Smulfeest

Willeke:

Ik voelde me niet zo lekker, ik had het koud en mijn ene oog zat een beetje dicht. 

zieke Willeke

Natuurlijk zag ma Tok dat meteen en ze zette me apart in het ziekenhokje met de warmteplaat. Dat was heerlijk! Ik kreeg ook eten en drinken en een heel bakje vol met meelwormpjes. Ik zat eerst een poosje te genieten van de warmte, daarna ging ik op mijn gemak wormpjes eten en vitamientjes-water drinken. Er konden geen andere kippen bij mij komen om me weg te duwen en het lekkers op te snavelen. Ik voelde me al snel beter, maar ma Tok liet me nog een extra dag en nacht in mijn hokje doorbrengen, zodat ik kon aansterken om de anderen weer aan te kunnen. 

Willeke in het ziekenhokje

De volgende dag liet ze me weer in de tuin, zodat ik mijn pootjes kon strekken. Die avond ging ik niet op de stok zitten in het Tok-huis, ik vond een plekje op de stenen rand die door het huis loopt. Ma Tok, die ons kwam tellen voordat ze de deur ging sluiten, vond dat geen goed idee, ze vond de stenen veel te koud voor mij en ze zette me weer in het ziekenhokje. Daar zat ik inderdaad wel warmer, dat moest ik toegeven. Ik mocht overdag weer rondscharrelen en 's avonds zette ma Tok me weer in het hokje. Zou ik daar nu elke nacht moeten slapen in mijn eentje? 

na het ongeluk met de wormpjes-emmer

Helemaal niet gezellig, al was het wel lekker warm. De volgende ochtend kwam ma Tok met de grote emmer met wormpjes naar mijn hokje toe om me vrij te laten. Ik was zó opgewonden dat ik weer lekker naar buiten mocht dat ik niet goed uitkeek toen ik eruit wilde vliegen. Ik vloog tegen haar hand op waardoor ze de emmer uit haar handen liet vallen. 

Ondersteboven natuurlijk! 

Toen ze hem weer opraapte lag er een berg meelwormpjes op de grond. Iedereen kwam erop af rennen om haar deel op te eisen. Ma Tok stond er hoofdschuddend en lachend bij te kijken. Ze schepte met haar handen wat wormpjes op en deed die terug in de emmer, maar het grootste deel liet ze liggen voor

Willeke bij Yneke en Yolanthe op de voerton

ons. Dat was smullen! Xena en Xandra bedankten mij hartelijk voor mijn aandeel in dit feestmaal en ook de anderen kakelden met enthousiast getok hun dankbetuigingen. 

Die avond ging ik weer in het Tok-huis slapen, niet op de stok maar op het deksel van de grote voerton, waar Yneke en Yolanthe altijd slapen. Dat is warmer dan de stenen rand en ma Tok zei dat ik het goed voor elkaar had daar, lekker warm bij de twee andere hennetjes. 

Het ging een dag goed met me, maar ma Tok zag dat ik toch weer

Willeke's oogjes zitten weer dicht

veel binnen bleef en ze pakte me op. 

Omdat mijn ogen bijna dicht zaten zette ze me weer in het ziekenhokje en ze gaf me het medicijn van Babette in mijn snavel. 

Dat was me toch een partij vies! 

Maar ik heb het dapper doorgeslikt omdat ma Tok zei dat ik daar beter van zou worden. 

En nu moeten we maar hopen dat het gaat werken. Ma Tok gaat morgen mijn gezicht een beetje schoonmaken, want de veertjes rond mijn ogen zijn helemaal aan elkaar gekoekt. Ze wil eerst even kijken of ik wat opknap van het medicijn voordat ze me daarmee gaat pesten, zei ze.

Ik zit in elk geval lekker warm op de warmteplaat en ik kreeg ook nog eivoer, voor de vieze smaak.

Ze is er weer!

Tsaar Nikolaas:

Ze is er weer, ma Tok.

er moest veel gescholen worden

Ik ben erg blij dat alles nu weer helemaal normaal wordt, al is het prima gegaan met onze tijdelijke verzorger. Hij heeft ons heel goed van eten en drinken en lekkere wormpjes voorzien, daar kan ik niks op aanmerken. En het schoon houden van ons Tok-huis was ook voortreffelijk. Maar er gaat toch niets boven onze eigen ma Tok. 

Of ik hem heb gepikt, onze oom Tok? Dat is voor u een vraag en voor mij een weet. Ja, we hebben inderdaad op aanraden van het filosofen-klasje besloten hem "oom Tok" te noemen. Dat klinkt beter dan "tijdelijke verzorger," dat zult u toch met mij eens zijn. Dat laatste klonk zo afstandelijk dat we er

zieke Babette in de tuin

meteen maar toe over zijn gegaan hem om te dopen. Het was een idee van Odette en zij is de oudste hier in de tuin en bovendien professor, dus haar voorstel werd direct aangenomen. 

Ondanks de goede zorgen van oom Tok is er toch een kipje overleden tijdens de afwezigheid van ma Tok. Zij was al lange tijd niet in goede doen, dus ma Tok was niet heel erg verbaasd toen zij te horen kreeg dat het niet goed met haar ging. Er is nog telefonisch contact geweest tussen ma en oom Tok, de laatste is

Babette in haar hokje met verwarming

nog met Babette naar de dierenarts geweest en heeft haar antibiotica toegediend, terwijl mevrouw Marit het ziekenhokje voor haar had klaargemaakt, maar dat alles heeft niet mogen baten. 

Oom Tok en mevrouw Marit hebben Babette begraven in de Tok-tuin. Ma Tok heeft, zoals ze altijd doet, een "in memoriam" voor haar geschreven, dat kunt u lezen in het verhaaltje dat aan mijn epistel voorafgaat.

En nu wilt u natuurlijk weten of ma Tok is veranderd door haar lange

Nikolaas en Trui in het Tok-huis

afwezigheid, waarin zij aan de andere kant van de wereld verbleef. Ik moet kukelen dat mij dat niet is opgevallen, al was ik wel even verbaasd dat zij er weer was. Zó verbaasd zelfs dat ik vergat haar aan te vallen. Maar dat duurde maar kort, toen ze de volgende dag weer in de tuin kwam heb ik lekker in haar laarzen gepikt. En ook nog met mijn sporen haar hand opengehaald. Dat zal haar leren ons zolang in de steek te laten! 

Ze heeft beloofd weer elke week een verhaaltje over ons te schrijven, dus uw Tok-loze tijd is achter de rug. 

Ik wens u weer veel plezier met het lezen van onze belevenissen.

In memoriam: Babette

Ma Tok:

Babette kwam in de Tok-tuin samen met haar vriendin Barbara. 

Barbara en Babette bij aankomst

Het was 2016, dus alweer een tijdje geleden. LazaRus was toen nog de baas hier en Anne C was zijn hulphaan. 

Nadine was de eerste met wie ze kennis maakten, zij zat naast hen op de stok in het Tok-huis. Nadine was erg blij dat er twee bruine kipjes bij de familie waren gekomen, zij was destijds de enige in die kleur hier. 

De twee "kleintjes", zoals ze werden genoemd, waren snel gewend en ze hadden het erg naar hun zin. Al in het voorjaar van 2017, haar eerste lente in de tuin, broedde Babette drie kuikens uit, die het heel gezellig hadden omdat

Babette met haar kuikens

er dat jaar heel veel kuikens uit hun eitjes kropen hier. Het waren er wel veertien! Er waren nogal wat haantjes bij, die allemaal naar Hoogendoorn verhuisden om van daar uit hun eigen toompje hennetjes te gaan houden. 

In 2018 broedde Babette nog twee kuikens uit, Inge en Iyona, zij waren zijdehoentjes. Iyona werd omgedoopt tot Iona toen hij begon te kraaien en Inge leefde niet zo lang, ze werd maar drie jaar oud. Vorig jaar ging Babette's  kleine vriendinnetje Barbara plotseling dood, dat heeft haar veel verdriet gedaan. 

Babette in betere tijden

Op een dag zag ik dat Babette op haar rug lag in de tuin, ze kon niet meer overeind komen, maar toen ik haar weer op haar pootjes zette liep ze vrolijk op de meelwormpjes af om te gaan snoepen. 

Ze heeft daarna nog bijna een jaar geleefd, maar toen ik op vakantie was merkte oom Tok dat er iets niet in orde was met haar. Hij pleegde overleg met mij en ging met haar naar de dierenarts, die antibiotica voorschreef. Oom Tok heeft haar dat gegeven, maar helaas lag ze de volgende morgen levenloos in het aparte ziekenhokje, dat door mevrouw Marit zorgzaam in de grote schuur was gezet. 

Ze is zeven en een half jaar oud geworden. Oom Tok en mevrouw Marit hebben haar samen begraven vlakbij haar geliefde Barbara, zodat ze nu voor altijd samen zijn.

Vaarwel lief kleintje, we zullen je niet vergeten.