Badderen (1)

Kenau:

Op de foto hierboven was ik mooi wit en schoon.
Zo zag ik eruit toen ik van mevrouw Wies naar de Tok-tuin verhuisde.

niet bepaald helderwit

Maar ik schaam me als ik mijn mooie verenpakje van toen vergelijk met dat van nu.
Ik ben namelijk hier in de tuin niet echt schoon gebleven, mijn veren zien er nu een beetje grauw-bruinig uit, misschien zou je het beter vaal-wit kunnen noemen.
Hoe dat komt?
Ik weet het niet precies. Misschien omdat ik ouder word, of doordat ik me niet zoveel meer aantrek van mijn verschijning.
Of gewoon omdat ik niet genoeg in bad ga.

eenden zwemmen, maar kippen niet (foto internet)

Ik neem wel regelmatig een zandbad, maar daar word je niet witter van.
Nee, dan zou ik eigenlijk eens een keer in een bak met water moeten gaan zitten, maar dat doen kippen nu eenmaal niet, wij zijn geen eenden, stel je voor!
Toch hoorde ik Daantje en Dirkje pas kakelen over een waterbad.
Ze hadden het over "lekker zwemmen", en dat dat voor sommigen onder ons geen verkeerd idee zou zijn.
Ik weet niet of ik het me verbeeldde, maar ik had het gevoel dat ze daarmee op mij doelden.

Daantje, Dirkje en Geertrui 

Even later hoorde ik hen tegen Geertrui zeggen dat het voor witte kippen eigenlijk verplicht zou moeten zijn om zich regelmatig in een bad met water te begeven, omdat ze er anders zo vuil-wit gingen uitzien.
Geertrui schaterde het uit en zei dat ze dat met deze hitte best een goed plan vond. Toen ik erover nadacht begon ik er eigenlijk ook wel zin in te krijgen, want wat was het vreselijk heet buiten. Ik moest zo nu en dan gewoon even in het Tok-huis gaan zitten om een beetje af te koelen.
Dus ik trok de stoute veren aan en ik ging naar Ma Tok, toen die ons water kwam verversen.
Ik vroeg haar of een soort van zwembadje voor ons tot de mogelijkheden zou kunnen behoren hier in de tuin.
Ma Tok zei dat ze daar even over

kippenzwembad?

moest nadenken en wat inlichtingen inwinnen bij iemand met meer verstand van kippen dan zij.
Dat moest dan vast iemand van Hoogendoorn zijn, ik zou niet weten aan wie zij het anders zou moeten vragen.
Ma Tok ging weer het mensenhuis in en ik dacht dat zij niet meer aan mijn vraag zou denken.
Ik stapte op Yvonne en Yvette af, die twee enorme hennen, die wel drie keer zo groot zijn als ik.
"Zeg het eens, kleine", zeiden ze.
Ik vroeg hen of zij het ook vervelend vonden dat ze er zo vies uit gingen zien. Ze lachten en kakelden dat dat hen niets kon schelen, als ze zich maar prettig voelden.
"Je ziet jezelf toch niet", zei Yvonne en Yvette was het met haar beste

Yvonne en Yvette in de rui (foto van enige tijd geleden)

vriendin eens.
"Maar zouden jullie het niet fijn vinden om weer eens helemaal mooi wit te zijn?" vroeg ik.
"Tja, dat zou mooi zijn, maar daarvoor moeten we wachten op de rui, dan krijgen we weer allemaal nieuwe spierwitte veren", kakelde Yvette.
Ik durfde niet tegen hen te vertellen wat ik aan Ma Tok had gevraagd, stel je voor dat ze boos op mij zouden worden.
Ze zijn zó groot dat ik eigenlijk een beetje bang voor hen ben.
Dus ik hield mijn snaveltje verder maar gesloten. Volgende week hoop ik u te vertellen of wij een zwembad krijgen of niet.

Innerlijke en uiterlijke kenmerken

Hannah:

Mijn vriendin en nichtje Inge heeft u al verteld dat wij niet meer broeds zijn.
Ze heeft ook één van de verschillen tussen ons tweeën genoemd.
Ik ben stoerder dan Inge, die nogal snel aangeslagen is door van alles en nog wat.

Inge (links) en Hannah (rechts)

Het lijkt me vreselijk als je zo door het leven moet gaan, maar ja, wat heb je erover te zeggen hoe je uit je ei komt, hè?
Dit verschil is niet aan de buitenkant te zien, dus het doet niets om ons uit elkaar te houden als je ons ziet scharrelen.
Gelukkig weet Ma Tok toch altijd feilloos wie wie is. Ze zegt dat ik wat donkerder ben dan Inge, zij is de blondste volgens haar.
Ik moet zeggen dat je best goede ogen moet hebben om dat verschil

Hannah

te zien, vooral als de zon op ons schijnt, maar Ma Tok heeft het altijd goed, dus het zal toch wel zichtbaar zijn.
Dat andere, dat "gevoelige" van Inge, dat is iets heel anders.
Ik ben blij dat ik niet zo ben, het is toch niet uit te houden als je je alles aantrekt? Stel je voor dat er iemand van de familie Tok de pijp aan Maarten zou geven, dan zou je daar dagen om kunnen jammeren. Nee, even is het akelig, maar dan moet je ook weer gewoon doorgaan. Het leven is kort genoeg. Hooguit zo'n twintig jaar, al heeft niemand dat hier nog ooit gehaald. Desiree is vijftien jaar geworden, dat is al best oud voor een kip. Geertrui is nu twaalf jaar, ook al

Geertrui, de oudste van de familie Tok op dit ogenblik

best op leeftijd, maar nog goed gezond. Laza is ook al tien, net als Maria. Nadine, Pippa en Odette zijn negen, Yvonne en Yvette zes, Wiske vier en dan komen de jonkies, dat zijn er nog heel wat, want allemaal bij elkaar zijn wij met ons negentienen hier in de Tok-tuin.


Ma Tok hoorde op een ochtend weer gepiep in ons huis.
In de legnesten kon geen muizennest meer zitten sinds zij de bodemplaten eruit heeft gehaald. De muizen gingen telkens tussen die bodemplaten en de onderkant van de nesten zitten. Als er dan een kip in het nest zat was het daartussenin lekker warm. Zo hadden die slimme muizen niet alleen een goed nest, maar nog verwarming ook.
Ma Tok luisterde heel goed en ze trok een voorraadton opzij. Daarachter lag een hoop veertjes en rommel en die hoop bewoog en piepte.

Wiske, de slokop

Met pijn in haar hart haalde Ma Tok het muizennest tevoorschijn met een schep en ze kiepte het naar buiten in de tuin.
Wiske was er als eerste bij.
Zij slokte zomaar één, twee, drie, vier, vijf van die kale piepertjes naar binnen, helemaal zonder ze eerst kapot te pikken!
Ma Tok kon het niet aanzien, ze draaide zich snel om, zich voorstellend hoe die beestjes in de krop van Wiske nog rond zouden kriebelen. Ze griezelde ervan.
Wij, de andere hennen, hadden ondertussen ook in de gaten dat er daar bij Wiske iets lekkers te halen viel en we renden naar haar toe. Gelukkig had zij even genoeg gegeten en mochten wij ook nog wat tevoorschijn plukken uit die wriemelende hoop. Dat was een onverwacht feestje.
Van mij mogen de muizen nog wel even doorgaan met broeden, als wij de resultaten dan maar krijgen.

Ik zei het toch, dat ik stoer ben en niet overgevoelig?

Eigen ras eerst?

Inge:

Ik ben niet meer broeds.
Ik heb een tijdje gedacht dat ik kuikens zou willen uitbroeden, maar Ma Tok vond dat ik nog te jong was.

Hannah en Inge samen aan het "broeden"

Dat vond ik geen goede reden, dus ik ging gewoon door met op eitjes zitten in het Tok-huis.
Maar toen ik hoorde dat er geen broedeitjes van zijdehoenders te koop waren ben ik gestopt. Ik zou het namelijk het leukste vinden om mijn eigen ras voort te planten. Want zeg nu zelf: zijdehoentjes zijn toch erg fraai om te zien met hun zachte haarachtige veren en hun sloffen aan de poten.
Dus nu scharrel ik weer heerlijk door de tuin. Hannah was het met mij eens dat wij het beste konden wachten tot er weer zijdehoen-broedeitjes te krijgen waren, dus we lopen weer lekker samen te

een van de kleinkinderen bij Hoogendoorn

rommelen. En eigenlijk vind ik dit leven wel fijner dan het de hele tijd op dezelfde plek binnen zitten. Maar als er weer eieren van het juiste ras komen ben ik de eerste die zich aanbiedt om te broeden.

Pa en ma Tok zijn vorige week naar Hoogendoorn geweest.
Daar was een open dag en er was van alles georganiseerd. Een paar kinderen en zelfs kleinkinderen van pa en ma Tok gingen ook naar Stolwijk. Het was er heel gezellig en ze kregen allemaal een heleboel consumptiebonnen, dus ze hebben zich wel vermaakt.
Eén van de kleinkinderen heeft zelfs op een kameel gereden. Nou, die

verschillende kuikens bij Hoogendoorn

durft, hoor. Weet u wel hoe hoog zo'n beest is? Ik zou het nooit gedaan hebben.
Het was jammer dat het niet zulk mooi weer was, maar ondanks dat waren er nog heel wat mensen gekomen. Er waren een heleboel kuikens te bewonderen, geen zijdehoenders, maar toch erg schattig, zei Ma Tok tegen ons toen ze weer terug was gekomen. Wij komen eigenlijk ook bij Hoogendoorn vandaan, de eitjes, waar wij in gegroeid zijn, heeft Ma Tok daar gekocht. En Iona is weer

Iona vóór zijn verhuizing

naar Stolwijk terug verhuisd toen hij teveel ging kraaien, maar dat weet u natuurlijk nog wel, dat is nog niet zo lang geleden.

Ma Tok is weer wat vrolijker als ze bij ons in  de tuin komt.
Dat betekent dat het met poes Lotje weer wat beter gaat. Ze schijnt weer te eten, dat is een goed teken. Ik ben blij dat Ma Tok niet meer zo verdrietig kijkt, daar kan ik niet zo goed tegen. Ik ben namelijk een nogal gevoelig typetje, ik ben snel overstuur als er iets niet helemaal gaat zoals het moet. Hannah, mijn zijdehoen-vriendin, kakelt dan tegen mij dat ik me niet zo moet aanstellen, maar ik kan er niets aan doen. Je hebt nu eenmaal stoere en gevoelige kippen en ik behoor tot de laatste soort.
"Het is maar goed dat kippen niet kunnen huilen," zei Hannah pas

voor 1 keer een kattenfoto bij de familie Tok: Lotje

tegen me, "anders liep jij de hele dag te snotteren."
Dat vond ik niet erg aardig van haar, maar misschien heeft ze wel een beetje gelijk.
Daarom ben ik ook blij dat ik geen tranen kan laten vallen uit mijn ogen, zoals mensen dat schijnen te doen als ze erg droevig zijn.
Nee, dan ben ik toch heel gelukkig dat ik een kip ben en geen mens.


Ma Tok: op verzoek van een lezer heb ik een foto van zieke Lotje toegevoegd.
En dank aan Mirthe voor de foto van het kleinkind.

Wederom het verre oosten

Odette:

Ik mag u weer bijkakelen over het verre oosten van het land.
Daar is namelijk eindelijk weer eens iets vrolijks gebeurd.
Nee, er kwam geen kuiken langs waaien deze keer.
Het gaat nu om de kippen van mevrouw Ali.
Weet u nog dat zij een haan en een hennetje naar de kinderboerderij had gebracht vorig jaar? Zijdehoenders waren dat. Ze wilde eigenlijk alleen het haantje wegbrengen, maar de mensen van de boerderij zeiden dat zij ook een hennetje wilden hebben, zodat de twee samen kuikens zouden kunnen krijgen.
En dat is nu gebeurd.

3 van de 4 kuikens

3 kuikens

Mevrouw Ali is gaan kijken bij de nakomelingen van haar stelletje zijdehoentjes en ze vond ze allemaal even mooi. Ze vroeg aan de beheerder van de kinderboerderij of zij misschien twee van de kleintjes zou mogen adopteren, als het hennetjes zouden zijn.
De man zei dat er kippen genoeg waren op de boerderij en dat zij ze gerust alle vier mee mocht nemen. Als er haantjes bij zouden zijn mocht zij ze terug brengen.
Dat was nog eens een goede deal!

alle 4 bij elkaar

En zo komt het dat mevrouw Ali nu vier zijdehoen kuikens in haar kippenhok heeft rondlopen.
Dat is best bijzonder, want zijdehoentjes zijn op het moment erg geliefd.
Bij Hoogendoorn hebben ze een wachtlijst voor dit ras, als er een paar binnenkomen zijn ze dezelfde dag alweer vertrokken.
Zelfs broedeitjes zijn niet te krijgen.
En nu heeft mevrouw Ali gewoon zomaar vier van die beestjes gekregen!
Op de foto's kunt u zien dat ze alle vier verschillend van kleur zijn.
Over namen heb ik nog niets gehoord, ik hoop wel dat elk kuiken een mooie naam krijgt, want een kip zonder naam is als een haan zonder kukel, zegt u nu zelf. Nu moeten het niet alle vier haantjes zijn, dan is zij al haar mooie beestjes weer kwijt. Het wachten is nu dus op de eerste kraai-poging of het eerste eitje.



Ma Tok: met dank aan mevrouw Ali voor de mooie foto's.
              Verder is dit verhaaltje een beetje kort, ik heb deze week weinig tijd gehad omdat 
              er in het mensenhuis een ernstig zieke poes is.