Eigen ras eerst?

Inge:

Ik ben niet meer broeds.
Ik heb een tijdje gedacht dat ik kuikens zou willen uitbroeden, maar Ma Tok vond dat ik nog te jong was.

Hannah en Inge samen aan het "broeden"

Dat vond ik geen goede reden, dus ik ging gewoon door met op eitjes zitten in het Tok-huis.
Maar toen ik hoorde dat er geen broedeitjes van zijdehoenders te koop waren ben ik gestopt. Ik zou het namelijk het leukste vinden om mijn eigen ras voort te planten. Want zeg nu zelf: zijdehoentjes zijn toch erg fraai om te zien met hun zachte haarachtige veren en hun sloffen aan de poten.
Dus nu scharrel ik weer heerlijk door de tuin. Hannah was het met mij eens dat wij het beste konden wachten tot er weer zijdehoen-broedeitjes te krijgen waren, dus we lopen weer lekker samen te

een van de kleinkinderen bij Hoogendoorn

rommelen. En eigenlijk vind ik dit leven wel fijner dan het de hele tijd op dezelfde plek binnen zitten. Maar als er weer eieren van het juiste ras komen ben ik de eerste die zich aanbiedt om te broeden.

Pa en ma Tok zijn vorige week naar Hoogendoorn geweest.
Daar was een open dag en er was van alles georganiseerd. Een paar kinderen en zelfs kleinkinderen van pa en ma Tok gingen ook naar Stolwijk. Het was er heel gezellig en ze kregen allemaal een heleboel consumptiebonnen, dus ze hebben zich wel vermaakt.
Eén van de kleinkinderen heeft zelfs op een kameel gereden. Nou, die

verschillende kuikens bij Hoogendoorn

durft, hoor. Weet u wel hoe hoog zo'n beest is? Ik zou het nooit gedaan hebben.
Het was jammer dat het niet zulk mooi weer was, maar ondanks dat waren er nog heel wat mensen gekomen. Er waren een heleboel kuikens te bewonderen, geen zijdehoenders, maar toch erg schattig, zei Ma Tok tegen ons toen ze weer terug was gekomen. Wij komen eigenlijk ook bij Hoogendoorn vandaan, de eitjes, waar wij in gegroeid zijn, heeft Ma Tok daar gekocht. En Iona is weer

Iona vóór zijn verhuizing

naar Stolwijk terug verhuisd toen hij teveel ging kraaien, maar dat weet u natuurlijk nog wel, dat is nog niet zo lang geleden.

Ma Tok is weer wat vrolijker als ze bij ons in  de tuin komt.
Dat betekent dat het met poes Lotje weer wat beter gaat. Ze schijnt weer te eten, dat is een goed teken. Ik ben blij dat Ma Tok niet meer zo verdrietig kijkt, daar kan ik niet zo goed tegen. Ik ben namelijk een nogal gevoelig typetje, ik ben snel overstuur als er iets niet helemaal gaat zoals het moet. Hannah, mijn zijdehoen-vriendin, kakelt dan tegen mij dat ik me niet zo moet aanstellen, maar ik kan er niets aan doen. Je hebt nu eenmaal stoere en gevoelige kippen en ik behoor tot de laatste soort.
"Het is maar goed dat kippen niet kunnen huilen," zei Hannah pas

voor 1 keer een kattenfoto bij de familie Tok: Lotje

tegen me, "anders liep jij de hele dag te snotteren."
Dat vond ik niet erg aardig van haar, maar misschien heeft ze wel een beetje gelijk.
Daarom ben ik ook blij dat ik geen tranen kan laten vallen uit mijn ogen, zoals mensen dat schijnen te doen als ze erg droevig zijn.
Nee, dan ben ik toch heel gelukkig dat ik een kip ben en geen mens.


Ma Tok: op verzoek van een lezer heb ik een foto van zieke Lotje toegevoegd.
En dank aan Mirthe voor de foto van het kleinkind.