Grote kip-verhuizing

Xena:

Ma Tok heeft iets gedaan waar ik eerst niet heel blij van werd. 

er zijn weer 2 stokken en 2 mestplanken in het Tok-huis

Meestal is het goed voor iedereen in de Tok-tuin als ze iets verandert, maar aan deze wijziging moest ik toch erg wennen. Ze heeft het in haar hoofd gehaald dat het in Soestdijk misschien niet warm genoeg zou zijn voor de vijf bruine meiden die daar wonen. Ze moesten voortaan maar bij ons in het Tok-huis komen overnachten. Om dat mogelijk te maken heeft ze een extra stok en mestplank in het huis aangebracht. Die tweede stok en plank zaten vroeger ook in ons huis, maar toen er steeds minder kippen waren had ze die weggehaald, zodat wij wat meer ruimte hadden op het plateau. En die ruimte is nu dus weer weg. 

Xena aarzelt bij de trap

Dat maakt het voor mij heel wat moeilijker om van de trap naar beneden te gaan; ik ging altijd eerst in de bodembedekking van het plateau zitten achter de stok en dan liet ik me door mijn poten zakken om onder de mestplank door naar de trap te kruipen. Maar dat kan nu niet meer, omdat de achterste plank in de weg zit. Nu moet ik vanaf de voorste zitstok op de trap springen en dat is niet echt gemakkelijk als je zo groot bent als ik. De eerste morgen stond ma Tok te kijken hoe ik dat ging oplossen. Ze kwam me niet helpen, nee, ze keek alleen maar. "Je moet het echt zelf doen, ik ben er niet altijd bij als

veel gesteggel om een goed plekje te vinden

jij naar beneden wil," zei ze en daar had ze wel een punt. Als het niet zou lukken, zou ze die extra dingen dan weer weghalen? Omdat ik wel begreep dat dat niet zou gebeuren ging ik mijn best doen en warempel: het lukte. Ma Tok klapte in haar handen toen ik beneden was aangekomen en ze zei dat ik een knappe meid was. 

Of de bruine kippen meteen bij ons in het Tok-huis kwamen slapen? Nee, eerst moesten wij even wennen aan de verandering, zei ma Tok, ze wilde eerst kijken of alles goed zou gaan voordat ze de E's bij ons ging onderbrengen. Anders zou het een heen-en-weer verhuizing worden en daar zat niemand op te

iedereen zit

wachten. Nu gebleken was dat ik mezelf kon redden zou ze die avond Eden, Els, Emma, Erin en Eva bij ons in het huis zetten als het donker was. U begrijpt dat dat een hoop getok en gekakel teweegbracht, ma Tok bracht de hennen, die al lagen te slapen, één voor één bij ons op het plateau, waar ze half slapend om zich heen keken. Ma Tok deed het licht uit en toen werd het stil. De volgende morgen werden ze wakker bij ons, ze herinnerden zich niets meer van de vorige avond toen ze waren verhuisd. Ze keken allemaal verbaasd in het rond tot Eden, die de stoerste is van het stel, van de trap naar beneden fladderde en op het eten aanviel. 

"Zo, dat was lekker," kakelde ze na een paar flinke snavels vol, "en nu wil ik naar buiten." Maar dat kon niet, want onze deur was nog dicht. Ik kakelde dat ze moest wachten tot ma Tok de deur zou openen, waarop ze iets minder blij keek. 

Maar daar zal ze aan moeten wennen.