Anne C als detective

Anne C:

Ik geloof dat ik het mysterie van de twee ondeugden van Pippa heb opgelost.

Laza krijgt Anne C's verslag als eerste te horen

Nu kon ik natuurlijk net zo doen als bij een ouderwetse detective-film: iedereen bij elkaar roepen en dan, scène voor scène, de clou bekend maken.
Maar dat deed ik niet.
Ik ging eerst naar LazaRus, ons aller haan, om hem te vertellen wat ik ontdekt had.
Laza keek er wel van op dat ik dat zo slim had uitgezocht.
Hij gaf mij een pluim waarvan ik begon te blozen, mijn kam en lellen werden nog roder dan ze altijd al zijn.
Hij vroeg mij of ik al iets had

Pippa stuurt haar kuikens naar binnen

bedacht over het uit de doeken doen van alles.
"Het lijkt mij het beste om eerst Pippa op de hoogte te brengen, zij is er direct bij betrokken en ze zit er erg mee, met de hele toestand," stelde ik voor. Dat leek Laza een prima plan en zo liep ik naar de ren van Pippa. "Pippa, kan ik je even alleen spreken, zonder dat je kuikens het horen?" vroeg ik. Pippa stuurde haar kleintjes naar binnen, het broedhokje in. Natuurlijk ging dat gepaard met

2 boze snaveltjes van Dirkje en Daantje

een paar boze snaveltjes van Dirkje en Daantje, maar ze gingen toch toen Pippa haar veren uitzette en heel boos keek. "Vertel maar wat je te zeggen hebt, Anne C," zei ze. En ik vertelde haar wat ik had ontdekt. "WAT?" riep ze uit en ze viel bijna van haar stokje. Figuurlijk natuurlijk, want ze zat gewoon op de grond en niet op een stok. "Ik had het kunnen weten!
Ik wist wel dat het niet door mij kwam, of door het hondenhokje, dat was te gek voor woorden. Maar nu ben ik toch wel een beetje boos!"
En ze zette weer haar staartveren helemaal wijduit en ze keek me toch een partijtje kwaad!

de kuikens durven zich weer te laten zien

Ik schrok ervan.
Gelukkig begon ze toen te lachen en toen ze daar eenmaal mee begonnen was kon ze niet meer ophouden. Ze gierde het uit.
Haar kuikens keken nieuwsgierig om het hoekje de ren in om te zien wat hun broedmoeder zo vrolijk maakte, maar ze zagen alleen mij maar staan staren naar de bijna stikkende Pippa.
"Mama, wat is er aan de hand," vroeg één van de kuikens een beetje angstig.
En toen tegen mij: "Ze gaat toch niet dood, Anne C?" Ik stelde haar gerust en hoorde opeens uit het hokje een stemmetje komen: "Krrèg nàh een krromme snàvel, is dat onse brroedmoederr die daarr so gierrt van de lach?" Ik kon mijn lachen bijna niet inhouden, het klonk zó komisch, ik moest mijn snavel écht kromtrekken om ernstig te blijven kijken.
Nu ik de oorzaak weet van het Leidse accent is het eigenlijk alleen nog maar grappig om een kuiken zo te horen piepen.
Pippa was het met mij eens en toen hebben we samen nog even heerlijk geschaterd.