Moeder en dochter

Quinoa:

Ma Tok is weer normaal, tenminste: haar arm ziet er weer  gewoon uit zoals vroeger. 

drinkbak 

Ze doet er nog wel een beetje voorzichtig mee, maar soms vergeet ze dat en dan hoor ik wel eens een onparlementair woord uit haar mond komen. 

Maar ze doet wel weer alles zelf bij ons in de tuin. 

Het opendraaien van onze drinktonnen gaat nog een beetje moeilijk, maar we krijgen elke dag schoon drinkwater met vitamientjes erin, dat is goed voor de rui, zegt ma Tok. 

We verliezen nog steeds veel veren, het Tok-huis ligt elke morgen vol. 

Ma Tok veegt ze bij elkaar en gooit ze dan naar buiten in de tuin, op een hoopje, totdat het door de wind wordt verspreid.

Misschien komen er dan egeltjes in onze tuin, zegt ze. 

Ze vindt die stekelbeestjes erg leuk. 

egel (foto internet)

Ik heb er nog nooit één gezien en ik ben er ook niet echt nieuwsgierig naar. 

Verder heeft ma Tok iets ontdekt toen ze onze etensbak bijvulde. 

Ze riep ineens heel hard: "Bah, wat smerig," of iets in die strekking, ik zal de precieze woorden maar niet herhalen, dat zou mama Odette nooit goed vinden. 

Wat er zo smerig was bleek even later. Ma Tok pakte het deksel van de grote bewaarton, waar ons normale eten in zit, tussen duim en wijsvinger vast en gooide het op de grond. 

de grote voer-opslagton

Daarna pakte ze een volle spuitbus tegen de luizen en ze begon dat deksel helemaal onder het schuim te spuiten. Daarna kreeg de rand van de ton ook een beurt. 

"Zo, dat zal ze leren!" zei ma Tok en ze draaide het deksel weer op de ton. Ik snapte er eerst niets van, maar toen ze meteen haar handen en armen ging afspoelen bij de kraan bedacht ik dat het wel eens met luizen te maken kon hebben. Ma Tok heeft een vreselijke hekel aan die beestjes, toen ze nog zo'n rare blauwe arm had werd ze bijna panisch als ze er één op de hand van die arm zag. Ze was bang dat ze onder haar gips zouden kruipen en haal ze daar dan maar weer eens onder vandaan. 

Ja, ik kan me voorstellen dat dat niet prettig zou zijn, van die

zandbadderen achter in de  tuin

kriebeldingen waar je niet bij kunt. Wij houden ook niet van luizen, maar ze horen wel een beetje bij het leven van een kip. We nemen elke ochtend een zandbad om ze tussen onze veren uit te krijgen, maar het is wel fijn dat ma Tok de populatie wat binnen de perken probeert te houden. 

Vraagt u zich inmiddels af waarom ik zulke moeilijke woorden gebruik? Dat komt omdat mijn broedmoeder een filosoof is, zij denkt veel na en

dochter krijgt les van moeder

ze leert mij om heel netjes te kakelen, zo netjes dat de anderen het soms niet begrijpen. Dat is niet erg, dan leg ik het gewoon even uit. Ik zag de tsaar al bewonderend naar mij kijken toen ik een mooie volzin liet horen. 

Mama Odette zelf kakelt nooit zoveel, zij denkt liever, maar ik vind kakelen net zo leuk als nadenken, misschien nog wel leuker. 

Dat is dan weer goed voor u, zo krijgt u tenminste waar voor uw geld als ik het wekelijkse verhaaltje mag vertellen. 

Wat zegt u, is het gratis? 

Nog beter, dan krijgt u gewoon waar, zonder het geld. 

En hier laat ik het maar even bij.

 

Xara ontmoet een oude bekende

 Xara:

Ik ben blij!

En weet u waarom?

Ons Tok-huis is vorige week helemaal schoon gemaakt.

mevrouw Wies met de eitjes van de familie Tok

Nee, niet door ma Tok, die loopt nog steeds met een stijve blauwe arm rond.

Wie het dan wel heeft gedaan?

Een goede bekende van mij, mevrouw Wies!

Ik vond het helemaal geweldig om haar weer te zien, wat was dat lang geleden! 

Ze heeft heel hard gewerkt hier in de Tok-tuin. Ma Tok hielp ook wel een beetje mee, maar de echt grote dingen kon zij niet doen met die rare arm. 

Toen ze eindelijk klaar was kreeg ze natuurlijk eieren mee van ons, een doos met grote van Sandra en Saartje en een doos met kleintjes

mevrouw Wies bij Soestdijk, met Sandra op de achtergrond

van de rest van de familie Tok. 

En deze week kwam mevrouw Wies alweer hier in de tuin, deze keer heeft zij Soestdijk een goede beurt gegeven. Nu zijn Sandra en Saartje ook weer blij, ze gingen die avond extra vroeg naar binnen om lang van hun fijne schone hok te kunnen genieten. 

Onze behuizingen zijn nu weer lekker schoon, alleen die nare plaagbeestjes, die bloedluizen, blijven maar komen, hoeveel spuitbussen er ook worden leeggespoten en hoeveel kruidendrankjes wij ook krijgen. 

Ma Tok heeft beloofd dat ze Hoogendoorn gaat bellen om te vragen of er niet een andere manier is om van die ellendelingen af te komen. 

v.l.n.r.: Xara, Reina en Kenau

Mevrouw Wies heeft nog even speciaal tegen mij gepraat, ze kende me nog van toen ik bij haar woonde. Reina en Kenau kwamen ook hier toen mevrouw Wies stopte met het houden van kippen. Die twee zijn er niet meer, ze zijn al een poosje geleden gestorven. Ze liggen onder de tuin, dus eigenlijk zijn ze er nog wel, maar niet meer zichtbaar voor ons, de bovengrond-woners. 

de muizenvangbak

Muizen zijn er ook nog steeds, ja, maar daar hebben wij niet zoveel last van, al lopen ze elke avond door ons huis te rennen. 

Dat is onrustig, maar daar zijn wij al redelijk aan gewend. En het worden er niet meer, gelukkig. 

Dat komt door die glimmende bak, die in de tuin staat. Daar gaan de muizen in en dan komen ze er niet meer uit. 

Waar ze blijven? 

Nu en dan komt er een meneer om die bak open te maken en dan schept hij er dode natte muisjes uit. Ik heb dat een keer gezien toen ik in de buurt stond; het was een naar gezicht, dus ik blijf voortaan op een afstandje als die man komt. Afgelopen week was hij er weer, die man, er zaten zeventien muisjes in de bak hoorde ik hem zeggen.

Of ik medelijden heb met die muizen?

Niet echt, ze zijn zelf toch zo dom om erin te gaan en ze weten ook dat je er niet meer uit komt. Tenminste, dat kunnen ze weten, want er is er nog nooit één teruggekomen. Waarom ze er dan toch in gaan? Ik denk dat ze iets lekkers ruiken waar ze geen weerstand aan kunnen bieden. 

Of misschien zijn muizen gewoon dom, dat kan ook.

Zoethoudertje (2)

Welkom bij het tweede deel van de foto-galerij van de familie Tok.

Geniet ervan.

                              Wie kent ze niet? De tweelingen Geertrui en Geertrui.

En hun ondeugende leerlingen Daantje en Dirkje.

Jenny en Katie, 2 geredde legkippen

en Katie2, die de overleden Katie kwam vervangen

Anne C, die naar Stolwijk moest verhuizen na zijn coup tegen LazaRus

en Zorro, die de Tok-tuin ook moest verlaten toen hij te vaak ging kraaien

Van heel lang geleden: Helga

en Esmeralda, die een tijdje bij een buurvrouw verderop woonde, nadat ze aan de wandel was gegaan.

Hopelijk kan ma Tok volgende week weer wat beter uit de voeten, of eigenlijk handen, als dat zo is komt er dan weer een verhaaltje voor u.

Zoethoudertje (1)

Omdat ma Tok nog steeds niet goed kan typen zet zij vandaag wat foto's uit de oude doos voor u neer.

Heel veel plezier bij het bekijken.

Kent u ze nog? De eerste twee geredde legkippen: Vera en Vita.

En natuurlijk: LazaRus!

Desiree met Anne C en Annette

Yvonne en Yvette, het tweede geredde stel

Het jaar van de vele kuikens

Gerrit en Geertje, de twee kwartels

                                                             Iyona, de zijdehoen haan

en zijn zusjes, Hannah en Inge

En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. 

Maar ma Tok stopt er nu even mee; volgende week meer.

Probleempje

Sandra en Saartje:

Wij hebben een vervelend bericht voor u, lezers.

Nee, er is niemand dood, gelukkig niet.

Wat er dan aan de vleugel is?

U kunt beter vragen wat er aan de hand is in dit geval.

Soestdijk, de woning van Sandra en Saartje

Er komt een tijdje geen nieuw Tok-verhaaltje voor u om te lezen en dat is niet omdat er niets gebeurt in onze tuin. 

Nee, het komt door ma Tok. Zij is zo dom geweest om op straat op haar snavel te vallen. 

Nu zult u zeggen: met een kapotte snavel kun je toch wel een verhaaltje schrijven? En daarin hebt u dan gelijk. Maar die kapotte snavel, die bij mensen "neus" heet, is niet het enige. Nee, ze heeft ook haar pols gebroken en nu is het erg moeilijk voor haar om te schrijven. Of onze verzorging eronder lijdt?

het Tok-huis

Een beetje wel, moeten wij eerlijk kakelen, maar zij doet haar best en pa Tok helpt gelukkig ook mee. 

We hebben nog geen honger of dorst hoeven te lijden, maar onze woningen worden zo langzamerhand een beetje vies. Gelukkig heeft mevrouw Wies, die ook kippen heeft gehad, aangeboden om onze verblijven een keer schoon te komen maken. 

Ma Tok gaat haar binnenkort vragen dat te doen, dit natuurlijk in ruil voor onze heerlijke eieren, dat begrijpt u wel. Tot zolang redden wij ons wel. 

We hopen dat u het ook even zonder ons kunt stellen.