Ziekenboeg in de Tok-tuin

Yvonne:

Weet u het nog?

Yvonne met haar rare poot naar voren gestrekt

Ik had een rare poot en ik zat in een apart hokje opgesloten.
Een luxe hokje, dat wel, maar ik vond er na een poosje toch niet zoveel meer aan.
Ik keek naar mijn familieleden, die heerlijk door de tuin scharrelden en ik kreeg een beetje genoeg van het stilzitten. Oké, nu en dan ging ik wel staan om wat te eten of te drinken, maar verder was het best saai.
Ma Tok gaf mij elke ochtend mijn medicijn in mijn snavel, ik mocht dan bij haar op schoot zitten in de schuur, waar zij het spul in mijn bek druppelde en ik slikte het telkens braaf door.

Toen ik het vijf dagen had gekregen was het flesje leeg.
De dierenarts had gezegd dat het dan iets beter zou moeten gaan en als dat zo was mocht ma Tok een nieuw flesje halen. Maar er zat geen enkele verbetering in mijn poot, hij deed het nog steeds niet toen ma Tok mij liet staan en lopen. Ze keek bedroefd, ma Tok, en ze zei dat ze de dierenarts ging bellen om te overleggen.
Wat er besproken is door de telefoon weet ik

de verbonden voet van Yvonne

niet, maar ik kreeg geen druppels meer en ik werd extra verwend.
Ma Tok nam mij wel op schoot en ze deed iets om mijn voet, een soort van verband, waardoor mijn tenen niet meer in een klauwtje konden staan. Ze dacht dat dat misschien zou helpen om mijn poot beter te maken.
Na een dag en een nacht haalde ze het er weer af en liet ze me weer staan. Mijn voet was iets beter, zei ze blij en de volgende dag kreeg ik toch weer van die druppels in mijn snavel.
Ik kreeg 's avonds een nieuw verband om mijn voet, dat was iets breder, zodat mijn voet nog wat platter leek. Wat zou het fijn zijn als ik de volgende morgen weer zou kunnen lopen!
Maar dat was helaas niet zo.
Omdat het een feestdag was kregen wij allemaal extra veel lekkers en er werd flink gesnoept in de tuin en in mijn hokje ook.

Jenny met haar paarse kam

Ik zag dat Jenny geen wormen kreeg en de anderen wel.
Jenny loopt namelijk al een poosje rond met een rare paarse kam en ma Tok heeft aan mevrouw Angelique gevraagd of zij weet hoe dat kan komen en wat er aan gedaan kan worden.
Mevrouw Angelique antwoordde dat het kon komen door te eiwitrijk voer, dus nu krijgt Jenny geen wormen meer. Zij krijgt extra lekkere zaadjes en restjes groente als traktatie. Als de wormen in de tuin op zijn mag zij weer bij de anderen.
Omdat het niet erg hielp heeft ma Tok ook nog aan de dierenverzorgster bij Hoogendoorn gevraagd om raad en zij zei dat het

de medicijnen bij elkaar

ook kan komen door zuurstofgebrek.
Om dit op te lossen had zij een goed recept: vier dagen lang elke dag een kwart paracetamol in de snavel en karnemelk te drinken geven en het zou over gaan.
Jenny heeft haar kuurtje gehad en het lijkt inderdaad te helpen, haar kam begint weer rood te worden. Hoe is het mogelijk!
Omdat ma Tok graag het zekere voor het onzekere neemt volgt zij de raad van beide deskundigen op. Het werkt, dat is het belangrijkste, alleen weet zij nu niet wát heeft geholpen, de paracetamol of het minder eiwitrijke voer.
De karnemelk vonden de dames niet echt lekker. Dit is misschien de invloed van pa en ma Tok, die die drank allebei verafschuwen.
Zoals u ziet is er een hele ziekenboeg bij de familie Tok ontstaan en ma Tok heeft het er maar druk mee. En dat juist nu al haar kuikens en kleinkuikens bij haar op bezoek kwamen vanwege de feestelijke dagen.
Maar ik hoor haar niet klagen, hoor, ze geeft mij elke dag mijn druppels en daarna mag ik nog een poosje op haar schoot zitten, gewoon omdat dat zo gezellig is.

Yvonne's poot

Yvonne:

Ik had een rare poot.
Nee, niet zomaar een klein beetje, ik kon er niet meer mee lopen.
Ik probeerde het natuurlijk wel, vooral toen ma Tok wormpjes strooide voor ons, maar zij zag het meteen, dat die ene poot niet mee wilde doen.

Yvonne in haar privé-hokje

Ik werd opgetild en ik mocht mee naar binnen het mensenhuis in.
Nu betekent dat meestal niet veel goeds heb ik gemerkt, maar het viel me mee. Ma Tok legde me op mijn rug op haar schoot en ze begon mijn poten te bekijken. Ja, allebei mijn poten, ze vergeleek ze met elkaar. Eerst had zij mijn voeten gewassen met heerlijk warm water, dus ik hoefde me niet te schamen voor mijn zwarte zandpoten. Ma Tok keek heel nauwkeurig mijn voeten na, maar ze zag niets bijzonders, zei ze. Ze voelde langs mijn poten omhoog, maar ook daar kon ze niets ontdekken.
Toen ging ze opbellen naar de dierenarts en ik hoorde dat ik daar werd verwacht in de middag. Ik werd in een apart hokje gezet met een bakje water en een heleboel meelwormen, omdat ik de uitdeling had gemist door mijn uitstapje naar het mensenhuis. Nou, die wormen waren in no time in mijn krop

het medicijn voor Yvonne

verdwenen.
Ik had ze net allemaal opgesnaveld toen ma Tok mij kwam halen. Ik mocht in de auto van pa en ma Tok mee, op schoot bij ma Tok. Lekker warm was het in die auto! Heerlijk, ik werd er gewoon slaperig van. Ik werd weer wakker toen we uit de auto gingen om een huis binnen te gaan.
Pa en ma Tok gingen zitten en ik mocht alweer op schoot. Pa en ma Tok praatten met de mevrouw achter de balie over mij, zij bleek ook kippen te hebben in haar tuin. Ma Tok vertelde haar over onze verhaaltjes en de mevrouw ging meteen naar ons kijken op haar computer.
Een heel grote hond was vóór mij aan de beurt, hij liep met zijn baas mee naar binnen bij de dokter, maar ik kon zien dat hij er niet veel zin in had. Oeioei, zou het eng zijn daar in die kamer?
Maar de hond kwam er gewoon weer uit lopen, dus erg gevaarlijk kon het niet zijn geweest.
Ik werd door ma Tok de onderzoekskamer

Yvonne in haar privé-hokje met raam en vloerverwarming

ingedragen en op een tafel gezet. De dierenarts keek naar mijn zere poot, hij zag ook niets afwijkends, maar toen ging hij bovenaan mijn poten met zijn handen en hij maakte allerlei rare bewegingen, die erg veel pijn deden.
Dat vertelde ik hem ook en gelukkig hield hij toen op. Pa en ma Tok praatten nog even met hem en toen kreeg ik een drankje in mijn snavel gedruppeld. Het smaakte naar niks, dus ik slikte het netjes door.
En gelukkig mocht ik toen weer mee naar huis.
Mocht ik toen ook weer in de Tok-tuin lopen? Nee, dat ging niet door en niet alleen omdat ik niet kon lopen, ik mocht het ook niet, ik had "hokrust" hoorde ik.
Ma Tok zette me in het hokje waar ik al in gezeten had, maar het was nog luxer geworden: er zat nu

het "gordijn" tegen de koude wind

vloerverwarming in!
Dat was lekker!
Ik ging meteen met mijn hele lijf op dat warme plekje liggen en toen zag ik dat mijn leeggegeten etensbakje weer was gevuld.
Lui liggend kon ik het leeg snavelen, wormpjes en lekkere zaadjes.
Nou, ik wil niet op de zaken vooruit lopen, maar dit houd ik wel even vol.
Omdat de harde wind op de open voorkant van mijn hokje stond deed ma Tok er een vuilniszak voor.
Toen was het gezellig donker binnen en ik sliep heerlijk.

Volgende week hoort u hoe het verder ging met mijn poot.

LazaRus' koninkrijk

LazaRus:

Het is me wat hier in mijn Tok-tuin.
Er worden momenteel meerdere talen gesproken en ik moet natuurlijk alles in de gaten houden, anders kan ik mijn koninkrijk niet regeren.
Gelukkig heb ik nogal een talenknobbel, zodat het allemaal binnen de perken te houden is.
Nee, ik vertel u niet waar hij zit, die knobbel van me, anders zou hij nog gestolen kunnen worden en dan gaat het mis hier.

wijlen Kenau

wijlen Desiree en Geertrui

wijlen Katie

Ik moet u zeggen dat ik het best druk heb met de directie van mijn harem. Ik had weer twee hennen erbij gekregen nadat Desiree, Kenau en Geertrui waren verscheiden, maar één van deze twee nieuwen was al snel weer verdwenen.
Ook overleden, ja.
Het arme dier, ze was nog jong en heel mooi.

Jenny en Yvonne

Maar goed, ik heb nu nog steeds zeventien dames tevreden te houden en eigenlijk is dat wel genoeg. Ma Tok heeft gezegd dat er nog een keer een nieuwe hen komt, die dan ook weer Katie gaat heten, net zoals die mooie bruine meid, die maar zo kort hier heeft gewoond.
Ik wacht het wel af, voorlopig heb ik genoeg te doen.
Het lijkt hier zo langzamerhand België wel, als er maar geen taalstrijd van komt met dat Nederkips en dat Leids.

Ik zag gisteren Jenny staan

smoezen met Yvonne en Yvette en daarna schaterden ze alle drie van het lachen.

de 2 schooljuffies met 2 van hun leerlingen

Even later zaten ze braaf in de "klas" bij Daantje en Dirkje, die hun taak heel ernstig op lijken te vatten. Zouden die twee toch nog ergens voor gaan deugen? De twee grote witten en de ene grote bruine zaten telkens te grinniken, tot het zo erg werd dat Daantje er genoeg van kreeg en dreigde met sluiting van de school.
Even was het rustig, maar toen begonnen ze weer te klieren.
Het leek wel een echte schoolklas. Ik was nieuwsgierig hoe Daan en Dirk dit gingen oplossen, dus ik bleef staan kijken en luisteren.
Wat ik toen hoorde deden mij de

Laza weet niet wat hij hoort

veren te berge rijzen. Dirkje stelde voor om de leerlingen wat "Lèdse scheldwoorrdûh" te leren, maar dat zou alleen doorgaan als ze zich netjes gedroegen.
Het was meteen doodstil in de klas. Ze weten precies hoe ze ondeugende leerlingen moeten aanpakken, die twee boefjes.
Daar kunnen mensenleraren nog wat van leren.
Ik heb maar niet verder geluisterd naar de lelijke woorden die nu ongetwijfeld veelvuldig door Yvonne, Yvette en Jenny hardop uitgekakeld gaan worden, dat vond ik beneden mijn stand. Later bleek dat dat luisteren inderdaad niet nodig was geweest. De woorden "Jûh, mûgool," "Krrèg de teerring" en nog erger vlogen mij al snel om

Laza overlegt met Daantje en Dirkje over de schoollessen

de oren.
Ik vroeg Daantje en Dirkje of er geen betere woorden waren om de leerlingen aan te leren, maar "deze woorrdûh hoorrûh err ook bè," was hun antwoord. Ze hadden de grote hennen beloofd om ze aan het eind van elke les wat lelijke woorden te leren, maar dat zouden ze alleen doen als ze zich de rest van de tijd goed zouden gedragen.
Ik moet toegeven dat ik het een briljant plan vond, maar of ik er zo blij mee moet zijn?
Enfin, Daan en Dirk lijken hun droombaan gevonden te hebben en Yvonne, Yvette en Jenny hebben dikke pret, dat is ook wat waard.

Vroeg of warm?

Annette:

Vindt u dat ik op Pippa lijk?
Ma Tok vindt het altijd moeilijk om ons uit elkaar te houden.
De rest van de familie heeft daar geen enkel probleem mee.

Annette en Pippa

Ik denk dat dat komt omdat wij kippen niet alleen naar het uiterlijk kijken maar ook naar het innerlijk.
En de scharrelwijze van elke hen is anders. Voor mensen lopen wij allemaal hetzelfde, maar wij hennen weten wel beter.
We onthouden ook de verschillende gezichten, waarbij wij op andere details letten dan u.
Veel mensen kunnen Yvonne en Yvette niet van elkaar onderscheiden. Ik denk dat ze alleen maar zien dat ze allebei groot en wit zijn met een rode kam.
Oké, hun kammetjes zijn op dit moment lichtroze door de kou, maar dat zijn die van ons allemaal. Alleen Laza loopt nog met zijn grote rode kam en lellen door de tuin. Hoe hij dat voor elkaar krijgt weet ik niet.
Ma Tok geeft ons elke week een dag vitamines door ons drinkwater omdat we zo bleek zien. Daantje en Dirkje vinden dat gele water niet lekker, ze gaan altijd op zoek naar "rregenwatûrr," zoals ze dat noemen. Maar ma Tok heeft hen wel door en omdat ze wil dat de twee boefjes ook hun nodige vitamientjes

Daantje en Dirkje op zoek naar regenwater

binnenkrijgen zorgt ze altijd dat er nergens plasjes water meer liggen als ze de drinkbakken vult.
Daan en Dirk staan boos toe te kijken hoe ze het deksel van de voerton bij Soestdijk omkeert, zodat daar niets meer te halen valt. Ze stellen zich vreselijk aan als ze een slokje nemen uit de drinkbak. "Blèh! Wat smeerrug!" hoor ik ze dan kakelen. Maar ondertussen drinken ze gewoon net zoveel als anders.

Yvonne vraagt aan Jenny om een hapje uit de etensbak

Jenny begint trouwens al aardig mee te doen met Daan en Dirk en nu ook Yvonne en Yvette Leidse les krijgen is het nu en dan een gekakel van jewelste.
Als je niet helemaal goed luistert hoor je alleen maar "Rrrrr..rrrrr..rrrrrr..rrrrrr."
Ik vraag me af of ze elkaar echt verstaan of dat ze maar doen alsof. Jenny liep gisteren vreselijk te lachen om iets wat Yvonne tegen haar had gekakeld, ze vertelde het aan Daan en Dirk, die ook niet meer bijkwamen. Yvette wilde weten waar het om ging, dus Jenny zei dat Yvonne haar had gevraagd om "ûn happie lekkerrrrs oet de vrrrretensbak." Ik zag de lol er niet

Jenny met haar hokgenoten

zo van in, maar de vijf "Lèdsen" hadden de hele verdere dag de slappe kakellach, vreselijk!
Als ze elkaar tegenkwamen begonnen ze alweer te snikken. "Oet," kakelden ze telkens en toen begreep ik pas dat dat geen goed Leids woord was en dat ze daarom zo lachten. Ik had meer gedacht dat het om de "vrrrretensbak" ging, maar dat vonden ze blijkbaar normaal.
Jenny lijkt helemaal over haar verdriet om het overlijden van Katie heen te zijn. Ze schatert tenminste net zo hard mee als de anderen.
Ze hoort echt bij de andere twee legkippen, Yvonne en Yvette.

Lekker warm in het Tok-huis

Zij wonen met hun drieën in Soestdijk, terwijl wij, de anderen, in ons Tok-huis wonen.
Ik denk dat het in Soestdijk kouder is dan in ons huis, maar daar staat weer tegenover dat je vanuit het paleis zelf kunt bepalen hoe laat je naar buiten gaat.
Waarschijnlijk vinden de drie groten dat belangrijker dan warmte, wij horen ze soms al heel vroeg door de tuin scharrelen als wij nog lekker warm tegen elkaar aan op de stok zitten te soezen. Geef mij de warmte dan maar, die kies ik boven het vroege opstaan. Vooral in de winter als het laat licht wordt en je zo heerlijk nog even kunt nagenieten van je warme plekje.