zaterdag 19 juli 2025

Weer droefenis in de Tok-tuin


Ma Tok:

Alweer moet ik u een droevige mededeling doen: 
Vannacht is Yneke, onze Watermaalse baardkriel, overleden in haar slaap.
De familie Tok is wederom in rouw gedompeld.

Haar "in memoriam" kunt u aanstaande vrijdag lezen.

vrijdag 18 juli 2025

In memoriam: Dina


Ma Tok:

Dina kwam op elf april bij ons wonen, samen met haar zussen Dana, Donna en Duna.

de 4 kort na aankomst in de Tok-tuin
Ze waren door de stichting "Red een legkip" vrijgekocht toen de schuur, waarin ze hun hele leven, zo'n anderhalf jaar, hadden gewoond, werd geruimd om plaats te maken voor nieuwe hennen, die weer meer eieren zouden produceren.
Ik had de vier witte kippen opgehaald samen met een vriendin, die graag een keer mee wilde. 
Zo kwamen de zielige, half kale, magere hennen in de Tok-tuin wonen, in paleis Soestdijk. 

Ze waren eerst erg angstig, maar dat ging vrij snel beter. Ze begonnen meteen met het leggen van een groot wit ei elk en
de nieuwe veerpennen komen al door de huid heen

ze aten de oren van mijn hoofd. Vooral de meelwormen en het eivoer waren favoriet, dat was mooi, want eiwit is goed voor de aanmaak van nieuwe veren. Die veren begonnen al heel snel te groeien en de kippen werden ook wat dikker en zelfverzekerder. 

heerlijk vrij scharrelen door de tuin
Toen ze genoeg gewend waren mochten ze door de hele tuin scharrelen. Dat was voor hen een paradijs, zoals ze zelf kakelden. 
Wat waren ze gelukkig!

Dina zat op een morgen is het nachthok en ze bleef daar zitten, zelfs toen ik meelwormpjes in de tuin strooide. Ik dacht dat ze een ei aan het leggen was, dus ik liet haar met rust. Maar toen ik om vijf uur nog eens ging kijken zat ze daar nog steeds en nu zag ze er niet goed uit. Ik tilde haar op en zag dat er vuil uit haar cloaca liep. Dat was geen goed teken, ik belde meteen de dierenarts en mocht gelijk met haar komen. Er bleek geen ei dwars te zitten, het leek meer op een ontsteking in haar buik, waarvoor ze direct werd behandeld. Ik kreeg medicijnen mee voor de volgende dag en bij thuiskomst zette ik haar in het ziekenhokje, met meelwormpjes en eivoer en schoon drinkwater. 

Die avond laat keek ik nog een keer bij haar en ik zag dat het niet goed ging, ze lag op haar zij en haar kam was paars aan het worden. 
Omdat ik wist dat ik verder niets meer voor haar kon doen heb ik haar alleen wat comfortabeler neergelegd. De volgende morgen vond ik haar dood in het hok.

Dina zoals ze was vlak voor ze ziek werd

Ik heb haar begraven in de Tok-tuin, waar ze drie maanden gelukkig is geweest. 
Ik had haar graag een langere tijd gegund.

Vaarwel lieve Dina, we zullen je nooit vergeten.

zaterdag 12 juli 2025

Een droevig bericht


Ma Tok:

Ik moet u iets vreselijks meedelen: afgelopen nacht is Dina, één van de vier geadopteerde legkippen, helaas overleden. 
Ze heeft maar kort van haar vrije leven kunnen genieten.
De familie Tok is in diepe rouw.

Haar "in memoriam" kunt u aanstaande vrijdag lezen.

vrijdag 11 juli 2025

Een blije tuin


Wendy:

De tuin is blij, heel blij. 
Waarom? 
Omdat het geregend heeft. 

regenworm (foto internet)
De boom en de grote struik lieten hun takken hangen na die lange droogte, maar nu staan ze er weer levendig bij. 
Of ik het ook fijn vind dat het heeft geregend? Ja, want dan komen de wormen weer wat meer naar boven. Niet dat er veel wormen zitten hier, maar nu en dan is er toch eentje die zijn kop boven de grond uitsteekt. Ik zag dat Dana, Dina, Donna en Duna helemaal wild werden toen ze dat voor het eerst zagen. Ze keken hoe Xena er eentje uit de grond
gedroogde meelwormen

trok en opsmikkelde en dat was het teken voor hen om te gaan krabben in de aarde tot zij er allemaal één hadden. Dat hadden ze nog nooit meegemaakt, dat het eten zomaar uit de grond naar boven kwam. 
Ik persoonlijk vind meelwormen eigenlijk lekkerder, die zijn knapperig omdat ze gedroogd zijn, maar de witte meiden kakelden dat ze nog nooit zoiets lekkers hadden geproefd. "Lekker sappig," kakelde Donna met volle snavel, waardoor er een stukje worm uitviel, dat ze razendsnel weer naar binnen hengelde. 
Het is zo leuk om te zien hoe zij allerlei nieuwe dingen leren hier in de tuin. Wat voor ons vanzelf spreekt is voor hen steeds een eerste keer. Regen kenden ze ook niet, ze bleven eerst gewoon doorlopen en werden al snel nat,
met zijn allen eten in het Tok-huis

tot de tsaar hen waarschuwde dat ze moesten schuilen omdat ze anders ziek konden worden. Daarna gingen ze braaf de ren in, waar ze droog zaten en toch buiten. 
Ze komen ook in het Tok-huis eten uit onze voersilo, dat vinden wij prima, ma Tok zorgt toch dat die nooit leeg is. De eerste keer dat ze bij ons binnen kwamen keken ze een beetje angstig, maar dat is nu helemaal voorbij, ze lopen net zo vrij in en uit als wij. 
Wij leggen onze eieren tegenwoordig in het nachthok van Soestdijk, daar liggen ze veilig en lekker zacht in de bodembedekking, die daar pas is vernieuwd.
de grote witte eieren in Soestdijk, waar de kleintjes
hun eitjes bij gaan leggen

Natuurlijk kunnen wij niet tegen die mega eieren van de D's op, maar onze kleine eitjes zijn verrukkelijk heb ik gehoord van ma Tok. 
Zo zijn de vier nieuwe hennen al helemaal opgenomen in de familie Tok. Ik zag pas dat Donna een beetje verwezen voor zich uit zat te kijken, dus ik vroeg of alles goed ging met haar. Ze keek me aan en kakelde dat er nog nooit iemand was geweest die dat aan haar had gevraagd. Het deed bijna pijn, zo triest vond ik dat. 
Ze kakelde dat ze aan vroeger had zitten denken, aan die vreselijke schuur en dan vooral aan die enge mannen die overal om zich heen hadden gegrepen om kippen in kratten te proppen. Ik zag dat ze griezelde terwijl ze dat vertelde.
Wendy in gesprek met Donna

"Denk je daar nog vaak aan?" vroeg ik. "Nee, gelukkig niet, maar ik zag de heerlijke Tok-tuin en toen kreeg ik een flash-back van die nare tijd." 
"Die tijd komt nooit meer terug," kakelde ik, je bent hier helemaal veilig." "Ja, dat weet ik wel, misschien dat ik er daardoor nu aan durf terug te denken," kakelde ze zachtjes. 
"En nu ga ik even kijken bij Dina, want die had het nogal moeilijk bij het leggen van haar ei." 
Dat had ik ook gemerkt, ze zat al erg lang in het nachthok en ma Tok had haar stil laten zitten zonder de eieren, die er al lagen, weg te halen. 
Hopelijk komt het ei snel en kan Dina opgelucht de tuin in komen.

vrijdag 4 juli 2025

Oud en wijs

Wiske:

Ik ben nu al een hele poos de oudste bewoner van de Tok-tuin en ik wens dat daarmee rekening wordt gehouden door iedereen hier.
grote Xena en kleine tsaar Nikolaas
Meestal lukt dat goed, maar de tsaar vindt dat hij boven mij staat in de pikorde, alleen omdat hij een haan is. 
Wat een onzin! Hij is hier duidelijk in de minderheid, want zeg nou zelf: één haan tegenover alle hennen in de tuin. De sukkel denkt dat hij iedereen mag treden, maar ik pas daarvoor, geen polonaise aan mijn lijf. Laat hij het maar met de jongere hennen doen. Ik heb nog niet gezien dat hij één van de dames D ging treden, ik ben benieuwd of zij dat zullen toelaten. Dina vertelde mij dat zij, voor ze uit de schuur kwamen, nog nooit een haan hadden gezien, dus zij zijn het niet gewend. Ik weet ook niet of Nikolaas erbij kan, zij zijn veel groter dan hij. Ik heb hem wel eens
wijlen LazaRus

bovenop Xena zien staan, maar ik weet zeker dat daar geen kuiken van zal komen, de tsaar stond gewoon bovenop haar rug, hahaha, misschien heeft Xena het niet eens gemerkt. 
Ik vind dat ik ook als eerste van de wormen mag eten, maar dat zijn de anderen niet met mij eens, zij kakelen dat zij evenveel rechten hebben als ik. Die brutaliteit kwam je in mijn jonge jaren niet tegen, het gaat achteruit met de wereld in de Tok-tuin. 
Ach, ik moet me er maar niet teveel van aantrekken, ik ben gewoon ouder en wijzer dan de anderen. 
Ik ben de enige nog levende nazaat van LazaRus, onze mooie haan, die al zolang geleden is overleden. 
Wiske en haar dochter Floortje
Ik mis hem nu en dan nog, vooral als ik Nikolaas met hem vergelijk. Wat was Laza dan wijs! Zou de tsaar ooit ook wijzer worden? 
Ik denk dat ik dat niet meer ga meemaken, ik ben nu al tien jaar en dat is best oud voor een kip heb ik gehoord. Het is inderdaad waar dat er al heel wat jongere hennen hier zijn dood gegaan, maar die waren dan meestal al een tijdje ziek. Ik ben nooit ziek, alleen tijdens de rui voel ik me niet zo geweldig, maar echt ziek kun je dat niet noemen. 
Ik leef ook gezond, eet als ik honger heb en ga slapen als het donker wordt. Dus ik ben niet zoals die jonkies van tegenwoordig, die maar snoepen en 's avonds laat wakker blijven om lol te hebben,
Anne C toen hij aankwam bij Hoogendoorn

zoals ze dat noemen. Ik houd best van een lolletje op zijn tijd, maar die tijd is dan niet als je eigenlijk al zou moeten slapen. 
Of ik dat niet ook deed toen ik nog jong was? Dat kan ik me niet meer zo goed herinneren, maar ik weet bijna zeker van niet. Goed, het is waar dat ik als puber verliefd ben geweest op een ekster (zie: "Het waren twee koningskind'ren 3" van 2 augustus 2019), maar dat heeft niet lang geduurd en het was eigenlijk meer een bevlieging. 
En mijn dochter Floortje was een kind van Anne C, die hier hulphaan was in de tijd dat Laza de scepter zwaaide, maar dat telt niet, want de hulphaan mocht van Laza zijn hennen ook treden. Dus een wijze les van een wijze oude hen: eet regelmatig en niet overdadig, vooral gezonde dingen en ga op tijd slapen, dan word je oud en wijs. 
O ja, en luister niet teveel naar wat anderen kakelen, want meestal zijn zij dommer dan jij.