Het hoogste plekje

Floortje:

Ziet u mij op de foto hierboven?
Groot ben ik al, hè?
Ik ben zelfs al zo groot geworden dat ik een schaduw heb als de zon schijnt.

Floortje als klein kuikentje

Dat was eerst niet, toen scheen de zon gewoon aan alle kanten om mij heen. Nou ja, misschien zag je wel een schaduw-stipje op de grond, maar dat was zó klein, dat zag je bijna niet. Maar nu: een echte vogelschaduw! Mooi hè?
Ik ben nog wel steeds de kleinste hier in de Tok-tuin, de andere kuikens zijn allemaal groter dan ik. Maar dat geeft niet, want mijn mama Wiske zorgt dat niemand mij pikt. Daarom blijf ik zoveel mogelijk bij haar in de buurt.
Nu en dan moet zij even weg, ze gaat dan in een legnest zitten om een ei te leggen en daar mag ik niet bij zijn. Niet dat ik dat zou willen, wat moet ik al die tijd in zo'n stom nest?
Maar ik mis haar wel als ze niet naast mij is, ik vergeet wel eens even dat zij dan een ei aan het leggen is en dan ga ik heel hard om haar roepen. De anderen schrikken daar erg van,

Floortje roept hard om mama

ze zeggen allemaal dat ze nog nooit een kuiken zó hard hebben horen piepen.
Mama Wiske heeft gezegd dat ik maar zangeres moet worden, omdat ik zo'n flinke stem heb en dat leek mij wel wat. Maar toen zij mij vertelde dat ik dan de hele tijd zo hard zou moeten piepen, wat dan later heel hard kakelen zou worden, nee, toen had ik daar helemaal geen zin in.
Stel je voor, de hele dag gillen, dat vindt toch geen kip leuk!
Nee hoor, laat mij maar lekker een gewone kip worden, de hele dag heerlijk in de tuin scharrelen en 's avonds met z'n allen op stok in het Tok-huis.
O ja, daar moet ik ook nog wat over vertellen.

3 generaties: oma Maria, moeder Wiske en kuiken Floortje

Mama zit tegenwoordig bovenop de hordeur.
Ze heeft dat ook gedaan voordat ze ging broeden, vertelde ze me, en ze vindt dat een heerlijke plek. Oma Maria zit daar ook weer 's nachts.
Eerst kon ik nog niet zo goed bij haar komen, de hordeur is best hoog, toen kwam mama weer bij mij op de stok, maar nu kan ik ook op de deur springen en nu zitten we gezellig met ons drieën bovenin het hok. Ik zit nog steeds lekker onder haar vleugel, dat voelt heerlijk veilig en warm. En nu denkt u dat ik het hoogste zit in het nachthok, maar dat hebt u dan mis.

Constance op haar hoge post

Er is iemand, die nog hoger wil zitten dan wij, die gaat op het buisje naar de lamp zitten.
Hoger kun je echt niet, ze zit met haar kop bijna tegen het plafond. Wie die waaghals is?
Kijkt u zelf maar.
Eng hè?
Het zou mij niet verbazen als ze toch nog een haantje blijkt te zijn.
Ik hoop het niet, want dan moet zij, die dan een hij is, verhuizen naar Stolwijk en zij is juist mijn favoriete mede-kuiken, de mooie Constance. Ze is altijd aardig en ze pikt nooit naar de anderen.
Ma Tok denkt ook dat zij een jongetje is, haar kam en lellen worden duidelijker en haar staart wordt ook steeds langer.
Zullen we haar maar vast Constantijn gaan noemen?