LazaRus en Anne C (2)

Anne C:

Ik begrijp helemaal niets van mijzelf meer.
Zomaar uit het niets kwam het over mij.

Laza kraait

Ik hoorde LazaRus kraaien en ik dacht: "Wat moet die oude haan hier eigenlijk nog? Ik ben jonger, groter en sterker dan hij, dus eigenlijk hoor ik hier de baas te zijn."
En toen begon ik Laza te roepen en uit te schelden. Zo gek, ik kon het gewoon niet tegenhouden.
En ik begon ook nog met hem te vechten!
Ik zal niet uitweiden over ons gevecht, het is genoeg om te vermelden dat wij allebei gehavende kammen en lellen hadden, Laza en ik, en dat ik gewonnen heb.
Ik kraaide keihard en Laza hield

Anne C heeft gewonnen

zijn snavel dicht.
Ma Tok was gelukkig niet aanwezig, anders had ze ons gevecht vast voortijdig beëindigd.
Toen wij in het Tok-huis zaten voor de nacht en zij de deur kwam sluiten zag ze niets aan Laza en mij, dat kwam de volgende ochtend pas, toen de deur weer open ging.
Ze zag dat Laza in een hoekje van de tuin ging zitten en zijn snavel dicht hield, terwijl ik de hennen aanvoerde. Ze ging naar Laza toe en zag zijn gehavende kop.
Ze keek nog eens goed naar mij en toen begreep ze wat er was gebeurd. Ze nam Laza mee naar binnen, het mensenhuis in.
Ik dacht eerst dat ze hem ging

Anne C met "zijn" hennen

dood maken, omdat hij verloren had en ik nu de hoofdhaan was geworden. Laza zou nooit onder mij kunnen leven in de Tok-tuin, dat begreep zij vast ook wel.
Ze bleef een hele poos weg met Laza en toen bracht ze hem weer mee naar de tuin. Ze zette hem bij Odette in het hok, waar hij rustig ging zitten kijken.
Zijn wonden waren helemaal paars geworden door de blauwspray, waarmee hij was behandeld ter ontsmetting en om het bloeden te stelpen.
Ik liep kraaiend door de tuin, maar 's avonds kwam Ma Tok mij van mijn stok afhalen en ze zette me bij de twee grote witte dames

Anne C in de ren bij Yvonne en Yvette

in het nachthok.
Ze waren best vriendelijk in het begin, ze vroegen wat er was gebeurd en ik vertelde alles.
De volgende morgen zag ik tot mijn verbazing Laza weer bij de anderen in de tuin lopen, terwijl ik gevangen zat in die stomme ren. Dat beviel me helemaal niet, vooral toen Yvonne en Yvette naar mij toekwamen met de wens om getreden te worden. Die meiden zijn toch veel te groot voor mij, ik zou een keukentrapje nodig hebben om daar bij te kunnen. Toen ik ze dat vertelde werden ze boos en begonnen ze me te pikken in mijn kam. Gelukkig kwam Ma Tok mij te hulp, ze pakte me uit de ren en ik dacht dat ik weer in de tuin zou mogen lopen. Maar nee hoor, ze nam mij mee naar boven in het mensenhuis. Ze zou MIJ toch niet gaan doodmaken?