daar zijn wij reuze trots op. We horen bij een echte familie al zitten we nog met ons tweeën in een apart hok en niet bij alle anderen in het zogenaamde "Tok-huis." Ons hok heet Soestdijk, dat schijnt een paleis te zijn en wij moeten zeggen dat het leven er paradijselijk is. We worden hier gewoon verwend. De vrouw die ons verzorgt, ze heet ma Tok hebben wij gehoord, geeft ons elke dag eivoer, omdat we moeten aansterken en nieuwe veren krijgen.

Katie neemt een zandbad bij mevrouw Angelique

Maar nu gaan we vertellen hoe wij hier terecht zijn gekomen.
Eerst woonden we bij een boer. Daar hadden we het goed, we kregen op tijd eten en drinken en we legden onze eieren.
Totdat de boer opeens wegbleef, we kregen geen eten en drinken meer en dat wat er nog was overgebleven van de vorige dag was snel op. We wachtten en wachtten, maar er kwam niemand. We kregen zo'n vreselijke honger! Elke dag werd het erger en toen was het water ook op. Dorst is nog erger dan honger, wist u dat? Gelukkig ging het regenen, zodat we weer even wat konden slobberen. Maar toen knaagde de honger weer veel erger.
We schamen ons om het te bekennen, maar op het laatst

Jenny bij mevrouw Angelique

gingen we elkaars veren opeten, en het bleef ook niet alleen bij veren. Eindelijk, na heel lange tijd, kwam er iemand bij onze ren en werden we snel meegenomen. We hoorden dat we naar een uilenopvang zouden worden gebracht, maar dat ging toch weer niet door, we werden opgehaald door mevrouw Angelique.
O, wat waren wij blij dat we bij haar mochten wonen. We kregen eten en drinken, onze wonden werden verzorgd en we knapten een beetje op.
Het enige vervelende was, dat de daar al wonende kippen ons maar een vies stelletje vonden. Ze wilden ons niet bij zich in hun ren hebben en ze begonnen ons te pikken.
Niet omdat ze honger hadden, maar

ondeugend kipje met haar kuikens

omdat ze vonden dat wij moesten opkrassen.
Mevrouw Angelique had dit snel in de gaten en ze haalde ons uit de ren.
Toen mochten we los rondscharrelen op haar boerderij, samen met een paar haantjes en één van de kipjes, dat het niet fijn vond in de ren en dus telkens ontsnapte. Zo schijnen er ook kuikens te zijn gekomen, dat was erg grappig. Plotseling kwam de kip met een hele sliert kuikentjes achter zich de stal uitlopen. Mevrouw Angelique wist niet wat ze zag.
Het kipje kreeg op haar kop, omdat het al de tweede keer was dat ze dit had geflikt. En zij en haar kuikens werden meegenomen naar binnen, het huis in, omdat het buiten veel te koud was voor die kleintjes.

2 van de slacht geredde geitjes bij mevrouw Angelique

Daarna hebben wij ze niet meer gezien.
Het gaat vast goed met ze, want mevrouw Angelique zorgt heel goed voor alle dieren.
We hebben gehoord dat er daar, behalve de mini-paardjes en kippen, ook een heel groot konijn woont, een pauw, een heleboel geredde schildpadjes, poezen, twee enorme honden en een paar geitjes. Als we nog iemand vergeten zijn moet u dat maar zeggen, mevrouw Angelique, dat kan bij "(geen) opmerkingen" onderaan dit verhaaltje.



Ma Tok zegt dat wij nu wel genoeg gekakeld hebben voor deze week, volgende week mogen we verder vertellen.

Ma Tok: met dank aan mevrouw Angelique voor de foto's, die bij haar genomen zijn.