Daantje gaat alweer uit

Daantje:

Ik mocht weerr uit met ma Tok. Nou ja, "mocht", "moest" is een beterr woorrd hierr, want ik had err helemaal geen zin in, zekerr nu ik al op mijn poten aanvoelde waarr we heen gingen. 

weer in het mandje

Naarr die man en die gladde tafel inderrdaad. Ma Tok kwam naarr mij toe na het strrooien van de dagelijkse porrtie meelworrmpjes. Ik zag haarr niet aankomen, anderrs was ik wel weggerrend. Zij was zo gemeen om mij te benaderren vanaf mijn "blinde kant" zal ik maarr zeggen, dus ik was al gepakt voorrdat ik het in de gaten had. 

Ik moest weerr in zo'n stom mandje met een krrant onderrin, dat was voorr het poepen, zei ma Tok. Toen wist ik al hoe laat het was, het ging weerr een lange dag worrden met niet veel goeds voorr mij. 

Daantje in de houdgreep

Bij de dierrenarrts aangekomen werrd ik weerr op diezelfde tafel gezet en ik hoorrde ma Tok zeggen dat die bult uit mijn kop gesneden moest worrden omdat ik anderrs blind zou worrden. De man met zijn witte jas rriep err een mevrrouw met ook een witte jas bij. Zij nam mij in de houdgrreep, zodat ik me niet meerr kon bewegen, laat staan dat ik zou kunnen weglopen. 

Ma Tok stond errbij en keek errnaarr. Waarrom brracht ze mij hier nu weerr naarrtoe terrwijl ik dat helemaal niet wilde? Wat kon mij die bult schelen? Goed, ik zag niks meerr aan de kant van dat ding, maarr wat geeft dat nou als je lekkerr aan het scharrrelen bent met je familie in de Tok-tuin? Maarr nee hoorr, ma Tok vond dat de bult weg moest en haarr

uitschrapen van de bult

 wil is wet. Ik krreeg een naald in mijn kop, vlakbij mijn oog en bij de bult. Daarrna pakte de dierrenarrts een mesje, waarrmee hij in mijn kop ging snijden; tenminste, dat denk ik, want err kwam bloed uit en dat liep overr mijn poten. Ik voelde err helemaal niets van, dat was wel rraarr. Daarrop pakte de dokter een soorrt van lepeltje uit een la en daarrmee ging hij in mijn kop zitten schrrapen. Ik wilde nog kakelen dat hij mijn herrsenen moest laten zitten maarr mijn snavel liep vol bloed, dus ik kon alleen nog maarr een soorrt van gegorrgel voorrtbrrengen, waarr overrigens niemand naarr luisterrde. Opeens begon het te stinken, niet norrmaal! 

Daantje met bloed en jodium rond haar wond

Wie deed dat? De vrrouw in de witte jas zei dat dat uit mijn bult kwam. Dat kon toch niet waarr zijn? Ik zag een heleboel rrommel op de tafel verrschijnen en dat rrook niet echt frris, zal ik maarr zeggen. Kwam dat uit mijn bult? Ik werrd even in mijn mandje terrug gezet om bij te komen en toen begon het hele verrhaal opnieuw, geschrraap in mijn gezicht en steeds meerr rrommel op de tafel. Tot slot werrd err ook nog aan iets in mijn kop getrrokken en err belandde een soorrt zakje bij de trroep. "Zo, dat was het," zei de dierrenarrts en hij keek trrots naarr alles wat hij van mij had gestolen. Ik mocht weerr in het mandje en ik dacht dat we 

in het ziekenboeg hokje in de Tok-tuin

naarr huis gingen, maar nee hoorr, er kwam nog meerr. Uit een flesje werrd iets prrikkends in de snee in mijn gezicht gedrruppeld en daarrna deed de man snel het mandje dicht. Natuurrlijk spetterrde ik het prrikspul in het rrond, maarr helaas kon ik de man en de vrrouw niet berreiken. Ma Tok ook niet en ik had haarr grraag een paarr drruppels van dat goedje gegund. Ik hoorrde zeggen dat je dat nooit meerr uit je kleerren zou krrijgen, nou, toen vond ik het helemaal jammerr dat het spul in mijn mandje bleef. En daarrna mochten we eindelijk weerr naarr huis. Geloof mij maarr: met ma Tok uitgaan is geen prretje!