Opgesloten in een koninklijke omgeving

Pippa:

Ziet u mij hier zitten in dit hokje?

Vindt u dit net zo vreemd als ik het vind?

Ik was toch klaar met broeden en bijna met opvoeden van mijn drietal?

de foto,die mevrouw Wies stuurde naar ma Tok

Tja, dat was ik ook, maar ma Tok heeft mij weer een nieuwe taak gegeven en omdat ze het zo vriendelijk vroeg kon ik niet weigeren. 

Wat dat betreft lijken wij wel wat op elkaar, ma Tok en ik. 

Waarom ik weer apart zit wilt u weten? 

Wel, dat is een heel verhaal. 

Ma Tok heeft een vriendin, mevrouw Wies, die bij de dierenambulance werkt als vrijwilliger. Het vogelasiel hoort daar ook bij. En nu stuurde deze mevrouw Wies ma Tok een berichtje via haar telefoon dat er een kuiken was gevonden, helemaal alleen en nog best klein.

Hannah als pleegmama

Met een foto erbij. 

En ja, toen kon ma Tok natuurlijk geen "nee" zeggen en ging ze het beestje ophalen. 

Het was een schattig kleintje, dat het liefst op schoot wilde zitten, zodra ze in een hokje werd gezet begon ze vreselijk hard te gillen. 

Omdat Hannah in het Tok-huis op het plateau op een ei zat en boos werd toen ma Tok haar optilde dacht ma Tok dat ze broeds was. Ze zette haar met de kleine in een helemaal nieuw kuikenhokje, dat mooi was ingericht met alles wat een kuiken en een kloek nodig hebben. 

Hannah bleef rustig zitten en de kleine ging eten en toen weer lawaai maken. Ma Tok dacht dat het wel even zou duren voordat Hannah begreep wat er van haar werd verwacht, ze heeft tenslotte nog nooit kuikens gehad en ze liet de 

het kuiken voor het raam van het hok

twee samen in het hokje zitten om aan elkaar te wennen. 

Na een uurtje ging ze kijken hoe het ervoor stond, de toestand was nog hetzelfde al was de kleine wat rustiger, maar zodra ze ma Tok in het oog kreeg,  begon het gekrijs opnieuw. 

Toen het donker begon te worden keek ma Tok weer in het hok en ze begon te lachen. Hannah had een ei gelegd en stond enigszins verontwaardigd te kijken dat ze nu niet naar buiten kon om dat te verkondigen. Ma Tok haalde haar uit het hokje en zetten haar bij ons op de stok. 

Ze keek naar mij en naar mijn drie kuikens. Ze zei: "Pippa, je kinderen zijn nu wel groot genoeg om voor

Pippa is weer de klos

zichzelf op te komen, vind je ook niet?" 

Ik weet niet of ik dat inderdaad vond, maar ma Tok pakte mij van de stok en Linda en Lisa keken verschrikt, terwijl ik in Laurels oogjes iets van ondeugende blijdschap meende te bespeuren. 

Ma Tok nam mij mee naar dat mooie hok, dat meneer Kees zelf had gemaakt voor Trui en Trees en daar zette ze me in. Eerst zag ik even niets, omdat het nogal donker was, maar toen hoorde ik een heel hard gepiep en ik begreep dat ik was uitgekozen om op die schreeuwlelijk te passen. 

Ik moest nog even nadenken of ik dat wel leuk vond, maar ma Tok deed het hok dicht en ze vertrok uit de tuin. 

Ik zag dat kleine ding daar zo zitten schreeuwen en ik luisterde of ik kon begrijpen wat ze zei. 

"Mama, mama, mama," hoorde ik. 

En tja, toen snapte ik dat ze eigenlijk

Pippa ontfermt zich over het kleintje

gewoon bang was en alleen en dat trof me zo dat ik zachtjes kakelde: "Kom maar lekker in mijn dons, ik ben dan wel niet je echte mama, maar dan doen we net alsof, goed?" 

Ze keek me aan en schoot toen met een noodgang onder mij, lekker warm op het kuiken-plekje. 

Ze zat eerst even te draaien, maar dat duurde niet lang. Al snel hoorde ik haar heel zachtjes piepen "Mama, mama, mama" gevolgd door een diepe zucht.

We vielen samen in slaap en toen ma Tok heel laat nog even kwam kijken gaf ze mij een knipoog. 

En zo is het gekomen dat ik nu weer zit opgesloten. 

In een prachtig hok, dat in het groen staat, daarom heeft ma Tok het "het Loo" genoemd. 

Dat is ook een paleis heb ik gehoord, net zoals Soestdijk, dus we zitten hier wel op stand. 

Als Maartje, want zo heet het kuiken, nu maar geen kapsones krijgt...