Droefheid

LazaRus:

Ik maak me ernstige zorgen.
Sinds het verscheiden van Geertrui zijn Daantje en Dirkje veel te rustig.

Daantje en Dirkje

Eerst vond ik dat wel fijn, ik hoefde minder orde te houden, om het zo maar te noemen. Maar nu begint het toch te knagen als ik ze samen in een hoekje zie zitten met hun sippe snavels.
Het wordt tijd dat ze een beetje worden opgevrolijkt.
Ikzelf kan natuurlijk geen streek uithalen, dat zou mijn gezag ondermijnen, maar ik kan wel iemand een stille hint geven om iets te verzinnen.
Mmmm, wie zal ik daarvoor nemen? Wacht eens even... hun broedmoeder Pippa kent hen het beste, denk ik.

Pippa, de broedmoeder van Daantje en Dirkje

Die ga ik er maar eens mee belasten.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ik stapte op het hennetje, dat qua uiterlijk zoveel op mij lijkt, af en ik besprak de toestand met haar.
Zij vertelde me dat zij haar twee meiden ook al had zien zitten simmen en dat ze zich daar ook zorgen over maakte.
Ze vroeg of ik het goed vond dat zij er één of twee anderen bij betrok en natuurlijk vond ik dat geen bezwaar. Ik zag haar even later naar de twee grote witte legkippen, Yvonne en Yvette, lopen en ze raakten in een diep gesprek.
Mooi, dat zou wel goed komen. Die twee hadden samen met Geertrui ook al eens een geintje uitgehaald. Toen waren ze hier nog maar net en toch durfden ze dat al.
Ik besloot mij er verder niet meer

de grote struik voor de ingang van het Tok-huis

mee te bemoeien en ik ging verder de Tok-tuin in.
Ik bleef zitten achter de grote hoge struik, die vlak voor onze deur staat. Zodoende was ik niet zichtbaar voor een paar kipjes, die aan de andere kant van die struik zaten.
Wat ik toen hoorde bracht mij helemaal van streek.
"Vind jè dûrr ook niks meerr aan, Dirruk?"
"Nee, ik zôu ut liefstûh dood sêin."
"Ik ook, dan waarrûh wûh tenminste weerr bê Geerrtrêu."
En daarna hoorde ik een soort van gesnik, dat door merrug, o, sorry, door merg en been ging.
Ik wist niet dat ze zó vreselijk verdrietig waren, die twee.
Ik moest er bijna zelf van huilen, maar dat doet een haan nu eenmaal niet. Gelukkig kwam ma Tok net de tuin in met wat restjes paprika en tomaat voor ons, zodat ik iedereen erbij kon

Daantje en Dirkje pikken toch maar een snaveltje mee

roepen.
Daantje en Dirkje bleven lusteloos zitten, dus ik stapte op hen af. "Vooruit, meiden," zei ik, "jullie moeten wel op krachten blijven, Geertrui zou niet willen dat jullie het loodje legden, dan is er niemand meer om de familie te vermaken. Heeft ze trouwens nog iets tegen jullie gezegd voordat ze vertrok?"
Daan en Dirk keken elkaar aan en ze knikten allebei.
"Ik hoef niet te weten wat dat was, maar jullie moeten wel naar haar laatste woorden handelen, dus ga maar snel een stukje meepikken van het lekkers."
Schoorpotend liepen ze naar de groente en ze namen allebei plichtsgetrouw een snaveltje vol. Omdat dat kennelijk toch wel smaakte gingen ze door met snoepen, tot mijn grote opluchting.
En nu maar hopen dat Pippa en de anderen snel iets leuks verzinnen, anders hebben we straks nog twee doden te betreuren.

Ma Tok: Om niet helemaal in mineur te eindigen deze week vertel ik u alvast een nieuwtje: er komt gezinsuitbreiding bij de familie Tok. Nee, er zijn geen kuikens uit hun ei gekropen. Om te zien wie er dan wel komen moet u toch echt wachten tot volgende week.