De eerste morgen

Lisa:

Er zijn zomaar vier nieuwe kippen bij onze familie komen wonen. 

Ze verblijven voorlopig nog in Soestdijk omdat ze erg angstig zijn. 

de 4 nieuwe geredde legkippen net na aankomst

En zielig zijn ze ook. 

Ik heb nog nooit zulke lelijke hennen gezien, ze hebben allemaal kale plekken en nauwelijks een staart, er steken gewoon een paar half afgekloven veren uit hun kont, excusez le mot. 

En mager zijn ze ook. 

Ma Tok heeft ze gehaald bij Red een legkip, dat is een stichting die kippen uit een legschuur opkoopt om te voorkomen dat ze in kratten worden gepropt en dan na een lange reis in de soep gaan. Vreselijk! Wat kunnen mensen toch wreed zijn. Ik ben blij dat deze vier nu bij ons in de tuin zijn gekomen, hier kunnen ze tot rust komen en

kaal en mager

aansterken en ook nieuwe veren krijgen. Ik hoorde van ma Tok dat ze wel eieren hadden gelegd op hun eerste morgen hier. Ik weet dat ma Tok liever heeft dat ze daar nog even mee wachten tot ze weer gezond zijn, maar als er een ei komt moet het gelegd worden, daar doe je niks aan. Of ze ook namen hebben gekregen? Natuurlijk, wat dacht u dan? 

Ze heten Dana, Dina, Donna en Duna Tok. Ma Tok kan ze nog niet uit elkaar houden, maar dat komt wel als ze wat meer zichzelf zijn geworden, zegt ze. De eerste avond bleven ze bang bij elkaar in de ren zitten, ze hadden niet door dat er bovenaan de trap een fijn nachthok op hen wachtte. Ma Tok vond het veel te koud beneden voor hen, vooral omdat ze nog niet veel veren hebben, en zo begon zij het moeilijke werk om de nieuwelingen naar boven te brengen. 

in het nachthok voor de eerste overnachting

Omdat de ren van Soestdijk niet zo hoog is dat een mens erin kan staan moest ze kruipen om bij de meiden te komen, wat een paar onparlementaire woorden opleverde. Na een hele poos had ze er eindelijk één in het nachthok gezet. Die kip begon meteen te eten uit de voersilo die daar klaarstond. En nu moet u niet denken dat de andere drie achter de eerste aan gingen, nee, die moesten ook allemaal worden gevangen door ma Tok, die na de laatste in het nachthok te hebben gezet, verzuchtte dat zij morgen vast blauwe knieën zou hebben. Ze had het erover dat ze kniebeschermers ging kopen, dat lijkt mij een goed plan. 

2 grote eieren van de nieuwe kippen en 4 kleintjes

Maar hopelijk hebben de dames snel geleerd dat ze zelf via de trap in hun nachtverblijf kunnen komen. "Ik leer ze later wel dat ze op de stok kunnen slapen, nu moeten ze eerst maar eens goed uitrusten van alle belevenissen van deze dag," zei ma Tok toen ze het mensenhuis weer inging. 

Toen het luikje van het nachthok bovenaan de trap weer was geopend de volgende morgen duurde het nog even voordat de vier D's naar beneden kwamen, maar na een tijdje hadden ze de weg naar de ren toch allemaal gevonden. 

De tsaar kwam bij hen kijken. 

De tsaar kijkt bij zijn nieuwe dames

Hij haalde zijn snavel op en kakelde dat hij de vier niet echt mooi vond, maar dat hij hoopte dat dat zou verbeteren nu ze in zijn koninkrijk waren komen wonen. 

Hij stelde zich voor aan de angsthaasjes met: "Goedemorgen dames, ik ben Tsaar Nikolaas, ik ben de baas hier in de tuin. Ik heet jullie van harte welkom en ik hoop dat jullie hier een fijn leven zullen hebben." 

Dat vond ik erg aardig van hem en ik stelde me ook voor. 

grote Xena schuifelt voorbij

De nieuwe meisjes kakelden niets terug, ze keken met grote angstogen naar Xena, die voorbij
kwam schuifelen met haar grote bevederde poten. 

"Wees maar niet bang voor haar, ze is heel lief," fluisterde ik ze toe. 

Het gaat vast nog weken duren voordat ze los in de tuin kunnen gaan lopen scharrelen. Maar ze zijn alvast op hun nieuwe plek, waar ze lekker kunnen bijkomen van alle narigheid.

Nieuwe leden voor de familie Tok

Tsaar Nikolaas:

Ma Tok had mij nieuwe hennen beloofd, geredde leghennen. 

Soestdijk, hier zonder de extra ren

U begrijpt dat ik niet kon wachten tot mijn harem weer zou worden uitgebreid. 

Ma Tok maakte eerst Soestdijk helemaal schoon en ze deed verse bodembedekking in het nachthok. Nu zou het vast niet lang meer duren, dacht ik. Maar de dagen gingen voorbij en er gebeurde niks. Wel werd de ren van Soestdijk voor ons afgesloten en ma Tok zette een voerbak in het nachthok. De pik-tafel haalde ze uit de ren, die zette ze onder de grote stuik, met lekkere zaadjes erin voor ons. 

Dat was lekker, maar waar bleven

de tsaar en Xena na de botsing

mijn nieuwe dames? 

Ik vroeg het aan ma Tok, ze antwoordde dat ik gewoon nog even geduld moest hebben, het zou allemaal wel goed komen. Ja, daar had ik dus niets aan. 

Boos draaide ik me om en ik wilde snel naar ons Tok-huis lopen om een hapje te gaan eten, maar in de haast had ik Xena over het hoofd gezien. Nou ja, niet over het hoofd, maar onder de buik. Ik botste tegen

Xena geeft de tsaar een lesje in geduld

haar poten aan waarop zij kakelde dat ik niet zo onvoorzichtig moest zijn en dat er nog meer kippen in de tuin rondliepen dan ikzelf. 

Ik keek haar boos aan waarop ze begon te lachen. "Waar wilde je eigenlijk zo snel naartoe?" vroeg ze en ze keek een beetje bezorgd. 

"Is alles wel goed met je?" 

Ik mopperde dat alles PRIMA met mij ging, maar dat ma Tok me iets moois had beloofd en dat het veel te lang duurde voordat ze haar belofte inloste. "Weet je dan niet dat de voorpret minstens zo fijn is als de echte pret?" vroeg Xena. Mmmm, daar had ik nog niet aan gedacht, misschien had ze gelijk. 

"Goed, je hebt wel een punt, maar het duurt nu al bijna een week en mijn geduld begint op te raken. En nu mogen we ook niet meer in de

de lekker volle voersilo in het Tok-huis

ren van Soestdijk, waar moeten we dan schuilen als het gaat regenen?" "Daar zou ik me voorlopig maar geen zorgen over maken, de zon schijnt en de lucht is blauw, dan denk je toch niet aan regen? En als de nood aan de haan komt kunnen we altijd in ons huis schuilen." 

Tja, dat was allemaal waar, maar ik had nog steeds de pest in dat ik zo lang moest wachten. Ik liep zonder iets terug te kakelen naar ons huis om een hapje te eten. Gelukkig was de voersilo net opnieuw gevuld, dus er zat allerlei lekkers in. Dat hielp een klein beetje tegen mijn boze bui. En toen Xena later tegen mij kakelde dat ik zulke mooie kleuren had in de zon heb ik haar bedankt voor het compliment. 

de 4 manden voor Soestdijk

Maar het duurde tot gisteren tot de nieuwe hennen arriveerden. Ma Tok kwam de tuin in met vier kattenvervoersmanden. Die zette ze vóór Soestdijk neer en ik kon de spanning bijna niet meer verdragen. Ging ze eerst uitgebreid foto's maken van die manden! Toen ik bijna uit elkaar klapte van de stress maakte ze ze één voor één open en zette de inhoud van die manden in het nachthok van Soestdijk. Nu had ik nog steeds niks gezien! 

Gelukkig kwamen de dames een poosje later de trap af om hun paleis te gaan verkennen. 

Maar daarover hoort u volgende week meer.

Stiekem

 

Wiske:

Ma Tok was blij geweest dat er elke dag weer minstens één eitje in Soestdijk of het Tok-huis lag.

het Loo

Maar dat was plotseling niet meer het geval. Ze keek of er in het Loo een ei was gelegd, maar ook daar was het leeg. Ze vroeg aan ons of wij soms stiekem een plekje hadden gevonden om onze eitjes te verstoppen, zodat we zouden kunnen gaan broeden. Natuurlijk gaf niemand daar een antwoord op. Het was dan ook een domme vraag geweest, want als je eitjes wil verstoppen ga je dat niet aan ma Tok vertellen. Ik wist wel wat er aan de vleugel was, maar ik hield mijn snavel stijf dicht, ik ben geen verrader. 

Maar op een ochtend kon de stiekeme ei-legster zich niet inhouden. Het was een zaterdagmorgen en op die dag mogen wij altijd pas om twaalf uur naar buiten, zodat de buren kunnen

Yneke 

uitslapen zonder door de tsaar gewekt te worden. 

Ik zal maar verklappen wie het was, ma Tok heeft het nu toch al ontdekt. Yneke kwam met een noodvaart het Tok-huis uitrennen en vloog in één run door naar de grote schuur, zachtjes kakelend van de inspanning. Ma Tok keek haar na en dacht dat ze wel meteen tevoorschijn zou komen om de gestrooide wormpjes op te gaan snavelen, maar het duurde iets langer dan ze had gedacht. Ze hoorde Yneke zachtjes en tevreden tokkelen en ging toen maar eens achter in de schuur kijken, waar het

de eitjes van Yneke in de grote schuur

geluid vandaan kwam. 

Daar zat Yneke, heel blij, op vijf eitjes, die ze in een zacht bedje van door de muizen bijeen gebrachte rommel had gelegd. 

"Ach meisje toch," zei ma Tok, waarop Yneke snel naar buiten ging om nog wat wormpjes te verschalken. Ze was een beetje verdrietig dat haar plannetje was mislukt, maar eigenlijk had ze er ook niet op gerekend dat ze de eitjes zou kunnen uitbroeden, ze zou dan drie weken niet in het Tok-huis kunnen slapen en dat zou ma Tok toch gemerkt hebben.

Ma Tok heeft mij toevertrouwd dat ze de stichting "Red een legkip" gaat bellen om te vragen of ze een paar van die arme dieren hier een

Vera en Vita, de eerste geredde legkippen in de Tok-tuin

fijn leventje kan geven. 

Eigenlijk is dat een heel goed idee, die kippen hebben anderhalf jaar een heel akelig leven gehad en zo kunnen ze nog leren hoe het leven van een kip hoort te zijn. 

Ik hoop dat ze weer een paar zieligerds mag gaan ophalen, dan is de familie tenminste weer wat groter. 

Jammer dat er dan geen kuikens mogen komen, maar een al bestaande kip helpen is misschien nog wel mooier. 

Laatste nieuws:

Ma Tok heeft inmiddels contact opgenomen met de stichting die deze kippen redt, dus het zal niet lang meer duren voordat we ze kunnen verwelkomen in onze familie. 

Hahahahaan

 Zaza:

Er is nieuws over de ondersteboven kippen aan de andere kant van de wereld en ik mag dat vertellen.

Doreen is erg groot geworden

Er waren daar dus drie kippen bij mevrouw Ava, een witte, een zwartbruine en een zwarte. 

De witte, Doreen, was de grootste en ook de bazigste van het drietal. En dat bleek niet toevallig zo te zijn. Doreen kreeg sierveren langs haar kop en een steeds grotere rode kam en er kwamen ook sporen aan haar poten, waarop mevrouw Ava een vermoeden kreeg dat er iets niet klopte. 

Ze ging met Doreen op stap naar de plaats waar ze de drie kippen had gekocht en daar bleek dat haar

Martha

vermoeden op waarheid berustte: Doreen was geen hen maar een haan! 

Omdat ze geen haan wilde hebben mocht ze hem omruilen voor een hen. Gelukkig weet mevrouw Ava veel van kippen en zo wist ze ook dat je beter niet één nieuwe hen bij twee al gewende kippen kunt zetten. Ze bracht daarom in plaats van Doreen, die ze tot Darren had omgedoopt, twee nieuwe dames mee naar huis. 

En toen moest er een hele volksverhuizing plaatsvinden in haar tuin, want de beide nieuwe

Mary

meisjes moesten rustig kennis kunnen maken met Ruby en Lola en dat kon niet op de plek waar het hok eerst stond. 

Het hok werd naar de andere kant van de tuin verplaatst en er werden twee rennen gebouwd, gescheiden door een deur. Zo konden Lola en Ruby in de ene ren wonen en de twee nieuwen, Mary en Martha, in de andere. Ze konden elkaar wel zien en horen, maar nog niet echt bij elkaar komen, zodat er geen gevechten zouden ontstaan in de tuin. En nu is het afwachten tot ze elkaar goed genoeg kennen om bij elkaar te kunnen wonen in het mooie hok, u weet wel, dat hok dat op een boot lijkt.

de 2 rennen achter het mooie hok

Ma Tok vertelde dit verhaal aan ons allemaal, ook de tsaar hoorde het. Hij kakelde dat hij niet kon begrijpen waarom Darren was weggestuurd, het is veel beter voor hennen om een haan te hebben, die de kippen kan leren hoe ze zich moeten gedragen en ze kan roepen als ze op stok moeten. "Nu heeft mevrouw Ava zo'n mooie oplossing gekregen doordat er een haan bij haar twee hennen blijkt te zijn en dan brengt ze hem weg!" kakelde hij opgewonden. "Ik begrijp niets van mensen, vooral niet als ze ondersteboven lopen, dan zijn ze helemaal niet te volgen." 

Tja, ik moet hem wel een beetje gelijk geven, een kippenhok hoort eigenlijk een haan te hebben. 

de 4 dames maken kennis door het gaas van de rennen

Maar aan de andere kant lijkt het mij ook wel lekker als je als hen gewoon je gang kunt gaan zonder zo'n bemoeial. 

Niet dat ik me ooit veel van de tsaar heb aangetrokken, daarvoor ben ik veel te zelfstandig, maar soms denk ik wel eens dat het heerlijk zou zijn als hij niet altijd zo de baas zou spelen. 

En dan dat gekraai van hem! 

Dat is de reden waarom wij elke morgen in ons huis moeten blijven tot ma Tok de deur open doet. 

 kraaiende tsaar Nikolaas in de Tok-tuin

Als er geen kraaiende haan zou zijn zouden we gewoon zelf mogen bepalen hoe laat we de tuin in lopen. 

Maar nee hoor, meneer moet zo nodig weer een keel opzetten. 

Hij doet dat ook wel in het Tok-huis, maar dan hoor je het buiten niet zo hard en daar heeft de buurvrouw vrede mee.

Ik denk dat we binnenkort te horen krijgen hoe het gaat met de nieuwe en de oudere familieleden van ons daar in dat verre land. 

Zodra dat gebeurt hoort u het van één van ons.

Families in tuin en huis

Quinoa:

Vindt u het ook zo fijn dat het weer is verbeterd?

de piktafel, hier met meelwormpjes erop

Elke dag schijnt de zon in de Tok-tuin en het blijft lekker droog. Het is alleen nog wel koud, vooral in de ochtend en de avond. Als ma Tok onze deur opendoet gaan wij altijd eerst even rennen om warm te worden en dan gaan we de wormpjes opeten, die op de grond liggen. Ma Tok heeft ook de piktafel weer neergezet in de grote ren bij Soestdijk, ze heeft daar heerlijk eivoer ingedaan voor ons. Nou, dat lusten wij wel! Natuurlijk is het gewone voer ook lekker, maar dat eivoer is een echte traktatie. We snoepen onze krop helemaal vol met alles en dan gaan we scharrelen door de tuin. 

lekker scharrelen in de tuin

We hoeven niet te schuilen want het regent niet, dus we kunnen lekker overal rondlopen. Nu en dan vindt één van ons een levende dikke worm die zo dom was om zijn kop boven de grond uit te steken. 

Tja, dat had hij niet moeten doen, de vinder trekt hem helemaal omhoog en gaat er dan van eten, tot de anderen het door hebben en dan gaan we proberen ook een hapje te bemachtigen. We rennen dan allemaal achter degene met de worm aan, dat is dikke pret. 

Meestal krijgt iedereen wel een stukje. 

kitten Alexei

Hebt u al gehoord dat er in het mensenhuis een kitten is komen wonen? Hij is grijs met wit en heet Alexei. Wij hebben hem al zien lopen op de bovenste rand van het hek rond het terras, hij keek naar ons en wij keken naar hem. Zo hebben we vriendschap gesloten. Hij kan niet bij ons komen door het net dat boven de tuin hangt en dat is maar goed ook, want kittens willen altijd spelen en ik heb een vermoeden hoe dat zal gaan. 

Hij zou dan achter ons aan gaan rennen en kittens kunnen heel hard lopen. Als hij één van ons te pakken zou krijgen is hij misschien niet zo voorzichtig en dan zou hij ons wel eens pijn kunnen doen. Nee hoor, laat hem maar lekker boven blijven en wij beneden in de tuin, zo hoort het. 

poes Geertje

De andere twee katten, Youri en Geertje, komen ook niet in de tuin. Er is een tijd geweest dat Geertje dat wel deed, ze kwam door een opening in het net naar beneden springen, maar kon dan niet meer naar boven komen. Ze ging dan heel hard zitten mauwen tot ma Tok haar kwam halen en het was niet zo dat zij ervan leerde dat ze niet meer naar boven kon klimmen, nee, ze kwam elke dag wel een paar keer bij ons. Ze deed ons niks, maar ma Tok was het op een gegeven moment zat om telkens naar beneden te moeten en toen heeft ze de opening in het net dicht gemaakt. Dat was dezelfde opening waardoor de halsbandparkiet zijn drugs kwam bezorgen bij Wendy, dus ma Tok sloeg twee vliegen in één klap met het dichtmaken ervan. 

Maar genoeg over de kattenpopulatie, laten we het eens hebben over de kippenfamilie. 

Vera en Vita, de eerste geredde legkippen bij aankomst in de tuin

Die is niet groot meer dus ik ben benieuwd of er dit voorjaar weer gebroed mag worden. 

Ik hoorde ma Tok tegen de tsaar zeggen dat zij misschien een paar geredde legkippen wil halen om hier in de tuin nog een goede tijd te hebben. Als ze dat gaat doen mogen we natuurlijk niet broeden, dan wordt de familie Tok weer te groot. 

De eerste geredde legkippen kwamen in de Tok-tuin wonen in 2014, lang voordat ik uit mijn eitje kroop. 

We moeten maar afwachten wat de plannen van ma Tok zijn. 

En of er iemand broeds wordt, dat ook ja.

Ondersteboven kippen?

Angelique:

U weet dat ma Tok heel ver weg is geweest, dat hebt u kunnen lezen in vorige verhaaltjes.

En ook dat ze weer terug is bij ons.

Doreen

Nu heeft ze in dat vreselijk verre land een bezoek gebracht bij een vriendin van haar zus, die ook kippen heeft in haar tuin. Die vriendin heet mevrouw Ava en ze is heel blij met haar gevederde vriendinnen. 

Hoe ze heten? 

De witte is de oudste, zij heet Doreen. 

En dan is er nog een roodbruine, Ruby genaamd en een zwarte, die luistert naar de naam Lola. Prachtige namen vind ik. 

Ze hebben geen achternaam zoals wij, maar dat geeft niet. 

Wat ze wel hebben is een mooi hok, dat mevrouw Ava zelf in elkaar heeft gezet, samen met haar man. Het had nog heel wat voeten in de aarde voordat het hok er was, het moest van overzee komen. 

Ruby

Ik vind geweldig, het lijkt wel een beetje op een schip, zou dat komen omdat het van over de zee moest komen?

De hennen daar hebben niet alleen geen achternaam, ze hebben ook geen haan. Ze kunnen dus lekker doen wat ze zelf willen, zonder dat iemand de baas over ze speelt. Toen ma Tok dat vertelde kakelde de tsaar dat het daar dan wel een rommeltje zou zijn, iedereen gaat op stok als het haar goeddunkt, er is geen enkele regelmaat. 

Maar dat is toch niet waar, deze hennen kunnen heel goed voor zichzelf zorgen. 

Lola

Of ze al eieren leggen? 

Nog niet maar wel bijna. 

Hoe ik  dat weet? 

Omdat hun kammetjes al rood beginnen te worden, daaraan kun je zien dat een hen binnenkort gaat leggen. 

Voordat hun hok er was sliepen deze kippen in het aardbeienbed in de tuin van mevrouw Ava. De aardbeien waren toen al verdwenen, dat vonden ze vast jammer, want die dingen zijn erg lekker. Maar ze krijgen goed te eten en de tuin is heel groot, er groeit van alles in, komkommers, ook niet te versmaden, en nog heel veel andere goede dingen. 

Of het drietal overal zomaar van

het kippenhok aan de andere kant van de wereld

mag eten? Nee, dan zou er weinig overblijven van de tuin. Mevrouw Ava laat hen op gedeelten van haar tuin loslopen en andere stukken zijn afgescheiden. 

Deze tuin ligt dus helemaal aan de andere kant van de wereld. En de wereld is rond, dat weet u vast wel. Dat zou betekenen dat deze hennen op hun kop lopen. Toch is dat niet zo, ma Tok zei dat iedereen daar ook gewoon met zijn voeten op de grond staat. 

Hoe dat precies zit weet ik niet, maar het zou iets te maken kunnen hebben met het feit dat de aarde zo groot is. Dan lijkt het net alsof alles recht is, terwijl het eigenlijk krom is. 

Ik heb dit onderwerp op de agenda gezet voor de volgende vergadering van onze filosofenclub, dan kunnen we er eens goed over doordenken, want ik vind het heel moeilijk om dat allemaal te begrijpen. 

Ruby, Doreen en Lola aan de maaltijd

Ma Tok heeft aan haar zus, mevrouw Hannah, gevraagd of zij haar op de hoogte wil houden van het wel en wee van deze verre soortgenoten van ons en dat gaat ze doen. 

Dus als er nieuws is van deze hennen horen wij het en dan zal iemand van ons het weer aan u doorgeven. 

Zo blijft u ook een beetje bij de tijd.

En toen waren er nog tien

Linda:

De familie is flink uitgedund de laatste tijd. 

Wiske is al 10 jaar oud

Hoe dat komt? 

Ma Tok zegt dat er veel nogal oude kippen rondlopen hier en dan is het heel normaal om vaak afscheid te moeten nemen van één van ons. 

Ik ben nog maar vijf jaar, dus nog niet echt op leeftijd, maar alleen Wiske en de tsaar zijn ouder dan ik, dus je zou kunnen denken dat ik binnenkort aan de beurt ben, maar ik heb het nog veel te veel naar mijn zin hier in de tuin om al afscheid te nemen en datzelfde geldt voor mijn zusje Lisa. Tante Tok maakte zich zorgen om mij, maar ik voel me nog best goed. Misschien zie ik er een beetje zielig uit met mijn ene blinde oog, maar ikzelf heb daar totaal geen last van. Het is in het Tok-huis wel aardig leeg geworden, vooral omdat ook Yneke tegenwoordig buiten in de

Yneke slaapt ook in de grote struik

grote struik slaapt bij Angelique en Wendy. Waarom ze dat doet weet ik niet, misschien omdat haar beste vriendin en rasgenootje Yolanthe er niet meer is. Zij sliepen altijd samen op de grote voorraadton in het Tok-huis en om daar nu alleen te gaan zitten... Ze kan natuurlijk ook gewoon bij ons op de stok gaan slapen of bovenop de hordeur, maar ze heeft gekozen voor de struik. Nadat het drugsprobleem was opgelost koos ze ervoor om bij de andere twee leden van de filosofenclub te gaan overnachten. Nu hebben ze soms al heel vroeg een vergadering, als wij nog in het Tok-huis zitten opgesloten. Dat is natuurlijk handig, maar ik slaap toch liever veilig binnen. Je weet maar nooit wat voor enge beesten er in de nacht in de tuin komen. Ik

Lisa en Linda veilig op stok in het Tok-huis

bibber nog als ik denk aan die roofkat, die vijf leden van onze familie op haar geweten heeft. 

Zou zij daar nog wel eens aan denken? Ik wel, maar ik zou het liever vergeten en het helemaal achter mij laten. Ma Tok heeft gezegd dat die poes nooit meer terugkomt omdat ze veel te ver weg woont, maar ze is de eerste keer toch ook helemaal naar Leiden gereisd, dus waarom zou ze dat niet nog een keer doen? Nee hoor, geef mij maar een veilig plekje op de stok. 

Ma Tok denkt er nog niet over om nieuwe kippen te halen, ze wil eerst

schuilen voor de regen in de ren van Soestdijk

eens kijken of wij allemaal goed de winter doorkomen. Die winter is eigenlijk al voorbij, het was de afgelopen week best mooi weer. Toen het steeds regende vond er niet veel aan om buiten te lopen, dan schuilden we met ons allen in de ren van Soestdijk, dat was dan wel weer gezellig. Er werden verhalen verteld over hoe het vroeger was, toen LazaRus hier nog de baas was. En over de beide Geertruien, die zo ondeugend waren en zo plat Leids kakelden. Die gebeurtenissen heeft alleen Wiske nog meegemaakt, zij is dan ook al tien jaar oud. 

Nikolaas wil met de tijd meegaan

Zij kakelt vaak dat alles vroeger veel beter was, maar volgens de tsaar zeggen alle oude dames dat. 

Hij is van mening dat je met je tijd moet meegaan en daar ben ik het wel mee eens, al zijn die verhalen wel geweldig om naar te luisteren. 

Maar wat mij betreft mag het voorjaar beginnen, met heerlijk weer en lekker veel zon.

In memoriam: Annette

 

Annette kroop uit haar ei in 2016 als kuiken van Desiree. 

Anne C (vooraan) en Annette in 2016

Ze had een broertje dat de naam Anne C kreeg. Hij bleef een hele poos in de Tok-tuin als hulphaan van LazaRus, die hun vader was. Annette heeft zelf nooit kuikens uitgebroed, al heeft ze wel een keer een poging gedaan aan het eind van de zomer, wat ma Tok geen geschikte tijd vond. 

Anne C en Annette waren de laatste kuikens die Desiree uitbroedde, zij was toen al veertien jaar oud, een hele prestatie! 

Samen met Geertrui heeft Annette een keer een grap uitgehaald. Er waren in haar jonge tijd drie hanen in de Tok-tuin en Annette deed alsof zij ook een haan was, ze

de 3 kuikens van 2016 Anne C, Annette en Zorro

kraaide nadat de andere drie hun eerste ochtendkraai hadden laten horen. (zie "De vierde haan" van oktober 2016). 

Ook werd ze door ma Tok een keer verward met haar biologische moeder en evenbeeld Pippa ( zie Persoonsverwisseling van december 2016). 

Annette maakte mee dat het net boven de tuin werd gespannen en ook de plaatsing van de glimmende bak voor het vangen van muizen heeft ze gezien. 

Annette was een rustig hennetje dat haar eigen gang ging. 

Ze is in haar slaap overleden in het Tok-huis, ze was negen jaar oud.

Tante Tok heeft haar begraven in de Tok-tuin, waar ze nu voor altijd mag blijven.

Vaarwel lief kipje, we zullen je niet vergeten.

Hereniging

Xena:

Ze is weer terug, ma Tok.

Xena luistert naar ma Tok's uitgebreide verhaal

Ze kwam gisterenmiddag bij ons kijken en vragen hoe we het hadden gehad tijdens haar afwezigheid.

Ik kon haar vertellen dat wij het heel goed hadden gehad, tante Tok heeft uitstekend voor ons gezorgd, ze mag nog wel eens terugkomen van mij. 

Ik vroeg ma Tok wat zij zoal had beleefd, nou, dat had ik beter niet kunnen doen, er kwam een stroom woorden uit haar mond die niet te stuiten leek. Gelukkig kwamen de anderen er ook bij staan, zodat ik niet alleen naar haar hoefde te luisteren. Poe, ik werd er gewoon moe van. Ze deed ons de groeten van kippen die ze aan de andere kant van de wereld had ontmoet. Ik heb haar daar hartelijk voor bedankt en gezegd dat ze de groeten van ons terug mag doen als ze nog een keer gaat. Toen ze eindelijk uitgerateld was konden wij ook wat zeggen. 

grote vogel met mensen in zijn buik

We vertelden haar wat er was voorgevallen hier in de tuin, maar vergeleken bij haar verhaal was dat van ons maar mager. Ze zei dat wij, als we ook meer wilden meemaken, de volgende keer maar met haar mee moesten gaan. Maar daar bedankten wij allemaal voor, het werd een gekakel van jewelste. Wij blijven liever gewoon in onze vertrouwde Tok-tuin, waar we de weg weten en kunnen doen wat we

Annette

zelf willen. Voordat ik toch in de maag van zo'n grote vogel zou gaan zitten! Ik kijk wel uit, straks wil hij je niet meer kwijt en dan zit je voor eeuwig in zijn buik. Nee, laat ons maar gewoon lekker op de grond om te scharrelen naar wormen en ander lekkers.

Wat wel belangrijk was in ons verhaal is dat er een familielid minder is hier. Annette is overleden tijdens ma Tok's afwezigheid. Zij is door tante Tok liefdevol begraven in de Tok-tuin. Ma Tok wist dit al, tante Tok had haar het bericht gestuurd met haar telefoon. Hoe dat gaat begrijp ik niet en ik wil het ook niet weten, laat mij maar gewoon kip zijn hier in de tuin. 

Ma Tok zei dat ze de volgende week een "In memoriam" gaat schrijven voor Annette, dat kunt u dan dus lezen.

Dit verhaaltje is een beetje kort, dat komt omdat ma Tok nog moe is van de enorme reis die zij heeft gemaakt. Maar u weet nu in elk geval dat zij weer op haar eigen nest is teruggekomen.