Het verre oosten

Iona:

Ik mag u het verhaal vertellen over mijn soort- en rasgenoten in het Verre Oosten van het land. Daar woont een mevrouw Ali en zij heeft ook een kippenfamilie. Ik wist daar niets van, maar het schijnt dat u hen al wel kent. Raar hoor, u weet meer van mijn familie dan ikzelf. Toegegeven: het is verre familie, maar toch...
Om u even te helpen hier eerst foto's van de kuikens van de familie Tok van dit jaar:

Hannah en Hilda

Iyona en Inge

mevrouw Ali's kuikens

Goed, die mevrouw Ali had dus vlak nadat onze Ma Tok broedeitjes had gehaald bij Hoogendoorn, hetzelfde gedaan. Zij had dus ook broedeitjes gehaald bij Hoogendoorn.
En ook van zijdehoenders, net zoals Ma Tok dat deed.
Wij, mijn twee zusjes Hannah en Inge en mijn broertje Hildert, toen nog Hilda geheten, kwamen eerder uit onze eitjes gekropen dan de kuikens van mevrouw Ali, omdat onze eitjes eerder bebroed waren.
Wij waren dus eerder klaar, zou je kunnen zeggen. Bij mevrouw Ali kwamen er maar twee eitjes uit, bij ons vier. Dat komt omdat er bij mevrouw Ali een rare broedhen woont, die na een tijdje de bebroede eieren kapot pikt. Ik zou zeggen: Die mag NOOIT meer broeden. Wat een slechte kip!
Je eigen eitjes met de erin groeiende kuikentjes kapotmaken! Hoe komt ze erbij? Maar daar gaat het nu niet over, het gaat over de twee wél uitgekomen kuikens.
Ze waren mooi, een witte en een cognac-kleurige.

mevrouw Ali's kleintjes, links het hennetje, rechts het haantje

De cognac-kleurige leek als twee

druppels water op Hannah en Inge, de witte leek nergens naar... eh... op.
Niet op mij in elk geval.
En ook niet op Hildert.
Waarom ik Hildert en mijzelf noem in dit verband? Omdat het witte zijdehoentje van mevrouw Ali een haantje bleek te zijn.
De andere was een hennetje, dus dat diertje wilde mevrouw Ali graag houden, maar toen het haantje begon te kraaien moest zij iets verzinnen op het

de 3 Cochins van mevrouw Ali, rechtsvoor Boef, de haan

vroege herrie maken door dit beestje.

Ze piekerde over een oplossing. Het beestje 's nachts in de schuur zetten ging niet, daar zat Boef, de Cochin-haan al in een hokje en plaats voor nog zo'n hokje was er niet. De twee hanen bij elkaar zetten was ook geen optie, dat zou vechten worden. Ze ging naar de kinderboerderij, waar zij al eerder een haantje had gebracht, Hannes heette die (zie "Kinderboerderij in het Verre Oosten", het verhaaltje van 13 maart 2017). Maar bij de kinderboerderij wilden ze niet een zijdehoen-haantje

de 2 jonge zijdehoentjes bij de kinderboerderij

alleen aannemen, dan moest er ook een zijdehoen-hennetje bij zijn.
Dus met pijn in haar hart bracht mevrouw Ali haar twee jonge zijdehoentjes naar de boerderij.
Gelukkig heeft zij nog een zijdehoen, een witte hen, die Zijtje heet, omdat zij een zijdehoen is. Erg origineel, vind ik.
De beide kuikens, die mevrouw Ali nu naar de kinderboerderij heeft gebracht, hadden nog geen naam gekregen van haar en in hun nieuwe huis krijgen ze die hoogstwaarschijnlijk ook niet.
Zij gaan dus naamloos door het leven.
Wel een beetje jammer, maar ik denk dat de meeste kippen geen naam hebben.
Wij hier van de familie Tok zijn een uitzondering.
Door de verhaaltjes van Ma Tok zijn er inmiddels een heleboel kippen, die wel een naam hebben gekregen, maar ik ken geen enkele hen of haan die zowel een voor- als een achternaam heeft, dat komt alleen voor bij de familie Tok.

Ma Tok: met dank aan mevrouw Ali voor haar foto's.