Hennen-verdeling en rare gewoontes

Geertrui:

Er was een vraag van mevrouw Katblad, u weet wel, die een enkele keer voor ons zorgt, als Pa en Ma Tok er niet zijn.

de kopfoto van het Leidsch Katblad,
zie de link rechts van de Tok-verhaaltjes

Waarom zij nog zo heet weet ik niet, volgens mij had ze vroeger een digitale krant over de katten in de buurt, maar ik hoor Ma Tok er nooit meer over. Jammer, Ma Tok was altijd extra vrolijk als ze die krant had gelezen, wij kregen dan ook vaak wat lekkers, zomaar midden op de dag.
Maar daar gaat het nu niet om. Die mevrouw Katblad dus vroeg in haar opmerking onder het verhaaltje "Pootperikelen" van 26-10-2018 hoe dat gaat, de hennen verdelen tussen de hanen. Ze vroeg dit omdat Laza

Laza (links) en Iona (rechts)

had gezegd dat er genoeg hennen waren voor hem en Iona samen.
Zoals deze mevrouw het stelt lijkt het net alsof de hanen het hierin voor het zeggen hebben, maar dat is natuurlijk niet zo.
Wij hennen maken zelf uit of we getreden willen worden en zo ja, door welke haan.
Misschien is het bij de mensen zo dat de haan de baas is in deze, dat weet ik niet, maar bij ons kippen ligt dat anders.
Nu heb ik sowieso al niet zoveel met getreden worden, dus ik pas

Geertrui zoekt een rustig plekje om de hanen te ontlopen

meestal als Laza op mij afkomt. En Iona durfde het niet eens te proberen bij mij. Ik ben tenslotte de oudste hier in de tuin, dus ik heb best wat te zeggen.

Ik heb ook nog een nieuwtje: Hannah had besloten ook broeds te worden. Zij lag hiervoor niet in een legnest, maar gewoon op het plateau in de bodembedekking. Ma Tok moest telkens op het krukje gaan staan om haar eraf te tillen en buiten te zetten.
De eerste keer dat Ma Tok Hannah daar zo doodstil zag liggen schrok ze zich een ongeluk, ze dacht dat de pluizenbol dood was.

Geertrui en Hannah samen in de tuin

Dat was gelukkig niet het geval, wat duidelijk bleek toen Ma Tok haar op wilde pakken: ze schreeuwde dat ze daar wilde blijven zitten en dat Ma Tok haar handen thuis moest houden.
Wat een pittig dingetje is dat zeg, die Hannah!
Ma Tok heeft die dag alle kippen buiten gezet en de deur van het huis gesloten, zodat er niet gebroed kon worden. Natuurlijk liet zij wel het kleine deurtje bovenaan de buitentrap voor ons open, zodat we wel naar binnen zouden kunnen als het zou gaan regenen.
's Avonds deed ze onze deur

Inge, nog steeds broeds

open, zodat wij naar binnen konden om te gaan slapen. Iedereen stond al voor de deur te wachten op haar, behalve die drie rare "broedse" kipjes, Pippa, Inge en Hannah.
Die zaten al binnen, de eerste twee samen in hun legnest en Hannah op haar plekje op het plateau.
"Dat heeft dus ook geen zin," zei Ma Tok. Ze telde ons en we waren allemaal aanwezig, zodat de deur dicht kon.
Maar de volgende morgen ging Hannah uit zichzelf naar buiten, zodat nu alleen Inge en Pippa nog vasthouden aan hun rare gedrag. Misschien stopt het als er sneeuw komt, ik ben benieuwd.

Ik vertrek

Laza:

Ik kan er helemaal niets aan doen dat Iona weg moest, ik had liever gehad dat hij bleef in de Tok-tuin. Hij was een hele steun voor mij op mijn oude dag.
Hij nam mij ongemerkt heel wat werk uit handen.

Iona in de vervoersbak

Maar hij kraaide veelvuldig en luid. Veel harder en vaker dan ik dat ooit heb gedaan.
Pa en Ma Tok hebben mij indertijd uitgekozen omdat hanen van mijn ras niet erg vaak en ook niet zo luid kraaien.
Dit in verband met de buren, die natuurlijk niet teveel last moeten hebben van de familie Tok, die midden in de stad woont.
Goed, Ma Tok kwam 's morgens met een kattenvervoersbak de tuin in en ze gaf ons wormpjes. Ik voelde nattigheid, want we hadden die lekkernij al eerder op de dag gekregen van haar.
Maar Iona kent Ma Tok niet zo goed als ik en hij kwam meteen

Iona achter de tralies

aanrennen om zijn deel op te eisen. En plotseling had Ma Tok Iona in haar handen. Hoe het zo snel gebeuren kon heb ik niet gezien en Iona snapte er ook niets van. Hij riep luid "Tôôôk", maar toen zat hij al in de bak. Wij mochten hem allemaal gedag zeggen en hij riep naar Hannah en Inge dat ze zich moesten gedragen als hij er niet was om hen op te voeden. Wat dacht hij wel, opvoeden is de taak van de broedmoeder en niet van de haan, die moet zorgen dat er rust is in het kippenhok. Dat is hier nu dus weer mijn taak.
En Iona mag rust gaan brengen bij andere kipjes.

Iona:

Ja, daar zat ik dan in dat bakje.
Ik protesteerde, maar dat haalde niets uit, Ma Tok nam mij met bak en al mee naar de auto. Waar zou ik nu belanden?

Hoogendoorn in Stolwijk

Ik had wel verhalen gehoord over Hoogendoorn, dat het leven daar ook goed was en dat er veel hennen woonden, maar ik wilde het toch eerst een zien voordat ik ermee instemde om daar te gaan regeren.
Over een stel hennen bedoel ik natuurlijk, ik begrijp heus wel dat ik niet meteen over heel

Iona nog in de Tok-tuin

Stolwijk zal worden aangesteld. Ik heb gehoord dat er daar ook hanen zijn, Hildert zit daar ook, als hij tenminste niet aan een fokker is meegegeven.
Maar goed, we reden met de auto een heel eind, halverwege merkte ik pas dat er meelwormpjes in het bakje lagen, die had Ma Tok aan mij gegeven voor onderweg, zei ze. Ik hoorde haar met Pa Tok praten over hoe jammer het was dat ik weg moest, ik was zo'n mooie haan en ik kraaide zo prachtig. Daar kon ik het volledig mee eens zijn.
Op een gegeven moment stopte Pa Tok de auto en Ma Tok tilde mij en mijn bakje eruit.
Ik hoorde een heleboel geluiden: kippen, hanen en nog een hoop onbekende stemmen.

Iona is bij 5 hennen gezet

Later hoorde ik dat dat eenden waren en een ezeltje. Het klonk erg gezellig, dat viel alvast mee. Ik kon zien dat Pa en Ma Tok daar vaker komen, er kwam iemand naar hen toelopen die direct wist wat zij kwamen doen. Ze bewonderde mij en ze zei dat ze een mooi plekje voor me zou opzoeken, bij een paar jonge hennetjes.
Dat meisje beviel mij wel, zij begreep tenminste wat een haan toekomt.
Ma Tok haalde mij uit het bakje en ze zette me in een hok met wel vijf hennen erin. Best mooie

Iona met zijn voorlopige harem

dames, al waren het geen zijdehoenders.
Ik zette direct mijn veren uit om indruk te maken en dat lukte aardig, al was er één kip die nogal bazig overkwam. Toen Ma Tok nog een paar wormpjes in het hok gooide pikte zij ze brutaalweg op, zo voor mijn snavel weg. Ik zei tegen haar dat die lekkernij een cadeautje was van mij voor de hennen en daarmee had ik een goede beurt gemaakt.
Pa en Ma Tok namen afscheid van mij, dat was wel even een moeilijk momentje, maar ik hield me stoer, zoals dat een haan betaamt.
En nu mag ik bij deze hennen wachten tot iemand mij zo mooi vindt dat hij mij mee neemt naar mijn eigen harem. Ik kan bijna niet wachten, wat is het leven spannend!

Ma Tok: Ik moest wel even slikken toen ik Iona daar moest achterlaten, hij is zo lief geweest in de Tok-tuin, ik zal hem erg missen. En zijn prachtige kukel ook. 
Vaarwel, Iona, het ga je goed in je verdere leven.


En, zoals beloofd: met het geluid aan kunt u Iona horen kraaien (op volledig scherm is hij nog mooier! Klik hiervoor rechtsonder op het vierkantje na het starten van de video).

Pensioen of nog lang niet?

Nadine:

Ik sta versteld van die twee bruine pluizenbolletjes.
Ze zijn nog geen halfjaar oud en nu leggen ze al bijna elke dag allebei een eitje.

eitjes van Hannah en Inge met voetzool-afdruk Yvonne of Yvette

Het zijn kleine bruine eitjes, iets donkerder dan die van mij.
Ze zien er mooi uit, een goede vorm en een prima kleur, de schalen zijn stevig en volgens Ma Tok smaken ze prima.
Iona kiest zijn rasgenootjes uit om te treden, dus misschien zijn ze ook al bevrucht.
Iona probeert het ook wel eens bij een oudere hen, maar die weigeren hem, die blijven trouw aan Laza. Ik ook, ik vind zo'n jochie helemaal niks, al moet ik toegeven dat hij wel erg mooi is. Maar ik heb liever het oude en vertrouwde dan zoiets nieuws.
Je weet tenslotte nooit of zo'n jong haantje niet ruw is tegen de hen.

Inge

Hannah

Ik heb Iona nog geen poging zien doen bij zijn broedmoeder Babette; wel bij Pippa, de broedmoeder van Hannah en Hilda. Die lachte hem uit en gaf hem een pik in zijn kuif. "Neem jij maar iemand van je eigen leeftijd, kleine!" kakelde ze.
Ik moest er om lachen, want Iona is bijna twee keer zo groot als Pippa.

Laza

Ik heb niet de indruk dat Laza zich erg druk maakt over het gekraai van Iona, hij is er heel rustig onder. Misschien is hij aan zijn pensioen toe, hij is tenslotte ook al tien jaar oud. Hij is al negen jaar bij ons in de Tok-tuin, een jaar langer dan ik.
Ik ben hier uit mijn ei gekropen, maar Laza niet, die kwam als volwassen haan hier wonen om voor nageslacht en rust onder de hennen te zorgen.
Dat heeft hij allebei prima gedaan, dus ik vind dat hij zijn rust wel heeft verdiend.

Maar er is iets vervelends aan de hand, waardoor ik denk dat hij nog langer zal moeten werken.
Wat dat is?
Iona kraait vrijwel de hele dag en hard ook.
En nu is de buurvrouw weer aan het klagen, dat er een extra haan is en

Iona kraait de hele dag en  luid ook

dat ze daar zenuwachtig van wordt. Tja, ik moet haar wel een beetje gelijk geven, want Iona houdt zijn snavel geen uur achter elkaar dicht.
Ik vind het een prachtig geluid, maar in een stad moet je rekening houden met je buren, zegt Ma Tok.
En nu moet Iona verhuizen naar Stolwijk.
Ma Tok vindt het heel erg, want ze vindt hem nogal mooi en leuk.
En de trouwe lezeres, naar wie hij genoemd is, zal het ook jammer vinden, ze wilde hem graag een keer in levenden lijve ontmoeten, maar dat gaat nu niet meer gebeuren. Zij woont namelijk in London en daarvandaan kom je niet eventjes op bezoek in de Tok-tuin. Ze is de Nederlandse taal niet eens machtig, maar ze vertaalt de verhaaltjes van Ma Tok elke week in het Engels met behulp van een vertaalmachine, om zo op de hoogte te blijven van ons wel en wee.
Gelukkig heeft Ma Tok een filmpje opgenomen van Iona's gekraai, zodat ze nog vaak naar hem zal kunnen luisteren. En dat filmpje heeft ze ook naar mevrouw Iyona in Engeland gestuurd, zodat die haar naamgenoot ook kan horen en zien.
Het volgende verhaal zal helemaal in het teken staan van het vertrek van Iona en Ma Tok gaat haar best doen om het betreffende filmpje daar ook in te verwerken.
Als troost.

Pootperikelen

LazaRus:

Ma Tok is vreselijk geschrokken en dat kwam door mij.
Niet dat ik er iets aan kon doen, maar toch...
Wat was er aan de poot? (dat laatste kunt u gerust letterlijk opvatten).

bloed aan de stok

Ma Tok zag bloed op de stok in ons huis, en niet zo'n klein beetje ook. En de mestplank onder de stok had ook rode vlekken.
Eerst dacht ze nog dat het rode dat ze zag van de besjes van de boom in de Tok-tuin was, maar ze zag al snel dat het toch echt om bloed ging.
Ze had één van die haantjes, zo'n mensenkuiken, bij zich, die met de krulveren op zijn kop, hij keek vol ontzag naar de rode

Laza en Iona

plekken op de stok en ook op de grond.
Ma Tok dacht dat Iona met mij gevochten had, daar is ze namelijk erg bang voor, want dan moet Iona weg en ze vindt hem nogal leuk. Tja, van mij zal het niet uitgaan, zo'n strijd om de macht, maar met die jonge haantjes weet je het nooit.
Ma Tok keek naar mijn kam, en naar Iona, maar ze zag geen verwondingen.
Dat maakte haar al wat rustiger. Opeens leek haar een licht op te gaan en ze keek naar mijn poten. Ja, ik had natuurlijk meteen kunnen vertellen dat het bloed daar vandaan kwam, omdat nu mijn andere spoor was afgerukt, (zie het verhaaltje "LazaRus

weet u het nog? Noortje met haar kattenpoot-gips

heeft problemen" van 22 juni 2018), maar eerlijk gezegd vond ik het wel grappig dat ze zich zo druk maakte.  Dat grappige was snel over toen ze het kleine mensenhaantje de opdracht gaf om aan de ene kant van de tuin te gaan staan en ze zelf met het vangnet achter mij aankwam.
Nu kon ik niet ontsnappen.
Dat was niet mijn bedoeling!
Ik wilde niet gepakt worden! Maar natuurlijk gebeurde dat toch en ze nam mij mee naar boven in het mensenhuis. Daar werd mijn poot schoongemaakt en verbonden en nu loop ik weer met een verband om mijn poot. Gelukkig is dat van mij niet zo belachelijk als dat van Noortje

de spalk van Noortjes poot, gemaakt door dierenarts Joost

van mevrouw Yvonne.
Ik moet er niet aan denken dat ik met poezenvoetjes zou moeten rondlopen.
Als we het er toch over hebben: u bent vast benieuwd hoe het gaat met dat arme beest.
Ma Tok heeft contact gehad met mevrouw Yvonne en ze hoorde dat de spalk van Noortje's poot af mocht. Gelukkig, nu zit ze niet meer voor gek met die kattenpoot. De spalk was door de dierenarts zelf gemaakt van twee spatels met daar omheen een strakke zwachtel. Ik moet zeggen dat het er ingenieus uitziet. En liep Noortje meteen weer als een kievit?

Noortje (rechts) weer vrij in de tuin met haar vriendinnen

Nee, ze liep nog steeds mank, maar véél beter dan eerst, dus er was in elk geval wat gewonnen. Ze moest nog zeker een week opgehokt blijven, de arme hen. Ze hoeft natuurlijk niet te lopen als een kievit, want dat is ze niet; als ze weer kan scharrelen als een kip is dat goed genoeg. En Ma Tok heeft gehoord dat ze inmiddels weer helemaal genezen is. De dierenarts was zo trots op zijn werk dat mevrouw Yvonne de laatste controle niet eens hoefde te betalen.
Ik loop voorlopig met mijn "slobkous" door de Tok-tuin. Eigenlijk staat het wel chique, misschien vraag ik wel aan Ma Tok of ze om mijn andere voet ook zo'n verband doet, dan kan ik naast Iona met zijn natuurlijke sloffen paraderen. Ik ben tenslotte een haan, dus schoonheid is belangrijk voor mij.
En Iona moet niet denken dat hij mooier is dan ik. Hij heeft niet eens een kam, nota bene! Hij is wel een stuk groter dan ik ben, maar dat ligt aan het ras, daar kunnen we geen van beiden iets aan verhelpen. Hij is niet van plan met mij te gaan vechten om het leiderschap, heeft hij gezegd, er zijn hennen genoeg voor ons tweeën. En daar heeft hij gelijk in.

Ma Tok: met dank aan mevrouw Yvonne voor haar deel van de foto's.

Het verre oosten

Iona:

Ik mag u het verhaal vertellen over mijn soort- en rasgenoten in het Verre Oosten van het land. Daar woont een mevrouw Ali en zij heeft ook een kippenfamilie. Ik wist daar niets van, maar het schijnt dat u hen al wel kent. Raar hoor, u weet meer van mijn familie dan ikzelf. Toegegeven: het is verre familie, maar toch...
Om u even te helpen hier eerst foto's van de kuikens van de familie Tok van dit jaar:

Hannah en Hilda

Iyona en Inge

mevrouw Ali's kuikens

Goed, die mevrouw Ali had dus vlak nadat onze Ma Tok broedeitjes had gehaald bij Hoogendoorn, hetzelfde gedaan. Zij had dus ook broedeitjes gehaald bij Hoogendoorn.
En ook van zijdehoenders, net zoals Ma Tok dat deed.
Wij, mijn twee zusjes Hannah en Inge en mijn broertje Hildert, toen nog Hilda geheten, kwamen eerder uit onze eitjes gekropen dan de kuikens van mevrouw Ali, omdat onze eitjes eerder bebroed waren.
Wij waren dus eerder klaar, zou je kunnen zeggen. Bij mevrouw Ali kwamen er maar twee eitjes uit, bij ons vier. Dat komt omdat er bij mevrouw Ali een rare broedhen woont, die na een tijdje de bebroede eieren kapot pikt. Ik zou zeggen: Die mag NOOIT meer broeden. Wat een slechte kip!
Je eigen eitjes met de erin groeiende kuikentjes kapotmaken! Hoe komt ze erbij? Maar daar gaat het nu niet over, het gaat over de twee wél uitgekomen kuikens.
Ze waren mooi, een witte en een cognac-kleurige.

mevrouw Ali's kleintjes, links het hennetje, rechts het haantje

De cognac-kleurige leek als twee

druppels water op Hannah en Inge, de witte leek nergens naar... eh... op.
Niet op mij in elk geval.
En ook niet op Hildert.
Waarom ik Hildert en mijzelf noem in dit verband? Omdat het witte zijdehoentje van mevrouw Ali een haantje bleek te zijn.
De andere was een hennetje, dus dat diertje wilde mevrouw Ali graag houden, maar toen het haantje begon te kraaien moest zij iets verzinnen op het

de 3 Cochins van mevrouw Ali, rechtsvoor Boef, de haan

vroege herrie maken door dit beestje.

Ze piekerde over een oplossing. Het beestje 's nachts in de schuur zetten ging niet, daar zat Boef, de Cochin-haan al in een hokje en plaats voor nog zo'n hokje was er niet. De twee hanen bij elkaar zetten was ook geen optie, dat zou vechten worden. Ze ging naar de kinderboerderij, waar zij al eerder een haantje had gebracht, Hannes heette die (zie "Kinderboerderij in het Verre Oosten", het verhaaltje van 13 maart 2017). Maar bij de kinderboerderij wilden ze niet een zijdehoen-haantje

de 2 jonge zijdehoentjes bij de kinderboerderij

alleen aannemen, dan moest er ook een zijdehoen-hennetje bij zijn.
Dus met pijn in haar hart bracht mevrouw Ali haar twee jonge zijdehoentjes naar de boerderij.
Gelukkig heeft zij nog een zijdehoen, een witte hen, die Zijtje heet, omdat zij een zijdehoen is. Erg origineel, vind ik.
De beide kuikens, die mevrouw Ali nu naar de kinderboerderij heeft gebracht, hadden nog geen naam gekregen van haar en in hun nieuwe huis krijgen ze die hoogstwaarschijnlijk ook niet.
Zij gaan dus naamloos door het leven.
Wel een beetje jammer, maar ik denk dat de meeste kippen geen naam hebben.
Wij hier van de familie Tok zijn een uitzondering.
Door de verhaaltjes van Ma Tok zijn er inmiddels een heleboel kippen, die wel een naam hebben gekregen, maar ik ken geen enkele hen of haan die zowel een voor- als een achternaam heeft, dat komt alleen voor bij de familie Tok.

Ma Tok: met dank aan mevrouw Ali voor haar foto's.

Zomerkriebels en rare dromen

Maria:

Ma Tok is telkens in ons huis bezig.
Ze heeft niet zo lang geleden alles eruit gehaald en de hele boel schoongemaakt.

volgezogen bloedluis (sterk vergroot)

Daarna werd alles bespoten met wit spul, dat is tegen de luizen, zei zij.
Ik ben blij dat zij die nare kriebelaars aanpakt, want het is echt om gek van te worden als je wilt slapen en ze lopen de hele tijd over je heen te krioelen.
En dan zuigen ze nog bloed uit ons ook.
Wij kregen ook allemaal nog een druppel in onze nek en dat was het dan.
Ma Tok dacht dat alles nu weer in orde was, maar een dag of tien later voelde zij op haar hand een paar van die vervelende luizen lopen. Ze maakte ze snel dood, dus veel last had zij er niet van, maar ze was een beetje boos dat

de 3 kuikens op de voorste rand van het plateau
(de kleine Kenau heeft zich ertussen gewurmd)

er nu toch weer beestjes in ons huis zaten, terwijl ze zó haar best had gedaan.
Het viel haar op dat de naarlingen vooral aan de voorkant van het plateau zaten, daar waar de kuikens altijd met hun drieën op een rijtje zitten als we gaan slapen. Zouden die kleintjes de luizen in het hok hebben gebracht? Zij hadden toch alle drie ook druppels in hun nek gekregen toen ze bij ons kwamen wonen.
Ma Tok spoot de hele voorkant van het plateau nat met een

Iona krijgt de eerste avond druppels in zijn nek

spuitbus en ik hoorde haar mompelen dat ze die drie ukkies vanavond nog een keer een druppel zou geven. En als het dan nog niet over was zou ze hen helemaal nat spuiten met het spul uit die spuitbus.
Oei, dat leek mij helemaal niet fijn voor Iona, Inge en Hannah, maar die luizen zijn ook geen pretje.
's Avonds lukte het Ma Tok om Iona zijn druppels te geven, maar Hannah en Inge waren haar te vlug af. "Dan krijgen jullie ze morgen wel," zei Ma Tok en zo gebeurde.
Ik ben benieuwd of er nu nog steeds luisjes in ons huis zitten. Ma Tok heeft niet veel zin om alles weer naar buiten te slepen en dan weer ons hele huis te

Daantje (links) en Dirkje (rechts)

stofzuigen en in te spuiten, maar als het moet dan gaat ze het toch doen, zei ze.
Dirkje en Daantje waren ook weer eens bezig. Ze zaten de hele tijd te krabben op hun lijf en Laza vroeg al aan hen of ze zoveel last hadden van die nare beestjes. Als dat zo was zou hij het tegen Ma Tok zeggen, dan zouden zij ook worden natgespoten met de spuitbus.
Hij had het nog niet gezegd of de twee ondeugden stopten met krabben. Ik vroeg of de beestjes acuut waren gestorven, waarop Daantje zei: "Hahaha, dachtûh jullie echt dat wè jeuk haddûh?"

Laza en Maria naast elkaar op de stok

Dirkje gierde mee en zei: "Het was gewoon een grrap van ons, wè wildûh kèkûh of jullie errin zoudûh trrappûh." Daantje:"Maarr als Laza durrvoorr gaat zorruggûh dat wè bespotûh gaan worrdûh..." Dirkje:"...dan vindûh wè het niet meerr zo lollig."
Laza knipoogde naar mij (hij zat naast me), ik denk dat hij de boefjes door had gehad. Ik had het wel grappig gevonden als hij niets tegen hen had gezegd en wel tegen Ma Tok, zodat ze allebei bespoten zouden worden, maar misschien was dat een slechte gedachte van mij. Die heb ik de laatste tijd wel vaker,

de plas uit Maria's droom

slechte gedachten.
Ik kan in mezelf vreselijk lachen als ik bedenk wat een ondeugd kan overkomen.
Zo stelde ik me pas voor dat Daan en Dirk samen in een plas vielen, omdat ze iemand nat wilden spetteren.
Ik zag het echt voor me, ze kwamen er kletsnat uit gekropen, uit die plas en ze lachten nog ook.

Ik denk dat het tijd wordt dat er weer eens een geintje wordt uitgehaald hier, dan hoef ik het niet meer in gedachten te beleven. Want ik voel me dan toch een beetje schuldig, alsof ik iemand iets kwaads toewens. En dat is toch niet mijn bedoeling.

Vertrek van een lid van de familie Tok

Iona:

Ja, u ziet het goed, mijn naam is veranderd.
In plaats van Iyona heet ik nu Iona.
Dat komt omdat ik een haan ben en geen hen.

Iona

Ma Tok heeft contact gehad met de lezeres, naar wie ik vernoemd was, en ook met mijn broedmoeder Babette en zo zijn zij tot mijn nieuwe naam gekomen. Ik heet nu naar een man uit de bijbel, die door een grote vis was opgeslokt.
Ik vind het allemaal best, zolang ik maar hier in de Tok-tuin mag blijven.
Ik geloof dat Ma Tok bang was dat ik als eerste zou moeten verhuizen naar Stolwijk, maar dat is niet gebeurd.
Er is wel iemand vertrokken en ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet rouwig om ben.
Wie er weg is?

v.l.n.r.: Hildert, Hannah en mama Pippa
zo te zien een lief gezinnetje

Hilda.
Zij bleek ook een haantje te zijn en niet zo'n lief haantje ook nog. Ma Tok had haar al omgedoopt tot Hildert en zij heeft eerlijk geprobeerd om hem in de tuin te laten blijven, maar Hildert de haan was zó agressief dat hij niet te handhaven was.
Hij wilde de hele tijd met mij vechten, ik kreeg niet eens meer de gelegenheid om te eten en als opgroeiend kuiken heb je je voeding toch nodig. Hildert rende ook steeds achter de hennen aan, hij wilde zelfs Yvonne en Yvette

Hildert kijkt boos naar Iona

niet met rust laten.
Het was een constante herrie hier in de tuin en Ma Tok kwam telkens naar beneden om te kijken of het allemaal wel goed ging. Toen zij zag dat Hildert mij bij mijn nek had gepakt en niet eens los liet toen ik ging rennen zei ze tegen pa Tok dat het zo niet langer kon doorgaan.
Ze belde naar Hoogendoorn en vroeg of Hildert daar een plekje kon krijgen. En omdat zij al zo lang klant zijn mochten ze hem komen brengen.
Ma Tok kwam de tuin in met haar vangnet en ze had Hildert in één keer te pakken. Hij werd in een doos met héél veel luchtgaten gezet en toen verdween hij uit de tuin. Hij mocht nog wel even afscheid nemen van zijn moeder Pippa, die hem de vorige avond

Hildert met zijn nieuwe dames bij Hoogendoorn

onder haar vleugel had moeten klemmen om hem rustig te krijgen.
Ik heb de indruk dat zij het ook stiekem een opluchting vindt dat haar broedzoon is vertrokken.
Hij heeft een mooi plekje gekregen bij drie hennen, vertelde Ma Tok haar en nu is zij helemaal gerustgesteld.
En de rust in de Tok-tuin is een verademing, daar zijn we het allemaal over eens.
Omdat wij, de drie overgebleven kuikens, inmiddels ook in het Tok-huis slapen mochten wij aanwezig zijn bij een vergadering, die was

LazaRus moet de baas blijven van de familie Tok

samengeroepen door Laza, onze baas.
Hij vertelde dat het nu weer heerlijk rustig was geworden en dat hij hoopte dat dat zo zou blijven.
Hierbij keek hij mij in het bijzonder aan.
Ik begreep wat hij bedoelde: ik ben ook een haan en als ik mij rustig houd mag ik blijven in de tuin.
Ik ben dat zeer zeker van plan, want ik heb het hier prima naar mijn zin met mijn broedmoeder Babette en mijn broedzusje Inge. Pippa heeft nu alleen Hannah nog maar onder haar hoede en dat is een hele verbetering.
Zo is de familie Tok geslonken, maar desondanks beter geworden.
Ik hoop dat Hildert een goed huis gaat vinden bij een fokker, waar hij zich lekker kan uitleven.

Vaarwel, ondeugd, je kan er ook niets aan doen dat je zo fel van karakter bent.