Voorjaarsmoeheid?

Yolanthe:

Ik voelde me niet lekker, ik was lusteloos en moe.

Yolanthe eet wormpjes

Natuurlijk had ma Tok het in de gaten, hoe goed ik ook mijn best deed het te verbergen. Ze pakte me op en bekeek mij eens goed. "Je bent bleek, meisje," zei ze en ze nam me mee de grote schuur in. Daar ging ze in een kastje rommelen en ze haalde er een klein doosje uit. Ik mocht op schoot zitten en het doosje ging open. Ik gluurde langs haar hand en zag dat er allemaal kleine witte pilletjes in zaten. Ma Tok haalde er één uit en die stopte ze pardoes in mijn snavel. Ik kon niet veel anders doen dan het ding doorslikken, dat deed ik dus maar, dan was ik ervan af. Ma Tok zette me weer neer in de tuin en we kregen lekkere meelwormpjes. Niet dat ik daar veel zin in had, maar ik nam er wel een paar, anders zou ik vast nog meer medicijnen moeten slikken. We kregen ook vitamientjes in ons water, dat hoorde vast ook bij de kuur. Iedereen kakelde dat ze liever gewoon water hadden om te drinken en Quinoa ging op zoek naar regenwater, dat meestal wel in de tuin te vinden is. 

Maar nu had zij buiten de waard gerekend, waarbij ma Tok even voor waard speelde, zij 

Quinoa is boos

had alle regenplassen, die nog op de deksels van de voertonnen lagen, weg geschept, zodat Quinoa met een gezicht als een donderwolk toch maar vitamientjeswater ging drinken. 

"Hebben we dit aan jou te danken?" vroeg ze boos aan mij, waarop ik kakelde dat ik er ook niks aan kon doen en dat ik ook liever gewoon water had. 

"Ben je niet lekker?" vroeg ze toen en ze keek me bezorgd aan. Ik vertelde dat ik zo moe en lusteloos was de laatste tijd en dat ik mijn best had gedaan het voor ma Tok geheim te houden, maar dat dat toch niet was gelukt. Daarop ging 

Quinoa geeft Yolanthe een wormpje

Quinoa een lekker wormpje voor mij halen dat ze voor me neerlegde. Dat was erg lief van haar, dat had ik niet verwacht. "Eet het maar gauw op," kakelde ze, "dan ben je snel weer beter en dan krijgen we weer lekker gewoon water te drinken." Aha, dat zat er dus achter, ik vond het al zo vreemd dat ze opeens zo lief voor mij was. Om haar een plezier te doen at ik het wormpje op en het smaakte niet eens zo slecht, zou dat pilletje nu al werken? 

Yneke en Yolanthe samen op de grote voorraadton

De volgende ochtend toen ma Tok de deur van ons huis kwam openen zat ik nog op de grote voorraadton, waar ik altijd slaap samen met Yneke. Ma Tok pakte me op en keek goed naar mijn kammetje, ook voelde ze met haar hand of ik erg mager aan het worden was. "Je moet wel goed eten hoor, anders word je niet beter," zei ze. Ik deed wel mijn best, maar ik had gewoon geen trek. Ik kreeg extra meelwormpjes voor mijn snavel neergelegd en die at ik toen maar op, waarop ma Tok zei dat ik in elk geval mijn best deed. Ze keek ook

Yolanthe voelt zich beter

of mijn oogjes niet vies waren, wat gelukkig niet het geval was, want dan zou ik apart moeten zitten en daar had ik helemaal geen zin in. 

De volgende morgen voelde ik me wat beter, ik ging weer uit mezelf naar buiten. Ma Tok keek opgelucht en blij naar mij en ze prees me toen ik ging eten en drinken. We kregen nog wel vitamientjeswater in onze drinkbak, ma Tok neemt altijd het zekere voor het onzekere. 

Wat ik ook heel fijn vond was dat de zon scheen, zodat ik een lekker warm plekje in de tuin kon opzoeken. Nu zou ik vast snel weer helemaal beter zijn.

Ongewenste geluiden in de Tok-tuin

Zaza:

De tsaar heeft ons allemaal de opdracht gegeven iets leuks te bedenken, zodat er weer wat vrolijkheid in de tuin komt na alle ellende van de laatste tijd.

zelfs in het Tok-huis dringt het vocht door

De rust was net weer teruggekeerd hier toen ma Tok met een man de tuin in kwam lopen. Hij ging achter ons huis kijken en ging toen weer weg. Dat was het dan, dacht ik, maar even later kwam hij terug met een enorme slang, die hij vanuit zijn auto in de straat door de poort tot achter ons huis sleepte. En daarna ging hij herrie maken, die slang. Ma Tok stond er bij, dus het zou wel goed komen, dachten wij, maar na een poosje hoorden we de man zeggen dat hij het niet voor elkaar kreeg, dat het in de grond helemaal verstopt zat en dat er iemand anders moest komen om de boel uit te graven. 

de losse pijp en de put

Wat er aan de vleugel was? 

Dat wist ik ook niet. We hadden wel gemerkt dat het achterin de tuin heel nat was geworden de laatste tijd, ook als het niet regende, het leek wel een moeras. En zelfs in ons huis was er een natte plek op de muur, dat leek wel een beest. 

Hoe dat kwam? De schilder had gezien dat de afvoerpijp van ons dak verstopt zat en daardoor stond ons hele dak vol water. Hij had de pijp losgemaakt en doorgespoten, maar dat hielp niet echt omdat er dieper ook een verstopping zat. Dus de bovenste pijp werd los gelaten, zodat het water in elk geval van ons dak af zou lopen. Het liep nu zo de tuin in en daarom was het zo nat

de graafbenodigdheden inclusief de radio

geworden. De man met de slang had geprobeerd de pijp in de grond open te maken, maar dat ging dus niet. 

Een week later kwam er weer een man kijken met ma Tok en deze man had een schep bij zich om de pijp uit te graven. Hij had nog iets meegebracht, iets dat ook lawaai maakte: een radio. Hij dacht dat wij zijn muziek wel mooi zouden vinden en dat we mee zouden gaan zingen, maar eerlijk gezegd vonden wij het vreselijk. En hij bleef nog lang ook. Hij groef en hij groef, tot hij een put ontdekte. Die ging hij helemaal uitscheppen en daarna maakte hij

achter de struikjes schuilen voor de herrie

een nieuwe pijp vast in die put. 

Het duurde allemaal heel erg lang en net toen wij aan de tsaar wilden gaan vragen of hij die man even in zijn benen wilde pikken zodat hij op zou schieten was hij klaar. 

De muziek stopte abrupt en het was weer heerlijk stil in de tuin. 

Wij slaakten allemaal een zucht van verlichting en ma Tok kwam even kijken hoe het geworden was. 

Ook zij had de muziek niet mooi gevonden, maar zij was haar huis binnen gegaan, terwijl wij het de hele tijd hadden moeten aanhoren. 

Tot onze vreugde is alles nu weer normaal in onze tuin, het wordt ook al een beetje droger. 

de tsaar hoefde gelukkig niet in de benen van de man te pikken

Ma Tok vertelde dat zij bijna was overgeschakeld op het houden van eenden in plaats van kippen in die natte tuin. 

Gelukkig knipoogde ze daarbij naar mij, zodat ik zou begrijpen dat zij het niet meende. 

Ik was even bang geweest dat zij het echt van plan was geweest, maar nu begreep ik dat zij ook gehoor had gegeven aan de oproep van de tsaar. 

Welke oproep? 

Om grapjes te maken natuurlijk, zodat we weer eens lekker zouden kunnen lachen. 

En dat deden we toen maar.

Het raadsel opgelost (2)

Odette:

We gaan verder waar we vorige week gebleven waren. 

Weet u het nog? 

Ma Tok had de moordenaar van Xandra, Alexia, Amalia, Pavlova en Xara gevangen genomen in een kattenvervoersmandje.

de poes in haar gevangenis

Ze ging met haar vangst het mensenhuis in waar ze wachtte tot het dierenasiel, waarheen ze de poes wilde brengen om te zien of zij een chip had om haar naam en woonplaats te kunnen achterhalen, open zou zijn.  Bij het asiel bleek er inderdaad een chip in de poes aanwezig te zijn, waarop de medewerkster in haar computer kon zien dat ze Luna heette. Ze zou in Alphen aan den Rijn wonen, maar dat leek haar wat onwaarschijnlijk omdat ze nu in Leiden was opgedoken. 

Ma Tok vertelde dat zij een paar jaar geleden een kat kwijt was geweest (Igor), die in Den Haag teruggevonden werd, dus dat het

Igor, de kat die in Den Haag werd teruggevonden

niet onmogelijk was dat deze Luna in Alphen was verdwenen. Ze zou al twee maanden vermist zijn. De eigenaar werd opgebeld, zij woonde inderdaad nog gewoon in Alphen aan den Rijn en ze was zó blij dat haar lieveling was gevonden dat zij onmiddellijk in de auto sprong om naar Leiden te komen. Ma Tok wachtte tot zij bij het asiel was aangekomen om Luna persoonlijk te kunnen overhandigen. Toen de mensen van de poes hoorden dat Luna zich had gevoed met kippen van ma Tok schrokken ze en wilden ze haar geld geven om onze familieleden te vergoeden, maar dat wilde ma Tok niet, zij zou er haar lieve hennen niet mee terug krijgen en ze begreep ook wel dat Luna

Luna in het asiel, wachtend op haar mensen

haar instinct had gevolgd toen ze zo vreselijk hongerig was. De mensen wisten niet hoe ze ma Tok moesten bedanken dat ze Luna niet boos op straat had gezet maar dat ze haar naar het asiel had gebracht, zodat ze nu weer naar haar huis zou kunnen gaan. Ma Tok vertelde maar niet dat zij Luna de eerste keer wél op straat had gezet.

Ze vertelde ons het hele verhaal toen ze weer bij ons in de tuin kwam. Ze zei dat deze Luna nooit meer terug zou komen omdat ze heel ver weg woonde en nu weer thuis was, waar ze hoorde en waar ze voldoende eten zou krijgen. 

Een mooie bijkomstigheid is wel dat Luna ook heel veel muizen heeft opgegeten, ma Tok was al verbaasd dat ze er zo weinig zag de laatste tijd. Maar liever had zij deze muizen

Angelique en Wendy

nog wel gehad en haar kippen ook. 

Zo is er een einde gekomen aan het mysterie van de verdwenen kippen. 

Wij voelen ons weer veel veiliger nu en Angelique mag weer in de struik slapen, waar ma Tok haar elke avond uit moest plukken om haar in het Tok-huis te zetten. Ook Wendy slaapt sinds kort weer bij haar vriendin buiten. 

Xena blijft bij ons in het Tok-huis, waar ze het best naar haar zin heeft, al heeft ze nog steeds wat moeite met het afdalen van de trap, maar ook dat gaat steeds beter.

In memoriam: Xara

Ma Tok:

Xara kroop uit haar ei in 2015, haar broedmoeder was Pippa en haar vader LazaRus. 

Xara (vooraan) als kuiken

Ze bleef twee maanden in de Tok-tuin tot ze ging verhuizen naar de kippentuin van mevrouw Wies, waar Wendelmoed en Wilhelmina, kuikens van Maria, al wat eerder waren gaan wonen. 

Xara had het erg naar haar zin bij mevrouw Wies, ze kon het goed vinden met Wendelmoed en met het witte kipje dat daar al was. 

Ik ging nu en dan op bezoek om te kijken hoe ze daar woonde en dan bracht ik verslag uit bij Pippa en Maria. 

Omdat zowel Wendelmoed als Wilhelmina waren verdronken bij de kippentuin van mevrouw Wies besloot zij met pijn in haar hart te stoppen met het houden van kippen. 

Reina, Xara en Kenau

Ze vroeg of haar kippen bij de familie Tok mochten komen wonen en natuurlijk mocht dat. Zo kwam Xara weer terug bij ons in april 2018, samen met Kenau en Reina. Xara vond het meteen prima dat ze weer hier in de tuin was, de anderen moesten even wennen maar dat duurde niet lang. Mevrouw Wies kwam nu en dan op bezoek en dan was Xara heel blij om haar weer te zien. Ze genoot van de grappen van Geertrui en Daantje en Dirkje en toen mevrouw Wies mij kwam helpen bij het schoonmaken van het Tok-huis en Soestdijk was ze helemaal gelukkig. 

Helaas is ook zij op een nare manier aan haar einde gekomen door de hongerige kat die in de grote schuur was komen wonen. Ze is samen met Pavlova begraven in de Tok-tuin, waar ze het grootste deel van haar leven heeft doorgebracht.

Vaarwel lieve Xara, we zullen je nooit vergeten.

In memoriam: Pavlova

Ma Tok:

Pavlova kwam bij ons in de Tok-tuin wonen in januari 2021. 

Pavlova's kennismaking met de grote Katie

Ze bleek een parmantig kipje te zijn dat niet bang was voor de grotere hennen die hier rondliepen. 

Ze was wel heel netjes en bescheiden, ze maakte sneeuw mee in de tuin en ze sloot vriendschap met de tsaar, die haar een lief hennetje vond. 

Pavlova was voor niets en niemand bang, ze kakelde met de grote kippen alsof zij niet een heel klein krielkipje was. 

Ze was in de tuin toen Ursula hier

Ursula Geertruida

kwam wonen en ook toen deze mooie witte krulveer kuifhoen overleed. 

Pavlova is op een nare manier aan haar einde gekomen, al moet haar dood wel snel gekomen zijn, de poes moet haar in één keer doodgebeten hebben, er lagen nergens veertjes van haar, behalve dan in de schuur waar zij naartoe was gesleept. 

Ze is door mij en één van mijn dochters begraven in de Tok-tuin, samen met Xara, die haar trieste lot heeft gedeeld.

Vaarwel lieve mooie Pavlova, we zullen je nooit vergeten.

 

Het raadsel opgelost (1)

Odette:

Het raadsel van de verdwenen kippen is opgelost.

Xara in het Tok-huis voor haar verdwijning

Het is wederom geen fijn verhaal, maar het moet verteld worden en ik, als oudste lid van de familie Tok, moet dat dan maar doen. 

Ma Tok bleef maar zoeken naar Pavlova en Xara, vooral in de grote schuur, waar ze op een dag een bons hoorde boven haar hoofd. Dat kwam van de zolder en het klonk als een kat die ergens vanaf sprong. Daar heeft ma Tok ervaring mee, want in het mensenhuis wonen drie katten, die ook weleens van een bed of kast afspringen. 

Ze ging op de zolder kijken en zag daar dezelfde kat die de slachtpartij van een paar weken geleden had
aangericht. Het dier roetste langs haar heen de trap af en de deur uit, de tuin in. Althans, dat dacht ma Tok, maar in de tuin zag ze hem nergens, dus ging ze ervan uit dat

veertjes van Xara en Pavlova

hij toch ergens een uitgang had gevonden. Ze ging weer naar de zolder en keek onder een kastje vlakbij de plek waar de kat had gezeten. 

En wat ze toen zag... ze kon het later bijna niet vertellen aan ons: daar lagen witte en zwarte veren en een klein restje van Xara. 

"Daar was ik al bang voor," hoorden wij haar zeggen en er klonk ook een snik. 

Toen begrepen wij al hoe laat het was.

Omdat ze er niet goed bij kon besloot ze te wachten tot één van

spullen waarachter de kat zich verstopte voor ma Tok

haar kinderen zou komen om haar te helpen bij het opruimen en begraven van de arme hennen, die een wrede dood gestorven waren. Die avond gingen we allemaal heel dicht tegen elkaar aan zitten in het Tok-huis, we waren zó verdrietig. 

Ma Tok ging de volgende morgen, nog voordat ze onze deur open deed, op jacht naar de kat. Ze had een vervoersmandje klaar staan met wat kattenbrokjes erin en ze klom weer naar de zolder. Daar zag ze de kat juist weer wegglippen naar beneden, maar de schuurdeur was dicht, zodat hij geen kant meer

de balk waarop de kat een vluchtplaats zocht

op kon. Hij verstopte zich achter een heleboel spullen die daar stonden en ma Tok probeerde hem met lieve woordjes uit zijn schuilplaats te praten. Toen dat niet hielp ging ze lawaai maken, waarop de kat weer naar boven rende. Zo gingen ze een paar keer heen en weer, trap op en trap af, totdat ma Tok de uitgang naar de trap afsloot en de kat uit zijn schuilplaats dreef. Toen hij niet naar beneden bleek te kunnen draaide hij zich met een erbarmelijke "mauauw" om en sprong op een draagbalk van het schuurdak, waar ma Tok hem kon pakken. Zij liep daarbij een paar flinke krabben op haar hand op,

de kippenmoordenaar

maar ze hield de poes vast en nam hem mee naar beneden, waar ze hem in het mandje stopte. 

Toen ze hem goed bekeek zag ze dat het geen hij maar een zij moest zijn, het dier had drie kleuren en dat duidt op een vrouwelijk beest. Ze deed onze deur open en wij kwamen allemaal naar buiten om de boosdoener, die vijf leden van onze familie had vermoord, te zien. Ma Tok zei dat ze de poes weg zou brengen en dat ze ons nooit meer kwaad zou kunnen doen, daar zou ze persoonlijk voor zorgen. 

Volgende week vertel ik verder hoe dit afliep.

Spoorloos

tsaar Nikolaas:

Mijn harem is flink gekrompen, zo was ik in één keer drie van mijn hennen kwijt.

Pavlova

En nu is er nog een kip verdwenen uit de Tok-tuin, niemand weet waar ze gebleven is. 

Over wie ik het heb? Pavlova, het mooie witte baardkrieltje, dat altijd heel bescheiden is. Ma Tok kwam ons tellen in de avond en toen het aantal niet klopte ging ze zoeken, eerst in de tuin en later ook in de grote schuur, maar ze vond helemaal niemand. En ook geen witte veren, die er zouden moeten liggen als ze door een boos beest gegrepen zou zijn. Na een hele poos deed ma Tok onze deur toch maar dicht, anders zou er niemand veilig zijn in de nacht. 

De volgende dag ging ze weer overal zoeken, ze belde ook naar de dierenambulance om te vragen of er misschien een klein wit kipje was

Pavlova in het Loo

gevonden, maar ook daar kreeg ze nul op haar rekest. Ik weet niet wat er aan de vleugel kan zijn, misschien zit ze stiekem ergens te broeden in de grote schuur, dat zou kunnen, het is tenslotte lente aan het worden, maar dan zou ik verwachten dat ze nu en dan wel komt eten en drinken in de tuin. 

Ma Tok maakt zich erg ongerust en ik moet zeggen dat ik er ook niet blij mee ben. Als het zo doorgaat is er van de hele familie Tok straks niets meer over. Ik heb aan alle hennen gevraagd wanneer ze Pavlova voor het laatst hebben gezien, maar de meesten weten dat niet meer, ik neem ze dat niet kwalijk want eerlijk gezegd weet ik het zelf ook niet meer. 

Xara is ook verdwenen

En het wordt nog erger: een paar dagen na de verdwijning van Pavlova was ook Xara verdwenen! Ma Tok hoorde ons tekeergaan in de tuin en ze kwam meteen naar beneden rennen, het mensenhuis uit en de tuin in. Ze telde ons en merkte dat er weer een kipje miste. Ze keek overal rond in de tuin en de schuur, maar ze vond niets. 

Die avond gingen we allemaal verdrietig slapen; we voelden ons niet veilig meer in de tuin en ma Tok zei dat we anders maar binnen moesten blijven tot het raadsel zou zijn opgelost. Daar schrokken wij van, de hele dag in ons huis blijven en niet lekker door de tuin

Xara en Pavlova samen in de tuin voor hun verdwijning

scharrelen? Maar aan de andere kant wilden we geen van allen verdwijnen, wat dat ook maar zou inhouden. 

De volgende dag kwam ma Tok ons uit ons huis laten, dat was normaal, maar wat vreemd was was dat ze een heel dikke jas aan had. Ze ging, nadat ze alles had gedaan wat ze altijd doet, op een stoeltje in de tuin zitten bij ons. Ze zat te bibberen van de kou ondanks haar dikke jas, maar wij voelden ons veilig met haar als bewaker. Natuurlijk gebeurde er die dag niets, er verdween niemand. Ma Tok deed de deur van de grote schuur zorgvuldig dicht omdat ze dacht dat er misschien een gemeen dier daar was komen wonen die nu en dan een prooi uit de tuin kwam halen. 

Hoe moet dit aflopen?

Angst

Xena:

Ik ben nog steeds heel verdrietig dat mijn lieve vriendin er niet meer is. 

Xandra en Xena samen op stok in Soestdijk

We zaten altijd zo gezellig samen te kletsen in Soestdijk voor het slapen gaan. 

Ik was de eerste avond helemaal alleen naar het nachthok gegaan, maar ik kon niet slapen zonder de aanwezigheid van een hokgenoot. Gelukkig kwam ma Tok mij halen, ze zei tegen me dat een kip nooit alleen moet zijn, dat is niet goed. Toen tilde ze me op en bracht me naar het Tok-huis, waar ze me met enige moeite op een stok zette naast de kleintjes, die daar al zaten.

Xena in het Tok-huis bij de kleintjes

Het was even wennen, maar het voelde veel fijner dan het eenzame nachthok van Soestdijk. Het zachte gekakel van de anderen klonk vertrouwd en ik voelde me ook veiliger dan in Soestdijk, waar dat vreselijke beest zomaar binnen had kunnen komen. 

Ik droomde nog wel telkens van een harde gil naast me en dan zag ik die kat weer aan Xandra haar nek hangen, brrr. Ik schrok steeds wakker en dan zat ik een poosje te

wat een hoge trap!

bibberen op de stok tot ik weer in slaap viel. 

De volgende morgen kwam ma Tok de deur open doen om ons naar buiten te laten. Het was grappig om dit nu eens van de andere kant mee te maken en niet vanuit de tuin, waar wij altijd al liepen te scharrelen als ma Tok kwam. 

Maar nu moest ik naar beneden en het was best hoog waar ik zat. 

Ik zag de kleintjes naar buiten vliegen door de open deur, maar dat kon ik niet, daarvoor ben ik veel te zwaar. 

Ma Tok wees op de trap die van het plateau naar de grond leidde en ik probeerde netjes af te dalen, maar halverwege verslikten mijn poten zich en rommelde ik heel snel naar beneden. 

Ma Tok lachte en zei dat ik het goed had gedaan voor een eerste keer,

Xena's poten verslikken zich

morgen zou het wel beter gaan. 

In de tuin ging ik samen met de anderen scharrelen, dat was vertrouwd, maar toch miste is mijn vriendin Xandra wel erg. We trokken altijd zo gezellig samen op en dat kon nu niet meer. Ik zag Ariane alleen rondlopen en ik ging naar haar toe. "Voel jij je ook zo alleen?" vroeg ik haar. "Ja," kakelde ze zachtjes, "en ik ben ook nog bang dat dat beest terugkomt om mij te pakken." "Droomde jij er ook steeds van vannacht?" vroeg ik en ze knikte verdrietig. Omdat we allebei alleen waren achtergebleven na de dood van onze rasgenoten besloten we vriendschap te sluiten,

Xena en Ariane samen in het Tok-huis

zo zouden we samen de gebeurtenissen kunnen verwerken. Die avond ging ik uit mezelf het Tok-huis in en Ariane kwam naast mij op de stok zitten. Ik moest mijn kop wel helemaal naar beneden buigen om haar te verstaan, maar dat gaf niet, we kakelden nog zachtjes een poosje met elkaar tot de tsaar, die bovenop de hordeur zat, kakelde dat het nu tijd was om te gaan slapen. Dat was ook nieuw voor mij, dat ik moest doen wat er gekakeld werd, ik vond het grappig en zo gingen we de tweede nacht in. Gelukkig sliepen we allebei beter dan de vorige nacht, Ariane en ik.

In memoriam: Alexia

Ma Tok:

Alexia kwam dus samen met vier andere bofkipjes bij ons in de tuin wonen.

de door Alexia verzamelde eitjes

Ze was een rustig hennetje dat stilletjes haar gang ging en meestal gehoorzaamde aan Amalia, die de baas speelde over haar en haar zusje Ariane. 

Eén keer was ze niet zo gewillig en ging ze slapen in het Loo, terwijl de anderen in de struik gingen zitten voor de nacht (zie "Eigenwijs" van november 2022) , maar later vond ze dat toch wel een beetje eenzaam en zo sloot ze zich weer aan bij de onderdanen van Amalia. 

Ze heeft ook een keer gebroed in de grote schuur, waar ze heel veel eitjes had verzameld (zie "Waar is Alexia?" van mei 2023). 

En ze is gegrepen door een  grote rode kater, die haar verwondde maar die door de schilder werd weggestuurd (zie "Gevaar in de Tok-tuin van december 2023). 

Ze heeft dus toch wel een bewogen leventje gehad en het is triest dat ze nu alsnog door een kat is vermoord.

Ik heb haar begraven samen met Xandra en Amalia in de Tok-tuin.

Vaarwel lief mooi hennetje, we vergeten je nooit.

In memoriam: Amalia

Ma Tok:

Amalia kwam in 2022 bij ons wonen samen met vier andere zogenaamde "bofkipjes", zoals ze stonden genoemd bij Hoogendoorn. 

de 5 bofkipjes op stok in het Loo

Dat waren kippen, die al ergens anders hadden gewoond, maar die moesten verhuizen omdat hun vorige eigenaar niet meer voor hen kon zorgen. 

Amalia voelde zich een beetje de baas van deze vijf hennetjes, mede door haar koninklijke naam. Zij bepaalde waar er geslapen werd (niet in een hok of huis, maar in de struik, in de frisse lucht). 

Eén van deze hennetjes, Annemarie, overleed al vrij snel, maar de anderen floreerden in de tuin. 

slapen in de frisse lucht

Amalia deed een greep naar de troon van de tsaar, maar die mislukte (zie "Een greep naar de troon" van juni 2023). 

Ook zij kwam op een akelige manier aan haar einde, maar ze verrichtte wel een heldendaad door de kat aan te vallen toen die haar zusje had vermoord. 

Ze is samen met Alexia en Xandra begraven in de Tok-tuin.

Vaarwel lieve dappere Amalia, we vergeten je nooit.

In memoriam: Xandra

Ma Tok: 

Xandra kwam bij ons wonen samen met haar vriendin Xena in 2022. 

Xandra en Sandra

Ik had de twee reuzenkippen gehaald om Sandra, die toen alleen was overgebleven in Soestdijk, gezelschap te houden. 

Ze pasten zich heel snel aan en voelden zich al gauw thuis in de Tok-tuin. 

Sandra overleed en zo bleven de twee mooie Brahma's samen in Soestdijk wonen. 

Ze hadden het erg naar hun zin in de tuin en met alle kleintjes, zoals ze de krielkippen noemden, konden ze het goed vinden. 

Xandra's laatste daad was het eren van Daantje met een grap, waarvoor ze samen met Xena Angelique inschakelde als hulp-hen.

Helaas is Xandra op een nare manier aan haar einde gekomen. 

Zij rust nu voor altijd onder de Tok-tuin, waar ze zo gelukkig was met Xena en de andere kippen.

Rust zacht lieve Xandra, we vergeten je nooit.

De aanslag (waarschuwing: dit is een naar verhaal)

Wendy:

Er is een vreselijk ramp gebeurd in de Tok-tuin.

de buitenkipjes in de struik

Het was nacht en wij, de buitenkipjes, sliepen in onze struik, de binnenkipjes sliepen in het Tok-huis en de groten deden hetzelfde in Soestdijk. 

Opeens klonk er een vreselijke schreeuw uit Soestdijk, die door merg en been ging. Ik schrok wakker en keek om me heen. De anderen in de struik sliepen nog een beetje, maar ik was klaarwakker. Ik riep mijn vriendin Angelique, die naast mij op een tak zat en samen keken we bang naar Soestdijk. Daar kwam Xena wild naar buiten gerend en toen was het weer even stil. "Wat is er aan de vleugel?" vroegen wij haar maar ze kon van schrik niet kakelen, ze stond te trillen op haar poten en wees met haar vleugel naar Soestdijk. 

de binnenkipjes in het Tok-huis

Door de deur van het nachthok kwam een vuilwit monster naar buiten, dat op onze struik afkwam. Angelique en ik vlogen snel omhoog, maar Alexia, die een nogal lage tak had uitgezocht om te gaan slapen, werd gegrepen door het beest, dat in één keer haar nek doorbeet, nog voordat ze had kunnen roepen. 

Amalia keek naar beneden en zag dat haar zusje was vermoord. Daar werd ze zó boos om dat ze op het monster afvloog om hem in zijn kop

Xandra en Xena samen in het nachthok van Soestdijk

te pikken, maar de kat, want dat was het, had haar met zijn klauwen te pakken voordat ze kon toeslaan. Ook zij overleefde de aanslag niet. Wij waren inmiddels allemaal hard aan het kakelen en Ariane kwam bij ons zitten, hoog in de struik. 

In het Tok-huis waren de kippen ook wakker geworden, de tsaar kraaide dreigend, maar hij kon ons niet helpen omdat de deur van het huis dicht was. 

De kat begon aan zijn gedode prooien te knagen, dat was echt een vreselijk gezicht en we hoorden zijn tanden over de botjes schrapen, afschuwelijk. We werden er misselijk van. 

Ma Tok, die het gekrijs had gehoord, kwam de tuin in en ze

Xandra in betere tijden

deed de deur van het nachthok van Soestdijk open. Daar lag Xandra, doodgebeten en bloedend op de grond. Ma Tok begon te huilen en ze keek verder de tuin in. Ze zag de kat zitten bij één van zijn slachtoffers en rende naar hem toe. Het beest wist niet zo snel hoe hij de tuin uit moest komen om uit handen van de woedende ma Tok te blijven. Dat lukte hem niet, zij pakte hem in z'n nekvel en zette hem buiten de poort. 

Pas toen zag ze dat er nog een slachtoffer moest zijn en vond ze Amalia onder de trap naast het Tok-huis. Ze kwam naar ons toe en ze zei dat het nu weer veilig was. Daarna ging ze een groot gat graven, waarin ze de drie omgekomen leden van de familie Tok voorzichtig neerlegde. Huilend schepte ze aarde over hen heen

de 3 slachtoffers in hun graf in de Tok-tuin

en ze legde een grote steen op het graf. Daarna gaf ze ons wormen en liet ze de anderen uit het Tok-huis. Ze liep een hele tijd rond door de tuin om uit te vinden hoe de kat in de tuin had kunnen komen. Eindelijk zag ze dat het raam bovenin de schuur open stond. Ze ging het meteen sluiten, zodat dit niet weer zou kunnen gebeuren. 

En die avond ging ik in het Tok-huis slapen, buiten overnachten durfde ik niet meer. Ma Tok zette Angelique en Ariane ook binnen en als laatste kwam ze met Xena in haar armen het huis in, zij kreeg ook een plekje op een stok, zodat we allemaal veilig zouden zijn. 

Toch sliepen we onrustig die nacht, we waren nog teveel overstuur door het hele gebeuren.