In memoriam: Desiree

Ma Tok:

Op mij rust de zware plicht u mee te delen dat vannacht Desiree is overleden.
Ze was al twee dagen niet erg mobiel meer, ze liep voetje voor voetje door de tuin en ze wilde ook niet meer eten. Omdat ze al vijftien jaar oud was, heb ik haar met rust gelaten, haar nu en dan een beetje geholpen als ze naar boven of naar beneden wilde in het Tok-huis. Gisterenavond zat ze niet op de stok, maar lag ze in de bodembedekking van het plateau te slapen. En vanochtend vond ik haar daar levenloos terug.
Ik heb haar begraven in de Tok-tuin, waar zij veertien van haar vijftien jaren heeft gewoond. Ik zal haar levensgeschiedenis vertellen, voor zover ik die ken.

Desiree

Desiree kwam in 2004, samen met Dorothea, ook een Hollands kuifhoen met koekoek-kleur veren, bij ons wonen.
We hadden hen gehaald bij Hoogendoorn in Stolwijk, ze waren toen al een jaar oud.
Over hun eerste jaar weet ik niets, maar ze hadden het duidelijk goed gehad, ze zagen er prachtig uit allebei.
Dorothea leefde jarenlang met haar vriendin samen, maar zij werd lang niet zo oud als Desiree.

Desiree met haar 6 kuikens

Desiree heeft heel wat kuikens uitgebroed in haar Tok-tijd.
Haar eerste kuiken was een Wyandotte, Innocentia, die een haantje bleek te zijn en als Innocentius naar Stolwijk werd gebracht.

Haar tweede was Leontien, een Serama, die maar een kort leventje heeft gehad. Toen zij elf maanden oud was lag zij plotseling levenloos in de tuin. 

Daarna kwamen Odette en Odile, inderdaad, de Odette die nu nog

Desiree met Anne C en Annette

hier woont.

Ook kreeg zij een keer zes

kleintjes tegelijk, die helaas allemaal naar Hoogendoorn moesten verhuizen, omdat ik
niet voor hen kon zorgen omdat ik toen geopereerd was en niet goed kon lopen.

In 2016, in haar dertiende levensjaar, broedde zij voor de laatste keer, zij kreeg twee kuikens, Anne C en Annette.

Anne C heeft nog een aantal jaren als hulphaan dienst gedaan

Anne C als hulphaan bij LazaRus

bij Laza, totdat hij het plotseling in zijn bol kreeg om een coup te plegen en Laza te verslaan in een gevecht.

Ik vond dat Laza de oudste rechten had en ik bracht Anne C naar Hoogendoorn, waar hij

direct hoog van de toren blies.
Die heeft het wel gered, hij heeft nu vast een eigen harem ergens in het land, daar ben ik zeker van.
En Annette scharrelt ook nog steeds hier in de tuin rond.

Desiree met een staartje met roze elastiekje

Zoals de meeste kuifhoenders had Desiree regelmatig problemen met haar kuif.
Ieder jaar na de rui moest die geknipt worden, omdat ze anders niets meer kon zien.
Maar het vervelendste was dat er graag veerluizen in haar kuif wilden wonen. Die aten de veren op en zo kreeg zij een kale plek midden op haar kop.
Ik spoot haar kuif regelmatig in tegen de luizen, maar het kale plekje verdween niet meer.
Dat kwam mede doordat de andere kippen, die het bloed op haar kopje zagen na het vreten van de luizen, ook op die plek begonnen te pikken.
Daar kunnen ze niet veel aan

Desiree's tonsuurtje

doen, als ze bloed zien en proeven gaan ze door, omdat ze dat zo lekker vinden.

Ik noemde haar kale plek een tonsuurtje en ik bedacht allerlei oplossingen om te voorkomen dat Desiree weer gepikt zou worden.
Zo heeft ze met speldjes in haar kuif gelopen en ook met een staartje bovenop haar kop.
Voor de afwisseling had ik verschillende kleuren haarbandjes voor haar in de aanbieding.
Nu en dan groeiden de veertjes aardig over het kale plekje heen, maar toch kwam het telkens weer tevoorschijn.

Desiree als oppas bij de kuikens van Odette

Omdat ze zo oud was was Desiree een vraagbaak geworden voor de anderen.
Als iemand iets wilde weten ging hij of zij naar de oude wijze dame.
Zij heeft veel vragen beantwoord.
Ook heeft zij de kuikens van Odette opgevangen, toen die laatste haar kindertjes botweg in de steek liet zodra ze uit hun hok mochten en ze de vrijheid kregen om de Tok-tuin te verkennen.

Desiree beschermt haar kuikens als ze voor de eerste keer in het Tok-huis op stok gaan
u ziet links Anne C en rechts Annette

Desiree heeft een mooi leven gehad, ze heeft veel betekend voor de familie Tok.
We zullen haar nooit vergeten.
Rust zacht, mooie, lieve, wijze Desiree.

mooie, lieve, wijze Desiree

Verhuizing naar een paleis

Gerrit:

U ziet mij hier samen met Geertje zitten in ons "oude" hok.
Wij zijn namelijk verhuisd.
Ma Tok was al een hele tijd aan het piekeren hoe zij ons wat meer ruimte kon geven.

Gerrit en Geertje in hun oude hok

Door de tuin scharrelen is geen optie, wij kunnen de weg naar ons hok niet zo goed terugvinden. Kippen kunnen dat feilloos, maar kwartels dus niet. Bovendien zijn wij nogal snel tevreden, dus als wij een plekje vinden waar wij het naar onze zin hebben dan blijven wij daar gewoon, ook als het nacht wordt. En dat vindt Ma Tok niet zo'n goed idee. Zij wil ons 's nachts veilig binnen hebben zitten.
In het hokje waar wij samen woonden was ook een trap naar beneden, maar die had Ma Tok afgesloten, omdat wij anders alleen maar beneden zouden blijven en daar is het niet zo warm als boven. In de winter zou dat te koud zijn voor ons.

Gerrit en Geertje in de rechtervleugel van Soestdijk

Dus wij hadden niet zoveel loopruimte.
Op een dag kwam Ma Tok de tuin in met een grote grijns op haar gezicht.
"Nu weet ik het eindelijk," zei ze. "Het gaat wel heel wat werk worden, maar dat geeft niet.
Wij waren benieuwd wat er zou gaan gebeuren.
Ma Tok ging de rechtervleugel van "Soestdijk" leeghalen, de oude zandlaag werd geharkt en deels weggehaald, er werd nieuw zand uit een zak in de ren gedaan en toen begon ze iets heel vreemds te doen. Ze ging tegels uit de tuin scheppen. Dat was zwaar werk, dat zagen wij aan

heerlijk de ruimte

haar gezicht, dat helemaal rood werd, en we hoorden het ook, ze maakte rare geluiden terwijl ze zo'n grote tegel op een schep naar "Soestdijk" droeg.
Wij keken onze ogen uit en de kippen gingen direct allemaal wormen opscharrelen op de plaats waar de tegel was verwijderd. De tegel werd in de ren gelegd en ze haalde de volgende, die ze bovenop de vorige legde. Zo ging ze nog een tijdje door totdat ze een muurtje had gebouwd van tegels tussen de rechtervleugel en de rest van "Soestdijk." Ze zette ook nog een zwart krat naast de tegels en toen was de rechtervleugel een

de struik, waar Geertje zich onder verstopte

apart hok geworden.
Ons eten en drinken en ons "huisje" werden verhuisd en toen waren wij aan de beurt.
Geertje liet zich gemakkelijk oppakken, maar ze ontsnapte aan de handen van Ma Tok en ze kroop onder een plant in de tuin. Ma Tok had haar snel weer te pakken en zette haar in het nieuwe kwartelhok.
Toen kwam ze mij halen.
Ik wilde graag bij Geertje zijn dus ik liet me rustig optillen en naar ons nieuwe hok dragen.
Wat een ruimte! Was dat allemaal voor ons tweetjes?
Ja, dat was echt zo.
We bleven eerst even in ons

het schone oude kwartelhokje

huisje zitten, maar toen gingen we samen op onderzoek uit. Geweldig! Wat een groot koninkrijk had ik nu!
Dat kon ik wel zeggen, want we woonden plotseling in een paleis.
Ik kraaide van blijdschap en Geertje zei zachtjes "Kwikwikwi" omdat ze helemaal tevreden was. En was Ma Tok toen klaar?
Nee, ze ging ons oude hok helemaal leeghalen en schoonmaken. Ze gebruikte daarvoor de waterslang, dat kan heel goed, omdat het hok van plastic is, dus het mag gewoon nat worden.
Wat er met dat hok gaat gebeuren?
Dat wilde Ma Tok nog niet vertellen, maar dat het binnenkort gebruikt gaat worden zit er dik in.

En de kuikens? Die lopen al in een rennetje in de tuin, omdat het hokje te klein werd om lekker rond te kunnen lopen, kijkt u maar naar de foto's hieronder.
Links ziet u Iyona en Inge, rechts Hilda en Hannah.

Deskundig commentaar op de kuikens

Daantje en Dirkje:

Dûrr sèn kêukûs in de têun, ut is un herrrie fan belang hierr.
Ut gepiep gaat doorr merrug en been.
So kunnûh wè nooit gepiept hebbûh toen wè klèn waarrûh, dat is niet mogelûk.
Wè waarrûh altèd netjûhs as kêukûs, hihihi.

Iyona

Daantje: "Hé Dirruk, ben jè al weesse kèkûh bè die ukkies?"

Dirkje: "Tuurrluk, ik ben op hun hok gesprrongûh en heb toen overr de rrand gekekûh. Wat sèn die beessies klèn, hè?"

Daantje: "Ja, suh moetûh nog veel grroeiûh, anderrs kennûh se niet doorr de têun scharrrrelûh strraks."

Dirkje: "Snap jè nôh dat Pippa en Babette so lang op die eierrûh hebbûh gesetûh? Dan moet juh toch wel un gaatjuh in je hoofd

Inge 

hebbûh."

Geertrui: "Ha, die meiden.
Hoe is het met jullie?
De kuikens al gezien?
Klein zijn ze, hè?"

Daantje: "Ik seg net teguh Dirruk dat die beessies nog feel sullûh moetûh etûh voorrdat se un beetjuh norrmaluh forrummuh gaan aannemûh. Wat een lillieputterrs sèn ut!"

Geertrui: "Ja, zo klein waren jullie ook toen je net uit je ei was gekropen. En jullie piepten ook zo vreselijk hard, horen en zien verging je hier in de tuin.
Hebben jullie Laza al naar ze zien kijken? Hij is geen vader of opa

Hilda

van deze kuikens, maar hij vindt dat ze toch onder zijn verantwoording vallen."

Dirkje: "Ja, dat hoorrdûh ik ook al. Juh kan fan alles seggûh over LazaRRus, maarr hè is wel een goeiuh haan. Hè neemt se verrantwoorrdelukhedûh wel seerrieus."

Geertrui: "Ik heb nooit begrepen wat er aan broeden is, eerst een hele poos stilzitten en dan die monstertjes opvoeden. Vreselijk!

Hannah

Het is maar goed dat er zulke idioten zijn als Pippa en Babette, anders zou het kippenras snel uitsterven.
Hebben jullie nog geen broedse neigingen, meiden?"

Daantje: "Nee hoorr, dank juh de koekoek, ik kèk wel linkerr êut. Geef mè maarr de vrrèhèd, wat jè, Dirruk?"

Dirkje: "Daarr slêut ik me voorr honderrd prrocent bè aan, Daan."

Geertrui: "Jullie zijn waardige leerlingen van mij, ik heb ook nooit gebroed.
Met mijn tweelingzus heb ik wel een keer een geintje uitgehaald, toen deden we net alsof we allebei broeds waren, dus: in een legnest zitten, blik op oneindig,

Pippa met Hannah en Hilda

verstand op nul.
Iedereen kwam bij ons kijken, maar op een gegeven moment konden wij ons lachen niet meer inhouden en toen vielen we door de mand."

Daantje en Dirkje:

Dat moet een lolluhguh mop geweest sèn, seg! Trraptûh echt ieduhrreen dûr in?
Jammurr dat juh un grrap niet kan herrhalûh, anderrs zoudûh wè ut samûh ook kunnûh doen.

O ja, wè moestûh van Ma Tok nog seggûh dat err foto's van die klèntjuhs bè dit verrhaaltjûh staan, omdat iedurreen die wil zien.
Bè dezuh dus.

Ma Tok: de handen die de kuikens vasthouden zijn deze keer niet van Ma Tok, maar van de kleindochters Eva en Mirthe.

Wennen aan elkaar (3)

Xara, Kenau en Reina:

Wij zijn al bijna vergeten dat we hier nog maar kort wonen, we zijn helemaal gewend en opgenomen in de familie Tok.

Xara:

Toen onze verzorgster mevrouw Wies ons hier in een hokje zette was ik heel erg verbaasd. Het leek wel of ik hier eerder geweest was. En toen ik Laza hoorde kraaien wist ik het zeker: dit is de plek waar ik uit mijn ei ben gekropen en Laza is mijn vader! Zou mijn broedmoeder hier ook nog zijn? Pippa heette ze, dat weet ik nog heel goed.

broedmoeder Pippa en Xara en broertje Xander

Ik durfde niet meteen te roepen, zoiets moet je niet doen als je net ergens bent terecht gekomen. Je staat dan onderaan in de pikorde en dan moet je je snavel dicht houden.
Maar toen alle kippen bij onze ren kwamen kijken zag ik ook Pippa ertussen staan en toen kon ik mij niet meer inhouden. "Mamma," riep ik zachtjes en ja hoor, ze kwam naar mij toe.
"Ben jij het werkelijk, mijn eigen kleine Xara? Wat ben je groot geworden!"
Het was een blij weerzien, dat zult u wel begrijpen. Laza werd er ook bij gehaald door Pippa en

Xara als kuikentje

ook hij herkende mij.
Nu ik wist waar ik was kon ik de anderen ook geruststellen.
"We zijn in de mooiste tuin van de hele wereld gekomen, hier zullen we het goed hebben," zei ik en de andere twee ontspanden meteen, zij waren hier nog nooit geweest en dus was het best een beetje spannend geweest. Vooral toen mevrouw Wies was vertrokken moesten wij eerst wel even slikken voordat we durfden te gaan eten en drinken en ons hok verkennen.
Ik was ook de eerste die de ren uitging, zelfs al voordat Ma Tok die voor ons had open gezet.
Ik ontsnapte namelijk toen zij ons naar boven wilde verplaatsen de eerste avond, toen wij beneden in de ren waren gaan slapen.
Ik liep de tuin in en ik herkende van alles: de aarde met de boom en de struiken achterin en de tegels met

Laza en Xara

de plant erin aan de andere kant.
Ik liet me snel weer vangen door Ma Tok, want ik was moe geworden van alle indrukken van die eerste dag, maar ik wist nu zeker dat dit helemaal goed ging komen.
En dat was ook zo.
Toen wij lekker in de tuin mochten gaan scharrelen sprong Laza meteen bovenop mij, alsof hij wilde laten zien dat ik bij hem hoorde.
Voor Reina maakte hij een dansje, zij was tenslotte een nieuwe hen voor hem.

voor Xara onbekend: de gele legnesten in het Tok-huis

Of hij dat voor Kenau ook gedaan heeft weet ik niet, toen hij haar ontmoette was ik bij mijn moeder Pippa in het Tok-huis. Dat herkende ik ook, al waren er wel wat dingen veranderd.
Ik zag grote gele legnesten staan en een voerbak waarbij je op een klep moest gaan staan om hem te openen. Dat was tegen de muizen, zei mama.
Ik vond dat heel handig.
Ik vroeg of er hier ook ratten waren, maar daar hadden ze nog nooit van gehoord in de Tok-tuin. Ik legde uit dat dat een soort héél grote muizen waren, die kuikens opaten als ze de kans kregen.

het veilige net boven de Tok-tuin

Iedereen zei dat die engerds hier niet voorkwamen, gelukkig.
Ik zag Barbara rillen, zij is niet zoveel groter dan een kuiken, dus ik begreep best dat zij bang was. Toen hoorde ik van het net boven de tuin, waardoor roofvogels hier ook niet konden binnenkomen. Ik was helemaal gerustgesteld, hier zouden we heel veilig zijn.
Zouden er daarom zulke oude dames wonen hier? Desiree en Geertrui leven ook nog steeds, zag ik, al meende ik me te herinneren dat er twee Geertruien waren geweest.
Ik heb aan Pippa gevraagd of ik als kuiken scheel was geweest, maar dat was niet zo. Toen wilde ze weten waarom ik dat vroeg en zij vertelde me dat Geertrui inderdaad een tweelingzus had gehad, maar dat die was overleden.
En nu ben ik weer helemaal gelukkig dat ik terug ben in mijn eigen oude tuin, al mis ik mevrouw Wies wel een beetje. Gelukkig komt ze nu en dan langs bij ons.

LazaRus als adoptief-vader

LazaRus:

U bent natuurlijk erg benieuwd hoe het gaat met de kuikens.

Babette met Inge (boven) en Iyona

Wel, ik mag over hen vertellen en ik kan u meteen meedelen dat ze het uitstekend maken.
Ze groeien als kool, alle vier. Pippa en Babette hebben het druk met hen, maar ze vertelden me allebei dat het opvoeden van maar twee kleintjes eigenlijk wel meeviel.
Het is wel vreemd dat ik niet hun vader ben, dat was anders altijd wel zo. Tenminste, behalve toen Anne C ook kuikens had gekregen, maar toen was ik hun opa. Nu heb ik biologisch niets met die kleintjes te maken, maar ze horen wel bij de familie Tok, dus ik voel me toch

Pippa met Hannah (boven) en Hilda

verantwoordelijk voor hen.
En als ze door de hele tuin mogen gaan scharrelen zal ik de beide kloeken helpen bij de opvoeding. Want als je bij deze gerenommeerde familie hoort moet je je wel weten te gedragen. Goed, Daantje en Dirkje zijn nu niet meteen de beste voorbeelden van goed opgevoede hennen, maar de uitzondering bevestigt de regel, zullen we dan maar zeggen.

Ma Tok komt echt elke dag met haar fototoestel de tuin in, daarom zijn er nu ook heel wat plaatjes van de kleintjes te zien.
Aandoenlijk zijn ze, vindt u niet?
Ik ben elke keer weer onder de indruk van het wonder dat zo'n heel kipje uit zo'n klein eitje kan komen.
En dat het dan ook direct al kan lopen en onder de moeder kruipen.
Ik moet dat zelf ook gedaan hebben toen ik net uit mijn eitje was gekropen, maar ik weet niet meer precies hoe dat was.
Ik ben nu al zolang een volwassen haan, waarbij ik zoveel aan mijn kop heb om al die hennen onder de duim te houden, dat ik mijn kuiken-tijd een beetje kwijt ben.
Ik word ook een dagje ouder, al zie ik er nog prima uit, al zeg ik het zelf.

Nu mag u gaan genieten van de foto's van de kuikens, ik begrijp dat u dat veel liever doet dan luisteren naar mijn gekakel, dus ik zal verder mijn snavel dicht houden.
Veel plezier en kijkgenot.

Ma Tok: U ziet hier boven links: Iyona, boven rechts: Inge, 
                  onder links: Hannah en onder rechts: Hilda.

Hiep Hiep kuikens!

Pippa:

Ze zijn er hoor, mijn kuikens! En ze zijn prachtig, allebei!
Wat zegt u, of de kleintjes van Babette er ook al zijn?
Dat mag zij dadelijk zelf vertellen, ik ga het alleen maar over mijn eigen kindertjes hebben.

Pippa met Hannah (achter) en Hilda (voor)

Ma Tok hoorde dinsdagavond al gepiep in één van mijn eitjes, dus ze vertelde mij dat het niet lang meer zou duren.
Alsof ik dat niet wist, ik had mijn kleintje natuurlijk allang gehoord. Het is altijd een heerlijk geluid, dan weet je dat je werk niet voor niets is geweest.
Want zeg nou zelf: als je drie hele weken niets anders hebt gedaan dan eieren warm houden wil je ook resultaat.
Nu is het zo dat ik maar één week heb gebroed, maar daar kon ik niets aan doen, dat heeft Ma Tok zo geregeld.

En ik ben Babette dankbaar voor haar aandeel in het uitkomen van mijn kuikens.
Op de foto's kunt u zien hoe ze eruit zien. Links ziet u Hilda en rechts Hannah.
Mooi zijn ze, hè?
Ik mocht de namen zelf verzinnen van Ma Tok, als ze maar met de letter H begonnen, want die was aan de beurt. Ze heten naar twee trouwe lezeressen van onze verhaaltjes, zo krijgen die een soort eerbetoon.
Ik ben heel benieuwd hoe ze eruit gaan zien als ze groter worden, dat is altijd weer een verrassing. Zou Hannah zo blond blijven als ze nu is? En zou Hilda bruin worden?
We moeten ook afwachten wat voor ras ze zijn, dat wil Ma Tok nog steeds niet vertellen. Flauw hè? Bent u ook zo benieuwd?

Babette:

Mijn kleintjes zijn ook veilig uit hun eitjes gekropen en het zijn de mooiste kuikens van de hele wereld. Ze zijn heel schattig, net zoals de drie die ik vorig jaar had uitgebroed.

Babette's Iyona (boven) en Inge (onder)

Kijkt u maar naar de foto's, dan kunt u zelf zien hoe prachtig ze zijn.
Ik mocht van Ma Tok namen verzinnen, maar ze moesten met een I beginnen.
Dat was best een beetje moeilijk, maar ik ben eruit gekomen en nu heten ze Inge en Iyona.
Ik hoop dat ze niet net als vorig jaar allebei haantjesgedrag gaan vertonen, ik zou het best fijn vinden als in elk geval één van de twee hier in de Tok-Tuin zou kunnen blijven wonen. Dan kan ik lekker lang over ze moederen. Ik zie regelmatig dat Wiske Floortje nog in bescherming neemt; niet dat dat nodig is, Floortje is best een pinnig hennetje geworden, maar Wiske vindt het heerlijk heeft ze mij toevertrouwd. Volgens haar vindt Floortje het ook geweldig dat haar moeder er altijd is om op terug te vallen. Floortje vindt het juist vervelend heeft ze tegen mij gezegd toen haar moeder even niet in de buurt was. "Ze bemoeit zich veel te veel met mij, ik word er soms gek van!" zei ze. Ik heb er later stiekem om gelachen, dat die twee zulke verschillende dingen tegen mij vertelden.
Nu krijgt u nog twee portretfoto's te zien van mijn kuikens, gewoon omdat ze zo geweldig zijn.
















Links ziet u Inge en rechts Iyona. Iyona is de enige zwarte, Ilse is blond. Bij Pippa is er ook een blondje en een iets donkerder kuiken, maar die is toch niet zo mooi zwart als mijn Iyona. Ik ben een trotse kloek, maar dat had u vast al begrepen.

Wennen aan elkaar (2)

Kenau, Reina en Xara:

Het gaat steeds beter hier, we weten al bijna niet meer dat wij hier nog niet zolang wonen. En we zijn van plan om hier altijd te blijven, Ma Tok heeft gezegd dat dat mag.

Kenau:

Ik ben denk ik de kleinste hier, al is Barbara ook niet van de grootste.
Zij is, net als ik, een Serama.

een in de tuin gelegd eitje

Babette ook, maar die zit te broeden, dus die is er even niet. Maar ik sta mijn haantje, ik laat mij absoluut niet op mijn kop zitten. Daarom heeft mevrouw Wies mij ook Kenau genoemd, naar een heel flinke mensenvrouw uit een ver verleden.
Of ik al eitjes leg hier in de Tok-tuin? Natuurlijk doe ik dat.
Ik krijg goed eten en drinken en genoeg zonlicht en ik ben gezond, dan komen er vanzelf eitjes in mijn lijf. En als die klaar zijn moeten ze eruit.
Ik leg ze nog wel eens midden in de tuin, maar dat doen sommige andere familieleden ook, dus dat

Barbara is ook klein, zij zit rechts op de foto

zal wel niet erg zijn. Ma Tok raapt ze 's avonds, voordat ze onze deur sluit, allemaal op en dan brengt ze ze naar de grote schuur. Daar staat een kast waar alle eieren in gaan, ook die van Yvonne en Yvette. Wat een vreselijk grote eieren leggen die! Er ligt er wel eens één in een legnest in het Tok-huis.
De eerste keer dat ik zo'n joekel zag schrok ik ervan. Ik was even bang dat wij hier allemaal zulke grote eieren zouden moeten leggen, maar even later zag ik dat Barbara haar kleine eitje gewoon onbeschaamd naast dat supergrote witte ei legde.

slapen op de stok

Pfoe, dat was een opluchting!
Dan is er nog iets waar ik aan moest wennen, dat is het slapen op een stok. Eerst leek het mij helemaal niks, maar toen ik door Ma Tok op zo'n ding werd neergezet merkte ik dat het eigenlijk best erg lekker zat. En nu wip ik er zelf op als we naar binnen zijn geroepen door Laza. Het is heerlijk als er een beetje lucht onder je lijf doorstroomt terwijl je zit te dutten. Ik heb aan Barbara gevraagd of het in de winter niet koud is op de stok, maar dat was volgens haar heel gemakkelijk op te lossen. "Je laat gewoon je dons over je poten zakken en dan heb je nergens

met z'n allen in de tuin lekkers eten

last van," zei ze. Ik ben benieuwd hoe het zal zijn in de winter, met zoveel kippen bij elkaar kan het nooit echt koud zijn binnen.
Ma Tok komt elke morgen onze deur open doen. Wij gaan dan naar buiten en zij maakt onze mestplank schoon, ze ververst ons water en dan gaat ze lekkers strooien voor ons. Gedroogde meelwormen, lekkere pitten, die ze van onze mevrouw Wies heeft gekregen en soms ook nog wat lekkere zaadjes. We hebben ook een paar keer levende meelwormpjes gekregen, die waren nog lekkerder dan de gedroogde. Om je snavel bij in te slikken. Jammer dat ze binnen een paar dagen op waren; ik hoorde dat die altijd worden gegeven als Pa en Ma Tok naar Hoogendoorn zijn geweest. Wat dat is weet ik niet, maar als ze daar zulke heerlijkheden hebben kunnen Pa en Ma Tok daar niet vaak genoeg heen gaan wat mij betreft.
Zo, nu weet u hoe fijn ik het hier heb. De volgende keer mag Xara iets vertellen.