Alweer ziek

Willeke:

Ik ben ziek. Ik voelde me al een poosje niet zo lekker, maar ik wilde dat niet laten zien, want je weet hoe dat gaat bij kippen: als je ziek bent ben je zo de laagste in de pikorde en dat wilde ik niet. 

Willeke in de doos met stro

Maar op een ochtend kon ik de schijn niet langer ophouden, ik bleef stil in een hoekje zitten toen ma Tok de deur open zette. 

Zij zag me en pakte me op. 

"Wat is er meissie?" zei ze en ze nam me mee naar het ziekenhokje. Daar mocht ik wachten tot ze klaar was met het verzorgen van de andere kippen en toen nam ze me mee naar binnen, het mensenhuis in. Daar had ik al een keer gezeten, helemaal bovenin, in een groot hok. Ma Tok zette me nu in een doos met stro, dat was lekker warm. Ze duwde ook een pilletje in mijn snavel en ze zette eivoer voor mij neer en ook water. Maar ik had helemaal geen honger en ook geen dorst, dus ik bleef stil zitten genieten van de warmte in het huis. Ma Tok kwam die dag een paar keer

bij ma Tok op schoot

bij mij kijken en 's avonds ging ze me vitamientjeswater voeren, met een spuitje in mijn snavel. Dat was eigenlijk best lekker, ik merkte toen pas dat ik erge dorst had. 

De volgende dag kreeg ik weer een pilletje en drinken via het spuitje, maar deze keer kwam er iets bij: ik kreeg ook zalf in mijn ogen omdat die er ook niet goed uitzagen volgens ma Tok. Ik liet het allemaal maar over me komen, ik was te slap om te protesteren. 

"Goed je best doen om beter te worden, hoor," zei ma Tok tegen me. Ja, dat was makkelijk gezegd, maar hoe doe je dat? "Je moet echt wat gaan eten hoor, anders word je alleen maar steeds slapper." Maar ik had absoluut geen honger en ik ging maar lekker zitten soezen. 

Willeke in de doos na de behandeling

Ma Tok kwam elke dag een paar keer bij mij om me een pilletje te geven en drinken in mijn snavel te doen. Dat ging best langzaam, ze liet me telkens een slokje doorslikken voordat ze er weer wat in spoot. 

Ik voelde me nog niet echt beter worden, er zat steeds heel taai spul in mijn snavel, waardoor ik ook niet lekker kon eten. Ma Tok haalde dat spul elke keer weg voordat ze me ging voeren. "De pilletjes gaan ervoor zorgen dat dat slijm verdwijnt," zei ze en dat moest ik dan maar geloven. Dat vieze slijm was ook in de veren van mijn baard gelopen; ma Tok wilde die veertjes

zieke Willeke

schoonmaken, maar dat lukte niet erg. Toen pakte ze een klein schaartje en knipte de ergste viezigheid gewoon weg. 

Ik vond het allemaal prima, veren groeien vanzelf weer terug en die plakkerige troep onder mijn snavel voelde niet prettig. 

Omdat ik nog steeds niets gegeten had gaf ze me een geklutst eitje, ook met een spuitje in mijn snavel. Dat was wel lekker, maar ik had snel genoeg, ik werd erg moe van het doorslikken en ik wilde slapen. 

Gelukkig begreep ma Tok dat en liet ze me verder met rust, nadat ze mijn snavel had schoongemaakt met een nat doekje. 

Ik hoop dat ik snel beter ben want ziek zijn is niet mijn favoriete bezigheid.