Yvonne's poot

Yvonne:

Ik had een rare poot.
Nee, niet zomaar een klein beetje, ik kon er niet meer mee lopen.
Ik probeerde het natuurlijk wel, vooral toen ma Tok wormpjes strooide voor ons, maar zij zag het meteen, dat die ene poot niet mee wilde doen.

Yvonne in haar privé-hokje

Ik werd opgetild en ik mocht mee naar binnen het mensenhuis in.
Nu betekent dat meestal niet veel goeds heb ik gemerkt, maar het viel me mee. Ma Tok legde me op mijn rug op haar schoot en ze begon mijn poten te bekijken. Ja, allebei mijn poten, ze vergeleek ze met elkaar. Eerst had zij mijn voeten gewassen met heerlijk warm water, dus ik hoefde me niet te schamen voor mijn zwarte zandpoten. Ma Tok keek heel nauwkeurig mijn voeten na, maar ze zag niets bijzonders, zei ze. Ze voelde langs mijn poten omhoog, maar ook daar kon ze niets ontdekken.
Toen ging ze opbellen naar de dierenarts en ik hoorde dat ik daar werd verwacht in de middag. Ik werd in een apart hokje gezet met een bakje water en een heleboel meelwormen, omdat ik de uitdeling had gemist door mijn uitstapje naar het mensenhuis. Nou, die wormen waren in no time in mijn krop

het medicijn voor Yvonne

verdwenen.
Ik had ze net allemaal opgesnaveld toen ma Tok mij kwam halen. Ik mocht in de auto van pa en ma Tok mee, op schoot bij ma Tok. Lekker warm was het in die auto! Heerlijk, ik werd er gewoon slaperig van. Ik werd weer wakker toen we uit de auto gingen om een huis binnen te gaan.
Pa en ma Tok gingen zitten en ik mocht alweer op schoot. Pa en ma Tok praatten met de mevrouw achter de balie over mij, zij bleek ook kippen te hebben in haar tuin. Ma Tok vertelde haar over onze verhaaltjes en de mevrouw ging meteen naar ons kijken op haar computer.
Een heel grote hond was vóór mij aan de beurt, hij liep met zijn baas mee naar binnen bij de dokter, maar ik kon zien dat hij er niet veel zin in had. Oeioei, zou het eng zijn daar in die kamer?
Maar de hond kwam er gewoon weer uit lopen, dus erg gevaarlijk kon het niet zijn geweest.
Ik werd door ma Tok de onderzoekskamer

Yvonne in haar privé-hokje met raam en vloerverwarming

ingedragen en op een tafel gezet. De dierenarts keek naar mijn zere poot, hij zag ook niets afwijkends, maar toen ging hij bovenaan mijn poten met zijn handen en hij maakte allerlei rare bewegingen, die erg veel pijn deden.
Dat vertelde ik hem ook en gelukkig hield hij toen op. Pa en ma Tok praatten nog even met hem en toen kreeg ik een drankje in mijn snavel gedruppeld. Het smaakte naar niks, dus ik slikte het netjes door.
En gelukkig mocht ik toen weer mee naar huis.
Mocht ik toen ook weer in de Tok-tuin lopen? Nee, dat ging niet door en niet alleen omdat ik niet kon lopen, ik mocht het ook niet, ik had "hokrust" hoorde ik.
Ma Tok zette me in het hokje waar ik al in gezeten had, maar het was nog luxer geworden: er zat nu

het "gordijn" tegen de koude wind

vloerverwarming in!
Dat was lekker!
Ik ging meteen met mijn hele lijf op dat warme plekje liggen en toen zag ik dat mijn leeggegeten etensbakje weer was gevuld.
Lui liggend kon ik het leeg snavelen, wormpjes en lekkere zaadjes.
Nou, ik wil niet op de zaken vooruit lopen, maar dit houd ik wel even vol.
Omdat de harde wind op de open voorkant van mijn hokje stond deed ma Tok er een vuilniszak voor.
Toen was het gezellig donker binnen en ik sliep heerlijk.

Volgende week hoort u hoe het verder ging met mijn poot.