Het grapje (2)

 Angelique:

Ik ga verder waar Xena de vorige keer is gebleven. 

Xena op weg naar het nachthok van Soestdijk

Zij zat dus in het nachthok van Soestdijk en kon niet zien wat er verder in de tuin gebeurde, daarom neem ik het verhaal-stokje van haar over. 

De twee halsbandparkieten renden snel de tuin door naar Soestdijk, waar ze in het nachthok verdwenen. En toen was het wachten op de tsaar. Eindelijk werd hij wakker en kwam hij naar buiten gelopen. Hij keek om zich heen en zag niets bijzonders, waarop hij in de richting van de boom wilde lopen. Plotseling stond hij doodstil, luisterde even, schudde zijn kop en liep toen verder. Maar zijn wandeling werd weer onderbroken doordat hij iets leek te horen. 

de hennen scharrelen zogenaamd onnozel rond

Wij deden allemaal alsof we niets doorhadden, we scharrelden rond en kakelden wat tegen elkaar. Dat kakelen ging nergens over, maar we hadden afgesproken dat we dat moesten doen om de tsaar erin te laten lopen. 

Hij stond met zijn kop omhoog te luisteren en vroeg aan Quinoa of ze het ook hoorde. "Wat moet ik horen?" vroeg die onnozel. Wij konden ons lachen nauwelijks inhouden, maar gelukkig had Nikolaas niets in de gaten. 

Toen er een zacht gepiep klonk uit het nachthok van Soestdijk ging de tsaar daar naartoe, hij klom het trapje op en keek naar binnen. 

Xena in het nachthok van Soestdijk

Daar zat Xena met een trots gezicht doodstil in een hoekje. 

"Was jij aan het piepen?" hoorden we de tsaar vragen. "Ik, piepen? Nee, waarom zou ik?" kakelde de grote hen. Wij stonden allemaal bij Soestdijk, maar we hielden ons stil. "Ik hoorde toch duidelijk gepiep en het kwam hier vandaan," kakelde Nikolaas. "Je hebt hier toch niet stiekem zitten broeden, hè? Je weet dat ma Tok dat verboden heeft en bovendien is het al veel te laat in het jaar, als er nu kuikens komen zouden ze het veel te koud krijgen en niet genoeg groeien omdat het te kort licht is." Xena kakelde niets terug, maar er klonk duidelijk een zacht gepiep vanuit haar dons. 

"Het zal toch niet waar zijn!" riep Nikolaas boos uit, "sta eens op, ik

de parkiet en zijn vriendin

wil zien wat jij in je dons verbergt." En ja, toen kon Xena niet anders dan langzaam omhoog te komen. Wij hoorden een enorme zucht uit het hok komen, ik denk dat Xena de spanning zo lang mogelijk wilde opbouwen. Eindelijk hoorden we het gepiep weer, maar nu klonk het veel harder. 

Het was jammer dat wij de snavel van de tsaar niet konden zien toen hij de twee halsbandparkieten zag zitten onder Xena. Die begon te lachen en de twee groene vogels schaterden het uit. En als die schateren klinkt dat echt heel hard. 

Na een tijdje kwamen ze alle vier naar beneden, Xena het laatste en toen mochten wij eindelijk ook

Nikolaas is weer uit Soestdijk gekomen

lachen. De tsaar stond vreemd te kijken, hij vroeg aan de parkieten hoe ze in de tuin waren gekomen en waarom ze onder Xena waren gaan zitten. "Dat was om een geintje uit te halen, zodat er weer eens gelachen kon worden," antwoordde Xena voor hen. "Quinoa heeft het bedacht, omdat er zoveel droefheid is geweest de laatste tijd." 

Nikolaas prees ons allemaal omdat we zo'n bijzonder plan hadden gemaakt en daarna gingen we met ons allen eten, de parkieten deden zich flink te goed aan ons voer en dat hadden ze wel verdiend!

Het grapje (1)

Xena:

We zouden dus een grapje uithalen met onze tsaar.

Zaza

Na enig overleg kwamen we overeen dat we daarbij hulp nodig hadden van iemand van buiten de tuin. Van boven de tuin, beter gezegd. We spraken af dat de brutaalste onder ons de hulpvraag zou doen. 

Wie de brutaalste is? 

Dat is zonder twijfel Zaza, u kent haar wel, die kip die altijd rondrent alsof ze achtervolgd wordt. Zij werd er dus op uitgestuurd om, als de tsaar een dutje aan het doen was, contact op te nemen met één van de halsbandparkieten, die regelmatig in onze grote boom zitten te schreeuwen. Het duurde een paar dagen, maar zodra de groene vogels zich lieten zien en horen ging Zaza naar de boom en

halsbandparkiet (foto Elwin van der Kolk)

riep naar boven: "Hé, herriemakers, mag ik jullie wat vragen?" 

Door hun gekrijs hoorden de vogels haar eerst niet, maar na een tijdje kwam één van hen naar beneden door een opening in het net aan de kant van de grote schuur. 

"Wat mot je?" vroeg hij en hij keek Zaza belangstellend aan. 

"Wij willen graag dat er twee van jullie ons komen helpen om onze haan voor de gek te houden," kakelde Zaza, "dus we moeten zachtjes doen, anders wordt hij wakker en dan is het geen geheim meer." 

"Wat schuift dat voor ons?" vroeg

  het onderste deel van de boom achterin de tuin

de parkiet. 

Daar had Zaza niet op gerekend, maar ze had snel een antwoord klaar. "Jullie mogen na het uitvoeren van jullie aandeel bij ons komen eten," kakelde ze. Daar had de vogel wel oren naar en hij vroeg wat er gedaan moest worden. 

Zaza fluisterde iets in zijn oor en ze wees op mij. De parkiet keek een beetje angstig naar me, maar begon toen te grinniken. Zo te zien had hij er wel zin in. "Ik ga het aan mijn vriendin vragen, dan kunnen wij het samen doen," kwetterde hij en hij vloog weer door de opening naar boven. Het bleef een tijdje stil in de boom en ondertussen werd Nikolaas wakker. Ik hoopte dat de parkieten niets zouden verraden en gelukkig ging dat goed. Ze keken om een hoekje van de boomstam en zagen de tsaar rondlopen, waarna ze weer begonnen te kwetteren alsof er niets was gebeurd. 

      En toen moesten we een goed

de tsaar doet een dutje in het Tok-huis

   
moment afwachten om ons plannetje ten uitvoer te brengen. Dat viel nog niet mee, het leek wel of de tsaar geen dutjes meer deed en de parkieten zaten regelmatig voor niks te wachten in de boom. Op een dag riep het mannetje naar beneden: "Komt er nog wat van of moeten we wachten tot we een ons wegen?" Volgens mij hoeven ze dan helemaal niet te wachten, want ze wegen niet eens een ons, maar dat terzijde. Zaza gebaarde dat zij er ook niets aan kon doen en ze kakelde tegen ons dat ze hoopte dat die beesten de boel niet zouden verraden met hun herrie. Gelukkig ging de tsaar eindelijk weer eens een tukje doen in het Tok-huis en Zaza riep zachtjes naar de boom dat de tijd rijp was. De beide vogels kwamen naar beneden en renden naar Soestdijk, waar ik al klaar zat.  

En nu moet u een week wachten, anders wordt het verhaaltje te lang.

Geintje

Quinoa:

Mijn vader vroeg aan mij of ik een geintje wist om de sfeer een beetje op te krikken in de Tok-tuin.

de tsaar gaat een grapje beleven

Ik was daar niet zo voor in de stemming, maar nu heb ik iets bedacht. Ik heb met alle nog overgebleven hennen overlegd en zij zijn het met mij eens. 

We gaan met ons allen de tsaar voor de gek houden. Hij mag dat natuurlijk niet weten, dus we moeten telkens via via met elkaar kakelen over wat we gaan doen. 

Zo hebben Yneke en Angelique de filosofenclub tijdelijk uitgebreid met Annette, Lisa en Linda, die kunnen dus zonder argwaan te wekken met elkaar kakelen. Zij brengen dan verslag uit aan de anderen, die dan weer twee aan twee verder kakelen. 

Het is een beetje omslachtig, maar het is niet anders. Als we allemaal bij elkaar gaan staan ruikt Nikolaas

Angelique en Quinoa kakelen over hun geheim

natuurlijk lont en dat is niet de bedoeling. 

Wat we gaan doen? 

Dat vertel ik nog niet, het moet een verrassing blijven. 

Ondertussen is er gelukkig niemand ziek geworden of overleden, al hoor ik Wendy wel vaak niezen, maar dat doet ze al maanden. Ze voelt zich prima kakelt ze, dus daar houden we het maar op. Ma Tok zei tegen ons dat ze iedere morgen met angst en beven de deur van het Tok-huis open doet omdat ze bang is dat er weer een dode zal liggen. Nadat het nu een tijdje goed is gegaan denkt ze dat niet meer elke dag. Ze geeft ons wel nog steeds aansterkend voer, zoals extra wormpjes, eivoer en vitaminen door het drinkwater, dat blijft ze voorlopig zo doen vertelde ze. Ik vind het eten lekker, het vitamine-drinken niet echt, maar omdat er niks anders is drink ik het toch maar. 

de glimmende bak achter het kleine hokje

Pas kwam ma Tok de tuin in met de muizenvanger en daarmee bedoel ik niet poes Geertje maar een meneer, die telkens de grote glimmende bak leeg komt halen. Die bak staat nu in ons huis en er zijn heel veel muizen zo dom geweest om erin te gaan. 

Ze komen er dan niet meer uit, ze vallen in de alcohol in die bak en dan gaan ze dood. 

Er zaten vreselijk veel dode muizen in de bak, zoveel dat hij kapot was gegaan. Nu komt er een nieuwe bak, maar dat duurt even een week, dus de muizen hebben vrij spel. Nou ja, niet helemaal, want ma Tok heeft ook een muizenval neergezet. Die is niet gevaarlijk voor onze voeten want er zit een huisje

 een dode muis als spelletje

omheen, zodat we er niet in kunnen stappen. De muizen wel, die gaan door een muizengaatje het huisje in en dan lopen ze zo in de klem. Die klem slaat dan dicht bovenop de muis, die daardoor onmiddellijk sterft. Ma Tok haalt de dode muis er 's morgens uit en ze gooit die dan in de tuin. Wij vinden dat een heerlijk hapje tussendoor, zodat we altijd in de gaten houden of ze weer een lijkje voor ons heeft. Wie het het eerst pakt rent ermee weg om het op een rustig plekje op te eten, maar iedereen staat te wachten en dan wordt het een spelletje wie het kan pakken. Meestal krijgen we allemaal en stukje, mjammie! Van mij mag die glimmende bak nog wel even wegblijven, zoveel te meer lekkere muizen krijgen wij!

Uitgedunde harem

Tsaar Nikolaas:

Mijn harem is flink aan het uitdunnen de laatste tijd.

Zaza rent door de tuin op haar lange benen

Na Odette overleed Ariane en vlak daarna ging Clasien hemelen. En toen verdween Yolanthe in de ziekenboeg waar ze ook niet meer uit terugkeerde in de tuin. En toen was Trui er niet meer.

En nu maakt ma Tok maakt zich ook nog een beetje zorgen over Zaza, die al een hele tijd geen eieren meer legt. 

Hoe ze dat weet? Zaza legt groene eieren en de eitjes die er wel liggen zijn lichtbruin en wit. 

Het komt niet door de rui denk ik, want die was nog lang niet begonnen toen Zaza stopte met haar productie. Zaza loopt, of liever: rent nog altijd door de tuin, ze ziet er niet ziek uit, dus het is wel een beetje vreemd. 

Zou ze nu al uitgelegd zijn? 

de tsaar als kuiken bij mevrouw Angelique

Ma Tok heeft deze vraag voorgelegd aan haar vriendin in het oosten van het land, die weet bijna alles van kippen en ook van een heleboel andere dieren. Ik ken haar ook, die vriendin, ik ben bij haar uit mijn eitje gekropen en zij heeft mij overgedragen aan ma Tok. Dat is al heel wat jaartjes geleden, toen was ik nog een haantje zonder harem. Dat kan ik me nu bijna niet meer voorstellen. Maar die vriendin dus, die was niet thuis op dat ogenblik, ze was in een ver koud land naar paarden aan het kijken. Dus is er nog geen antwoord. 

de tsaar voor het eerst in het Tok-huis in 2019

Als Zaza ook maar niet ziek is, ik moet er niet aan denken hoe weinig hennen ik dan nog over zou hebben. Straks ben ik weer een haan zonder harem. 

Ma Tok zegt dat er een virus heerst in de familie Tok en dat daar niets aan te doen is. Alleen de allersterksten overleven het, maar dat nare virus komt telkens terug. Als ik het maar niet krijg, ik ben nu en dan ook verkouden, maar bij mij gaat het telkens weer over. Dat komt vast doordat ik tot de allersterksten behoor. 

de Geertruitjes

Dat stomme virus is ook de reden dat ma Tok niet wil dat er gebroed wordt, dan krijgen de kuikens het ook en dat zou helemaal vreselijk zijn. 

Om de moed er een beetje in te houden ben ik aan het nadenken over iets grappigs, maar er wil me niets te binnen schieten. Was Geertrui er nog maar, of Daantje en Dirkje, die konden altijd zomaar iets geks uit de lucht plukken. 

Wie zou er in aanmerking komen voor een geintje? 

Laat ik maar dicht bij huis beginnen met mijn dochter Quinoa, daar komt ze net aan. 

"Quinoa, meisje, je moet me even helpen. Ik vind dat het tijd is om een beetje vrolijkheid terug te brengen hier in de tuin. Heb jij een lollig idee?" 

Quinoa is niet in de stemming voor een geintje

Quinoa keek me verbaasd aan. 

"Ik ben net mijn moeder verloren, denk je dat ik daarvoor in de stemming ben?" vroeg ze. 

En ja, dat had ik kunnen weten, zij was nogal op haar moeder gesteld geweest.

"Weet je dan iemand die wel in de stemming is?" probeerde ik, maar ze liep al weg en keek niet meer om. 

Ja, hallo zeg, ik ben ook vijf van mijn hennen kwijtgeraakt, hoe denkt ze dat ik me voel? 

Nu ga ik zelf maar broeden op een idee, u hoort nog wel een keer of het gelukt is. 

Ik ga eerst een rustig plekje zoeken om na te kunnen denken, anders komt er helemaal niets van. En het is hard nodig, want het is hier maar een droevige boel in de tuin. 

En dan is het ook nog herfst geworden, dat helpt ook niet mee.

In memoriam: Trui

Ma Tok:

Trui kwam samen met haar zusje Trees bij ons wonen in 2020.

LazaRus maakt kennis met Trui en Trees

Ze hadden eerst bij meneer Kees en mevrouw Truus gewoond, maar hun buren vonden dat ze teveel herrie maakten, waarop mevrouw Truus mij vroeg of de beide mooie hennen bij de familie Tok mochten intrekken. 

En natuurlijk mocht dat, ze waren van harte welkom.

Meneer Kees had een prachtig hok voor hen getimmerd, dat hok paste hij aan voor de Tok-tuin, waar het nog steeds staat, het heet "het Loo" omdat het in de struiken staat.

Trui en Trees pasten zich prima aan in de tuin. 

de tsaar met Trui en Trees

Ze maakten de dood van LazaRus mee en de komst van tsaar Nikolaas.

In 2020 lag Trees plotseling dood in Soestdijk, waar de zusjes toen woonden. 

Omdat ik het naar vond dat Trui alleen in dat hok zou slapen zette ik haar bij de anderen in het Tok-huis, waar ze meteen werd geaccepteerd omdat ze al bekend was van het samen scharrelen in de tuin. 

De tsaar had vanaf het begin al een oogje op de mooie Trui. 

Trui tijdens een van haar broedpogingen

Trui heeft diverse broedpogingen gedaan, maar ze heeft nooit kuikens gekregen, hoe graag ze dat ook wilde. 

Ze heeft het fijn gehad in de tuin, tot het einde aan toe. 

Ik heb niet gemerkt dat ze ziek was, het moet heel snel zijn gegaan, gisterenavond zat ze nog rustig op de stok te slapen toen ik het Tok-huis kwam sluiten en vanochtend lag ze levenloos onderaan de trap.

Ik heb haar begraven in de tuin, waar zij bijna haar hele leven heeft gewoond.

Vaarwel mooie lieve kip, we zullen je niet vergeten.

In memoriam: Yolanthe

Ma Tok:

Yolanthe kwam bij ons in de Tok-tuin wonen samen met haar zusje Yneke en vriendin Zaza.

v.l.n.r.: Yneke, Zaza en Yolanthe

Ik had de twee Watermaalse baardkrielen opgehaald bij mevrouw Angelique en ik kreeg Zaza met een strik om haar nekje cadeau van haar. 

Ze kwamen bij meneer Aad vandaan, die hen alle drie had opgefokt. 

De drie kipjes kwamen eerst in het Loo te wonen, maar toen ze na korte tijd gewend waren verhuisden ze naar het Tok-huis, waar ze samen met de andere leden van de familie Tok gingen slapen. 

samen slapen op de voerton

Yneke en Yolanthe sliepen altijd samen op de grote voorraadton, waar het voer in wordt bewaard. 

Yolanthe was een rustig kipje, dat vooral optrok met haar zusje Yneke. 

Gisteren zag ik dat ze niet op de voerton zat, maar op de grond. 

Ik pakte haar op en zag dat haar kopje in een vreemde stand stond. 

Toen wist ik meteen hoe laat het was, dit was Marekse verlamming,

Yolanthe in het ziekenhokje

die zorgt ervoor dat de nek van de kip verdraait, zodat ze niet meer kan eten. 

Ze sterft dan een langzame pijnlijke hongerdood. 

Dat wilde ik Yolanthe niet aandoen, ik zette haar in het ziekenhokje en de volgende ochtend maakte ik een afspraak bij de dierenarts, die haar liet inslapen. 

Ik heb haar begraven in de Tok-tuin waar ze gelukkig is geweest met haar zusje en de andere familieleden.

Vaarwel mooi lief hennetje, we zullen je nooit vergeten.

Nog meer ellende

Ma Tok:

Vannacht is ook onze mooie Trui overleden.

Het lijkt wel of de hele familie Tok plotseling aan zijn einde komt.

Er is weer diepe rouw in de tuin.

Haar "In memoriam" kunt u aanstaande vrijdag lezen.

Het houdt niet op: alweer een droevig bericht

Ma Tok:

Vandaag is Yolanthe bij de dierenarts ingeslapen.

Alweer is de familie Tok in rouw gedompeld.

Haar "In memoriam" kunt u vrijdag lezen.

In memoriam: Clasien

Ma Tok:

Clasien kwam bij ons wonen aan het begin van dit jaar.

Clasien bij aankomst in de Tok-tuin

Ze was een zogenaamde "geredde legkip", dat is een kip, die anderhalf jaar lang is uitgebuit in de industrie, gefokt om zoveel mogelijk eieren te leggen in zo kort mogelijke tijd. Ze had eerst een poosje bij een mevrouw gewoond die bij de stichting "Red een legkip" hoort, maar daar werd ze gepest door de andere kippen en hanen, zodat ze apart in een hokje leefde om haar te beschermen tegen het pikken door de anderen. 

Dat was ook geen fijn leven voor haar, zodat ik haar hier in de Tok-tuin mocht laten wonen. 

Ze had het in het begin een beetje moeilijk omdat ze meteen in de aanval ging; ze dacht dat dat hier ook nodig was. Toen dat niet zo bleek te zijn veranderde ze in een rustige kip, die soms de aandacht opeiste, maar ook haar eigen gang ging. Ze sliep lekker tussen de anderen in het Tok-huis. 

na een poosje in de Tok-tuin

De laatste tijd vond ik haar wat mager worden, ik gaf haar een wormpilletje en alle kippen kregen in verband met de rui vitaminen door het drinkwater en veel eivoer. Daarvan leek ze op te knappen, al legde ze geen eieren meer. 

Ik nam aan dat dat door de rui kwam en ik schonk er verder geen aandacht aan. 

Tot ze op een avond niet op de stok zat maar beneden op de grond van het Tok-huis. Ik zette haar op de stok en de volgende morgen bekeek ik haar eens goed. 

Haar kam zag er wat bleek uit, verder zag ik niets vreemds aan haar, maar ik hoorde haar wel ademhalen. 

Ze was verkouden, ik gaf haar extra

Clasien is snipverkouden

vitamientjes met een spuitje in haar snavel en ook wat wormpjes. 

De volgende avond zat ze weer op de grond, ik zette haar op het plateau, waar ze ging liggen. 

Ariane zat toen al in de ziekenboeg.

Toen Ariane was overleden zette ik Clasien in de ziekenboeg, zodat ze lekker warm en rustig kon zitten. 

Helaas heeft ze haar gezondheid niet terug gekregen en overleed ze een dag later.

Ik heb haar begraven in de Tok-tuin, waar ze toch nog even van het echte kippenleven heeft mogen genieten.

Vaarwel mooie bruine kip, we zullen je nooit vergeten.

In memoriam: Ariane

Ma Tok:

Ariane kwam bij ons wonen in 2022, samen met Amalia, Alexia, Angelique en Annemarie.

de bofkipjes bij Hoogendoorn

Ze kwamen van Hoogendoorn, waar ze tot de zogenaamde "bofkipjes" behoorden, dat zijn kipjes voor wie de vorige eigenaar niet meer kan zorgen en die zo een tweede kans krijgen bij een nieuwe verzorger. 

Ik nam ze alle vijf mee naar de Tok-tuin. 

Annemarie werd al vrij snel ziek en zij overleefde dat niet. 

Amalia en Alexia werden door poes Luna wreed vermoord, zodat alleen Angelique en Ariane nog overbleven in de tuin. 

Ariane bloeide op na de dood van de bazige Amalia, ze begon zelfs

Ariane doet een kraaipoging

stiekem te kraaien als ze samen met Angelique en Wendy in de tuin waren terwijl de anderen nog in het Tok-huis waren opgesloten. 

Ze werd lid van de filosofenclub, waar haar probleem vakkundig werd opgelost door de nieuwe leider Angelique. 

De laatste dagen ging het niet zo goed met haar, ze ging uit zichzelf weer in het Tok-huis slapen en op een ochtend kwam ze niet naar buiten, ze bleef stil op het plateau zitten. 

Ik nam haar mee naar de ziekenboeg, waar ik de warmhoudplaat aanzette, zodat ze lekker warm kon zitten. 

Ariane in de ziekenboeg

Ze kreeg een bakje met eivoer en schoon water om te drinken, maar ze was al vreselijk mager en wilde niet meer eten. 

Zo zat ze in elk geval beschut en warm en veilig om haar laatste uren door te komen, want ik zag wel dat ze het niet meer ging redden. 

De volgende morgen trof ik haar levenloos aan. 

Ik heb haar begraven in de Tok-tuin, waar ze zoveel heeft meegemaakt.

We weten niet hoe oud ze is geworden omdat ze vóór haar leven in de Tok-tuin al in een andere ren had gewoond en niemand weet hoe lang dat was.

Vaarwel lief kipje, we zullen je nooit vergeten.

Nog een droevig bericht

 Ma Tok:

Ik moet u helaas meedelen dat, na Ariane, nu ook Clasien is overleden.

Ook haar "in memoriam" kunt u a.s. vrijdag lezen.

De familie Tok is in diepe rouw gedompeld na het verlies van twee van hen in één week tijd.

Droevig bericht

 Ma Tok:

Afgelopen nacht is Ariane overleden.

De familie Tok is in rouw gedompeld.

Haar "in memoriam" kunt u aanstaande vrijdag lezen.

Jaloezie

Clasien:

Ik heb op mijn kop gekregen van de tsaar.

Hij kakelde dat ik me niet altijd zo op de voorgrond moest dringen.

Nikolaas met dochter Quinoa

Hoe dat kwam?

Hij was Quinoa aan het troosten omdat ze haar broedmoeder Odette had verloren. Nou, ik heb nooit een broedmoeder gehad, dus wie is er nou zieliger? 

Dat dacht ik dus toen ik erbij ging staan. Want ja, de baas in de tuin moet je te vriend houden, dat is verstandig. En omdat ik nooit heb geleerd om vriendelijk te zijn ging ik tussen Quinoa en Nikolaas in staan. En toen kreeg ik dat standje. Ik kakelde nog dat ik ook troost nodig had, maar daar ging het nu niet om, volgens de tsaar. 

Toen heb ik me beledigd teruggetrokken en ben ik gaan nadenken. Dat was best moeilijk in het begin, maar hoe langer ik het

Clasien denkt na

probeerde hoe beter het ging. 

Ik herinnerde me dat Odette in het nachthok was gaan liggen in plaats van op de stok te gaan slapen en dat ze verzuchtte dat ze het zo koud had. Toen was Quinoa dicht tegen haar aangekropen om haar warm te houden, waarop ik Odette zachtjes hoorde kakelen: "Dank je wel, lief kind," en toen was het stil geworden en was ik in slaap gevallen. De volgende morgen bleef Quinoa tegen haar moeder aanliggen en zo vond ma Tok hen. De rest weet u al, dus die hoef ik niet meer te vertellen. 

Maar ik was dus eigenlijk stiekem een beetje jaloers geweest op Quinoa, die haar moeder had mogen troosten. En nu deed haar vader er nog een schepje bovenop.

Angelique heeft Clasien geholpen bij het nadenken

Dat maakte me nog bozer en daarom was ik tussen haar en haar vader in gaan staan. Nu ik er zo eens over nadacht voelde ik me best beschaamd, hoe kon ik dit ooit weer goedmaken? Ik bleef een hele poos stil zitten, maar dat hielp ook niets natuurlijk. Ik wist wel wat ik moest doen, maar ik durfde niet goed. Angelique kwam bij me zitten en vroeg of er iets niet in orde was. Toen heb ik haar alles verteld en ik kreeg van haar te horen wat ik zelf ook al wist. Zuchtend stond ik op en ging de tsaar opzoeken. "Mag ik je even lastigvallen?" vroeg ik bedeesd. Nikolaas keek vreemd op, maar hij kakelde dat een haan altijd openstaat voor vragen van zijn hennen. 

Clasien gaat naar de tsaar

Ik kakelde dat ik eigenlijk niet durfde te zeggen wat ik moest zeggen, maar toen hij me vriendelijk aankeek gooide ik er achter elkaar alles uit. 

Dat ik jaloers was geweest op Quinoa omdat zij een vader en een broedmoeder had en dat ik me nu schaamde omdat ik haar haar verdriet niet had gegund. 

Dat ik daarom zo om aandacht had gevraagd. 

"Hennetje toch," kakelde de tsaar, "ik had misschien niet zo tegen je uit moeten vallen, maar ik ben blij met het resultaat. Ga nu maar snel naar Quinoa om haar te vertellen

Clasien is verkouden en in de rui, maar wel gelukkig

wat je net tegen mij hebt gezegd, dan voel je je vast een stuk beter; je ziet er best een beetje beroerd uit." 

U begrijpt dat ik het met Quinoa ook goed heb gemaakt en nu voel ik me inderdaad beter, al ben ik zo verkouden als een snip. 

Ik hoop dat dat ook snel overgaat, net als die stomme rui. 

De tsaar heeft later nog tegen me gekakeld dat hij trots op me was. En ook dat mijn gestotter was verdwenen, dat was mijzelf nog niet eens opgevallen, nu is er niets meer wat mijn geluk in de weg staat.

Verder zonder Odette

Yneke:

Zo jammer dat Odette er niet meer is, nu moet Angelique de lessen leiden. 

Angelique als leider van de filosofen

Ze was best een beetje zenuwachtig de eerste keer, dat zag ik aan haar trillende snaveltje toen ze het woord nam. 

Ze kakelde dat zij voorstelde om de bijeenkomsten geen colleges meer te noemen maar gespreksgroepen, omdat zij zich helemaal niet beter voelde dan wij. Dat idee werd met algemene stemmen aangenomen, al kakelde Ariane dat zij Angelique erg wijs vond. 

Daarop vroeg Angelique of er iemand een onderwerp wilde bespreken op deze eerste vergadering. 

Ariane kakelde dat zij een groot probleem had, waar ze maar niet uit kon komen. "Voor de draad ermee, meisje," kakelde Angelique, "daar zijn we juist voor bij elkaar omdat drie meer weten dan één." Ariane durfde haar moeilijkheid bijna niet te noemen, maar ze begon toch, een beetje aarzelend, te vertellen dat zij

Ariane en Angelique

altijd onder de plak had gezeten bij Amalia, die haar en Alexia bevelen gaf. En dat zij het erg vond dat Amalia dood was maar dat ze zich wel veel vrijer en gelukkiger voelde nu zij zelf kon bepalen wat ze wilde doen en laten. Over die laatste gedachte schaamde ze zich nogal, maar ze kon er niets aan doen, het was gewoon de waarheid. Ze vroeg zich af of ze wel zo mocht denken. Angelique vroeg aan mij wat ik ervan vond, maar ik moest er even over nadenken, dit was echt een moeilijk probleem, ik begreep best dat Ariane er niet alleen uitkwam. Angelique stelde voor om even pauze te nemen, zodat we er allemaal op konden broeden. We gingen een hapje eten en wat drinken, dat helpt bij het denken. 

Alexia, Amalia en Ariane

Wist u dat niet? Dan moet u het maar eens proberen, met een volle krop heb je meer rust om je gedachten te laten gaan. 

Na de pauze kwamen we weer bij elkaar en nu had Angelique wat te vertellen. Ze kakelde dat zij het ook erg vond dat Amalia zo wreed was vermoord, maar dat de meeste zaken twee kanten hebben, een goede en een slechte. "Dat Amalia er niet meer is is aan de ene kant heel jammer, maar aan de andere kant is het een bevrijding voor jou, Ariane en daar mag je best blij om zijn." 

Ariane vlak voor ze gaat kraaien

Ik kakelde dat ik het zo grappig vond dat Ariane elke morgen aan het kraaien was in de tuin als wij nog in het huis opgesloten zaten; dat had zij nooit gedurfd als Amalia er nog was geweest. 

"Hoe weet jij dat ík het ben die kraait, het kan toch net zo goed Angelique of Wendy zijn?" vroeg Ariane. Ik gniffelde dat ik haar stem had herkend, waarop Ariane me verschrikt aankeek. "Zou de tsaar nu ook weten dat ik het ben?" vroeg ze angstig. "Natuurlijk niet, ik heb je stem ook niet herkend, dat was een grapje, ik kon me gewoon niet voorstellen dat Angelique of Wendy zoiets zouden doen," kakelde ik grinnikend. 

Dat stelde Ariane gerust en toen ik meedeelde dat ik het volkomen met Angelique eens was dat zij best blij mocht zijn met haar vrijheid zuchtte ze opgelucht. Dat was de eerste vergadering zonder Odette en ik moet kakelen dat Angelique het er prima vanaf heeft gebracht, al missen we de oude wijze hen nog steeds heel erg.