Olympische spelen (2)

Yvonne en Yvette:

Weet u het nog?
We gingen een proefwedstrijd leghen-rijden doen voor de Olympische hennen-spelen.
Als u niet meer precies weet hoe het in zijn werk zou gaan moet u het vorige verhaaltje nog maar een keer lezen, dan bent u weer helemaal bij.
Daar gaan we weer:

Geertrui:

En toen was hij daar, de dag die je dacht ... enzovoort.
De proefwedstrijd zou plaatsvinden en we maakten een loop-strip voor de dames Y en Y. De andere familieleden stelden zich op langs dit pad en toen kon het feest beginnen.
De beide rijdieren, zoals we ze nu maar even noemen, gingen aan het begin van hun route staan en Daantje en Dirkje klommen op hun ruggen. Ik had aan Laza gevraagd of hij een hard "Kukelekuuu" wilde laten horen als startsein en dat deed hij prachtig. Gelukkig was er geen valse start, de grote dames begonnen precies tegelijk te rennen. En dat hielden ze vol totdat..... ze plotseling doodstil bleven staan.
Daantje en Dirkje hadden hier niet op gerekend en zij vlogen met een grote boog over de koppen van Yvonne en Yvette heen. Gelukkig gebruikten ze hun vleugels, zodat ze niet met hun snavels in de grond kwamen te staan. Ze keken allebei heel verbaasd om.
Hun "rijdieren" keken hen aan en begonnen toen onbedaarlijk te lachen.

Dirkje en Daantje:

Ut ging so goed en toen plotsklaps: Boem! Daarr flogûh we doorr de lucht!
We dachtûh allebè dat onse rrèdierrûh un ongeluk haddûh gekrregûh, dus we kekûh allebè om hoe ut met die twee grrotûh wittûh hennûh ging.
Se stondûh eerrst doodstil naarr ons te kèkûh en toen begonnûh se kèharrd te lachûh. Nee, die haddûh geen ongeluk gehad, dat was deûdûlûk.
Sûh haddûh ons errtussûh genomûh!
Geerrtreû stond sich ook een kammûtjûh te lachûh, dus die zat vast ook in ut complot. De rrotsakkûh!
Maarr ègûnluk vondûh we ut wel un goeie grrap, dus we lachtûh ook mee. En dat was het sèn foor alle anderrûh om ook tûh beginnûh.
Korrtom: het werrd een oorrverrdovûnd gekakel in onse teûn, so errug dat Ma Tok kwam kèkûh wat urr aan de vleugel was.

Yvonne en Yvette:

Hahaha, wat een lol! Wij hebben ons echt een staartje met veren gelachen om die twee sneue snavels van Daantje en Dirkje. Wat vlogen ze mooi over onze koppen heen toen we met een ruk stilstonden.
Dat was een geweldig idee van Geertrui, om die twee op deze manier terug te pakken voor hun gebruik van ons als hun "rijdieren".
Hoe durfden ze!
Pas toen die malle Geertrui met haar plannetje op de proppen kwam hebben wij toegestemd om mee te doen met die twee boefjes. Gelukkig kunnen zij wel tegen een geintje en ze lachten net zo hard als alle anderen toen ze van hun schrik waren bekomen.

Geertrui:

Zo, dat was weer eens een heerlijk lolletje in de Tok-tuin.
U vraagt zich af of de Olympische hennenspelen nog doorgaan?
Ik denk het niet.
Yvonne en Yvette deden alleen maar mee om Daantje en Dirkje een lesje te leren en die twee zijn in elk geval figuurlijk wel een beetje op hun snavel gegaan.
Gelukkig zitten ze er nog aan, die snavels.
En ze hebben ondanks alles heel sportief mee gelachen.

Olympische spelen (1)

Daantje en Dirkje:

Wè hebbûh un nieuwe Olympische sporrt bedacht met ons tweeûh.
Dat is te laat, seggu? Die spelûh sèn al afgelopûh?
Maarr dan denku aan de winterrspelûh sekûr?
Wè niet, wè hebbûh ut over de somerrspelûh natuurrluk, wè sèn ook niet achterrluk.
Nàh, willu nog wetûh wat onse nieuwe sporrt is?
Dat sulle wè u dan is haarrfèn eûtleggûh.
Eerrst maarr is de naam van onse tak fan sporrt: Legkiprrèdûh.
U snapt ut niet? Seg het dan is langsaam: legkip-rrèdûh.
Falt het kwarrtje al?

Yvonne en Yvette:

Wij zijn door die twee ondeugden, Daantje en Dirkje, uitgenodigd om mee te doen aan hun nieuwe sport voor de Olympische kippenspelen. We voelden ons eerst best wel vereerd, maar toen we hoorden welke rol ons werd toebedeeld door Daan en Dirk moesten we toch even achter onze oren krabben. Maar na er een nachtje over geslapen te hebben en met elkaar wat afspraken te hebben gemaakt hebben we toch toegestemd. U begrijpt natuurlijk allang wat onze rol wordt. Inderdaad, wij zijn de "rijdieren" van Daantje en Dirkje. Zij zijn van plan om op onze rug te gaan staan en wij moeten dan zo hard mogelijk door de tuin rennen. Nu kunnen wij nogal hard lopen allebei, dat is het punt niet, het gaat er meer om dat die twee kleintjes zich niet goed zullen kunnen vasthouden, dus zij moeten heel goed hun evenwicht bewaren.
We moeten natuurlijk trainen en daar gingen wij meteen mee beginnen.
Voor je het weet is het zomer en beginnen die spelen.

Geertrui:

Ze hebben mij gevraagd om hun trainer te worden, Daantje, Dirkje, Yvonne en Yvette.
Ik heb dus meteen vier sporters onder mijn vleugels.
Eerst heb ik maar eens een gesprekje gehad met Daan en Dirk om te vragen wat zij precies van plan zijn. Dat was al snel duidelijk, ze willen gewoon op de ruggen van Yvonne en Yvette héél hard door de Tok-tuin sjezen.
Ik vond het eigenlijk wel een lollig idee.
Toen ben ik met de grote witte dames gaan praten. Die waren iets minder enthousiast, maar ze wilden wel meedoen. Dat vond ik heel sportief van hen.
En terwijl ik met hen aan het kakelen was zag ik in mijn kop het hele filmpje al draaien: twee grote leghennen met op hun rug een klein jong hennetje, dat haar evenwicht moest bewaren om niet van die rug af te kukelen.

Daantje en Dirkje:

Yvonnûh en Yvettûh vondûh ut nog goed ook, dat haddûh wè nooit gedacht.
Errug sporrtief hoorr, die twee. Dus onderr lèding van Geerrtrreû gingûh wè aan de slag. Dat viel nog niet mee, seg, om op die rruggûh te blèvûh staan als se gingûh lopûh.
Na een paarr rrondjus werrdûh we err beterr in en aan het slot fan die eerrste dag waarrûh wè niet ontefrredûh.
Geerrtrreû sè dattewûh vrroeg op stok moestûh, dat hoorrt so bè sporrterrs.
Dus dat dedûh wè toen maarr. Of Yvonnûh en Yvettûh ook op tèd gingûh slapûh wetûh wè niet, dat kondûh wè niet sien vaneût ons heûs, maarr sij waarrûh ook moe, dus waarrschènluk dedûh sè het ook wel.

Yvonne en Yvette:

We sliepen heerlijk na die eerste trainingsdag.
De volgende morgen hadden we pijn in onze poten van het harde lopen van gisteren, dus Geertrui zei dat we het vandaag een beetje rustiger aan moesten doen. De hele dag liepen we op ons gemak met Daan en Dirk op onze rug door de tuin te banjeren en de volgende dag was onze spierpijn over.
We begonnen die dag tamelijk vroeg met onze training en we moeten zeggen dat het heel aardig ging, de kleintjes bleven veel beter staan dan in het begin en Geertrui was erg tevreden. We spraken af dat we de volgende dag een proefwedstrijd zouden houden, waarbij de hele familie Tok aanwezig zou zijn.

Ma Tok: Omdat het verhaal te lang dreigt te worden heb ik het in tweeën geknipt. 
U zult dus nog even geduld moeten hebben om te lezen hoe dit gaat aflopen.

Wie heeft er last van lentekriebels?

Floortje:

Ik heb gemerkt dat mijn moeder Wiske broeds was toen het zo gemeen koud was.
Het was zelfs zó koud dat Ma Tok een gordijn voor het gaas aan de voorkant van het hok van Gerrit en Geertje hing, om het een beetje warmer en gezelliger te maken voor hen.

Wiske

Maar die rare mama Wiske vond dat het tijd was om eieren uit te gaan broeden.
Ma Tok heeft haar een paar keer uit het legnest gehaald, daar werd Wiske héél erg boos van, ze ging tekeer als een viswijf, wij konden het hier in de tuin horen. Nu is het niet meer zo koud, dus nu zou het kunnen, het broeden, bedoel ik, maar nu wil Wiske niet meer.
Hoe eigenwijs kun je zijn?

Nu zit er weer een andere hen telkens op het nep-eitje in één van de legnesten.

groot ei van Yvonne of Yvette

Tenminste, 's middags zit ze op het kalkeitje, maar 's avonds, als Ma Tok haar uit het nest haalt om haar bij ons op de stok te zetten, zit ze meestal op het nep-eitje en één van die enorme witte gevallen van Yvonne of Yvette. Ze past er net overheen, over dat grote ei, maar ze blijft er stug op "broeden."
Natuurlijk wordt dat helemaal niks, want Ma Tok stopt dat ei in de koelkast, dus de broedwarmte is er snel af.
Of dat ei daarna nog gegeten kan worden? Ja hoor, dat kan prima. De "broed"tijd is veel te kort, maar een paar uurtjes, en

boze Annette

bovendien is het ei niet eens bevrucht.
Wilt u weten wie die broedse hen is? Dat zal ik u vertellen: het is Annette, Pippa's dochter.
Zo moeder zo dochter, zou je kunnen zeggen, al lijkt Pippa het een beetje te laten afweten dit voorjaar.
Ik denk dat Ma Tok binnenkort wel een broedhokje in orde gaat maken, als er iemand echt vast broeds wordt. Annette gaat 's morgens gewoon met ons mee naar buiten, dus dat telt nog niet.
Ma Tok heeft gezegd dat ze broedeitjes voor ons gaat halen, omdat we anders last krijgen van inteelt. Dat betekent dat de biologische vader en moeders te dicht verwant zijn en dat schijnt

mevrouw Ali's kippen van vorig jaar, met op de voorgrond Karel;
de witte hen links van hem is ook een zijdehoen

gezondheidsproblemen te geven. Ik ben benieuwd wat voor soort kippen er bij de familie Tok gaan horen straks.
Ma Tok heeft het gehad over zijdehoentjes, ze wil dan broedeitjes gaan halen bij Hoogendoorn, die regelmatig die soort heeft.
Weet u hoe die eruit zien? Misschien herinnert u zich Karel nog, het haantje dat bij mevrouw Ali in het verre oosten van het land woonde. Dat was een zijdehoen.
Dus wie weet zijn er over een poosje van die lollige beestjes bij de familie Tok te bewonderen. Als het maar niet weer allemaal haantjes zijn, die uit de eitjes komen kruipen.

"Soestdijk", het hok van Yvonne en Yvette

Ma Tok heeft het hok van Gerrit en Geertje ook een flinke schoonmaakbeurt gegeven afgelopen dinsdag.
Dat was hard nodig, vond zij.
Ze piekerde even waar zij de beide kwarteltjes zolang moest laten, want het was een beetje miezerig weer, dus ze wilde ze niet in de ren onder het hok zetten.
Toen ze even rondkeek in de Tok-tuin kreeg ze een lumineus idee. Omdat Yvonne en Yvette tegenwoordig overdag toch in de tuin rondlopen deed Ma Tok het nachthok van "Soestdijk" dicht en daar zette zij Gerrit en Geertje in. Die twee kleintjes vonden het

het schone hokje van Gerrit en Geertje

doodeng, zo'n vreemd hok, maar toen Ma Tok klaar was met hun eigen hok waren ze erg blij.
Ma Tok had namelijk gelezen dat kwartels graag zand hebben als bodembedekking, dus had zij de bodem van het kwartelhokje daarmee bedekt.
Gerrit nam meteen een flink uitgebreid zandbad, terwijl Geertje de nieuwe indeling van hun huis inspecteerde. Zij is tenslotte een hen en hennen vinden de inrichting van hun huis net zo belangrijk als vrouwen dat bij mensen vinden. Ze riep naar beneden dat het er allemaal pico bello uitzag in het schone hok en ik feliciteerde haar daarmee.

En nu is het afwachten wie er als eerste echt broeds gaat worden, want dat weten we nog steeds niet. Ik hoorde net dat het ook weer koud gaat worden, dus het zou zomaar kunnen dat het nog even gaat duren voordat het echt lente is.

Klein maar fijn of groot en geweldig?

Geertje:

Wij, Gerrit en ik, hebben gezien dat die twee reuzenkippen nu ook in de tuin rondlopen. Gerrit heeft al even met hen gepraat, maar ik durf dat niet.

Yvonne buiten de ren

Ze zijn zó enorm dat ik een beetje bang ben voor hen.
Ze kwamen zich wel heel vriendelijk voorstellen aan ons, dat is waar, maar toen ik die enorme lijven zag kroop ik toch voor de veiligheid maar een beetje achter Gerrit weg. LazaRus is helemaal niet bang voor hen, hij zegt dat hij de baas is, ook over die twee groten, maar ik weet niet wat er zou gebeuren als Yvonne en Yvette (zo heten ze, die twee slagschepen) boos op hem zouden zijn.
Ze zijn natuurlijk veel groter en sterker dan Laza, al is hij dan

kleine Laza achter grote Yvette

duizend keer een haan.
Waar ik heel erg benieuwd naar ben is of Laza die grote witte hennen ook gaat treden. Dat zal niet gemakkelijk voor hem zijn, ik denk niet dat hij erbij kan. Misschien als Yvonne en Yvette voor hem gaan liggen, maar ik weet niet of ze dat ooit zullen gaan doen.
Er zullen in elk geval geen kuikens van komen, want Ma Tok heeft moeten beloven dat er niet gefokt gaat worden met de geredde legkippen. En als Ma Tok iets belooft houdt zij zich daaraan.
Eigenlijk vind ik dat jammer, dat er geen kuikens komen van zo'n grote hen en zo'n kleine haan, ik ben heel benieuwd hoe dat eruit zou zien. Maar goed, dat gaat dus niet gebeuren.

het hok van de dames Y

Het is wel grappig dat Yvonne en Yvette elke avond naar hun eigen hok teruggaan om daar te gaan slapen in het nachthok, terwijl ze overdag toch regelmatig in het Tok-huis te vinden zijn.
Ze leggen er hun ei in een legnest en volgens mij eten ze er ook.
Eigenlijk zijn zij heel chique, ze hebben een eet- en leghuis en een slaaphuis.

Ik heb Daantje en Dirkje al een paar keer zien smoezen als de grote witte dames langs komen schaatsen. Natuurlijk schaatsen ze niet echt, maar het lijkt soms zo, omdat ik van bovenaf uit ons

het hokje van Gerrit en Geertje

hokje hun poten niet zie bewegen als ze lopen.
Wat Daan en Dirk van plan zijn weet ik niet, maar het zal wel weer niet veel goeds zijn.
Ik heb verhalen over hen gehoord waar de veren je te berge van rijzen. Ze schijnen in de leer geweest te zijn bij Geertrui, die witte krullenbol, die is ook niet voor de poes.
Ja, wij horen hierboven wel eens wat van de hennen beneden, nu en dan komt er iemand gezellig een poosje bij ons kletsen.
Zo hebben wij ook vernomen dat Geertrui een identieke tweelingzus heeft gehad en dat die twee altijd geintjes uithaalden. Dat moet een mooie tijd geweest zijn in de Tok-tuin.

Geertrui en Geertrui, de identieke tweeling

En ik vind het knap van Geertrui dat ze zich over haar verdriet heeft kunnen heenzetten door nu met die twee nieuwe ondeugden aan de gang te gaan.

Geertrui met Daantje en Dirkje

Ik heb de indruk dat Geertrui ze zo ondeugend heeft gemaakt, of zouden ze van zichzelf al een stoute aanleg gehad hebben?
Wie van u, lezers, heeft hier ideeën over?

Gerrit en Geertje samen in hun hokje in de Tok-tuin.

Gerrit en ik zijn nog steeds blij dat wij destijds met Ma Tok mee mochten naar deze tuin, toen onze verzorger niet meer voor ons kon zorgen.
Het enige waar ik nu een beetje bang voor ben is dat Ma Tok straks ook óns hokje gaat openzetten om ons door de tuin te laten lopen. Want dan komen we wel erg dicht in de buurt van die twee enorme witte hennen.

Meer vrijheid

Daantje en Dirkje:

Ma Tok heeft weer eens iets bedacht.

de open deur in de ren van Yvonne en Yvette

Ze stond bij de ren van Yvonne en Yvette toen de gedachte, waar wij het nu over hebben, in haar hoofd opkwam.
Ze keek de tuin rond en toen zei ze zachtjes: "Eigenlijk moet het gewoon kunnen."
Wat er moest kunnen begrepen wij even later, toen zij de deur van de ren van de twee grote witte dames open zette.
Maar eerst was er al wat anders gebeurd met Yvonne en Yvette, of liever, met hun ren.
Ma Tok weet dat de beide

Odette gepikt door de dames Y

geredde legkippen niet bij ons in het Tok-huis kunnen overnachten, omdat ze dan onze kammetjes helemaal kapot pikken.
Dat hebben wij gehoord van Odette, die het vertelde aan Floortje, Odette schijnt een keer helemaal tot bloedens toe gepikt te zijn. Daarom zitten zij opgesloten in hun hok met (riante) ren.
Toch vindt Ma Tok hen een beetje zielig, omdat zij minder vrijheid hebben dan wij, die de hele tuin tot onze beschikking hebben.
Ma Tok zet dus al een hele tijd alle planten, die het niet zo goed meer doen, bij hen in de ren,

de plant van de kapper in de ren

zodat ze ook wat te beleven hebben.
Nu was er al een tijdje geen plant meer bijna overleden, dus toen Ma Tok bij de kapper zat en hoorde dat daar een plant helemaal uit zijn krachten was gegroeid en toch niet meer zou gaan bloeien, vroeg zij of zij die mee mocht nemen voor haar kippen.
De kapster was blij dat de plant zo nog dienst kon doen, haar man wilde hem niet weggooien, maar toen Ma Tok beloofde uit dankbaarheid eieren van Yvonne en Yvette te brengen was het pleit snel beslist.
Zo kwam Ma Tok met een grote plant vol met blaadjes thuis.
Zij zette hem in de ren en de witte meiden begonnen meteen te pikken. De volgende morgen was de plant al helemaal kaal!

de witte dames buiten

Dit gebeurde alweer een paar weekjes geleden en nu had Ma Tok dus bedacht dat Yvonne en Yvette overdag best in de tuin zouden kunnen scharrelen, als ze dan 's avonds maar weer in hun eigen hok op stok zouden gaan. De eerste dag was ze nog een beetje bezorgd en kwam ze telkens kijken of alles wel goed ging.

onder de stuik voor de veiligheid

Wij waren een beetje angstig toen die twee reuzen zo vlakbij kwamen, dat hadden wij nog nooit meegemaakt, maar omdat ze ons niets deden vonden we het later wel prima.
En aan het eind van de middag gingen Yvonne en Yvette weer op huis aan, ze gingen keurig via de open deur van de ren naar binnen.
Ma Tok vond het mooi geweest en ze deed de deur achter ze dicht.

in het legnest: ook een groot wit ei

Ze vond het een geslaagd experiment.
En er wachtte haar nog een verrassing toen ze 's avonds onze deur kwam sluiten.
Ze kijkt dan altijd even in onze legnesten om te zien of er nog eieren te rapen zijn.
Die avond lagen er inderdaad eieren in een legnest, drie zelfs. Dat gebeurt wel eens vaker, maar de verrassing was dat één van die drie eieren een groot wit ei was.
Een ei van Yvonne of Yvette dus!

het legnest is van de muur gevallen

Daaruit bleek dat de meiden de weg naar het Tok-huis en de legnesten nog niet vergeten waren.
Nu begreep Ma Tok ook waarom dat ene legnest eerder op de dag van de muur was gevallen.
Zo'n groot zwaargewicht, daar was het niet op berekend.
Ze legde een extra steen onder de nesten om te voorkomen dat dit weer zou gebeuren en ze besloot dat Yvonne en Yvette morgen weer naar buiten zouden mogen.
En zo kwam het dat de volgende

het gesteunde legnest

dag de twee grote witte meiden weer bij ons door de tuin liepen te scharrelen.
Wij waren er al een beetje aan gewend, dus we liepen niet meer meteen voor ze weg.
Nee, we gingen zelfs voorzichtig nadenken om een geintje met hen uit te gaan halen.
Misschien samen met Geertui en als die er geen zin in heeft verzinnen we gewoon zelf iets met ons tweeën, daartoe zijn wij best in staat.
Gelooft u dat niet?
Wacht maar af, u zult nog wat meemaken, of onze namen zijn geen Daantje en Dirkje!