Doodsangsten

Wendy:

Ik besloot op een avond om weer eens in de grote struik te gaan slapen. 

Wendy slaapt in de grote struik

Het was mooi weer en niet zo koud. Ik houd erg van frisse lucht om mij heen, dus ik zocht een goed plekje op een mooie tak en ging daar lekker zitten soezen. 

Tot zover ging alles goed. 

Toen kwam ma Tok de tuin in om de deur van het Tok-huis te sluiten; ik hoorde haar tellen en nog een keer tellen en nog een keer, toen kwam ze naar buiten en ging ze overal in de tuin zoeken. Ik dacht er niet bij na dat ze mij aan het zoeken was, maar even later schrok ik me wezenloos. Komt die grote grijze kat opeens MIJN struik in klimmen! Ik riep dat hij dat moest laten, dat het mijn struik was en dat hij naar

Alexei zoekt naar Wendy in de tuin

de grond moest gaan, maar hij luisterde voor geen meter. Ma Tok hoorde mij gillen en ze kwam me te hulp, maar net te laat, ik was al naar beneden gesprongen omdat Alexei vlakbij me was gekomen. Dat op de grond springen van mij hielp ook niet echt, want hij sprong me gewoon achterna. Ma Tok riep heel hard dat hij niet achter mij aan mocht rennen, maar natuurlijk deed hij dat gewoon toch. Hij kwam steeds dichter bij mij en ik werd steeds banger. Tot ma Tok hem plotseling in zijn nekvel greep en hem binnen in het mensenhuis zette. Ik zuchtte van opluchting en ik wilde net weer in mijn struik gaan zitten toen ma Tok mij oppakte en me in het Tok-huis op de stok zette. "Je moet maar niet meer in de struik gaan slapen, kleintje," zei ze tegen mij en ze deed de deur dicht. 

Daarna hoorde ik dat Alexei weer naar

veilig binnen in het Tok-huis

buiten werd gelaten, hij ging de struik weer in, hij rook mijn geur daar nog. Toen was ik blij dat ik veilig in het Tok-huis zat met de deur dicht. 

De tsaar vroeg knorrig waarom ik zo laat pas binnen was gekomen. 

Ik vertelde dat ik net bijna was gevangen door een grote kat, waarop hij kakelde dat ik voortaan maar gewoon net als de anderen naar binnen moest komen als hij kukelde dat het stok-tijd was. 

Ik nam me voor om dat inderdaad maar te gaan doen, want dit wilde ik niet nog eens meemaken. Het was natuurlijk mijn eigen schuld geweest, want ik wist dat Alexei 's avonds altijd even in de tuin mag

zou Alexei grote Xena ook durven aanvallen?

banjeren van ma Tok, maar daar had ik niet aan gedacht. Ik zat nog een poosje na te trillen op de stok naast Zaza, die mij toefluisterde dat ik echt niet alles hoefde te doen wat de tsaar kakelde of kukelde. Maar ik had mijn lesje geleerd, ik wist nu dat hij niet voor niets iedereen binnen riep als het donker werd. Ik kon niet meteen slapen, ik was nog veel te opgewonden. Toen bedacht ik dat Xena eigenlijk een keer in de struik moest gaan zitten in de avond, zou Alexei die ook durven aanvallen? De volgende morgen kakelde ik dat tegen haar, maar zij bedankte mij feestelijk, zoals ze kakelde, zij had meegemaakt dat haar beste vriendin Xandra door een kat was vermoord, dus zij ging echt niet in

Xena en Xandra in vroegere tijden

het donker buiten het veilige Tok-huis slapen. Ja, dat was ik even vergeten, maar ze had natuurlijk gelijk en ik schaamde me dat ik daar niet aan had gedacht. 

"Denk je nog vaak aan haar?" vroeg ik. "Soms wel, maar gelukkig heb ik veel aan jullie, de rest van de familie Tok," kakelde ze. "Maar ik mis nog steeds het samen scharrelen met haar." 

Als ik erbij had gekund zou ik haar een knuffel hebben gegeven, maar helaas, die zou bij haar voeten terechtkomen en daar heeft ze niet zoveel aan.

Vrijheid en legpauze

Wiske:

Ma Tok heeft ze losgelaten, de vijf nieuwe bruine legkippen. 

de bruine legkippen mogen ook los in de tuin

Ze lopen nu met hun vijven met ons in de Tok-tuin. 

Wat ik daarvan vind? Wat zal ik zeggen, het zat eraan te komen, hè. Ze zijn niet bepaald bang voor ons, ze scharrelen gewoon tussen ons in. Toen één van hen brutaalweg een wormpje voor mijn snavel weg wilde kapen heb ik natuurlijk wel even duidelijk gemaakt wie er hier de oudste rechten heeft, dat begrijpt u. Ze kakelde "Sorry," en liep snel door naar een ander wormpje, dat viel me dan weer mee van haar. 

veel lekkers in de Tok-tuin

Wie het was? Ik kan ze niet uit elkaar houden, ze lijken best op elkaar en ik ken ze nog maar net. 

Ik denk dat het Eden was, maar het kan ook Erin geweest zijn. Maar goed, ze zijn nu dus vrij en ze vinden het geweldig. Ze kakelden dat ze nog nooit zoveel ruimte hadden gehad en dat wij toch maar bofkonten waren dat we hier al zo lang hadden mogen leven. Dana kakelde dat zij hier nog helemaal niet zolang waren en dat zij ook uit zo'n nare schuur kwamen, maar dat het een wonder was hoe snel ze dat vergeten was. Echt vergeten is ze het nog niet, anders had ze het niet

lekker snoepen met zijn allen

genoemd, maar ik begreep wat ze bedoelde. 

Ma Tok had overal in de tuin lekkers voor ons neergelegd, gierststengels, hoopjes eivoer en héél veel wormen. "Dan hebben jullie wat anders te doen dan elkaar aanvallen," zei ze. Ik vond dat heel slim van haar en bovendien was het ook erg lekker. 

Wij hebben veel eiwit nodig, want we zijn allemaal in de rui. Als we 's morgens uit het Tok-huis komen lijkt het wel alsof er een kip door een kat is gepakt, zoveel losse veren liggen er dan. 

Wiske en Emma

Ma Tok veegt ze elke morgen bij elkaar en gooit ze in de tuin, misschien kan een vogeltje er nog wat mee doen om een lekker warm nestje te maken voor de winter.

Ik heb ook gekakeld met Emma, die had een heel klein eitje gelegd in Soestdijk. Ze kwam naar mij toe omdat ik de oudste ben hier in de tuin, ze kakelde dat ik dan vast ook de wijste zou zijn. Ik ben met haar mee geweest om het te bekijken en het was inderdaad erg klein, het leek wel van een vogeltje. Het zag er prachtig uit, maar Emma maakte zich zorgen dat ze voortaan alleen nog maar kleine eitjes zou leggen of misschien helemaal niet meer en dat ze dan niet meer welkom zou zijn in deze fijne tuin. Ik heb haar snel uit de droom (zeg maar liever: nachtmerrie) geholpen. 

"Wij zijn hier niet voor de eieren maar voor

het kleine eitje van Emma naast een groot ei van Eva

ons plezier, zegt ma Tok altijd, dus maak je niet druk. Bovendien kan het komen omdat we in de rui zijn en het is ook het einde van de zomer, dan krijg je misschien een rustpauze." Ze keek me verbaasd aan, als of ze nog nooit van een legpauze had gehoord. Later hoorde ik van Dana dat een legpauze in de schuren niet voorkomt, omdat er altijd lampen aan zijn en het altijd dezelfde temperatuur is. Dat vond ik heel raar, als hen heb je toch gewoon recht op een tijdje rust in het jaar? Ze moeten nog veel leren, die legkippen, dat is duidelijk.