Het sterke ei

 

Quinoa:

We hebben vandaag iets heel grappigs meegemaakt.

Eden kijkt het ei na

Drie van de vijf bruine legkippen waren in hun nachthok en omdat ik vlakbij Soestdijk aan het scharrelen was kon ik horen wat ze tegen elkaar kakelden.

Eva: "Nou zeg, ik wilde dat lekkere grote bruine ei dat hier ligt aanpikken om de inhoud op te slurpen, maar ik kreeg het niet kapot. Wie heeft er een ei gelegd met zo'n sterke schaal?"

Els: "Zal ik het eens proberen? Ik lust er ook wel een hapje van." 

Toen was het even stil, ik hoorde

het ei ligt onderaan de trap

wat getik en toen "Au! Dat ei is niet kapot te krijgen, ik doe mijn snavel gewoon pijn." 

Eden: "Ik weet wel een manier, wacht maar even," en toen zag ik het ei plotseling door de deur vanaf het trapje naar beneden stuiteren, zo de ren in. Ik hoorde Eden "GOAL" roepen en vlak daarop kwam haar kop door het deurtje om naar beneden te kijken en even later zag ik ook de snavels van Els en Eva in de deuropening verschijnen. Ze keken alle drie verbaasd naar beneden. 

"Hoe kan dat nou?" kakelde Eden, "het is nog steeds niet stuk!" 

Tja, en toen gebeurde het grappige: ze probeerden alle drie tegelijk naar beneden te komen, maar

hoe kan dat ei nog heel zijn?

daardoor kwamen ze klem te zitten in de deur. Ik kon mijn lachen niet inhouden en ik proestte het uit. 

Na een tijdje gewrikt te hebben verdween de kop van Els naar binnen, waarna Eva's kop dezelfde weg ging en Eden zich tenslotte ook kon terugtrekken. Daarna hoorde ik ze samen heel hard schateren, volgens mij rolden ze over elkaar heen van het lachen. Telkens als het even stil was begon er weer één en dan volgden de anderen. Een gevalletje slappe lach, dat was duidelijk. Erin en Emma gingen het trapje op naar boven, zij wilden weten wat er zo vreselijk lollig was, maar Els, Eva en Eden konden niet kakelen van het lachen. Iedere keer

Erin en Emma willen ook meelachen

als iemand iets begon te kakelen schoten ze weer in de lach. Het was zo'n herrie dat ma Tok naar beneden kwam om te kijken of er gevaar dreigde en ook de tsaar kwam uit het Tok-huis aanrennen. "Wat is er hier aan de vleugel?" riep hij, maar hij kreeg geen antwoord. Omdat hij mijn vader is begon ik hem uit te leggen wat er was gebeurd, maar hij kon er niet om lachen, hij had natuurlijk niet gezien hoe grappig het was geweest, die drie koppen van de klem zittende kippen in de deur van Soestdijk. 

Quinoa vertelt haar vader wat er is gebeurd

Uiteindelijk kwam de hele familie Tok erbij staan en moest ik het verhaal nog een keer vertellen. 

Erin en Emma hoorden het toen ook en zij konden er de lol wel van inzien. 

Toen iedereen was uitgelachen ging Eden kijken waarom het ei nog steeds niet kapot was gegaan. 

"Meiden, dit ei is echt niet open te krijgen, ik weet niet wie het heeft gelegd, maar de schaal is zo sterk dat niemand die stuk krijgt. Ik wens de mensen er sterkte mee als ze het willen bakken." 

Ma Tok stond erbij en zij glimlachte stiekem. 

Ik denk dat zij er meer van weet.

Wennen aan luxe is niet moeilijk

Erin:

Ik ben hier nu al een tijdje, ik weet niet precies hoe lang, ik heb geen idee van dagen en weken. Wat ik wel weet is dat het hier fijn is, al wordt het langzamerhand steeds een beetje kouder als ik in de ren kom vanuit het nachthok. Ik hoop dat mijn veren snel gaan groeien, want die heb ik straks zeker nodig als het waar is wat Xena ons vertelde, dat het nog veel kouder gaat worden over een poosje. Vooral onze ruggen zijn nog kaal, ik schaam me daar een beetje voor als ik zie hoe mooi de oudere kippen hier in de veren zitten.

Eden:

Zoals Erin al kakelde hebben wij vooral nog kale ruggen. Het is inderdaad geen gezicht, maar ik schaam me er niet voor, wij kunnen er toch niets aan doen? Ik eet zoveel mogelijk van het eivoer en de meelwormen, dat is goed om nieuwe veren te maken. Ma Tok heeft deze week nieuwe voorraden gehaald bij Hoogendoorn in Stolwijk, want sommige dingen waren bijna of helemaal op en dat kan niet, zei ze tegen ons. Ze kwam met grote zakken en tonnetjes de tuin in. Ze had alles op haar kruiwagen geladen en zo bracht ze de hele boel naar de plaatsen van bestemming.

Eva:

Mijn rug is niet zo kaal als die van de anderen, maar ik heb weer andere kale plekken, die ik u liever niet laat zien; ze zitten namelijk vooral onder mijn staart en die plek houd ik graag een beetje verborgen voor onbescheiden blikken. Maar ik vind het toch ook best fris worden in de ochtend en de avond. Midden op de dag is het wat warmer en in de nacht zitten we lekker warm in het nachthok. Waarom we dan niet gewoon in het nachthok blijven overdag? Dat kan niet, een kip moet scharrelen om gezond te blijven. Bovendien hebben wij lang genoeg alleen maar binnen gezeten, we vinden het heerlijk om de buitenlucht te kunnen opsnuiven, ook al is die koud.

Emma:

Wat is het fijn hier in de Tok-tuin! Ik had nooit gedacht dat ik nog eens zo'n goed leven zou krijgen. Er is altijd genoeg te eten en te drinken en we hebben veel meer ruimte dan in die grote schuur. Dat klinkt misschien een beetje gek, want die schuur was enorm, maar omdat we met zoveel kippen waren had iedereen toch maar heel weinig plek. Eigenlijk hadden we helemaal geen plaatsje voor onszelf, we moesten het doen met een kleine opening tussen een paar andere kippen. Hier kunnen we in het nachthok ruim op de bodembedekking zitten en overdag hebben we drie rennen om in te scharrelen.

 

Els:

Zoals u ziet zijn mijn vleugels en mijn staart nog niet echt aanwezig. Ze bestaan alleen nog maar uit veerpennen, de pluimpjes ontbreken. En die heb ik nu juist nodig om een beetje warm te blijven. Maar dat gaat helemaal goed komen, zeiden de drie witte leghennen tegen ons. Ik kan dat nauwelijks geloven, maar als ik naar hen kijk moet dat eigenlijk wel, zij waren ook kaal toen ze hier kwamen en nu zijn ze echt prachtig. We hebben vandaag extra veel eivoer gekregen van ma Tok en nieuwe vitamientjes in ons drinkwater. De oude fles was leeg, dus we kregen een paar dagen gewoon water te drinken. Ook lekker, maar de vitamines hebben we hard nodig volgens ma Tok.

Els, Eden, Emma, Eva en Erin:

Wij zijn het erover eens dat we enorm hebben geboft dat Red een legkip ons heeft vrijgekocht en dat we nu hier in de Tok-tuin mogen wonen. We hopen wel dat we binnenkort door de hele tuin mogen gaan scharrelen, dat lijkt ons helemaal het einde.

Nieuwe veren nodig voor de kou

Eden, Els, Emma, Erin en Eva:

U ziet hier een gedeelte van ons, de nieuwe bruine legkippen, die ma Tok heeft geadopteerd.

Erin komt even kijken of er al wormen komen

We beginnen ons langzamerhand een beetje thuis te voelen in ons paleis. Het is hier heerlijk rustig en we krijgen goed te eten. Elke morgen komt ma Tok ons drinkwater verversen, onze poep opruimen, de eieren rapen en ons lekkere meelwormen voeren. Ze strooit handenvol van die lekkernij voor ons in de ren en wij kunnen niet wachten om erop aan te vallen. Wat heerlijk zijn die dingen! We krijgen ook geregeld eivoer, dat is goed voor onze nieuwe veren zegt ma Tok. 

We hebben ook kennisgemaakt met de andere kippen die hier wonen. Zij slapen in een huis achterin de tuin. De drie witte legkippen

de 3 witte kippen wonen nu in het Tok-huis

hebben eerst ook in dit paleis gewoond, één van hen, Dana, kwam vragen wat wij in hun hok deden, maar Donna, een andere witte, kakelde dat wij er net zo slecht uitzagen als zij toen ze hier kwamen en dat wij vast ook wat extra liefde en aandacht nodig hadden voordat we waren aangesterkt. Toen kakelde Dana dat we van harte welkom waren en dat het allemaal goed ging komen met ons. 

Wij vroegen of zij allang hier in de tuin waren waarop zij kakelden dat ze hier al een paar maanden woonden en dat zij er net zo hadden uitgezien als wij nu. Dat konden we nauwelijks geloven, zij

nu nog erg kaal

zien er prachtig uit met hun mooie dichte verenpak. Zou dat van ons ook zo worden? 

"Wacht maar af," kakelde Duna, "over een paar maanden zijn jullie helemaal bedekt met nieuwe veren." 

Dat zou fijn zijn, want het begint in de nacht al best een beetje koud te worden. Als we in het nachthok zitten voelen we dat niet, maar als we in de morgen vroeg naar beneden gaan is het best een beetje bibberen. 

Xena, de mega-hen die hier ook woont, kakelde dat het nog veel kouder gaat worden als het winter is, maar dan zouden wij allang dik in de veren zitten en er dus geen last van hebben. 

Wij hebben het verschil tussen zomer en winter nog nooit meegemaakt, omdat we altijd binnen hebben gezeten in de grote schuur. Het verschil tussen dag en nacht was daar ook veel kleiner omdat er altijd lampen aan waren. Hier

best een beetje koud buiten

is het donker in de nacht, dat is heerlijk om te slapen, veel rustiger dan met lampen aan en heel veel hennen om ons heen. 

We moeten nog wel een beetje wennen aan het niet hoeven te vechten om eten, in het begin maakten we nogal veel ruzie, maar omdat er hier altijd ruim voldoende voer en lekkers is doen we dat nu niet meer. 

Nou ja, soms vergeet één van ons even dat het niet meer hoeft, dan is het een gekakel van jewelste waarop ma Tok komt kijken wat er aan de vleugel is, maar dan weten we het weer: hier hoeft niet

afspraak om geen eieren meer op te eten

gevochten te worden, we kunnen gewoon lekker eten en drinken wanner we dat maar willen. 

En als er een keer geen eieren liggen is ma Tok helemaal niet boos, "Jullie zijn hier niet voor de eieren maar voor je plezier," zegt ze dan. 

We moeten bekennen dat we een paar keer een ei zelf hebben opgegeten, maar dat was een vergissing. 

We hebben met ons vijven afgesproken dat we dat niet meer zullen doen.

Flinke uitbreiding van de familie Tok

Tsaar Nikolaas:

Ik weet niet wat ma Tok bezielt. 

de 5 nieuwe hennen in hun mandjes

Ik heb nooit geklaagd dat ik te weinig hennen in mijn harem heb, maar het lijkt wel alsof zij toch zoiets heeft gedacht. 

Want wat is er gebeurd? 

Ze heeft VIJF geredde legkippen opgehaald! 

Ja, u leest het goed: vijf! 

En ze zijn verschrikkelijk lelijk, het spijt me dat ik het kakel. Ze zijn bruin, op zich een prima kleur voor een kip, maar ze zijn broodmager en bijna kaal en hun kammen zijn bleek. Ik hoop dat ze snel opknappen, want dit doet gewoon pijn aan mijn ogen. 

En bang zijn ze ook. 

Die arme dieren moeten een heel naar leven hebben gehad voordat

3 van de 5 nieuwe hennen in de ren van Soestdijk

ze hier kwamen, vast net zo erg als Dana, Dina, Donna en Duna. Die zijn snel bijgekomen, ze zien er nu prima uit, al hebben ze nog wel kale konten. 

Ma Tok is de nieuwen aan het verwennen met eivoer, meelwormen en vitamientjes in hun drinkwater. Ze moeten voorlopig in Soestdijk blijven, we moeten eerst aan elkaar wennen en zij moeten in alle rust sterker worden. De eerste dag hebben we ze met rust gelaten, maar de tweede dag zijn we ons aan hen gaan voorstellen, zodat ze

nog één

een beetje weten waar ze terecht zijn gekomen. 

Of ze ook namen hebben gekregen? Natuurlijk, wat dacht u? Ze hebben allemaal een naam die begint met een E, want die letter was aan de beurt. Ik zal hun namen even voor u opnoemen: Eden, Els, Emma, Erin en Eva. Ze zijn allemaal vernoemd naar kinderen, kleinkinderen en vriendinnen van ma Tok. Er is zelfs een buitenlandse vriendin van ma Tok's dochter bij, dat is best bijzonder vind ik. Waar die vriendin woont? Dat weet ik niet, dat moet u maar aan ma Tok vragen, ik ben niet zo buitenlands georiënteerd. 

Ik kan ze nog niet uit elkaar houden, maar dat komt wel als ze wat meer zichzelf zijn geworden. Ze

Dana vraagt wat de nieuwe kippen doen in haar hok

zijn best verlegen allemaal; ik heb ze verteld dat ze in een paleis wonen en dat vonden ze een veel te grote eer. Maar het zijn straks MIJN hennen en als dames van een tsaar mag je best in zo'n verheven gebouw wonen. 

Dana, Donna en Duna waren eerst een beetje geschokt dat hun vorige woning zo snel door anderen werd bevolkt, maar toen ze zagen hoe slecht de E's eruit zagen herinnerden ze zich hoe fijn het was geweest toen zij hier waren

het vervormde ei

gekomen. Ze vertelden de nieuwe meiden dat het allemaal goed ging komen met hen en dat het hier een paradijs was. 

Ze hebben ook al eieren gelegd, ma Tok haalde ze uit het nachthok. Er was een heel raar ei bij, ik hoop dat de kip die het heeft gelegd het niet erg moeilijk heeft gehad. 

Toen de vijf hier de tuin werden binnen gebracht was er een kleinkuiken van ma Tok bij. Hij droeg ook een mandje en toen de eerste kip die ma Tok in het hok wilde zetten meteen ontsnapte, hielp hij mee om de sukkel weer te vangen. Dat had heel wat voeten in de aarde en dat bedoel ik letterlijk, ze hadden allebei moddervoeten

veilig in het nachthok voor de nacht

toen ma Tok de hen met een zucht van verlichting in Soestdijk neerzette. 

De eerste avond heeft ma Tok ze alle vijf in het nachthok moeten zetten. Dat leverde weer heel wat binnensmondse scheldwoorden op, maar gelukkig had ze deze keer kniebeschermers, zodat haar knieën heel bleven. 

De volgende avond waren ze al zover gewend dat ze de weg naar boven allemaal zelf vonden. 

En nu maar afwachten hoe het verder met ze gaat.