Droefheid

LazaRus:

Ik maak me ernstige zorgen.
Sinds het verscheiden van Geertrui zijn Daantje en Dirkje veel te rustig.

Daantje en Dirkje

Eerst vond ik dat wel fijn, ik hoefde minder orde te houden, om het zo maar te noemen. Maar nu begint het toch te knagen als ik ze samen in een hoekje zie zitten met hun sippe snavels.
Het wordt tijd dat ze een beetje worden opgevrolijkt.
Ikzelf kan natuurlijk geen streek uithalen, dat zou mijn gezag ondermijnen, maar ik kan wel iemand een stille hint geven om iets te verzinnen.
Mmmm, wie zal ik daarvoor nemen? Wacht eens even... hun broedmoeder Pippa kent hen het beste, denk ik.

Pippa, de broedmoeder van Daantje en Dirkje

Die ga ik er maar eens mee belasten.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ik stapte op het hennetje, dat qua uiterlijk zoveel op mij lijkt, af en ik besprak de toestand met haar.
Zij vertelde me dat zij haar twee meiden ook al had zien zitten simmen en dat ze zich daar ook zorgen over maakte.
Ze vroeg of ik het goed vond dat zij er één of twee anderen bij betrok en natuurlijk vond ik dat geen bezwaar. Ik zag haar even later naar de twee grote witte legkippen, Yvonne en Yvette, lopen en ze raakten in een diep gesprek.
Mooi, dat zou wel goed komen. Die twee hadden samen met Geertrui ook al eens een geintje uitgehaald. Toen waren ze hier nog maar net en toch durfden ze dat al.
Ik besloot mij er verder niet meer

de grote struik voor de ingang van het Tok-huis

mee te bemoeien en ik ging verder de Tok-tuin in.
Ik bleef zitten achter de grote hoge struik, die vlak voor onze deur staat. Zodoende was ik niet zichtbaar voor een paar kipjes, die aan de andere kant van die struik zaten.
Wat ik toen hoorde bracht mij helemaal van streek.
"Vind jè dûrr ook niks meerr aan, Dirruk?"
"Nee, ik zôu ut liefstûh dood sêin."
"Ik ook, dan waarrûh wûh tenminste weerr bê Geerrtrêu."
En daarna hoorde ik een soort van gesnik, dat door merrug, o, sorry, door merg en been ging.
Ik wist niet dat ze zó vreselijk verdrietig waren, die twee.
Ik moest er bijna zelf van huilen, maar dat doet een haan nu eenmaal niet. Gelukkig kwam ma Tok net de tuin in met wat restjes paprika en tomaat voor ons, zodat ik iedereen erbij kon

Daantje en Dirkje pikken toch maar een snaveltje mee

roepen.
Daantje en Dirkje bleven lusteloos zitten, dus ik stapte op hen af. "Vooruit, meiden," zei ik, "jullie moeten wel op krachten blijven, Geertrui zou niet willen dat jullie het loodje legden, dan is er niemand meer om de familie te vermaken. Heeft ze trouwens nog iets tegen jullie gezegd voordat ze vertrok?"
Daan en Dirk keken elkaar aan en ze knikten allebei.
"Ik hoef niet te weten wat dat was, maar jullie moeten wel naar haar laatste woorden handelen, dus ga maar snel een stukje meepikken van het lekkers."
Schoorpotend liepen ze naar de groente en ze namen allebei plichtsgetrouw een snaveltje vol. Omdat dat kennelijk toch wel smaakte gingen ze door met snoepen, tot mijn grote opluchting.
En nu maar hopen dat Pippa en de anderen snel iets leuks verzinnen, anders hebben we straks nog twee doden te betreuren.

Ma Tok: Om niet helemaal in mineur te eindigen deze week vertel ik u alvast een nieuwtje: er komt gezinsuitbreiding bij de familie Tok. Nee, er zijn geen kuikens uit hun ei gekropen. Om te zien wie er dan wel komen moet u toch echt wachten tot volgende week.

Het verre oosten: noord en zuid.

Maria:

Omdat ik nu de oudste hen ben van de familie Tok mag ik u het laatste nieuws vertellen over de kippenfamilie van mevrouw Ali. In het verre oosten van het land, inderdaad, dat hebt u goed onthouden.

3 van de 4 zijdehoen-kuikens

Weet u nog dat mevrouw Ali haar zijdehoen haantje en hennetje naar de kinderboerderij had gebracht vorig jaar?
En dat dat stelletje vier mooie kuikens had gekregen?
En dat mevrouw Ali die alle vier had meegenomen naar haar huis?

Ze had gedacht dat twee van de vier kleintjes hennetjes waren, één een haantje en van de vierde was ze nog niet zeker. Haantjes zou ze mogen terugbrengen had de man van de kinderboerderij gezegd. Anders had mevrouw Ali ze niet meegenomen, want met haantjes heeft zij al genoeg ervaring opgedaan in haar woonwijk.

En nu wilt u natuurlijk weten of haar voorspelling klopte.
Dat zal ik u vertellen.

de 4 jonge dieren bij elkaar

De twee die eruit zagen als hennetjes waren dat ook inderdaad. En haar verdenking van het uitgroeien tot een haan van het ene kuiken bleek ook gegrond.
Zij noemde hem Dorus.
En het ene overgebleven kleintje? Dat bleek tot haar vreugde ook een dame in wording, zodat zij maar één van de vier hoefde terug te brengen.
En dat heeft zij inmiddels gedaan.

Dorus mag zijn verdere leven bij de kinderboerderij doorbrengen; hij heeft het daar prima naar zijn zin en hij mag kraaien zo vaak en zo hard hij wil.

Buff, 1 van de Cochins

De meisjes hebben de volgende namen gekregen:
Lady Dy (de witte),
Honey (de kip met het sjaaltje om) en
Mona (de zwarte).
Dorus is de gemêleerde grijs-witte.

Ma Tok kreeg zojuist het bericht dat Honey haar eerste eitje heeft gelegd.
Die dame is er vroeg bij.
Dat er nog maar veel mogen volgen.


Verder heeft mevrouw Ali nog de Cochins Nora en Buff, zodat zij nu vijf hennen in haar hok heeft.
Op de foto hiernaast ziet u één van deze twee dames.










Maar hiermee zijn wij er nog niet.
Het is druk in het oosten van ons land.

het gele waaiertje in de vroege lente

Ma Tok, die nooit goed geweest is in aardrijkskunde, wist niet welke kippenfamilie zich verder in het oosten bevond, die van mevrouw Ali of die van mevrouw Angelique.
Na enig zoeken op Google Maps kwam zij erachter dat beide families zich op ongeveer dezelfde afstand naar het oosten bevinden, maar dat mevrouw Ali wat verder naar het noorden woont, of mevrouw Angelique wat meer naar het zuiden, het ligt er maar net aan hoe u het bekijkt.

Ma Tok kreeg van mevrouw Angelique het bericht dat de moeder van het "gele waaiertje" haar weer te slim af is geweest.
Zij mocht niet meer broeden, maar ze kwam plotseling triomfantelijk met nieuwe kuikens aanzetten.
De ondeugd!

moeder met 1 van haar kuikens

Het zijn weer mooie kleintjes, dat wel, maar het was niet de bedoeling.
Nu ze er eenmaal zijn worden ze natuurlijk goed verzorgd door mevrouw Angelique.
En door de slimme broedhen ook.
Hoeveel kuikens er zijn deze keer?
Dat heeft mevrouw Angelique er niet bij gezegd, dus dat weet ik niet.
We zullen het ongetwijfeld nog horen, want ik hoop dat mevrouw Angelique ons weer op de hoogte wil houden inzake het wel en wee van dit nieuwe gezin.

Ik moet wel constateren dat ma Tok haar kippenfamilie beter in toom houdt dan zij.
Misschien komt dat doordat mevrouw Angelique zoveel dieren onder haar dak heeft te verzorgen. Wist u dat zij een minipaardje heeft dat gewoon achter haar hond aan naar binnen loopt, het mensenhuis in?
Het paardje is met de fles grootgebracht nadat de moeder was overleden bij de bevalling, dus het is gewend dat het in het huis mag komen. Grappig hè?

Ma Tok: met dank aan mevrouw Ali en mevrouw Angelique voor de foto's.

In memoriam: Geertrui

Ma Tok:

Geertrui kroop twaalf en een half jaar geleden uit haar ei in de Tok-tuin, samen met haar tweelingzus.
Omdat ze zoveel op elkaar leken dat ik ze niet uit elkaar kon houden noemde ik ze allebei Geertrui, zodat ik me niet kon vergissen als ik één van de twee aansprak.
De tweelingen bleken al snel ondeugden te zijn, die graag iedereen voor de gek hielden.

de 2 Geertruien

Herinnert u zich nog die keer dat ze allebei net deden alsof ze broeds waren?
Terwijl ze juist altijd alle broedse kippen voor gek verklaarden.
Doodstil en met hun blik op oneindig zaten ze naast elkaar op een eitje. Totdat ze hun lachen niet meer konden inhouden om de verbouwereerde gezichten van de rest van de familieleden.

Geertrui met haar poepvlek

Of toen de ene Geertrui per ongeluk onder de zitstok had gezeten, waardoor ze een bruine vlek op haar witte veren had gekregen.
Omdat de andere Geertrui het niet leuk vond dat ze nu uit elkaar konden worden gehouden ging zij onder haar tweelingzus zitten, die haar ook een vieze vlek bezorgde.

Yvonne en Yvette toen ze net in de Tok-tuin waren aangekomen

En toen Yvonne en Yvette net in de Tok-tuin waren gekomen maakten ze de verdere familie wijs dat die twee dames zo wit waren door bloedarmoede en dat ze eigenlijk bruine hennen waren. Die kleur zouden ze weer aannemen zodra ze gezond waren geworden. Dit tot grote teleurstelling van de witte hennen, die blij waren met de versterking van hun kleurgenoten.

LazaRus glijdt uit door toedoen van de Geertruien

Of toen ze LazaRus op zijn snavel lieten vallen in de gladde tuin.

Vita zoekt Geertrui op en ze troosten elkaar

Tot het droevige moment waarop één van de twee meiden zo ziek werd dat zij uit haar lijden moest worden verlost door de dierenarts. De overgebleven Geertui leek ontroostbaar, maar Vita, die pas haar beste vriendin Vera was verloren, troostte haar en samen zaten zij 's avonds op de stok, dicht tegen elkaar aan, zich met hun ogen dicht voorstellend dat de ander hun verloren vriendin/zus was.

Daantje en Dirkje als kuikens

Gelukkig voor Geertrui kwamen er twee kuikens uit hun eitjes gekropen bij broedmoeder Pippa. Er waren er meer, maar deze twee, Daantje en Dirkje, trokken de aandacht van de halve tweeling. Zij vatte het plan op om de kuikens een onvervalst "Leidse" opvoeding te geven, tot grote ergernis van moeder Pippa.
Beide meisjes groeiden "voorrspoedig" op tot de door Geertrui zo gewenste boefjes.
Samen met Geertrui en later ook met hun tweetjes haalden ze allerlei streken uit.
Zo had Geertrui toch nog een fijne oude dag, al was haar tweelingzus er niet meer.

3 soorten kuifhoenders: v.l.n.r.: Geertrui, Keetje en achteraan Desiree

Met haar sterven is er een einde gekomen aan een dynastie, namelijk die van de kuifhoenders en in het bijzonder die van de twee krulveren Geertrui en Geertrui.
Over haar laatste dagen kunt u lezen in het vorige verhaaltje, dat zij voor het grootste deel nog zelf heeft verteld.

de begrafenis van Geertrui

Toen zij was overleden kwam een andere kleinzoon dan die "met de krulveren op zijn kop" bij ons logeren. Samen met hem heb ik Geertrui begraven in de Tok-tuin, waar ze haar hele leven heeft doorgebracht.

Rust zacht, lieve gekke kip, we zullen je nooit vergeten.

Ouderdom komt met gebreken (2)

Geertrui:

Weet u het nog?
Ik had een zere poot en daar had ma Tok een verbandje omheen gedaan. En ik ademde verkeerd of zoiets. Daarover zou ma Tok gaan bellen met Hoogendoorn.

het kuiken met de krulveren op zijn kop

Dat gebeurde en de dierenverzorgster daar dacht ook dat het een infectie was.
Ze beloofde iets op te sturen voor mij om me weer beter te maken. Maar ma Tok had een ander idee. Haar schoondochter had zojuist gevraagd of zij mee wilde gaan naar Hoogendoorn, zij wilde met haar zoon naar de kipjes en de andere dieren gaan kijken.
Ma Tok kon die dag niet mee, omdat haar dochter het logerende knaagbeestje weer zou komen ophalen, maar als haar schoondochter toch naar Hoogendoorn ging zou zij het medicijn voor mij kunnen meenemen.
Kunt u het nog volgen allemaal?
Ik niet, maar ik vertrouwde erop dat het wel goed zou komen.

Geertrui's privé-verblijf

De dag daarop kwam ma Tok niet

alleen de tuin in, ze had haar kleinzoon bij zich, die krullenbol, die ons altijd zo lekker veel meelwormpjes geeft.
Omdat ik in een apart hokje zat werd ik het eerst bediend. Ik mocht bij ma Tok op schoot en ik kreeg iets uit een spuitje in mijn snavel gedruppeld. Het smaakte naar niks dus ik slikte het maar snel door. Van dat mensenkuiken met de krulveren op zijn kop kreeg ik als eerste een hele hand vol meelwormpjes. Ik liep er snel naartoe, maar toen ik er één wilde oppikken had ik plotseling geen trek meer.
De rest van de familie Tok werd ook getrakteerd op handenvol wormpjes en ma Tok ging het Tok-huis opruimen en overal schoon water neerzetten. Het kuiken vond dat prachtig, hij hielp goed mee en zo was alles in een vloek en een zucht klaar.

       Die hele dag liep ik maar een beetje

Geertrui dommelt bijna weg midden in de tuin

rond in de tuin, nu en dan dommelde ik even in.
Zou ik nu echt heel oud zijn geworden opeens?
's Avonds was ik het huis binnengegaan met de anderen, maar ik had geen zin om op de stok te gaan zitten, dus ik vleide mij neer op de bodembedekking.
Ma Tok zette mij weer in het aparte hokje en daar viel ik in slaap.
De volgende dagen kreeg ik elke ochtend weer van dat spul in mijn snavel en omdat ma Tok vond dat ik niet genoeg dronk gaf ze me ook nog een spuit vol vitamientjes-

de spuit voor medicijn en vitamientjes-water

water. Ik vond het allemaal best, overdag liep ik wat rond door de tuin en 's nachts sliep ik in mijn privé-hokje.
Totdat ma Tok vond dat ik toch wel heel erg mager begon te worden.
Ze nam mij die avond mee naar binnen, het mensenhuis in. Daar mocht ik weer op haar schoot, maar wat er toen gebeurde... Ze stopte een soort van slang in mijn snavel, zomaar helemaal tot in mijn krop en door die slang heen voelde ik iets vreemds en plotseling zat mijn krop vol. Ik begreep er niets van. Ma Tok ging mijn krop masseren en toen liet ik zomaar een boer,

dwangvoer met spuit en sonde

midden in haar gezicht. Er kwam nog iets anders uit mijn snavel behalve lucht, iets groenigs, dat kreeg ze op haar wang. Ze lachte en zei dat dat heel goed was, de lucht moest er even uit.
Die nacht sliep ik heerlijk met mijn volle krop. De volgende morgen nam ma Tok me weer mee naar boven, ik voelde me wat beter en ik kreeg weer wat van dat spul, maar nu leek het niet zo goed te vallen. Ik boerde wel, maar het voelde niet

vertrouwde tuingeluiden

zo lekker als de avond ervoor. Daarom zette ma Tok mij ook overdag in mijn privé domein en ik ging een beetje zitten suffen.
Ik was zo vreselijk moe, ik kon bijna niet meer op mijn poten staan, dus bleef ik maar liggen. Voor de kou en de tocht had ma Tok een gordijntje voor de tralies van mijn hok gehangen, waardoor het schemerig en knus was. Op de achtergrond hoorde ik het vertrouwde geluid van tokkende hennen en Laza's gekraai.

Ma Tok kwam telkens bij mij kijken, maar ik had geen kracht meer om op te staan als zij er was.
"Ik laat je maar gewoon met rust verder, lieve Geertrui," zei ze zachtjes en ze deed het gordijn weer dicht.

Ma Tok: Hier neem ik het stokje over van Geertrui, ze kan niet verder vertellen. 
             Toen ik gisterenavond keek leefde ze nog, maar ze bewoog nauwelijks meer. 
             En vanmorgen was ze voorgoed vertrokken.

             Haar in memoriam volgt binnenkort.