Jenny en Katie (2)

Jenny en Katie:

We gaan weer verder met ons verhaal van vorige week.

Wij waren dus bij mevrouw Angelique, waar wij het prima naar onze zin hadden.
Daarom begrepen wij ook niet dat we daar weg moesten.
Hadden we iets verkeerds gedaan? Moesten we voor straf weg?

Jenny bij mevrouw Angelique vóór de rui begon

Gelukkig stelde mevrouw Angelique ons gerust.
Het probleem lag niet bij ons, maar bij de vossen, die in de herfst bij haar boerderij eten komen zoeken. En dat eten zijn wij. Omdat ze ons niet graag in een vossenmaag zou zien verdwijnen had ze contact gezocht met iemand in het westen van het land, die al eerder legkippen had gered. Die legkippen kwamen uit een enorme schuur en ze moeten daar een vreselijke tijd gehad hebben, misschien wel bijna zo erg als wij toen we geen eten meer kregen.
Maar goed, die mevrouw wilde ons wel komen halen, bij haar zijn er nooit vossen, dus daar zouden wij veilig zijn.
Op een mooie morgen sloot mevrouw Angelique ons op in een rijdend huisje voor paarden, waar we niet uit mochten.

de paardentrailer van mevrouw Angelique

Dat beviel ons helemaal niet en toen de deur voorzichtig werd geopend rende één van ons, we noemen geen namen, zó snel naar buiten dat ze niet meer te pakken was.
Hahaha, wat een lol was dat. Mevrouw Angelique, een stagiaire en pa en ma Tok gingen allemaal proberen de ontsnapte kip weer te pakken te krijgen. Dat duurde best even, maar toen moesten we allebei in een vervoerbak voor katten(!) en in een auto.
De mensen gingen koffie drinken en dat duurde me toch lang! Gelukkig had de vrouw, die ma Tok was, ons wat gedroogde meelwormpjes gegeven in onze hokjes, anders waren we vast ongeduldig

schoon nachthok

geworden.
Omdat het een beetje schemerig was in de auto gingen we maar een tukje doen. We werden wakker doordat de auto begon te bewegen. We hoorden de mensen ook met elkaar praten, dat klonk gezellig op de achtergrond.
Eindelijk, na een hele tijd, kwam ma Tok ons uit de auto halen en mochten we mee naar een tuin. Daar werden we voorzichtig uit onze vervoerbakken gehaald.
Ma Tok hield ons stevig vast, ze wist hoe snel wij konden zijn, dat had ze gezien bij mevrouw Angelique en ze was erop gebrand dat hetzelfde haar niet zou overkomen.

Jenny en Katie in de ren met de drinktoren

We werden in een schoon nachthok gezet, hoewel het nog helemaal geen nacht was. Het was nog klaarlichte dag, dus gingen we op onderzoek uit. Er was een trapje naar beneden, dat uitkwam in een ren, dat trapje daalden wij af.
Die ren was gróót! En daar kregen we nog meer meelwormpjes. Plotseling kwam er een heel stel kippen op onze ren afstormen, die wilden ook allemaal mee-eten met ons, maar dat kon niet, de ren was afgesloten.
Ma Tok gaf hen ook wat van die

Yvonne vraagt wat Jenny en Katie doen in hun hok

lekkere dingetjes en zo aten we allemaal in vrede.
Maar die vrede duurde niet lang. Eén van de twee grote witte kippen kwam bij onze ren staan en keek ons boos aan.
"Wat doen jullie in ons hok?" vroeg ze.
"Jullie hok?" vroegen wij, "wij zijn hier in gezet door ma Tok omdat we bij jullie komen wonen."
"Dat zullen we nog wel eens zien!" riep de witte hen en ze begon naar ons te pikken.
Dat lieten wij niet op ons zitten, wij verdedigden ons pas verworven hok en we pikten terug.
Gelukkig zat er gaas tussen ons in, zodat de pikken niet erg ver reikten, alleen onze snavels raakten elkaar.
Ma Tok zei later dat het er van een afstandje had uitgezien alsof wij en de witte kip elkaar aan het zoenen

Zoenen? Ho maar!

waren.

Na een poosje heen en weer gesteggel besloten we plotseling allemaal dat het genoeg was en toen was de vrede getekend, in elk geval voor de tijd dat wij in Soestdijk zouden wonen.

Ma Tok zei dat we wel aan elkaar zouden wennen en dat het allemaal goed ging komen.
Daar hopen we maar op.

Zo, nu weet u hoe wij in de Tok-tuin terecht zijn gekomen.

Ma Tok: er is geen ruzie meer geweest tussen de twee bruine dames en de rest van de familie Tok, dus ik weet zeker dat ze aan elkaar aan het wennen zijn.