Snel groot groeien

Maartje:

Ik mag van ma Tok wat aan u vertellen. 

Pippa als pleegmama met kleine Maartje

Wie u bent weet ik niet, maar mama Pippa zegt dat u al een heleboel weet over mij en ook over de andere kippen hier in de tuin. 

Dat vind ik vreemd, want ik woon hier en ik weet zelf nog niet eens veel over de nieuwe familie die ik hier zomaar heb gekregen. 

En over mezelf weet ik eigenlijk ook niet zoveel. 

Ja, ik ben een kuiken en ik ben gevonden door de dierenambulance, maar waar ik vandaan kwam voordat ik daar was weet ik niet meer. Dat is allemaal heel vaag, ik weet nog wel dat ik helemaal alleen was en niet wist waar ik naartoe moest voor

kleine Maartje 

warmte en eten. Toen ben ik heel hard gaan gillen en zo ben ik gevonden, denk ik. 

Bij het vogelasiel, waar ik naartoe werd gebracht, was het best gezellig, ik kreeg eten en drinken en ik mocht op schoot zitten bij de mensen daar. Als ik lekker knus op schoot zat was ik tevreden, maar ze zetten me in een hokje, helemaal alleen en dat wilde ik niet dus ging ik weer gillen. Er was een mens die zei dat dit allemaal wel heel gezellig was, dat op schoot zitten en zo, maar dat ik op die manier een aso-kip zou worden. Wat dat was wist ik niet, maar het klonk niet fijn, dus ik was opgelucht toen mevrouw Wies, die daar ook was

Maartje iets groter

omdat ze daar werkt als vrijwilliger, zei dat ze misschien wel een adresje voor mij wist. 

Ze stuurde de schattigste foto van mij op naar ma Tok, die natuurlijk meteen verkocht was en mij kwam ophalen. Ik moest weer in een hokje om met haar mee te kunnen, dus ik schreeuwde moord en brand, maar ma Tok lachte erom en zei dat het allemaal wel goed zou komen. Ik zag een paar lekkere meelwormpjes in het kooitje liggen, dat was een goed begin, die snavelde ik snel naar binnen, maar daarna gilde ik dat ik niet alleen

Maartje met Pippa in de kleine ren

wilde zijn, dat ik een mama nodig had en dat ik bang was. 

Ma Tok zei zachtjes dat het echt goed zou komen en dat er een mama op mij wachtte. 

Dat moest ik eerst nog zien, dus ik schreeuwde nog harder, waarvan ma Tok niet onder de indruk was, helaas. 

We kwamen bij een tuin waar ik in een groter hok werd gezet, weer alleen natuurlijk. Maar dat veranderde: er werd een hen bij mij gezet, die me ging zitten bekijken, verder deed ze niets. Daar had ik dus niet veel aan, al voelde het wel goed dat er een soortgenoot bij me was. Ze ging op een gegeven moment zitten en toen gebeurde er 

Pippa en Maartje

een wonder: er lag opeens een mooi ei in ons hok. 

Waar kwam dat nu vandaan? 

De kip zei niets, ze ging weer staan en ze keek me aan. 

Toen ma Tok weer kwam kijken en het ei zag liggen haalde ze de kip en het ei uit het hok en ik zat weer alleen. Dat duurde niet lang gelukkig, er kwam een heel andere hen bij mij, ook daar neergezet door ma Tok. Deze kip was heel vriendelijk, ze kakelde zachtjes tegen mij en ik mocht in haar dons kruipen en haar mama noemen. Dat was fijn en ik hoefde niet meer te gillen. 

Eerst was mama Pippa wel een beetje streng voor mij, ik deed heel veel dingen niet goed, maar ik

Laurel (links) loop weg na een advies van zijn moeder

leerde snel en nu ben ik helemaal gewend. We hebben samen een ren gekregen bij ons hok, zodat ik goed kan leren lopen. En mama Pippa's oudere kuikens komen vaak bij ons op bezoek, niet in de ren, maar aan de andere kant van het gaas. Mama Pippa geeft ze nu en dan nog wat aanwijzingen over hoe ze zich moeten gedragen en vooral Laurel, het haantje, kijkt dan heel ondeugend en soms lacht hij zijn moeder gewoon uit! Hoe hij dat durft weet ik niet, ik doe braaf wat

Maartje doet goed haar best om snel groot te worden

mama Pippa kakelt, maar ik ben natuurlijk nog klein en hij is groot. Mama Pippa kakelde dat ze wel weer eens lekker door de tuin zou willen scharrelen, maar dat dat pas kan als ik een heel stuk groter ben. Dus nu doe ik mijn best om hard te groeien, zodat zij niet meer zo lang opgesloten hoeft te zitten voor mij. Lief van mij, hè? 

Ma Tok heeft de grote ren nu ook op ons kleine rennetje aangesloten, omdat ik niet meer door het gaas heen kan, daar ben ik al te groot voor gegroeid, dus we hebben wel veel ruimte nu. 

Misschien vindt mama Pippa het nu niet meer zo erg om met mij opgescheept te zitten. 

Ik heb al heel veel veren, ik ben dus

Het Loo is uitgebreid met de grote extra ren

al best een beetje groot en sterk ben ik ook, dat merkte ma Tok toen ze mij oppakte om me op de foto te zetten. 

Dat vond ik niet zo fijn, dus ik ging in haar hand wrikken om eruit te komen; dat lukte net niet, maar de foto is niet echt gelukt omdat ik niet stil wilde zitten.  

Daarom moet u dat plaatje nu missen, mijn excuses hiervoor. 

Maar de meneer van de dierenambulance kan gerust zijn: ik houd nu meer van kippen dan van mensen en zo hoort het ook.

Ik voel me helemaal thuis bij de familie Tok en ik hoop hier nog heel lang te wonen.

Ma Tok: nog even over het raadsel van de vorige week: mevrouw Annemieke had het bij het rechte eind, Daantje en Dirkje hebben bekend een eitje van Barbara op de grond in de tuin te hebben gelegd.