Ziekenboeg in de Tok-tuin

Yvonne:

Weet u het nog?

Yvonne met haar rare poot naar voren gestrekt

Ik had een rare poot en ik zat in een apart hokje opgesloten.
Een luxe hokje, dat wel, maar ik vond er na een poosje toch niet zoveel meer aan.
Ik keek naar mijn familieleden, die heerlijk door de tuin scharrelden en ik kreeg een beetje genoeg van het stilzitten. Oké, nu en dan ging ik wel staan om wat te eten of te drinken, maar verder was het best saai.
Ma Tok gaf mij elke ochtend mijn medicijn in mijn snavel, ik mocht dan bij haar op schoot zitten in de schuur, waar zij het spul in mijn bek druppelde en ik slikte het telkens braaf door.

Toen ik het vijf dagen had gekregen was het flesje leeg.
De dierenarts had gezegd dat het dan iets beter zou moeten gaan en als dat zo was mocht ma Tok een nieuw flesje halen. Maar er zat geen enkele verbetering in mijn poot, hij deed het nog steeds niet toen ma Tok mij liet staan en lopen. Ze keek bedroefd, ma Tok, en ze zei dat ze de dierenarts ging bellen om te overleggen.
Wat er besproken is door de telefoon weet ik

de verbonden voet van Yvonne

niet, maar ik kreeg geen druppels meer en ik werd extra verwend.
Ma Tok nam mij wel op schoot en ze deed iets om mijn voet, een soort van verband, waardoor mijn tenen niet meer in een klauwtje konden staan. Ze dacht dat dat misschien zou helpen om mijn poot beter te maken.
Na een dag en een nacht haalde ze het er weer af en liet ze me weer staan. Mijn voet was iets beter, zei ze blij en de volgende dag kreeg ik toch weer van die druppels in mijn snavel.
Ik kreeg 's avonds een nieuw verband om mijn voet, dat was iets breder, zodat mijn voet nog wat platter leek. Wat zou het fijn zijn als ik de volgende morgen weer zou kunnen lopen!
Maar dat was helaas niet zo.
Omdat het een feestdag was kregen wij allemaal extra veel lekkers en er werd flink gesnoept in de tuin en in mijn hokje ook.

Jenny met haar paarse kam

Ik zag dat Jenny geen wormen kreeg en de anderen wel.
Jenny loopt namelijk al een poosje rond met een rare paarse kam en ma Tok heeft aan mevrouw Angelique gevraagd of zij weet hoe dat kan komen en wat er aan gedaan kan worden.
Mevrouw Angelique antwoordde dat het kon komen door te eiwitrijk voer, dus nu krijgt Jenny geen wormen meer. Zij krijgt extra lekkere zaadjes en restjes groente als traktatie. Als de wormen in de tuin op zijn mag zij weer bij de anderen.
Omdat het niet erg hielp heeft ma Tok ook nog aan de dierenverzorgster bij Hoogendoorn gevraagd om raad en zij zei dat het

de medicijnen bij elkaar

ook kan komen door zuurstofgebrek.
Om dit op te lossen had zij een goed recept: vier dagen lang elke dag een kwart paracetamol in de snavel en karnemelk te drinken geven en het zou over gaan.
Jenny heeft haar kuurtje gehad en het lijkt inderdaad te helpen, haar kam begint weer rood te worden. Hoe is het mogelijk!
Omdat ma Tok graag het zekere voor het onzekere neemt volgt zij de raad van beide deskundigen op. Het werkt, dat is het belangrijkste, alleen weet zij nu niet wát heeft geholpen, de paracetamol of het minder eiwitrijke voer.
De karnemelk vonden de dames niet echt lekker. Dit is misschien de invloed van pa en ma Tok, die die drank allebei verafschuwen.
Zoals u ziet is er een hele ziekenboeg bij de familie Tok ontstaan en ma Tok heeft het er maar druk mee. En dat juist nu al haar kuikens en kleinkuikens bij haar op bezoek kwamen vanwege de feestelijke dagen.
Maar ik hoor haar niet klagen, hoor, ze geeft mij elke dag mijn druppels en daarna mag ik nog een poosje op haar schoot zitten, gewoon omdat dat zo gezellig is.