Het kraai-hoor-virus (2)

Babette:

Ik ga verder met het verhaal van Barbara, we hebben besloten elkaar af te wisselen, waardoor het verhaal misschien wat interessanter wordt.

de 3 bruine hennetjes bij elkaar

Weet u het nog?
Wij gingen Nadine ook op de hoogte brengen van onze rare gewaarwordingen, het horen van zachte kraai-geluiden, die niet van Laza afkomstig waren.
Nadine luisterde aandachtig naar ons en zei toen dat ze het interessant vond om met ons samen te ontdekken wat er aan de hand was in de Tok-tuin.
Haar was nog geen zacht gekraai opgevallen, dus zij was in elk geval nog niet besmet met het "virus".
We hielden een vergadering in het nachthok toen daar verder niemand aanwezig was. Nou ja, behalve Pippa dan, die wezenloos op een legnest zat, maar die hoorde toch niets.
Nadine nam, als oudste van ons, de leiding en ze stelde dat er een paar mogelijkheden waren, die wij moesten onderzoeken.

Constance

Als eerste noemde ze dat Constance misschien toch een haantje zou zijn.
Het feit dat zij zelf vertelde dat ze niet had gekraaid en dat ook niet kon omdat ze een hennetje was betekende nog niet dat dat echt zo was.
Constance zou kunnen liegen, maar ze zou ook gekraaid kunnen hebben zonder dat zelf in de gaten te hebben gehad, onbewust dus.

Dan was er nog een tweede mogelijkheid, namelijk dat het gekraai uit een andere tuin afkomstig was geweest.

Babette houdt Constance in de gaten

Dit zou best het geval kunnen zijn, omdat het nogal zachtjes had geklonken.

En dan was er nog een laatste alternatief, maar daar wilde Nadine het nog even niet over hebben, dat zou pas aan de orde komen als de eerste twee waren uitgesloten.

Goed, wij gingen dus allereerst onderzoeken of het Constance was geweest die wij gehoord hadden.
We besloten om haar met ons drieën constant in de gaten te houden, we deelden de dag

Barbara is daarna aan de beurt

daarvoor in drie gedeelten (elk van ons zou haar een derde deel van de dag observeren) en we begonnen meteen met ons plan. Ik had als eerste "dienst", dus ik stelde me verdekt op in Constance's buurt.
Ik volgde haar overal waar ze ging, zonder dat zij het in de gaten had, maar ik hoorde haar niet één keer kraaien, zelfs niet héél zachtjes.
Na mij was Barbara aan de beurt en ook zij had geen enkele bijzonderheid te melden.
Nadat ook Nadine haar shift had voldaan zonder iets van Constance te hebben opgevangen

Nadine is de laatste die oplet

behalve zacht gepiep besloten wij dat zij vast niet de oorzaak was van het vreemde fenomeen.

We vergaderden over de vraag of we nu morgen nog een keer alle drie op Constance zouden letten of dat we eerst een dag zouden proberen te ontdekken of er gekraai uit een andere tuin te horen was.
Omdat we alle drie een beetje genoeg hadden van het uren achter elkaar één hennetje in de gaten houden besloten we morgen eerst maar eens heel scherp op geluiden van buiten de Tok-tuin te letten.

Wij houden u op de hoogte.

Kleine kuikens worden groot

Ma Tok: Omdat er iets belangrijks gebeurde in de Tok-tuin komt dit verhaaltje even tussen deel één en deel twee van "Het kraai-hoor-virus" in. 

Annette:

U ziet mij op de foto hierboven met een lekker stukje rode paprika in mijn snavel.
Ma Tok had een hele paprika over en die sneed zij in stukjes voor ons.

het open hokje van Wiske en Floortje

Dat deed zij met een speciale reden, die ik u nu ga vertellen.
Ze wilde ons afleiden van wat zij ging doen.
Wat dat was?
Ze ging het hok van Wiske en Floortje open zetten, zodat die ook door de tuin zouden kunnen scharrelen.
Ze zei dat het daar nu tijd voor was, en als zij dat zegt dan is het zo.
Dus terwijl wij allemaal lekker aan het snoepen waren kwamen Wiske en Floortje naar buiten.

Wiske blijft vlak bij Floortje

Wiske nam meteen ook een stukje lekkers, maar Floortje had het veel te druk met rondkijken. Ze was al een keer in de tuin geweest, maar toen was ze ontsnapt, dat was heel anders. Nu mocht ze echt gaan scharrelen en dat deed ze dan ook.
Wiske bleef eerst even dicht bij haar broeddochter, maar toen ze zag dat alles goed ging en Floortje niet werd aangevallen door de andere kippen ging ze het Tok-huis binnen om te

Floortje zet het op een gillen

kijken of daar alles nog was zoals vroeger, voordat ze ging broeden.
Floor had niets in de gaten, maar plotseling miste ze haar moeder toch en toen begon ze te PIEPEN, tjonge-jonge, wat kan die kleine gillen zeg! Wij schrokken er allemaal van en Barbara ging snel Wiske halen om een einde te maken aan dat ijselijke gekrijs. Wiske kwam op haar dooie akkertje aanlopen en zodra Floortje haar zag was ze stil. Gelukkig! Onze oren tetterden nog een hele poos na en we vroegen aan Wiske of ze haar kuiken alsjeblieft niet weer alleen wilde laten voorlopig. Wiske lachte en kakelde dat zij

Wiske en Floortje achterin de tuin

nu en dan ook wel eens iets voor zichzelf wilde doen, maar dat zij begreep dat dat er nog even niet in zat. Floortje zou snel genoeg gewend zijn en dan ging zij wel weer lekker haar gang.
Ze is een betere moeder dan Odette, die haar kleintjes echt vanaf het moment van uit het hok mogen aan hun lot overliet. Nu waren die met hun zessen en Floor is maar alleen, dat scheelt wel, maar toch vind ik het nog steeds geen stijl van Odette.
Ik weet niet of Ma Tok haar volgend jaar weer laat broeden, nu ze zich zo'n slechte moeder

Wiske laat Floortje kennismaken met Yvonne en Yvette

heeft betoond.
Wiske ging met Floortje de hele tuin door om haar wegwijs te maken.
Floor vond alles reuze interessant en ze vroeg haar moeder van alles. Wiske antwoordde haar geduldig op al haar vragen.
Toen ze weer bij hun hokje aankwamen zagen ze dat er iets was veranderd.
Het rennetje was verdwenen!
Nu konden ze zó het hok in, dat was gemakkelijk. Geertrui had dit ook ontdekt en zij zat prinsheerlijk bovenin van het lekkere kuikenvoer te eten.

Floortje voor het hokje zonder ren

Ik ben benieuwd of Wiske en Floortje vannacht nog in hun eigen hokje gaan slapen. Misschien neemt Wiske haar dochter wel mee naar het Tok-huis.
Dan is ze pas echt groot geworden.

Het kraai-hoor-virus (1)

Barbara:

Er wordt weer telkens gekraaid hier in de Tok-tuin.
En niet alleen door Laza, onze baas, nee, ik hoor steeds rare zachte kraaigeluidjes, ook als Laza niet in de buurt is.

de 10 haantjes die verhuisd zijn naar Stolwijk

Hoe dat kan begrijp ik niet.
Pa en Ma Tok hebben alle hanen-kuikens weggebracht naar Stolwijk, dus er zijn nu alleen nog maar hennen en hennen-kuikens hier in de Tok-tuin.
En die kraaien niet.
Ik heb met mijn mede-serama Babette overlegd wat er aan de hand kan zijn en we zijn overeengekomen dat we samen gaan opletten of er een vast patroon zit in het gekraai.
We nemen elk een deel van de tuin voor onze rekening en zo hopen we erachter te komen wat er aan de hand is.
Zo gekakeld, zo gedaan.

Babette houdt de ene helft van de tuin in de gaten

Babette zat aan de kant van Yvonne en Yvette, de kant van het mensenhuis dus, en ik hield mij op aan de kant van de boom, achterin de tuin.
Maar het leek wel of de duvel ermee speelde, zodra wij onze posities hadden ingenomen werd er niet meer gekraaid, behalve door Laza dan.
Misschien hadden we te opvallend gedaan bij het betrekken van onze posten en durfde de kraaier zich niet meer te laten horen uit angst om betrapt te worden. Dus we spraken af om wat heen en weer te scharrelen en dan toch op te blijven letten.
En ja hoor, daar was het weer: een zacht kraaitje klonk onder de struik vandaan. En het werd beantwoord door net zo'n

de struik in de tuin

geluidje van achter de drinkbak. Babette en ik keken snel of we konden ontdekken wie er op die plaatsen zaten, maar dat was nog niet zo gemakkelijk.
Onder de struik zaten twee kuikens, Dirkje en Constance.
En achter de waterbak zaten Daantje en Eva, de andere twee kleintjes.
Ze waren allemaal druk aan het scharrelen en toen ik aan Constance vroeg of zij net had gekraaid keek ze me aan alsof ze een zaadje zag ontkiemen.
"Dat vroeg Laza me pas ook al," zei ze verbaasd. Ik keek naar Dirkje, die zei dat ze niets had gehoord, dus dat het Constance

de drinkbak in het drinkhokje

vast niet geweest was.
Babette had ondertussen met Daantje en Eva gekakeld en zij kwam mij verslag uitbrengen. Ook deze kuikens hadden geen van beide iets gehoord.
Nu begreep ik er helemaal niets meer van. Waren Babette en ik ergens door aangetast, dat wij dingen hoorden die er niet waren? Maar dan zou Laza ook besmet zijn, want volgens Constance had hij pas ook al zacht gekraai gehoord.
Ik heb nu met Babette afgesproken dat wij Nadine ook in ons onderzoeks-groepje gaan betrekken. Waarom Nadine? Eigenlijk gewoon omdat zij, net als wij dat zijn, ook bruin is.
Iets als kleur zoekt kleur, zou je kunnen zeggen. En zij is vast nog niet aangetast door het kraai-hoor-virus, zoals ik het nu maar even noem, want haar heb ik er nog helemaal niet over horen kakelen.

Hanengedachten

LazaRus:

Vanochtend, toen Ma Tok ons uit ons huis liet om lekker in de tuin te gaan scharrelen, ben ik een beetje geschrokken.
Wilt u weten waarvan?
Vast wel, anders zou u onze verhaaltjes niet lezen.
Goed, ik zal het u vertellen.

Laza kraait zijn eerste ochtendkraai

Ik had net mijn eerste vrije ochtend-kraai losgelaten in de lucht toen ik een soort van echo dacht te horen.
Dat kan natuurlijk, want er zitten muren om onze tuin heen, maar het klonk toch een beetje anders dan een gewone echo.
Het klonk meer als een antwoord op mijn fraaie kraaigeluid.
Maar waar kwam het vandaan? Het leek zo dichtbij, het was net alsof er vlak achter mij gekraaid werd. Ik begreep er niets van, er waren toch geen hanen meer in de Tok-tuin? Behalve mijn persoontje dan natuurlijk.
Ik kraaide nog een keer flink hard, maar nu hoorde ik niets meer. Zou ik het me verbeeld hebben? Ik keek goed om me heen, maar ik zag geen haan achter of naast me staan.

Constance

Alleen de kleine Constance was achter mij aan het pikken in de grond. Zij zou toch niet hebben gekraaid? Ze is toch een hennetje en die kraaien toch niet? Of heeft Ma Tok zich vergist en is één van de vijf overgebleven kuikens toch ook nog een haantje?
Ik wist het niet en ik wilde het wél weten. Dus wat deed ik?
Ik stapte op Constance af en ik vroeg haar of zij zojuist had gekraaid.
Het kleine bruine dametje keek mij verbaasd aan en zei dat zij

Laza staat de hele dag op te letten

toch helemaal niet kón kraaien, zij was immers een hennetje? "Ja, dat dacht ik ook," zei ik, "maar ik hoorde toch duidelijk een soort van klein kraaitje na mijn eigen grote kraai." "Misschien was het een haantje uit een andere tuin, mama Odette vertelde mij een tijd geleden dat er verderop ook nog een kippenfamilie woont."
Tja, dat kon natuurlijk ook.
Maar ik was er nog niet gerust op, dus ik bleef de hele dag

Floortje, vrijwel zeker een hennetje

opletten, maar ik heb niet één keer meer een extra kraai gehoord.
En nu hoop ik maar dat Constance geen Constant is, want dan moet er weer een kuiken vertrekken uit onze tuin. En ik vind het nu juist zo gezellig met die vier ondeugden erbij. Vier?
We hadden er toch vijf over?
O ja, daar zou ik bijna Floortje vergeten, dat komt omdat zij niet door de tuin loopt maar nog bij haar moeder Wiske in de ren zit. Zij is vrijwel zeker een hennetje, gelukkig maar, dan mag zij in elk geval blijven.

LazaRus is en blijft de baas in de Tok-tuin

Ik heb wel een heleboel hennen onder mijn bewind op deze manier, maar ik kan het aan, flinke, ervaren haan als ik ben. KUKELEKUUU.

Nóg meer kuikens?

Nadine:

Die gekke Pippa!
Nou zit ze alweer steeds op een legnest en ze wil er maar niet af.

broedse Pippa met haar staart wijduit in de tuin

Ik heb even tegen haar gekakeld om te vragen wat er aan de hand was, of ze misschien pijn had in haar poot of zo, maar ze zei niets terug, ze bleef stil zitten met haar blik op oneindig en haar verstand op nul.
Nou, dan weten we het hier wel: Pippa is weer eens broeds.
En dat terwijl er al zo vreselijk veel kuikens zijn uitgekomen deze zomer. Ma Tok heeft gezegd dat er niet meer gebroed gaat worden, vijftien kleintjes is echt wel genoeg voor een seizoen. Maar Pippa luistert niet naar haar, ze blijft gewoon domweg zitten op dat stomme legnest.
Ma Tok tilt haar iedere keer naar

broedse Pippa

buiten en dan zet ze haar zover mogelijk van het nest verwijderd op de grond, maar voordat ze klaar is met wat ze aan het doen is in de Tok-tuin zit Pippa alweer prinsheerlijk te broeden op niets. Hoe dom kun je zijn.
De kleintjes kijken met verbazing naar haar. Daantje en Dirkje vragen steeds wanneer hun broedmoeder weer eens met hen naar buiten komt, maar ook dat lijkt ze niet te horen. De arme meiden zoeken hun heil nu bij Geertrui, die zich over hen ontfermt. Heel aardig van haar, maar of dat nu zo'n goede ontwikkeling is...

Geertrui met Dirkje en Daantje

Ik ving een kakeltje op tussen de drie dames, ik zal u verslag doen.
Daantje: "Geerrtrrui, waarrom doet onse moederr so rraarr?"
Dirkje: "Ja, se blêft de hele têd maarr op haarr nest sitte, waarrom is dat?"
Geertrui: "Dat is omdat ze weer eens broeds is. Dat was ze ook toen ze jullie eitjes warm hield, voordat jullie daarin gingen groeien."
Dirkje: "Maarr dat hoef se nâh toch niet meerr te doen, wê sên allang êutgebrroeid."
Geertrui: "Nee, voor jullie hoeft ze niet meer te broeden, maar ze wil nog meer kuikens hebben. Ze wil aan een nieuw nestje beginnen."
Daantje: "Maarr waarrom dan?
Err saan toch kêukes genoeg hierr in de têun?"
Dirkje: "Ja, Ma Tok heb het sellef gesegd, err moete err niet nog

Pippa wordt door Ma Tok naar buiten gebracht

meerr bê komme."
Geertrui: "Vraag me niet waarom, volgens mij spoort ze niet helemaal, ze wil altijd maar broeden, broeden en nog eens broeden. Terwijl daar helemaal niets aan is, je moet drie hele weken stil zitten en dan moet je die mormels nog opvoeden ook. Nee hoor, mij zul je dat nooit zien doen.
Ik heb wel een keer, samen met mijn tweelingzus Geertrui, net gedaan alsof we broeds waren.
We gingen naast elkaar in een legnest zitten en we keken allebei heel sloom in de verte.
Dat was lachen, toen iedereen erin stonk!
Maar écht broeden?
Ik kijk wel uit!"

Zo kunt u zien hoe de invloed van Geertrui is op Daantje en Dirkje.
Nee, ik vind dat Pippa er beter aan had gedaan om haar huidige kuikens verder onder haar vleugels te nemen dan weer aan een nieuw nest te beginnen.
Maar dat is míjn mening, misschien denkt u er heel anders over.
Pippa in elk geval wel.

Floortje: schatje of ondeugd?

Wiske:

Het is niet altijd even gemakkelijk om een kuiken goed op te voeden, daar begin ik achter te komen.
Het is mijn eerste keer en ik vond dat ik het goed deed, maar nu ga ik toch twijfelen.

Floortje is ontsnapt

Floortje wordt steeds eigenwijzer en ongehoorzamer.
Zo wil zij graag op de foto bij Ma Tok, terwijl ik dat geen goed idee vind.
En ze is ook al een keer ontsnapt. Wij zaten gezellig samen in de ren toen Ma Tok lekkers ging uitdelen. Ze strooide eerst meelwormpjes voor ons en toen kwam ze ook nog met een gierst-stengel. Heerlijk natuurlijk, maar om dat ding neer te leggen moest ons rennetje een beetje worden opgeschoven.
Dat deed Ma Tok dan ook.

Wiske is ongerust, Floortje is buiten

Zowel zij als ik hadden niets in de gaten toen de ren een stukje open stond, maar Floortje wel en zij zag haar kans schoon.
Ze kroop snel door de opening en liep de tuin in. Ze rende vlug onder de struik en vandaar uit ging ze naar mij zitten kijken.
Ma Tok zag nog steeds niets, maar ik wel.
Ik begon Floortje te roepen, ik gebood haar om onmiddellijk terug te komen in de ren.
Maar dat deed zij niet, ze zat onder die struik gewoon te lachen en de aandacht te trekken van de grotere kuikens.

Die kwamen nieuwsgierig naar

Daantje en Dirkje vinden Floortje groot genoeg

haar toe en ze begonnen een gezellig kakeltje met haar.
Toen ik heel hard begon te roepen kreeg Ma Tok eindelijk ook iets door en zij ging haar vangnet uit de schuur halen. Maar dat was niet mijn bedoeling. Ik wilde gewoon ook uit de ren om mijn kind te pakken te krijgen, maar ik paste niet door het kleine openingetje. Ma Tok liet mij gelukkig ook vrij en ik rende achter mijn broeddochter aan.

Geertrui is het natuurlijk eens met Daantje en Dirkje

Die ondeugd liep snel weg voor mij!
Ik riep haar en ik vroeg aan Daantje en Dirkje of zij mij wilden helpen Floortje te vangen, omdat zij nog veel te klein was om in de tuin rond te lopen.
De grote kuikens vonden dat echter onzin, zij zeiden dat Floortje groot genoeg was om dat zelf te bepalen en dat zij een flink kuiken was.
Geertrui was het natuurlijk met hen eens, zoals altijd.
Gelukkig kwam Ma Tok mij toen alsnog te hulp met haar vangnet, zij pakte Floortje en zette haar weer in de ren.
Het openingetje sloot zij grondig af, zodat mijn kind veilig binnen

Floortje gevangen in het net

zat.
Maar nu was ik nog buiten en ik wilde naar Floortje toe.
Floor zat mij gewoon uit te lachen omdat ik zo boos was, en weer kwam Ma Tok mij te hulp: ze pakte mij zomaar op en zette mij ook in de ren.
Hèhè, wat een opluchting, alles was weer goed gekomen. Floortje zat opeens heel braaf van de gierststengel te eten, ze deed net alsof ze niet buiten was geweest.
Ik heb haar maar gewoon laten eten en toen ze genoeg had kwam ze lekker bij me zitten.

weer gezellig samen in de ren

Tja, toen heb ik haar maar geen straf meer gegeven, we zaten zo gezellig samen en ik wilde de sfeer niet bederven.
Ik weet niet of ik wel geschikt ben als opvoed-moeder, zucht...

Een nieuwe kippenfamilie

Yvonne en Yvette:

Wij mogen u een nieuwtje vertellen.
Ma Tok heeft er weer een nieuwe kippen-liefhebbende vriendin bij.
En weet u hoe ze heet? Yvonne.
Net zoals één van ons tweeën.
Mooi hè?

kloek met kuikens

Daarom mogen wij u ook bijkakelen over wat er daar, in de tuin van deze mevrouw, gebeurd is.
Mevrouw Yvonne had bij Hoogendoorn een paar leuke krielkipjes gekocht.
Cochins heten ze.
En omdat er in het voorjaar iemand daar broeds was geworden had zij, ook bij Hoogendoorn, bevruchte eitjes gehaald, zodat er gebroed kon worden. Wij weten niet of er meer dan één broedse hen was, maar in ieder geval kwamen er vier kuikens uit hun eieren gekropen. Ook Cochins.
En bij mevrouw Yvonne kunnen

de 2 haantjes

ze beter broeden dan de dames Tok.
Waarom wij dat zeggen?
De vier kuikens waren twee hennetjes en twee haantjes, precies zoals het hoort dus.
Weet u het nog, van die vijftig procent? Daar klopte dit jaar bij ons geen klap van, met tien haantjes en vijf hennetjes. Maar goed, daar gaat het nu niet om. Mevrouw Yvonne wil graag één van de haantjes houden bij haar kippen, maar het andere jongetje moet, om ruzie te voorkomen, verhuizen.
Gelukkig mag zij hem ook naar Hoogendoorn brengen als hij wat ouder is, dan zorgen ze daar voor een goed plekje voor hem.
En het andere haantje mag blijven, in elk geval zolang hij

Teun, droog maar nog wel een beetje in shock

niet zoveel herrie gaat maken dat de buren gaan klagen.
En over dat laatste haantje, hij heet Teun, gaat dit verhaal.
Mevrouw Yvonne woont, net als mevrouw Wies, vlakbij water.
En u raadt het vast al: het gele haantje was avontuurlijker dan mevrouw Yvonne dacht, hij ging eens vlakbij de waterkant kijken.
Hoe het gebeurde weet niemand, of hij is geschrokken of niet goed heeft opgelet, opeens lag hij in het water. Hij schrok hier zo van dat hij niet eens probeerde te zwemmen en het zou helemaal verkeerd zijn afgelopen als mevrouw Yvonne geen dappere buurvrouw had gehad.
Die buurvrouw zag wat er gebeurde en zij sprong zomaar pardoes het water in om Teuntje te redden.
Wij vinden die buurvrouw een heldin, zij zou eigenlijk een lintje moeten krijgen.

Teun is weer bijgekomen van zijn avontuur

Teun was helemaal in shock, hij had het koud en hij was kleddernat. Maar daar wist mevrouw Yvonne wel raad op.
Ze pakte haar föhn en blies het haantje weer lekker droog en warm. Gelukkig kwam Teun weer helemaal bij zijn positieven en ging hij weer fijn naar zijn moeder.
Zou hij hier iets van geleerd hebben?
Wij hopen het wel, maar we hebben zo onze twijfels. Misschien moet mevrouw Yvonne maar een goed hek maken, zodat zoiets niet meer kan gebeuren. We kunnen niet van de buurvrouw verwachten dat zij elke dag bij het water gaat staan kijken of Teuntje wel goed oplet waar hij zijn voeten zet.

Ma Tok: met dank aan mevrouw Yvonne voor de foto's.

Opvoeden is zwaar werk

Floortje:

Ik mag van Ma Tok even tegen u praten, maar mama Wiske vindt dat eigenlijk niet goed. Zij wil mij beschermen tegen de pers, zegt ze.

Wiske gaat snel voor Floortje (rechts-onder) zitten

Haar privé-leven wil ze graag ook privé houden.
En ik hoor bij dat privé-leven. Wat een onzin!
Ik wil ook wel eens op de foto. En mijn verhaaltje vertellen aan u. Maar dat wil mama Wiske dus niet. Maar ik wel, dus ik probeer telkens als Ma Tok met haar fototoestel bij ons hok komt toch op zo'n foto te belanden.
Dat is best ingewikkeld, want mama gaat telkens met haar grote lijf en haar dikke .... vóór mij staan als er een plaatje wordt geschoten.
Gelukkig is Ma Tok slim genoeg

Floortje toch op de foto

om mij toch nu en dan te kieken en zo komt het dat ik op een paar foto's sta.
Wij, mama Wiske en ik, hebben nu ook een trapje naar beneden gekregen en een extra rennetje voor ons hok, zodat we wat meer ruimte hebben.
Mama vond dat eerst ook helemaal niets voor mij, veel te gevaarlijk, "Op dat trapje kun je je nekje wel breken, Floortje," maar dat is natuurlijk ook lariekoek. Ik kan best een trapje aflopen zonder te vallen.
En beneden is het helemaal niet hard, daar heeft Ma Tok allang voor gezorgd.
Gelukkig strooide Ma Tok, om mij

"ik kom even naar beneden"

te helpen, meelwormpjes beneden in de ren en toen kon mama Wiske de verleiding niet weerstaan. Ze zei eerst dat zij wel even wat van die wormpjes voor mij zou gaan halen, ik moest dan boven blijven wachten, maar dat deed ik natuurlijk niet. Zodra zij beneden was riep ik dat ik ook even kwam kijken en voordat ze "NEE" kon roepen stond ik al naast haar. Hahaha, dat was lollig. Toen kon ze mij niet meer terugsturen, want dan moest ik weer dat 'gevaarlijke' trapje op.

Floortje is allang weer boven

Nee, toen de wormpjes op waren bleven we nog een hele poos lekker beneden, pas toen het donker begon te worden wilde ze weer naar boven.
Ik moest voor haar uit lopen op de trap, als ik dan zou vallen kwam ik in elk geval zacht neer, in mama's veren.
Ik ging braaf als eerste de trap op, maar ik rende zo snel naar boven dat zij nog op de eerste tree was toen ik alweer op het voertafeltje zat te schransen.
En nu weet mama dus dat ik best alleen naar boven en naar beneden kan gaan.

Wat is opvoeden toch zwaar werk, je moet je moeder zoveel leren!

Kansberekening of internet-wijsheid?

Desiree:

Er is weer eens een vraag gesteld door een lezer. Omdat ik de oudste en de wijste van de familie Tok wordt genoemd mag ik die vraag behandelen van Ma Tok.

kuikentjes van Maria

Daar gaan we dan.
Mevrouw Katblad vroeg zich af of er altijd meer haantjes dan hennetjes worden geboren.
Het antwoord daarop is negatief, dat betekent dus dat het geheel toevallig is dat er hier dit jaar zoveel meer jongens dan meisjes uit hun eitjes kropen.
De kans op een hennetje of een haantje is namelijk gelijk, vijftig procent van elk zou je kunnen zeggen.
Nu doet Ma Tok absoluut niet aan

kuikens van Pippa

kansberekening, ze heeft een hekel aan wiskunde en daarom heeft ze deze wijsheid maar van het internet geplukt.
Wel heeft zij in verband hiermee de annalen van de familie Tok eens bekeken om te zien of het een beetje klopt met die vijftig procent. En ze kwam tot de conclusie dat het wel degelijk juist is, natuurlijk met een klein verschilletje hier en daar, maar daarvoor is het ook KANS-berekening, het is nooit helemaal zeker dat er bij één familie precies evenveel hennen als

kuikens van Pippa

hanen uit hun eieren komen gekropen.
Er is een jaar geweest dat er niet één hennetje werd geboren, alleen maar haantjes. Dat is ook de reden dat er geen kippen met de letters Q, R, T en U rondlopen in de Tok-tuin. Gelukkig had Ma Tok toen niet erg veel eitjes onder de broedse kippen gelegd, zodat er soms maar één en soms twee of drie hanenkuikens hier waren.
Toen de S-jes uit hun eitjes kwamen was daar een haantje en een hennetje, maar omdat Ma Tok niet voor ze kon zorgen (zij liep toen met twee krukken door de tuin) heeft zij het hennetje ook bij Hoogendoorn gebracht. En zo is er ook geen kip met die beginletter als naam bij de

uitkomende eitjes

familie Tok.
In het begin van de geschiedenis van de familie, toen Ma Tok de kippen nog geen verhaaltjes liet vertellen, kwam het voor dat er alleen maar hennetjes uit de eitjes kwamen.
Het is vast om dat weer recht te trekken dat er dit jaar zoveel haantjes waren.
Ik hoop dat ik uw vraag naar tevredenheid heb beantwoord, mevrouw Katblad, anders hoor ik het wel van u via Ma Tok.

Ma Tok: Omdat er geen foto's zijn van de kuikens uit de allereerste periode van de familie Tok heb ik wat kuikenfoto's uit latere tijden geplaatst bij dit verhaaltje. Gewoon omdat kuikenfoto's altijd leuk zijn om naar te kijken.