Moeder en dochter

Quinoa:

Ma Tok is weer normaal, tenminste: haar arm ziet er weer  gewoon uit zoals vroeger. 

drinkbak 

Ze doet er nog wel een beetje voorzichtig mee, maar soms vergeet ze dat en dan hoor ik wel eens een onparlementair woord uit haar mond komen. 

Maar ze doet wel weer alles zelf bij ons in de tuin. 

Het opendraaien van onze drinktonnen gaat nog een beetje moeilijk, maar we krijgen elke dag schoon drinkwater met vitamientjes erin, dat is goed voor de rui, zegt ma Tok. 

We verliezen nog steeds veel veren, het Tok-huis ligt elke morgen vol. 

Ma Tok veegt ze bij elkaar en gooit ze dan naar buiten in de tuin, op een hoopje, totdat het door de wind wordt verspreid.

Misschien komen er dan egeltjes in onze tuin, zegt ze. 

Ze vindt die stekelbeestjes erg leuk. 

egel (foto internet)

Ik heb er nog nooit één gezien en ik ben er ook niet echt nieuwsgierig naar. 

Verder heeft ma Tok iets ontdekt toen ze onze etensbak bijvulde. 

Ze riep ineens heel hard: "Bah, wat smerig," of iets in die strekking, ik zal de precieze woorden maar niet herhalen, dat zou mama Odette nooit goed vinden. 

Wat er zo smerig was bleek even later. Ma Tok pakte het deksel van de grote bewaarton, waar ons normale eten in zit, tussen duim en wijsvinger vast en gooide het op de grond. 

de grote voer-opslagton

Daarna pakte ze een volle spuitbus tegen de luizen en ze begon dat deksel helemaal onder het schuim te spuiten. Daarna kreeg de rand van de ton ook een beurt. 

"Zo, dat zal ze leren!" zei ma Tok en ze draaide het deksel weer op de ton. Ik snapte er eerst niets van, maar toen ze meteen haar handen en armen ging afspoelen bij de kraan bedacht ik dat het wel eens met luizen te maken kon hebben. Ma Tok heeft een vreselijke hekel aan die beestjes, toen ze nog zo'n rare blauwe arm had werd ze bijna panisch als ze er één op de hand van die arm zag. Ze was bang dat ze onder haar gips zouden kruipen en haal ze daar dan maar weer eens onder vandaan. 

Ja, ik kan me voorstellen dat dat niet prettig zou zijn, van die

zandbadderen achter in de  tuin

kriebeldingen waar je niet bij kunt. Wij houden ook niet van luizen, maar ze horen wel een beetje bij het leven van een kip. We nemen elke ochtend een zandbad om ze tussen onze veren uit te krijgen, maar het is wel fijn dat ma Tok de populatie wat binnen de perken probeert te houden. 

Vraagt u zich inmiddels af waarom ik zulke moeilijke woorden gebruik? Dat komt omdat mijn broedmoeder een filosoof is, zij denkt veel na en

dochter krijgt les van moeder

ze leert mij om heel netjes te kakelen, zo netjes dat de anderen het soms niet begrijpen. Dat is niet erg, dan leg ik het gewoon even uit. Ik zag de tsaar al bewonderend naar mij kijken toen ik een mooie volzin liet horen. 

Mama Odette zelf kakelt nooit zoveel, zij denkt liever, maar ik vind kakelen net zo leuk als nadenken, misschien nog wel leuker. 

Dat is dan weer goed voor u, zo krijgt u tenminste waar voor uw geld als ik het wekelijkse verhaaltje mag vertellen. 

Wat zegt u, is het gratis? 

Nog beter, dan krijgt u gewoon waar, zonder het geld. 

En hier laat ik het maar even bij.