Vreemde mannen (2)

Maria:

Dit is een oude foto, dat kunt u vast wel zien.
Waaraan?
Aan de drie kuikens die er ook op staan.

v.l.n.r.: LazaRus, Maria en Martha

En iedere weldenkende kip weet dat er nu, in oktober, geen kuikens zijn in de Tok-tuin. Waarom Ma Tok deze foto dan uit de oude doos heeft gehaald? Omdat ze hem zo mooi vindt.
Ik was toen nog jong en ik vind mezelf ook een fraai hennetje, al zeg ik het zelf. Nu ben ik al best een oude dame, ik ben al negen jaar hier in de tuin.
Ik kwam samen met Laza en met Martha, die allang geleden is heengegaan. Zij ligt begraven in de tuin, ze was eerst erg ziek en toen was ze er ineens niet meer. Ma Tok zegt dat ze haar had meegenomen naar de dierenarts, die helaas niets meer voor haar

Geertrui en Laza, de andere twee ouwetjes

kon doen dan haar een pijnloos einde geven.
Eerst miste ik haar erg, maar nu ben ik er helemaal aan gewend dat ze er niet meer is. Martha was Pippa's broedmoeder en Pippa is nu ook al niet meer de jongste.
Wij waren een bijzonder stel, zegt Ma Tok. Maria, Martha en LazaRus.
We waren de eerste Chabo's die hier kwamen wonen, daarvoor waren er alleen maar Hollandse kuifhoenders, van wie Geertrui de laatste is.

alle glimt weer prachtig

Na Geertrui ben ik nu, samen met Laza, de oudste van de familie Tok.

Goed, genoeg over de foto boven dit verhaaltje.
Waar ik eigenlijk over wil vertellen is iets heel anders: de vreemde mannen, die hier in de tuin waren.
Ik zeg "waren" want ze zijn weer weg. Alles is nu weer bij het oude en daar ben ik toch wel blij om. Ons net is weer netjes over de tuin gespannen en alle dingen staan weer op hun plek.
Het enige dat veranderd is is de verf op de deuren en raamkozijnen, die is weer

Ma Tok in de spiegelende deur

helemaal mooi strak en glimmend.
Op de foto van de deur kunt u zelfs vaag Ma Tok gewaarworden, die de foto maakte. De glimmende deur werkte daar als een soort spiegel. Onze deur ziet er weer prachtig uit. De mannen hebben zelf ons naambordje schoongepoetst, zodat iedereen nu weer duidelijk kan zien dat hier de familie Tok woont.
Dat laatste vind ik vooral erg fijn. Nu durven er vast geen indringers bij ons binnen te komen, zoals een poosje geleden bij mevrouw Yvonne gebeurde, met de grote ramp als gevolg.

het naambordje op de deur van het Tok-huis

Wij zijn natuurlijk sowieso veel veiliger hier, omdat we in de stad wonen en, nog belangrijker: wij hebben twee hanen om ons te beschermen.
Laza zal echt geen roofdier de kans geven om hier een slachting te komen aanrichten en Iona, die zich ook al aardig een haantje begint te voelen, zal zich vast onmiddellijk bij hem aansluiten om ons, de hennen, te verdedigen. Ik voel me heerlijk veilig hier in de Tok-tuin en helemaal in het Tok-huis.