Moeder en dochter of tweeling?

Geertrui:

Mij is iets heel raars ter ore gekomen.
Daar schrikt u vast niet van, want er gebeuren hier altijd vreemde dingen.
Maar dit spande toch echt de kroon.

de eeneëiige tweeling Geertrui en Geertrui

Want wat was het geval?
U weet vast nog wel dat ik een tweelingzus heb gehad.
Een identieke tweelingzus zelfs.
Wij leken zó sprekend op elkaar dat zelfs Ma Tok ons niet uit elkaar kon houden, daarom noemde ze ons allebei Geertrui, dan kon ze het nooit fout hebben.
Mijn tweelingzus is een paar jaar geleden helaas dood gegaan, zij ligt in deze tuin begraven.
Ik mis haar nog steeds, maar toch wel minder dan in het begin.
Toen heb ik dagen gekend dat ik niet meer verder wilde leven.
Vita, de grote bruine legkip, had vlak daarvoor haar beste vriendin Vera verloren, zodat wij elkaar konden troosten in ons verdriet (zie

ook uit de oude doos: Vera en Vita

het verhaaltje "Troost" van 4 mei 2016).

Nu heeft Ma Tok een paar vriendinnen, die ook allebei Geertrui heten.
Dat is geen eenëiige tweeling, het is zelfs geen gewone tweeling, nee, het zijn moeder en dochter.
En het rare dat ik hoorde kwam van deze twee dames. Het zijn overigens geen hennen, laat dat duidelijk zijn, nee, het zijn mensen. Ma Tok hoorde dat deze beide dames aan het kibbelen waren. Eerst kon ze niet helemaal verstaan

Geertrui en Vita troosten elkaar

waar het over ging, ze wachtten namelijk geen van beide tot de ander was uitgesproken, nee, ze kakelden door elkaar. En ze gingen allebei ook nog steeds harder kakelen, het leek warempel wel een kippenhok!
Na een poosje begon Ma Tok te begrijpen waar het over ging.
En ze zat werkelijk met haar oren te klapperen.
De ene Geertrui zei tegen de ander: "Jij bent dood," waarop de andere tegen de eerste zei: "Nee hoor, jij bent dood." Omdat ze allebei springlevend vlak vóór haar zaten begreep Ma Tok niet wat ze daarmee bedoelden. Ze zat dus nogal schaapachtig te kijken naar de beide levende dames, die maar doorgingen met hun geroep, want

Geertrui begrijpt er ook niets van

dat was het intussen wel geworden. Op een gegeven moment had één van de Geertruien in de gaten dat Ma Tok hen appelig zat aan te staren en zij vroeg wat er aan de hand was. Dat was nog het allermooiste, zaten ze elkaar voor dood uit te maken en dan vragen ze aan Ma Tok wat er mis is. Ma Tok legde uit dat zij niet begreep wat moeder en dochter bedoelden met hun dood-verklaringen, maar terwijl ze dat zei ging haar een licht op. Zou het misschien gaan over haar Geertruitjes in de Tok-tuin, van wie er wél één onder deze tuin begraven ligt?
Dat bleek inderdaad het geval te zijn en nu moest de arme Ma Tok zeggen wie van de twee nog leefde, moeder of dochter. Ze dacht even na en zei toen dat ze dat niet kon vertellen, omdat dat de vrijheid van het schrijversgilde in gevaar zou brengen. De beide dames waren niet echt tevreden met dit antwoord, dat zult u begrijpen, maar ze moesten het er toch mee doen.

Geertrui houdt het voor gezien: mensen zijn rare kippen!

Zo, nu begrijpt u vast wel dat dit echt iets heel erg raars was en niet zomaar iets ongewoons uit de Tok-tuin.