Een blije tuin

Wendy:

De tuin is blij, heel blij. 

Waarom? 

Omdat het geregend heeft. 

regenworm (foto internet)

De boom en de grote struik lieten hun takken hangen na die lange droogte, maar nu staan ze er weer levendig bij. 

Of ik het ook fijn vind dat het heeft geregend? Ja, want dan komen de wormen weer wat meer naar boven. Niet dat er veel wormen zitten hier, maar nu en dan is er toch eentje die zijn kop boven de grond uitsteekt. Ik zag dat Dana, Dina, Donna en Duna helemaal wild werden toen ze dat voor het eerst zagen. Ze keken hoe Xena er eentje uit de grond

gedroogde meelwormen

trok en opsmikkelde en dat was het teken voor hen om te gaan krabben in de aarde tot zij er allemaal één hadden. Dat hadden ze nog nooit meegemaakt, dat het eten zomaar uit de grond naar boven kwam. 

Ik persoonlijk vind meelwormen eigenlijk lekkerder, die zijn knapperig omdat ze gedroogd zijn, maar de witte meiden kakelden dat ze nog nooit zoiets lekkers hadden geproefd. "Lekker sappig," kakelde Donna met volle snavel, waardoor er een stukje worm uitviel, dat ze razendsnel weer naar binnen hengelde. 

Het is zo leuk om te zien hoe zij allerlei nieuwe dingen leren hier in de tuin. Wat voor ons vanzelf spreekt is voor hen steeds een eerste keer. Regen kenden ze ook niet, ze bleven eerst gewoon doorlopen en werden al snel nat,

met zijn allen eten in het Tok-huis

tot de tsaar hen waarschuwde dat ze moesten schuilen omdat ze anders ziek konden worden. Daarna gingen ze braaf de ren in, waar ze droog zaten en toch buiten. 

Ze komen ook in het Tok-huis eten uit onze voersilo, dat vinden wij prima, ma Tok zorgt toch dat die nooit leeg is. De eerste keer dat ze bij ons binnen kwamen keken ze een beetje angstig, maar dat is nu helemaal voorbij, ze lopen net zo vrij in en uit als wij. 

Wij leggen onze eieren tegenwoordig in het nachthok van Soestdijk, daar liggen ze veilig en lekker zacht in de bodembedekking, die daar pas is vernieuwd.

de grote witte eieren in Soestdijk, waar de kleintjes
hun eitjes bij gaan leggen

Natuurlijk kunnen wij niet tegen die mega eieren van de D's op, maar onze kleine eitjes zijn verrukkelijk heb ik gehoord van ma Tok. 

Zo zijn de vier nieuwe hennen al helemaal opgenomen in de familie Tok. Ik zag pas dat Donna een beetje verwezen voor zich uit zat te kijken, dus ik vroeg of alles goed ging met haar. Ze keek me aan en kakelde dat er nog nooit iemand was geweest die dat aan haar had gevraagd. Het deed bijna pijn, zo triest vond ik dat. 

Ze kakelde dat ze aan vroeger had zitten denken, aan die vreselijke schuur en dan vooral aan die enge mannen die overal om zich heen hadden gegrepen om kippen in kratten te proppen. Ik zag dat ze griezelde terwijl ze dat vertelde.

Wendy in gesprek met Donna

"Denk je daar nog vaak aan?" vroeg ik. "Nee, gelukkig niet, maar ik zag de heerlijke Tok-tuin en toen kreeg ik een flash-back van die nare tijd." 

"Die tijd komt nooit meer terug," kakelde ik, je bent hier helemaal veilig." "Ja, dat weet ik wel, misschien dat ik er daardoor nu aan durf terug te denken," kakelde ze zachtjes. 

"En nu ga ik even kijken bij Dina, want die had het nogal moeilijk bij het leggen van haar ei." 

Dat had ik ook gemerkt, ze zat al erg lang in het nachthok en ma Tok had haar stil laten zitten zonder de eieren, die er al lagen, weg te halen. 

Hopelijk komt het ei snel en kan Dina opgelucht de tuin in komen.