Wennen aan elkaar (3)

Xara, Kenau en Reina:

Wij zijn al bijna vergeten dat we hier nog maar kort wonen, we zijn helemaal gewend en opgenomen in de familie Tok.

Xara:

Toen onze verzorgster mevrouw Wies ons hier in een hokje zette was ik heel erg verbaasd. Het leek wel of ik hier eerder geweest was. En toen ik Laza hoorde kraaien wist ik het zeker: dit is de plek waar ik uit mijn ei ben gekropen en Laza is mijn vader! Zou mijn broedmoeder hier ook nog zijn? Pippa heette ze, dat weet ik nog heel goed.

broedmoeder Pippa en Xara en broertje Xander

Ik durfde niet meteen te roepen, zoiets moet je niet doen als je net ergens bent terecht gekomen. Je staat dan onderaan in de pikorde en dan moet je je snavel dicht houden.
Maar toen alle kippen bij onze ren kwamen kijken zag ik ook Pippa ertussen staan en toen kon ik mij niet meer inhouden. "Mamma," riep ik zachtjes en ja hoor, ze kwam naar mij toe.
"Ben jij het werkelijk, mijn eigen kleine Xara? Wat ben je groot geworden!"
Het was een blij weerzien, dat zult u wel begrijpen. Laza werd er ook bij gehaald door Pippa en

Xara als kuikentje

ook hij herkende mij.
Nu ik wist waar ik was kon ik de anderen ook geruststellen.
"We zijn in de mooiste tuin van de hele wereld gekomen, hier zullen we het goed hebben," zei ik en de andere twee ontspanden meteen, zij waren hier nog nooit geweest en dus was het best een beetje spannend geweest. Vooral toen mevrouw Wies was vertrokken moesten wij eerst wel even slikken voordat we durfden te gaan eten en drinken en ons hok verkennen.
Ik was ook de eerste die de ren uitging, zelfs al voordat Ma Tok die voor ons had open gezet.
Ik ontsnapte namelijk toen zij ons naar boven wilde verplaatsen de eerste avond, toen wij beneden in de ren waren gaan slapen.
Ik liep de tuin in en ik herkende van alles: de aarde met de boom en de struiken achterin en de tegels met

Laza en Xara

de plant erin aan de andere kant.
Ik liet me snel weer vangen door Ma Tok, want ik was moe geworden van alle indrukken van die eerste dag, maar ik wist nu zeker dat dit helemaal goed ging komen.
En dat was ook zo.
Toen wij lekker in de tuin mochten gaan scharrelen sprong Laza meteen bovenop mij, alsof hij wilde laten zien dat ik bij hem hoorde.
Voor Reina maakte hij een dansje, zij was tenslotte een nieuwe hen voor hem.

voor Xara onbekend: de gele legnesten in het Tok-huis

Of hij dat voor Kenau ook gedaan heeft weet ik niet, toen hij haar ontmoette was ik bij mijn moeder Pippa in het Tok-huis. Dat herkende ik ook, al waren er wel wat dingen veranderd.
Ik zag grote gele legnesten staan en een voerbak waarbij je op een klep moest gaan staan om hem te openen. Dat was tegen de muizen, zei mama.
Ik vond dat heel handig.
Ik vroeg of er hier ook ratten waren, maar daar hadden ze nog nooit van gehoord in de Tok-tuin. Ik legde uit dat dat een soort héél grote muizen waren, die kuikens opaten als ze de kans kregen.

het veilige net boven de Tok-tuin

Iedereen zei dat die engerds hier niet voorkwamen, gelukkig.
Ik zag Barbara rillen, zij is niet zoveel groter dan een kuiken, dus ik begreep best dat zij bang was. Toen hoorde ik van het net boven de tuin, waardoor roofvogels hier ook niet konden binnenkomen. Ik was helemaal gerustgesteld, hier zouden we heel veilig zijn.
Zouden er daarom zulke oude dames wonen hier? Desiree en Geertrui leven ook nog steeds, zag ik, al meende ik me te herinneren dat er twee Geertruien waren geweest.
Ik heb aan Pippa gevraagd of ik als kuiken scheel was geweest, maar dat was niet zo. Toen wilde ze weten waarom ik dat vroeg en zij vertelde me dat Geertrui inderdaad een tweelingzus had gehad, maar dat die was overleden.
En nu ben ik weer helemaal gelukkig dat ik terug ben in mijn eigen oude tuin, al mis ik mevrouw Wies wel een beetje. Gelukkig komt ze nu en dan langs bij ons.