Doodsangsten

Wendy:

Ik besloot op een avond om weer eens in de grote struik te gaan slapen. 

Wendy slaapt in de grote struik

Het was mooi weer en niet zo koud. Ik houd erg van frisse lucht om mij heen, dus ik zocht een goed plekje op een mooie tak en ging daar lekker zitten soezen. 

Tot zover ging alles goed. 

Toen kwam ma Tok de tuin in om de deur van het Tok-huis te sluiten; ik hoorde haar tellen en nog een keer tellen en nog een keer, toen kwam ze naar buiten en ging ze overal in de tuin zoeken. Ik dacht er niet bij na dat ze mij aan het zoeken was, maar even later schrok ik me wezenloos. Komt die grote grijze kat opeens MIJN struik in klimmen! Ik riep dat hij dat moest laten, dat het mijn struik was en dat hij naar

Alexei zoekt naar Wendy in de tuin

de grond moest gaan, maar hij luisterde voor geen meter. Ma Tok hoorde mij gillen en ze kwam me te hulp, maar net te laat, ik was al naar beneden gesprongen omdat Alexei vlakbij me was gekomen. Dat op de grond springen van mij hielp ook niet echt, want hij sprong me gewoon achterna. Ma Tok riep heel hard dat hij niet achter mij aan mocht rennen, maar natuurlijk deed hij dat gewoon toch. Hij kwam steeds dichter bij mij en ik werd steeds banger. Tot ma Tok hem plotseling in zijn nekvel greep en hem binnen in het mensenhuis zette. Ik zuchtte van opluchting en ik wilde net weer in mijn struik gaan zitten toen ma Tok mij oppakte en me in het Tok-huis op de stok zette. "Je moet maar niet meer in de struik gaan slapen, kleintje," zei ze tegen mij en ze deed de deur dicht. 

Daarna hoorde ik dat Alexei weer naar

veilig binnen in het Tok-huis

buiten werd gelaten, hij ging de struik weer in, hij rook mijn geur daar nog. Toen was ik blij dat ik veilig in het Tok-huis zat met de deur dicht. 

De tsaar vroeg knorrig waarom ik zo laat pas binnen was gekomen. 

Ik vertelde dat ik net bijna was gevangen door een grote kat, waarop hij kakelde dat ik voortaan maar gewoon net als de anderen naar binnen moest komen als hij kukelde dat het stok-tijd was. 

Ik nam me voor om dat inderdaad maar te gaan doen, want dit wilde ik niet nog eens meemaken. Het was natuurlijk mijn eigen schuld geweest, want ik wist dat Alexei 's avonds altijd even in de tuin mag

zou Alexei grote Xena ook durven aanvallen?

banjeren van ma Tok, maar daar had ik niet aan gedacht. Ik zat nog een poosje na te trillen op de stok naast Zaza, die mij toefluisterde dat ik echt niet alles hoefde te doen wat de tsaar kakelde of kukelde. Maar ik had mijn lesje geleerd, ik wist nu dat hij niet voor niets iedereen binnen riep als het donker werd. Ik kon niet meteen slapen, ik was nog veel te opgewonden. Toen bedacht ik dat Xena eigenlijk een keer in de struik moest gaan zitten in de avond, zou Alexei die ook durven aanvallen? De volgende morgen kakelde ik dat tegen haar, maar zij bedankte mij feestelijk, zoals ze kakelde, zij had meegemaakt dat haar beste vriendin Xandra door een kat was vermoord, dus zij ging echt niet in

Xena en Xandra in vroegere tijden

het donker buiten het veilige Tok-huis slapen. Ja, dat was ik even vergeten, maar ze had natuurlijk gelijk en ik schaamde me dat ik daar niet aan had gedacht. 

"Denk je nog vaak aan haar?" vroeg ik. "Soms wel, maar gelukkig heb ik veel aan jullie, de rest van de familie Tok," kakelde ze. "Maar ik mis nog steeds het samen scharrelen met haar." 

Als ik erbij had gekund zou ik haar een knuffel hebben gegeven, maar helaas, die zou bij haar voeten terechtkomen en daar heeft ze niet zoveel aan.

Vrijheid en legpauze

Wiske:

Ma Tok heeft ze losgelaten, de vijf nieuwe bruine legkippen. 

de bruine legkippen mogen ook los in de tuin

Ze lopen nu met hun vijven met ons in de Tok-tuin. 

Wat ik daarvan vind? Wat zal ik zeggen, het zat eraan te komen, hè. Ze zijn niet bepaald bang voor ons, ze scharrelen gewoon tussen ons in. Toen één van hen brutaalweg een wormpje voor mijn snavel weg wilde kapen heb ik natuurlijk wel even duidelijk gemaakt wie er hier de oudste rechten heeft, dat begrijpt u. Ze kakelde "Sorry," en liep snel door naar een ander wormpje, dat viel me dan weer mee van haar. 

veel lekkers in de Tok-tuin

Wie het was? Ik kan ze niet uit elkaar houden, ze lijken best op elkaar en ik ken ze nog maar net. 

Ik denk dat het Eden was, maar het kan ook Erin geweest zijn. Maar goed, ze zijn nu dus vrij en ze vinden het geweldig. Ze kakelden dat ze nog nooit zoveel ruimte hadden gehad en dat wij toch maar bofkonten waren dat we hier al zo lang hadden mogen leven. Dana kakelde dat zij hier nog helemaal niet zolang waren en dat zij ook uit zo'n nare schuur kwamen, maar dat het een wonder was hoe snel ze dat vergeten was. Echt vergeten is ze het nog niet, anders had ze het niet

lekker snoepen met zijn allen

genoemd, maar ik begreep wat ze bedoelde. 

Ma Tok had overal in de tuin lekkers voor ons neergelegd, gierststengels, hoopjes eivoer en héél veel wormen. "Dan hebben jullie wat anders te doen dan elkaar aanvallen," zei ze. Ik vond dat heel slim van haar en bovendien was het ook erg lekker. 

Wij hebben veel eiwit nodig, want we zijn allemaal in de rui. Als we 's morgens uit het Tok-huis komen lijkt het wel alsof er een kip door een kat is gepakt, zoveel losse veren liggen er dan. 

Wiske en Emma

Ma Tok veegt ze elke morgen bij elkaar en gooit ze in de tuin, misschien kan een vogeltje er nog wat mee doen om een lekker warm nestje te maken voor de winter.

Ik heb ook gekakeld met Emma, die had een heel klein eitje gelegd in Soestdijk. Ze kwam naar mij toe omdat ik de oudste ben hier in de tuin, ze kakelde dat ik dan vast ook de wijste zou zijn. Ik ben met haar mee geweest om het te bekijken en het was inderdaad erg klein, het leek wel van een vogeltje. Het zag er prachtig uit, maar Emma maakte zich zorgen dat ze voortaan alleen nog maar kleine eitjes zou leggen of misschien helemaal niet meer en dat ze dan niet meer welkom zou zijn in deze fijne tuin. Ik heb haar snel uit de droom (zeg maar liever: nachtmerrie) geholpen. 

"Wij zijn hier niet voor de eieren maar voor

het kleine eitje van Emma naast een groot ei van Eva

ons plezier, zegt ma Tok altijd, dus maak je niet druk. Bovendien kan het komen omdat we in de rui zijn en het is ook het einde van de zomer, dan krijg je misschien een rustpauze." Ze keek me verbaasd aan, als of ze nog nooit van een legpauze had gehoord. Later hoorde ik van Dana dat een legpauze in de schuren niet voorkomt, omdat er altijd lampen aan zijn en het altijd dezelfde temperatuur is. Dat vond ik heel raar, als hen heb je toch gewoon recht op een tijdje rust in het jaar? Ze moeten nog veel leren, die legkippen, dat is duidelijk.

Het sterke ei

 

Quinoa:

We hebben vandaag iets heel grappigs meegemaakt.

Eden kijkt het ei na

Drie van de vijf bruine legkippen waren in hun nachthok en omdat ik vlakbij Soestdijk aan het scharrelen was kon ik horen wat ze tegen elkaar kakelden.

Eva: "Nou zeg, ik wilde dat lekkere grote bruine ei dat hier ligt aanpikken om de inhoud op te slurpen, maar ik kreeg het niet kapot. Wie heeft er een ei gelegd met zo'n sterke schaal?"

Els: "Zal ik het eens proberen? Ik lust er ook wel een hapje van." 

Toen was het even stil, ik hoorde

het ei ligt onderaan de trap

wat getik en toen "Au! Dat ei is niet kapot te krijgen, ik doe mijn snavel gewoon pijn." 

Eden: "Ik weet wel een manier, wacht maar even," en toen zag ik het ei plotseling door de deur vanaf het trapje naar beneden stuiteren, zo de ren in. Ik hoorde Eden "GOAL" roepen en vlak daarop kwam haar kop door het deurtje om naar beneden te kijken en even later zag ik ook de snavels van Els en Eva in de deuropening verschijnen. Ze keken alle drie verbaasd naar beneden. 

"Hoe kan dat nou?" kakelde Eden, "het is nog steeds niet stuk!" 

Tja, en toen gebeurde het grappige: ze probeerden alle drie tegelijk naar beneden te komen, maar

hoe kan dat ei nog heel zijn?

daardoor kwamen ze klem te zitten in de deur. Ik kon mijn lachen niet inhouden en ik proestte het uit. 

Na een tijdje gewrikt te hebben verdween de kop van Els naar binnen, waarna Eva's kop dezelfde weg ging en Eden zich tenslotte ook kon terugtrekken. Daarna hoorde ik ze samen heel hard schateren, volgens mij rolden ze over elkaar heen van het lachen. Telkens als het even stil was begon er weer één en dan volgden de anderen. Een gevalletje slappe lach, dat was duidelijk. Erin en Emma gingen het trapje op naar boven, zij wilden weten wat er zo vreselijk lollig was, maar Els, Eva en Eden konden niet kakelen van het lachen. Iedere keer

Erin en Emma willen ook meelachen

als iemand iets begon te kakelen schoten ze weer in de lach. Het was zo'n herrie dat ma Tok naar beneden kwam om te kijken of er gevaar dreigde en ook de tsaar kwam uit het Tok-huis aanrennen. "Wat is er hier aan de vleugel?" riep hij, maar hij kreeg geen antwoord. Omdat hij mijn vader is begon ik hem uit te leggen wat er was gebeurd, maar hij kon er niet om lachen, hij had natuurlijk niet gezien hoe grappig het was geweest, die drie koppen van de klem zittende kippen in de deur van Soestdijk. 

Quinoa vertelt haar vader wat er is gebeurd

Uiteindelijk kwam de hele familie Tok erbij staan en moest ik het verhaal nog een keer vertellen. 

Erin en Emma hoorden het toen ook en zij konden er de lol wel van inzien. 

Toen iedereen was uitgelachen ging Eden kijken waarom het ei nog steeds niet kapot was gegaan. 

"Meiden, dit ei is echt niet open te krijgen, ik weet niet wie het heeft gelegd, maar de schaal is zo sterk dat niemand die stuk krijgt. Ik wens de mensen er sterkte mee als ze het willen bakken." 

Ma Tok stond erbij en zij glimlachte stiekem. 

Ik denk dat zij er meer van weet.

Wennen aan luxe is niet moeilijk

Erin:

Ik ben hier nu al een tijdje, ik weet niet precies hoe lang, ik heb geen idee van dagen en weken. Wat ik wel weet is dat het hier fijn is, al wordt het langzamerhand steeds een beetje kouder als ik in de ren kom vanuit het nachthok. Ik hoop dat mijn veren snel gaan groeien, want die heb ik straks zeker nodig als het waar is wat Xena ons vertelde, dat het nog veel kouder gaat worden over een poosje. Vooral onze ruggen zijn nog kaal, ik schaam me daar een beetje voor als ik zie hoe mooi de oudere kippen hier in de veren zitten.

Eden:

Zoals Erin al kakelde hebben wij vooral nog kale ruggen. Het is inderdaad geen gezicht, maar ik schaam me er niet voor, wij kunnen er toch niets aan doen? Ik eet zoveel mogelijk van het eivoer en de meelwormen, dat is goed om nieuwe veren te maken. Ma Tok heeft deze week nieuwe voorraden gehaald bij Hoogendoorn in Stolwijk, want sommige dingen waren bijna of helemaal op en dat kan niet, zei ze tegen ons. Ze kwam met grote zakken en tonnetjes de tuin in. Ze had alles op haar kruiwagen geladen en zo bracht ze de hele boel naar de plaatsen van bestemming.

Eva:

Mijn rug is niet zo kaal als die van de anderen, maar ik heb weer andere kale plekken, die ik u liever niet laat zien; ze zitten namelijk vooral onder mijn staart en die plek houd ik graag een beetje verborgen voor onbescheiden blikken. Maar ik vind het toch ook best fris worden in de ochtend en de avond. Midden op de dag is het wat warmer en in de nacht zitten we lekker warm in het nachthok. Waarom we dan niet gewoon in het nachthok blijven overdag? Dat kan niet, een kip moet scharrelen om gezond te blijven. Bovendien hebben wij lang genoeg alleen maar binnen gezeten, we vinden het heerlijk om de buitenlucht te kunnen opsnuiven, ook al is die koud.

Emma:

Wat is het fijn hier in de Tok-tuin! Ik had nooit gedacht dat ik nog eens zo'n goed leven zou krijgen. Er is altijd genoeg te eten en te drinken en we hebben veel meer ruimte dan in die grote schuur. Dat klinkt misschien een beetje gek, want die schuur was enorm, maar omdat we met zoveel kippen waren had iedereen toch maar heel weinig plek. Eigenlijk hadden we helemaal geen plaatsje voor onszelf, we moesten het doen met een kleine opening tussen een paar andere kippen. Hier kunnen we in het nachthok ruim op de bodembedekking zitten en overdag hebben we drie rennen om in te scharrelen.

 

Els:

Zoals u ziet zijn mijn vleugels en mijn staart nog niet echt aanwezig. Ze bestaan alleen nog maar uit veerpennen, de pluimpjes ontbreken. En die heb ik nu juist nodig om een beetje warm te blijven. Maar dat gaat helemaal goed komen, zeiden de drie witte leghennen tegen ons. Ik kan dat nauwelijks geloven, maar als ik naar hen kijk moet dat eigenlijk wel, zij waren ook kaal toen ze hier kwamen en nu zijn ze echt prachtig. We hebben vandaag extra veel eivoer gekregen van ma Tok en nieuwe vitamientjes in ons drinkwater. De oude fles was leeg, dus we kregen een paar dagen gewoon water te drinken. Ook lekker, maar de vitamines hebben we hard nodig volgens ma Tok.

Els, Eden, Emma, Eva en Erin:

Wij zijn het erover eens dat we enorm hebben geboft dat Red een legkip ons heeft vrijgekocht en dat we nu hier in de Tok-tuin mogen wonen. We hopen wel dat we binnenkort door de hele tuin mogen gaan scharrelen, dat lijkt ons helemaal het einde.

Nieuwe veren nodig voor de kou

Eden, Els, Emma, Erin en Eva:

U ziet hier een gedeelte van ons, de nieuwe bruine legkippen, die ma Tok heeft geadopteerd.

Erin komt even kijken of er al wormen komen

We beginnen ons langzamerhand een beetje thuis te voelen in ons paleis. Het is hier heerlijk rustig en we krijgen goed te eten. Elke morgen komt ma Tok ons drinkwater verversen, onze poep opruimen, de eieren rapen en ons lekkere meelwormen voeren. Ze strooit handenvol van die lekkernij voor ons in de ren en wij kunnen niet wachten om erop aan te vallen. Wat heerlijk zijn die dingen! We krijgen ook geregeld eivoer, dat is goed voor onze nieuwe veren zegt ma Tok. 

We hebben ook kennisgemaakt met de andere kippen die hier wonen. Zij slapen in een huis achterin de tuin. De drie witte legkippen

de 3 witte kippen wonen nu in het Tok-huis

hebben eerst ook in dit paleis gewoond, één van hen, Dana, kwam vragen wat wij in hun hok deden, maar Donna, een andere witte, kakelde dat wij er net zo slecht uitzagen als zij toen ze hier kwamen en dat wij vast ook wat extra liefde en aandacht nodig hadden voordat we waren aangesterkt. Toen kakelde Dana dat we van harte welkom waren en dat het allemaal goed ging komen met ons. 

Wij vroegen of zij allang hier in de tuin waren waarop zij kakelden dat ze hier al een paar maanden woonden en dat zij er net zo hadden uitgezien als wij nu. Dat konden we nauwelijks geloven, zij

nu nog erg kaal

zien er prachtig uit met hun mooie dichte verenpak. Zou dat van ons ook zo worden? 

"Wacht maar af," kakelde Duna, "over een paar maanden zijn jullie helemaal bedekt met nieuwe veren." 

Dat zou fijn zijn, want het begint in de nacht al best een beetje koud te worden. Als we in het nachthok zitten voelen we dat niet, maar als we in de morgen vroeg naar beneden gaan is het best een beetje bibberen. 

Xena, de mega-hen die hier ook woont, kakelde dat het nog veel kouder gaat worden als het winter is, maar dan zouden wij allang dik in de veren zitten en er dus geen last van hebben. 

Wij hebben het verschil tussen zomer en winter nog nooit meegemaakt, omdat we altijd binnen hebben gezeten in de grote schuur. Het verschil tussen dag en nacht was daar ook veel kleiner omdat er altijd lampen aan waren. Hier

best een beetje koud buiten

is het donker in de nacht, dat is heerlijk om te slapen, veel rustiger dan met lampen aan en heel veel hennen om ons heen. 

We moeten nog wel een beetje wennen aan het niet hoeven te vechten om eten, in het begin maakten we nogal veel ruzie, maar omdat er hier altijd ruim voldoende voer en lekkers is doen we dat nu niet meer. 

Nou ja, soms vergeet één van ons even dat het niet meer hoeft, dan is het een gekakel van jewelste waarop ma Tok komt kijken wat er aan de vleugel is, maar dan weten we het weer: hier hoeft niet

afspraak om geen eieren meer op te eten

gevochten te worden, we kunnen gewoon lekker eten en drinken wanner we dat maar willen. 

En als er een keer geen eieren liggen is ma Tok helemaal niet boos, "Jullie zijn hier niet voor de eieren maar voor je plezier," zegt ze dan. 

We moeten bekennen dat we een paar keer een ei zelf hebben opgegeten, maar dat was een vergissing. 

We hebben met ons vijven afgesproken dat we dat niet meer zullen doen.

Flinke uitbreiding van de familie Tok

Tsaar Nikolaas:

Ik weet niet wat ma Tok bezielt. 

de 5 nieuwe hennen in hun mandjes

Ik heb nooit geklaagd dat ik te weinig hennen in mijn harem heb, maar het lijkt wel alsof zij toch zoiets heeft gedacht. 

Want wat is er gebeurd? 

Ze heeft VIJF geredde legkippen opgehaald! 

Ja, u leest het goed: vijf! 

En ze zijn verschrikkelijk lelijk, het spijt me dat ik het kakel. Ze zijn bruin, op zich een prima kleur voor een kip, maar ze zijn broodmager en bijna kaal en hun kammen zijn bleek. Ik hoop dat ze snel opknappen, want dit doet gewoon pijn aan mijn ogen. 

En bang zijn ze ook. 

Die arme dieren moeten een heel naar leven hebben gehad voordat

3 van de 5 nieuwe hennen in de ren van Soestdijk

ze hier kwamen, vast net zo erg als Dana, Dina, Donna en Duna. Die zijn snel bijgekomen, ze zien er nu prima uit, al hebben ze nog wel kale konten. 

Ma Tok is de nieuwen aan het verwennen met eivoer, meelwormen en vitamientjes in hun drinkwater. Ze moeten voorlopig in Soestdijk blijven, we moeten eerst aan elkaar wennen en zij moeten in alle rust sterker worden. De eerste dag hebben we ze met rust gelaten, maar de tweede dag zijn we ons aan hen gaan voorstellen, zodat ze

nog één

een beetje weten waar ze terecht zijn gekomen. 

Of ze ook namen hebben gekregen? Natuurlijk, wat dacht u? Ze hebben allemaal een naam die begint met een E, want die letter was aan de beurt. Ik zal hun namen even voor u opnoemen: Eden, Els, Emma, Erin en Eva. Ze zijn allemaal vernoemd naar kinderen, kleinkinderen en vriendinnen van ma Tok. Er is zelfs een buitenlandse vriendin van ma Tok's dochter bij, dat is best bijzonder vind ik. Waar die vriendin woont? Dat weet ik niet, dat moet u maar aan ma Tok vragen, ik ben niet zo buitenlands georiënteerd. 

Ik kan ze nog niet uit elkaar houden, maar dat komt wel als ze wat meer zichzelf zijn geworden. Ze

Dana vraagt wat de nieuwe kippen doen in haar hok

zijn best verlegen allemaal; ik heb ze verteld dat ze in een paleis wonen en dat vonden ze een veel te grote eer. Maar het zijn straks MIJN hennen en als dames van een tsaar mag je best in zo'n verheven gebouw wonen. 

Dana, Donna en Duna waren eerst een beetje geschokt dat hun vorige woning zo snel door anderen werd bevolkt, maar toen ze zagen hoe slecht de E's eruit zagen herinnerden ze zich hoe fijn het was geweest toen zij hier waren

het vervormde ei

gekomen. Ze vertelden de nieuwe meiden dat het allemaal goed ging komen met hen en dat het hier een paradijs was. 

Ze hebben ook al eieren gelegd, ma Tok haalde ze uit het nachthok. Er was een heel raar ei bij, ik hoop dat de kip die het heeft gelegd het niet erg moeilijk heeft gehad. 

Toen de vijf hier de tuin werden binnen gebracht was er een kleinkuiken van ma Tok bij. Hij droeg ook een mandje en toen de eerste kip die ma Tok in het hok wilde zetten meteen ontsnapte, hielp hij mee om de sukkel weer te vangen. Dat had heel wat voeten in de aarde en dat bedoel ik letterlijk, ze hadden allebei moddervoeten

veilig in het nachthok voor de nacht

toen ma Tok de hen met een zucht van verlichting in Soestdijk neerzette. 

De eerste avond heeft ma Tok ze alle vijf in het nachthok moeten zetten. Dat leverde weer heel wat binnensmondse scheldwoorden op, maar gelukkig had ze deze keer kniebeschermers, zodat haar knieën heel bleven. 

De volgende avond waren ze al zover gewend dat ze de weg naar boven allemaal zelf vonden. 

En nu maar afwachten hoe het verder met ze gaat.

De verhuizing

Dana, Donna en Duna:

Hierboven ziet u ons nog rustig staan, netjes op een rijtje.

het monster op onderzoek in de tuin

Dat was voordat dat monster de tuin in kwam en op ons af stoof. 

Wij schrokken ons een kammetje, we waren niet meer gewend aan gevaar, maar we wisten nog wel wat we moesten doen. 

Hard wegrennen en kakelen. 

Dat deden we dus ook, maar dat monster kwam achter ons aan en had dolle pret. 

Wij niet. 

De andere kippen waren al in het Tok-huis verdwenen en ma Tok had zojuist de deur daarvan gesloten, zodat zij in elk geval veilig zaten. Toen kwam ze ons te hulp, ze pakte het monster in zijn nekvel en zette

Dana op stok in het Tok-huis

hem achter de deur van het mensenhuis. Ze liet ons van de schrik bekomen met een paar extra meelwormpjes, die ze in ons nachthok legde en ook op de trap er naartoe. Wij gingen het spoor van de lekkernij achterna en toen we veilig zaten deed ma Tok ons hok op slot, zodat het monster er niet meer in zou kunnen. Pffft, het duurde een hele poos voor dat wij rustig op stok zaten en gingen slapen. We hoorden ma Tok tegen het monster praten, hij was dus weer in de tuin, maar nu kon hij niet bij ons komen. Ze noemde hem

Duna slaapt in de bodembedekking van het plateau

Aleksjie, en ze vertelde hem dat hij niet achter de kippen mocht aanjagen. Jaja, dachten wij, alsof een kat ooit doet wat een mens zegt.. Toen Alexei weer naar binnen was kwam ma Tok terug de tuin in, wij sliepen bijna maar we schrokken toen ze ons hok opende en Dana van de stok pakte. Dana kakelde verschrikt, maar ze werd door ma Tok meegenomen naar het Tok-huis, waar ze tussen de andere kippen op de stok werd gezet. Ma Tok kwam weer terug en Donna onderging hetzelfde lot, waarna Duna aan de beurt was. Zij kon met haar poten de stok niet zo snel vastpakken en ze kwam op de

Dana, Donna en Duna op stok in het Tok-huis

bodembedekking van het plateau terecht, waar zij ging zitten slapen. Toen de deur weer was gesloten voelden wij ons eigenlijk best veilig, hier zou het monster niet kunnen komen. 

De volgende dag moesten wij wachten tot ma Tok de deur van het Tok-huis opende voordat we naar buiten konden. Dat was dan weer een nadeel, maar veilig slapen is heel belangrijk, dus dat namen we maar op de koop toe. We kregen extra veel wormpjes omdat we zo laat uit het huis mochten, dat maakte veel goed. 

De avond daarop was Soestdijk, ons hok, afgesloten. Waar moesten we nu gaan slapen? Iedereen was al

Soestdijk staat helemaal schoon te wachten op?

lang op stok en het was aardig donker geworden. Dana nam, zoals gewoonlijk, het voortouw en ze kakelde dat we dan maar in het Tok-huis moesten gaan zitten, dat was tenminste veiliger dan zomaar buiten in de tuin. We zaten net allemaal goed en wel in het huis toen ma Tok de tuin in kwam. "Wat slim van jullie!" riep ze uit. "Dat had ik niet verwacht, dat jullie direct de eerste nacht al hier naar binnen zouden gaan." 

En zo komt het dat wij voortaan in het Tok-huis slapen.

Soestdijk, ons paleis, is nog steeds afgesloten en ma Tok heeft het helemaal schoongemaakt. Waar dat voor nodig is weten wij niet.

Alexei (spreek uit Aleksjie)

Xena:

Zo, ik mag weer eens wat aan u vertellen. En ik heb deze keer echt iets te zeggen. 

kleine Geertje doet de kippen niets

Als ma Tok 's morgens de tuin in komt laat ze altijd eerst Geertje, het kleine poesje, naar binnen. Geertje heeft dan al een tijdje bij de deur van het mensenhuis staan roepen dat ze erin wil, maar ma Tok zegt dat ze niet heen en weer kan blijven lopen. Ze moet dan ook een lange trap af en natuurlijk later weer op. Geertje slaapt heel graag een poosje in de grote schuur, ze komt de tuin in als wij al op stok zitten, dus dat zien we niet. 

Van Geertje hebben wij nooit last, zij laat ons altijd met rust, ik geloof dat ze zelfs een beetje bang van ons is. 

Maar wat er pas gebeurde toen ma Tok de deur van het mensenhuis

Dana, Donna en Duna staan bij hun ren

open deed... er kwam een andere kat met haar mee naar buiten, een grote grijze met witte voeten. Hij keek eerst even verbaasd rond en ging wat snuffelen, maar toen zag hij Dana, Donna en Duna staan bij hun ren. En hij was duidelijk helemaal niet bang voor hen, nee, hij stoof op hen af, waarop ze al fladderend en schreeuwend wegrenden. 

Dat vond die grijze, ik heb gehoord dat hij Alexei heet, helemaal geweldig en hij rende achter hen aan. Ma Tok riep naar hem dat dat

Alexei snuffelt overal

niet mocht, maar iedereen weet dat een kat nooit luistert en gewoon zijn eigen gang gaat. Alexei bleef de drie witte dames achtervolgen tot ma Tok ingreep en dat bedoel ik letterlijk. Ze greep de kat bij zijn nekvel en tilde hem op, waarna ze hem in de gang achter de deur op de grond zette. Natuurlijk probeerde hij langs haar benen weer te ontsnappen, maar daar had ma Tok op gerekend en ze kreeg het voor elkaar om de deur te sluiten vlak voor zijn grote kop. 

Ik kreeg visioenen van de poes die mijn vriendin Xandra had vermoord en een paar van de kleintjes waren ook bang geweest. Ik hoopte dat ma Tok Alexei nooit meer mee zou

Alexei helemaal achterin de tuin

nemen naar onze tuin, maar de volgende avond, toen het al donker was en ook Dana, Donna en Duna al op stok waren, hoorde ik haar praten tegen hem. Hij was weer in de tuin, maar omdat er nu niemand van ons rondliep had hij niets om achteraan te jagen. Hij liep overal te ruiken en te kijken en ma Tok volgde hem op de voet. Zou ze hem langzaam laten wennen aan de tuin als wij er niet waren? Dat zou misschien kunnen helpen, maar ik vrees dat die grote grijze het nooit zal kunnen laten om achter ons aan te gaan rennen. 

Alexei bovenaan de buitentrap naar het kleine deurtje

Hij is nog jong en wil spelen, zei ma Tok. Nou, dat doet hij dan maar ergens anders en niet in ONZE tuin. Zou de tsaar ons kunnen beschermen tegen hem? Hij doet altijd wel heel stoer, maar of hij dapper genoeg is om het op te nemen tegen Alexei weet ik zo net nog niet. Alexei vindt het duidelijk helemaal geweldig in de tuin, zodra het donker wordt horen we hem hard mauwen, hij is dan nog binnen in het mensenhuis. Ma Tok zegt dat hij onderaan de trap zit te roepen dat hij weer naar onze tuin wil, maar zij wacht tot wij allemaal binnen zijn, de drie D's ook en dan pas laat ze hem los. Ze blijft er gelukkig de hele tijd bij, want gisteren ging hij via het trapje het nachthok van Soestdijk in, waar Dana, Donna en Duna zaten te slapen. 

Ma Tok haalde hem er snel uit en ze sloot het nachthok af, zodat hij er niet meer in zou kunnen. Gelukkig!

Gehoorzaamheid

Lisa:

Ma Tok was een paar dagen weg. 

Wendy kijkt vol verwachting naar de wormenstrooier

Dat was op zich niet erg, maar ze had ons van tevoren niet gewaarschuwd en dat vinden wij niet prettig. We weten altijd graag waar we aan toe zijn in plaats van zomaar ons eten en drinken te krijgen van iemand anders. Mevrouw Marit zorgde heel goed voor ons, daar heb ik niets over te klagen. Vooral op de tweede dag dat ma Tok er niet was was het hier groot feest. Mevrouw Marit had namelijk een mensenkuiken meegebracht naar de Tok-tuin en die jongen gaf ons heel veel meelwormpjes. Wendy ging die lekkere dingen zelfs uit zijn hand opsnavelen, dat vond ik toch een beetje eng. Het resultaat was wel dat zij extra veel wormpjes kreeg, maar dat gun ik haar graag, zij is altijd lief en aardig. 

schuilen voor de regen

Waar ma Tok naartoe is geweest? Ze vertelde dat ze een onverwachte vakantie van twee dagen had gekregen. Nou, ik vind dat maar stom, zo onverwacht zal het toch niet geweest zijn denk ik. Als ze naar dat hele verre land gaat vertelt ze ons altijd lang van tevoren dat ze er een poosje niet zal zijn, dan kunnen wij ons daarop voorbereiden. 

Maar goed, ze is weer teug, dus genoeg hierover. 

Het is gelukkig weer mooi zomerweer, dat is beter dan de regen die er een paar dagen steeds was. Dan moeten we telkens schuilen in de ren van Soestdijk of

Zaza luistert nooit naar de tsaar

in het Tok-huis. Wel gezellig, maar ik loop liever buiten te scharrelen. De gezelligheid is meer voor de late avond, als het donker wordt. Dan gaan wij allemaal naar binnen, het Tok-huis in. 

Zaza is meestal de laatste, zij wacht tot de tsaar een paar keer heeft gekraaid dat het stok-tijd is en dat iedereen NU moet komen. Jaja, omdat hij het kakelt zeker! Ik zit meestal al op de stok als hij begint te kraaien, maar Zaza wacht expres tot Nikolaas een beetje nijdig wordt omdat ze niet luistert. Als ze dan eindelijk door de deur naar binnen slentert geeft ze mij wel eens een knipoog, waaruit ik opmaak dat ze de tsaar gewoon een beetje aan het pesten is. Zaza is sowieso de ongehoorzaamste van de hele familie Tok. Ze gaat haar eigen gang, loopt meestal de andere kant

Quinoa probeert te broeden in het Tok-huis

op dan de anderen en ze rent weg als ze geroepen wordt. Ik weet niet of dat hoort bij haar ras, zij is de enige Araucana hier, dus we kunnen het niet vergelijken met rasgenoten. Ik denk dat het gewoon haar karakter is, ze vindt het lollig als de anderen haar niet begrijpen, vooral als dat de tsaar betreft.

Quinoa doet soms een poging om te broeden, maar dat gaat niet door, het is al veel te laat in het jaar om nu nog kuikens te krijgen, die zijn dan nog niet bestand tegen de kou als die komt. De beste tijd om te broeden is in mei, dan kunnen de

onverwachte gezinsuitbreiding bij mevrouw Angelique

kleintjes goed in de veren zitten voordat het herfst wordt. 

Natuurlijk weet Quinoa dat ook wel, maar zij wil zó graag dat ze er voor het gemak maar even niet aan denkt. 

Gelukkig steekt ma Tok er een stokje voor en gaat het niet zoals bij mevrouw Angelique, die er weer eens is tussengenomen door een van haar hennen. 

Het resultaat is prachtig, dat wel, maar het was niet de bedoeling. 

Maar bij mevrouw Angelique gebeuren dat soort dingen eigenlijk standaard, hahaha.