Het leven gaat verder

 

Trui en Trees:

Wat een droefheid was er hier in de tuin om het overlijden van Maria en Jenny, zoiets hadden wij nog nooit meegemaakt. 

de familie is in rouw, maar moet toch eten van LazaRus

We merken wel dat de familie erg hecht is en dat vinden we fijn. 

Ma Tok heeft ons extra verwend in de dagen, die volgden op de begrafenis van de twee hennen. 

In Soestdijk is het ook stiller geworden, we zijn nu met ons drieën daar 's nachts. Het is maar goed dat Katie2 niet helemaal alleen is achtergebleven, wij kunnen haar een beetje troosten door onze aanwezigheid. 

LazaRus, de baas

LazaRus, de baas, heeft ons toegesproken, hij kakelde dat we verder moeten met ons leven en dat we Maria en Jenny niet vergeten door weer goed te gaan eten en drinken en scharrelen door onze mooie tuin. 

Daar heeft hij natuurlijk gelijk in, maar het kostte toch even wat moeite. 

Gelukkig gebeurde er al snel iets wat de aandacht afleidde van ons verdriet. 

Er waren opeens rare dingen aan de gang hier. Zo werd er steeds op vreemde plekken iets neergelegd. 

Wat dat was? 

Een eitje. 

Het is normaal dat je je ei legt in het nachthok, of dat nu in Soestdijk is of in het Tok-huis, daar liggen ze op het plateau hebben wij gehoord. 

Nee, wij zijn daar nog niet geweest, op die verhoging, dat vinden wij een beetje eng, we blijven liever in ons eigen paleis om te slapen en ons ei te

een mysterieus eitje op de tegels

leggen. 

Maar nu ligt er dus regelmatig een eitje midden in de tuin, onder de grote struik of zomaar op de tegels. 

Wie doet er nu zoiets? 

Wij hebben al aan Katie gevraagd of zij het wist, maar ze antwoordde dat zij geen idee had en dat het een raadsel was. 

Wij wilden toch wel erg graag weten van wie die eitjes waren en we gingen verder vragen. Eerst stapten we op Babette af, die is het kleinste, samen met Barbara natuurlijk, want zij zijn de enige serama's hier en de eitjes die we

Babette, één van de serama's

vonden op die rare plaatsen waren klein, erg klein zelfs. 

Babette wist nergens van en Barbara ook niet, waarmee onze grootste kans was verkeken.

Ook de chabootjes Odette, Nadine, Pippa, Annette en Xara kakelden dat zij wel wijzer waren, je ei zomaar op de grond leggen is echt niet veilig, straks gaat ma Tok er met haar grote po... eh... voeten op staan. 

De meng-ras kippen Wiske, Daantje, Dirkje en Floortje ontkenden ook dat die eieren van hen waren. 

Daarmee bleven alleen Hannah en Inge nog over, de zijdehoentjes. We stapten op hen af, ze waren

Hannah en Inge

juist samen aan het zandbadderen en wilden eigenlijk niet gestoord worden, maar toen ze hoorden dat wij een onderzoek aan het doen waren gaven ze toch antwoord. Heel teleurstellend kakelden ze om het hardst dat zij niet de legsters waren van die eitjes, die zomaar in de tuin lagen. 

Nu begrepen wij er niets meer van. Wij hadden zelf ook nooit buiten het nachthok een ei gelegd. Aan één bewoner van de tuin hoefden we het in geen geval te vragen. 

Wie dat was? 

Laza natuurlijk! Die legt geen eieren, dat wist u toch wel?

In memoriam: Jenny

 Ma Tok:

Jenny kwam bij ons wonen samen met haar maatje Katie. 

Jenny (links) en Katie bij aankomst in de Tok-tuin

Ze kwamen van de paardjes-farm van mevrouw Angelique, die hen had opgenomen nadat ze vreselijk verwaarloosd waren gevonden. 

Ze konden daar niet blijven omdat ze door de andere kippen niet in het hok werden geduld. Dat hok met een grote ren heeft elektrische beveiliging tegen vossen, die de buurt daar onveilig maken, zodat Katie en Jenny niet buiten die ren konden slapen. 

Tegenwoordig zijn er daar zelfs wolven gesignaleerd, dus de beide dames moesten verhuizen. 

Zo gingen pa Tok en ik op een mooie dag naar het verre oosten om de beide dames op te halen. 

Ze waren snel gewend, mede

Jenny met Yvonne en Yvette

geholpen door Yvonne en Yvette, die hen blij ontvingen in Soestdijk. Ze hadden het naar hun zin hier in de tuin. 

Yvonne ging hemelen en daarna werd Katie ziek, ze werd bovendien erg gepikt door de andere kippen, omdat ze wat kleine wondjes had. Ik had dat pas in de gaten toen het te laat was, en Katie werd door de dierenarts naar de eeuwige scharrelvelden geholpen. Jenny en Yvette woonden nu samen in Soestdijk, totdat ook Yvette stierf en Jenny alleen achterbleef. Ze miste Yvette erg en liep haar steeds te zoeken in de tuin. 

Dus ik nam contact op met "Red een

Katie2 (voor) en Jenny

legkip" en zo kwam Katie2 bij de familie. Onder leiding van Jenny maakte zij snel kennis met de rest van de familie Tok en samen hadden de dames een fijn leven. 

Het gezin in Soestdijk werd nog uitgebreid met Trui en Trees, waarop het erg gezellig werd in het nachthok. Er werd tot laat in de avond gekakeld, er was daar geen haan om de dames tot de orde te roepen.

Totdat ook Jenny werd getroffen door dezelfde ziekte, waaraan Katie was overleden. Ik merkte het toen ik bloed zag in haar achterste dons. 

Na schoonmaken zag ik ook bij haar, net als bij

Jenny bij Soestdijk

Katie toen zij ziek was, allemaal larfjes kruipen in en uit haar cloaca. 

Toen wist ik dat het voor haar ook was afgelopen en we namen haar mee naar de dierenarts, die haar uit haar lijden verloste.

Ook Jenny ligt begraven in de Tok-tuin, waar ze nu voor altijd mag blijven.

Vaarwel lieve Jenny, je was een stoere kip, we zullen je nooit vergeten.

In memoriam: Maria

Ma Tok:

Maria kwam bij ons samen met LazaRus en Martha, zij waren onze eerste chabo's. 

Laza, Maria en Martha

Omdat Julius, de Hollandse kuifhoen haan, nogal veelvuldig en luid kraaide had ik gezocht naar een ras met een rustige en niet schel kraaiende haan. 

Zo kwam ik uit op het ras chabo. 

Natuurlijk konden we Laza niet alleen laten komen, we namen er meteen twee dametjes bij voor hem. 

Martha, de broedmoeder van Pippa, leefde niet zo lang, maar Maria bleef vele jaren in de Tok-tuin, waar zij kuikens uitbroedde en opvoedde en verder haar leventje rustig leidde. 

Wiske met kleine Floortje

Zij was de broedmoeder van Nadine en Wiske en hun broertjes en zusje; Nadine en Wiske zijn nog steeds in de tuin te vinden, de broertjes en ook zusje Wilhelmina verhuisden allemaal, naar mevrouw Wies en naar Stolwijk. 

Maria werd in 2017 zelfs broed-grootmoeder toen Wiske haar Floortje uitbroedde. 

Ook Floor scharrelt nog door de tuin, zij is het evenbeeld van haar moeder, prachtig zwart met een klein kammetje en een dito kuifje daarachter. 

Maria op haar oude dag

Maria was al een tijdje niet in orde, ze zag bleek om haar snaveltje, haar kammetje en lelletjes waren niet meer mooi rood gekleurd. 

Ze ging ook elke dag maar even naar buiten om wat te eten en drinken en verder sliep ze op het plateau. Op de stok zitten deed ze niet meer. 

Ik dacht dat ze langzaam zou uitdoven, maar toen ze niet meer op haar pootjes kon staan en telkens omviel werd het allemaal erg sneu. 

Samen met pa Tok ben ik met haar naar de dierenarts gegaan, die haar heeft laten inslapen. 

Maria is elf jaar oud geworden.

Ze ligt begraven onder de Tok-tuin, zoals dat hoort bij een lid van deze familie. 

Vaarwel, lieve Maria, we zullen je nooit vergeten.

Diepe rouw in de Tok-tuin

Jenny

Maria

Ma Tok:

Ik heb een heel droevige mededeling voor u, lezers:

Zowel Maria als Jenny zijn afgelopen week door de dierenarts uit hun lijden verlost. 

Ze waren allebei ongeneeslijk ziek.

Hun "In memoriam" kunt u aanstaande vrijdag lezen.

De familie Tok is in diepe rouw.

Samen op stap

 

Katie2:

Ik was lekker aan het scharrelen in de Tok-tuin, de kleintjes waren nog niet uit hun huis omdat het nog vroeg in de morgen was. 

Trui en Trees in de altijd openstaande deur van Soestdijk

Jenny, Trui en Trees waren ook al buiten, wij kunnen zelf bepalen wanneer we opstaan, omdat ons hok altijd open staat. 

Ma Tok kwam op een gegeven moment de tuin in en ik rende op haar af, dat doe ik altijd omdat ik weet dat we iets lekkers van haar krijgen als ze bij ons komt. 

Ze deed eerst de deur open voor de kleintjes, die en masse naar buiten kwamen rennen of vliegen, zij vinden het altijd fijn om de tuin in te mogen na hun verplichte nachtrust. 

Ma Tok maakte de mestplank schoon en ververste het water in de drie drinkbakken, ze vulde het

de etensbak in Soestdijk

voer aan in het Tok-huis en toen ging ze naar Soestdijk om te kijken of wij nog genoeg eten hadden. 

Ze voelde in ons ruifje en omdat dat helemaal leeg was haalde ze het hele bakje uit ons nachthok. Ze deed het deksel omhoog en zag dat het bakje helemaal leeg was. Of nou ja, er zat geen korreltje voer meer in, maar wel iets anders, of eigenlijk moet ik zeggen: iemand anders. Een muis met een enorm dikke buik zat in de bak, hij had zoveel gegeten dat hij niet meer door de opening kon, waardoor hij erin gekomen was. 

Ma Tok zag haar kans schoon en greep die met beide handen aan. Ze tilde onze etensbak met muis en al op en

Katie in de poort

ging naar de poortdeur, die ze opende. 

Ik liep natuurlijk achter haar aan, zoals ik altijd doe als zij beneden is. Ma Tok ging met bak en al naar de straat en daar liet ze de muis los, die snel een heenkomen zocht. "Zo," zei ze, "dat is tenminste één muis minder in de tuin." 

Ze keerde zich om om weer naar binnen te gaan toen plotseling een windvlaag roet in het eten gooide. De poortdeur klapte voor haar neus dicht en daar stonden wij

de dichtgeslagen poortdeur

samen op straat. 

Natuurlijk had ze geen sleutels bij zich, omdat ze niet van plan geweest was de tuin uit te gaan. Nu zat er niets anders op dan aan te bellen en pa Tok naar beneden te laten komen om de deur voor ons open te doen. 

Ik stond even rond te kijken terwijl wij wachtten en ik zag langs de muur van het huis allemaal lekkere groene plantjes staan. Die moest ik van dichterbij bekijken en ook even proeven, dat begrijpt u. Ik ging de muur langs en het ene plantje was nog lekkerder dan het andere. 

Ma Tok had niets in de gaten, zij stond voor de deur te wachten en

plantjes tegen de muur van het mensenhuis

tegen mij te praten, totdat ze opeens mijn "toktoktok" hoorde bij de plantjes. 

"Katie!" riep ze, "kom hier, het is veel te gevaarlijk om zomaar los op straat te lopen, straks kom je nog onder een auto." 

Een paar mensen, die langsliepen, keken verbaasd naar mij en naar ma Tok, die tegen mij aan het praten was. 

Ma Tok kwam naar mij toe om me te pakken, maar ik wilde nog niet weg bij mijn pas ontdekte lekkernij en liep snel verder. 

Maar ik had het kunnen weten: ze liep mij voorbij en naderde me van de andere kant, zodat ik, om haar te ontwijken, terug moest lopen

verderop staan nog lekkerder plantjes

naar de deur van het mensenhuis. En tja, ze was toch sneller dan ik had ingeschat, ze pakte me op en liep met mij onder haar arm naar de deur, waar pa Tok net was verschenen. 

"Wat doe jij nou buiten?" vroeg hij. 

Ma Tok legde uit hoe alles in zijn werk was gegaan en pa Tok schudde lachend zijn hoofd. 

Maar ik voelde me teleurgesteld. Pa Tok had moeten zeggen: "Wat doen "jullie" nou buiten?" en niet "jij". Hieruit blijkt dat hij mij niet als een persoonlijkheid ziet, alleen ma Tok werd aangesproken. 

Zij zette mij weer neer in de tuin en ze gaf me een aai over mijn rug, dat maakte het weer een beetje goed. En we kregen extra lekkers, voor de schrik.

Gedragsproblemen

Pippa:

Nu heb ik alweer reden om mij te schamen voor één van mijn kuikens. 

Net als toen, voor Daantje en Dirkje, maar deze keer is het zo mogelijk nog erger. 

Laurel, de boosdoener

U vraagt zich nu natuurlijk af welk kuiken deze keer de boosdoener is. Wel, dat zal ik u vertellen. 

Het is mijn enige zoon, Laurel. 

Eerst leek hij nog wel rustig en onderdanig, maar de laatste tijd is zijn houding vreselijk uit de vleugel gelopen. Hij kraait niet alleen de hele dag, nee, hij terroriseerde Maria, die hier nota bene de oudste hen is. Hij wist precies hoe hij haar te pakken kon nemen. Hij joeg haar naar een paar stenen toe en dwong haar te gaan liggen. De arme meid duwde haar kop van ellende onder de stenen om alles niet echt mee te maken en Laurel maakte daar dankbaar misbruik van. De lummel trad haar net zo lang tot hij er

Maria

genoeg van had. 

Bij mensen zou dit verkrachting heten, geloof ik. 

Ik schaam mij om mijn zoon zo te noemen, een verkrachter. En het is niet eens echt treden wat hij doet, daarvoor is hij nog te klein, hij springt op haar rug en denkt dat dat is wat een haan moet doen. 

Ma Tok heeft Maria al een paar keer gered door haar op te pakken en in het Tok-huis op het plateau te zetten met wat lekkere hapjes. Daar zat ze dan een poosje versuft te kijken en te eten, maar even later ging ze toch weer naar beneden en, ik vind het vreselijk om dit te kakelen, dan begon Laurel zijn spelletje weer van

Laurel

voren af aan. Ma Tok heeft gezegd dat hij, als dit zo doorgaat, over niet al te lange tijd een enkele reis naar Stolwijk gaat maken. 

Ik heb Maria mijn excuses aangeboden, zij zei dat ik er niets aan kan doen, dat het in zijn genen zit en dat is waar, dat weet ik ook wel, maar hij is wel MIJN zoon en ik probeer hem op te voeden. 

Ik kakelde tegen hem dat hij zich moest gedragen maar toen zei de ondeugd gewoon dat hij er niets aan kon doen, dat hij Maria zo'n lekker ding vond dat hij niet van haar af kon blijven. 

Een charmeur is hij dus ook al. 

Maria kakelde tegen mij dat ze Laurel wel een grappig haantje vond en dat ze eigenlijk wel een beetje vereerd was dat hij haar had uitgekozen om te oefenen. Zo had ze nog een interessante oude dag. 

Maria zit te soezen onder de struik

Maar volgens mij was ze gewoon niet snel genoeg meer om aan hem te ontsnappen en dat had hij door, want hij is niet dom. 

Het gaat niet zo best met Maria, ze ziet wat bleek om haar snaveltje en ze zit veel te soezen. Ze is dan ook al elf jaar en dat is best oud voor een kip. Ik heb Laza om hulp gevraagd en hij houdt nu ook een oogje in het zeil om Maria te beschermen. Ik zag hem vanmorgen Laurel een pik verkopen, dus hij wordt aangepakt en dat lijkt gelukkig te helpen, Laurel rent niet meer achter Maria aan, hij gaat nu de anderen lastigvallen. Sommige hennen pikken hem om hem weg te sturen, maar andere lachen om hem en laten hem zijn gang gaan.

Pippa en haar kuikens bij de anderen in het Tok-huis

Laurel (rechts) op de hordeur

Ik slaap tegenwoordig met mijn kuikens in het Tok-huis. 

Dat gaat prima, eerst zaten wij met ons vieren op de voorraad-ton, later op de bodem van het plateau en nu gaan we alle vier op stok. 

De hennetjes zitten naast mij, maar Laurel heeft een nieuw plekje gevonden: bovenop de rand van de hordeur, waar meestal ook een paar kippen overnachten. Laurel zit zo lekker hoog, hij kijkt triomfantelijk op de kippen op de stokken neer. 

Hij is wel een flink haantje, wat dat betreft ben ik trots op hem.

Ma Tok: Tot slot als extraatje nog een filmpje waarin u LazaRus kunt horen kraaien (zoals het moet) en helemaal aan het eind de poging van Laurel (die nog flink moet oefenen). 

De er tussenin kakelende kip heeft iets mee te delen, wat weet ik niet, ze wilde geen uitleg geven deze keer.