Het leven gaat verder

 

Trui en Trees:

Wat een droefheid was er hier in de tuin om het overlijden van Maria en Jenny, zoiets hadden wij nog nooit meegemaakt. 

de familie is in rouw, maar moet toch eten van LazaRus

We merken wel dat de familie erg hecht is en dat vinden we fijn. 

Ma Tok heeft ons extra verwend in de dagen, die volgden op de begrafenis van de twee hennen. 

In Soestdijk is het ook stiller geworden, we zijn nu met ons drieën daar 's nachts. Het is maar goed dat Katie2 niet helemaal alleen is achtergebleven, wij kunnen haar een beetje troosten door onze aanwezigheid. 

LazaRus, de baas

LazaRus, de baas, heeft ons toegesproken, hij kakelde dat we verder moeten met ons leven en dat we Maria en Jenny niet vergeten door weer goed te gaan eten en drinken en scharrelen door onze mooie tuin. 

Daar heeft hij natuurlijk gelijk in, maar het kostte toch even wat moeite. 

Gelukkig gebeurde er al snel iets wat de aandacht afleidde van ons verdriet. 

Er waren opeens rare dingen aan de gang hier. Zo werd er steeds op vreemde plekken iets neergelegd. 

Wat dat was? 

Een eitje. 

Het is normaal dat je je ei legt in het nachthok, of dat nu in Soestdijk is of in het Tok-huis, daar liggen ze op het plateau hebben wij gehoord. 

Nee, wij zijn daar nog niet geweest, op die verhoging, dat vinden wij een beetje eng, we blijven liever in ons eigen paleis om te slapen en ons ei te

een mysterieus eitje op de tegels

leggen. 

Maar nu ligt er dus regelmatig een eitje midden in de tuin, onder de grote struik of zomaar op de tegels. 

Wie doet er nu zoiets? 

Wij hebben al aan Katie gevraagd of zij het wist, maar ze antwoordde dat zij geen idee had en dat het een raadsel was. 

Wij wilden toch wel erg graag weten van wie die eitjes waren en we gingen verder vragen. Eerst stapten we op Babette af, die is het kleinste, samen met Barbara natuurlijk, want zij zijn de enige serama's hier en de eitjes die we

Babette, één van de serama's

vonden op die rare plaatsen waren klein, erg klein zelfs. 

Babette wist nergens van en Barbara ook niet, waarmee onze grootste kans was verkeken.

Ook de chabootjes Odette, Nadine, Pippa, Annette en Xara kakelden dat zij wel wijzer waren, je ei zomaar op de grond leggen is echt niet veilig, straks gaat ma Tok er met haar grote po... eh... voeten op staan. 

De meng-ras kippen Wiske, Daantje, Dirkje en Floortje ontkenden ook dat die eieren van hen waren. 

Daarmee bleven alleen Hannah en Inge nog over, de zijdehoentjes. We stapten op hen af, ze waren

Hannah en Inge

juist samen aan het zandbadderen en wilden eigenlijk niet gestoord worden, maar toen ze hoorden dat wij een onderzoek aan het doen waren gaven ze toch antwoord. Heel teleurstellend kakelden ze om het hardst dat zij niet de legsters waren van die eitjes, die zomaar in de tuin lagen. 

Nu begrepen wij er niets meer van. Wij hadden zelf ook nooit buiten het nachthok een ei gelegd. Aan één bewoner van de tuin hoefden we het in geen geval te vragen. 

Wie dat was? 

Laza natuurlijk! Die legt geen eieren, dat wist u toch wel?