Oogst

Yvonne en Yvette:

Wij zijn weer helemaal door onze rui heen.
Dat is erg fijn, want het is best wel koud nu en dan.
Als je dan geen lekker warm dons en een goed verenpak hebt is dat bibberen, dat kunnen wij u wel vertellen.

Yvonne bij de trap, bovenaan is het luikje naar het nachthok

Gelukkig zorgde Ma Tok heel goed voor ons toen het 's nachts vroor en nog niet al onze veren waren aangegroeid.
Ze gaf ons extra vitamines en ei-krachtvoer en 's avonds deed ze het luikje van ons nachthok dicht, zodat de koude wind helemaal niet meer bij ons kon komen.
Gezellig was dat, we gingen soms gewoon extra vroeg op stok om lekker in ons afgesloten nachthok nog een poosje te kunnen kakelen met elkaar en daarna lekker te gaan slapen.
Het enige nadeel van het dichte luikje was dat wij 's morgens niet heel vroeg al naar beneden konden om een snaveltje te pikken als we trek hadden. Maar daar had Ma Tok ook wat op gevonden: ze zette een bakje met eten in ons nachthok.

Yvonne

Yvette

Yvonne en Yvette in gesprek met elkaar

het bakje in het nachthok

Yvette: "Ja, dat was een erg goed idee van Ma Tok.
Alleen jammer dat jij het met je lompe poten meteen om trapte, zodat we alles uit de bodembedekking moesten vissen met onze snavels."
Yvonne: "Tôôôk, dat was inderdaad een domme actie van mij. Ik had dat bakje helemaal niet zien staan en voordat ik het wist stond ik er met mijn ene poot middenin.
Maar goed, we konden het lekkers toch nog wel vinden."
Yvette: "Het kostte wat meer moeite, maar dat is dan weer goed voor de lijn, zullen we maar zeggen."
Yvonne: "Ma Tok heeft de volgende avond het bakje stevig ingeklemd tussen een steen en de wand van het nachthok, toen kon het niet meer omvallen.Dus je hebt er maar één nachtje last van gehad. Dan vind ik "lompe poten" wel een beetje overdreven, jij had het net zo goed om kunnen trappen, jouw poten zijn net zo groot als die van mij."
Yvette: "Oké, oké, dat neem ik terug, maar ik kijk over het algemeen wel beter uit dan jij."
Yvonne: "Dat weet ik niet hoor, maar goed, jij je zin, als je persé het laatste woord wilt hebben."

Yvonne en Yvette:

Er is nog een mooie bijkomstigheid van ons weer vol in de veren zitten.
We hoeven onze energie nu niet meer te geven aan het aangroeien van onze kleding, dus we kunnen die weer ergens anders aan besteden.
De energie, bedoelen we.
Weet u al waaraan?

grote witte eieren (foto internet)

Juist ja, we hebben allebei alweer een paar keer een ei gelegd.
Ma Tok was helemaal verbaasd dat wij dat weer gingen doen, zo kort na onze rui en in de kou.
De kleintjes leggen nu en dan ook een eitje, maar die zijn allang door hun rui heen en zij zitten elke nacht met z'n allen tegen elkaar aan warm in het

lekker warm met z'n allen op stok

Tok-huis.
Niet dat daar verwarming is, maar als je met zijn veertienen in een huis zit wordt het warmer dan als je er met z'n tweeën zit, zoals wij.
Ma Tok zei dat het wel leek alsof onze eieren elk jaar groter worden. En dat klopt ook, hoe ouder de kip, hoe groter haar eieren. Dat wist zij wel, maar ze vond ze nu wel héél erg fors uitgevallen. Om u de waarheid te

Geertje

zeggen vonden wij dat zelf ook. Niet dat we er last van hadden bij het leggen, wij worden met de jaren ook wat ...eh... ruimer, zullen we het maar noemen.
Dan kan zo'n groot ei er best uit. Maar we waren wel trots op onze flinke producten, vooral toen Ma Tok ons prees om onze geweldige prestatie.

Die twee hele kleintjes, Gerrit en Geertje, schijnen het ook goed te doen. Geertje legt nog geen eitjes, tenminste, daar hebben wij nog niets over gehoord. Maar zij is ook al op leeftijd, dus of dat nog een keer gaat gebeuren weten wij niet.
Die eitjes zullen dan wel heel erg

kwarteleitjes

mini-mini zijn. Wij hebben Gerrit en Geertje heel even gezien toen Ma Tok ze uit hun hokje haalde. Wat een ontzettend kleine lijfjes hebben die twee. En dan vooral Geertje, dat is net een musje. Eitjes van zo'n piepklein vogeltje zijn toch niet de moeite van het leggen waard, zou je denken. Toch schijnen mensen er erg gek op te zijn. Wij begrijpen dat niet, je kunt er geen fatsoenlijke omelet van bakken, zoals van die van ons. En we begrijpen al helemaal niet dat er in zo'n prutsdingetje een nieuw kwarteltje kan groeien.
Het zou wel grappig zijn als dat zou gebeuren in het voorjaar, kindertjes van Gerrit en Geertje.
Wij geloven er niet echt in, maar dat gaan we natuurlijk niet rondbazuinen, want wij weten dat Ma Tok er eigenlijk stiekem een beetje op hoopt.