Pootperikelen

LazaRus:

Ma Tok is vreselijk geschrokken en dat kwam door mij.
Niet dat ik er iets aan kon doen, maar toch...
Wat was er aan de poot? (dat laatste kunt u gerust letterlijk opvatten).

bloed aan de stok

Ma Tok zag bloed op de stok in ons huis, en niet zo'n klein beetje ook. En de mestplank onder de stok had ook rode vlekken.
Eerst dacht ze nog dat het rode dat ze zag van de besjes van de boom in de Tok-tuin was, maar ze zag al snel dat het toch echt om bloed ging.
Ze had één van die haantjes, zo'n mensenkuiken, bij zich, die met de krulveren op zijn kop, hij keek vol ontzag naar de rode

Laza en Iona

plekken op de stok en ook op de grond.
Ma Tok dacht dat Iona met mij gevochten had, daar is ze namelijk erg bang voor, want dan moet Iona weg en ze vindt hem nogal leuk. Tja, van mij zal het niet uitgaan, zo'n strijd om de macht, maar met die jonge haantjes weet je het nooit.
Ma Tok keek naar mijn kam, en naar Iona, maar ze zag geen verwondingen.
Dat maakte haar al wat rustiger. Opeens leek haar een licht op te gaan en ze keek naar mijn poten. Ja, ik had natuurlijk meteen kunnen vertellen dat het bloed daar vandaan kwam, omdat nu mijn andere spoor was afgerukt, (zie het verhaaltje "LazaRus

weet u het nog? Noortje met haar kattenpoot-gips

heeft problemen" van 22 juni 2018), maar eerlijk gezegd vond ik het wel grappig dat ze zich zo druk maakte.  Dat grappige was snel over toen ze het kleine mensenhaantje de opdracht gaf om aan de ene kant van de tuin te gaan staan en ze zelf met het vangnet achter mij aankwam.
Nu kon ik niet ontsnappen.
Dat was niet mijn bedoeling!
Ik wilde niet gepakt worden! Maar natuurlijk gebeurde dat toch en ze nam mij mee naar boven in het mensenhuis. Daar werd mijn poot schoongemaakt en verbonden en nu loop ik weer met een verband om mijn poot. Gelukkig is dat van mij niet zo belachelijk als dat van Noortje

de spalk van Noortjes poot, gemaakt door dierenarts Joost

van mevrouw Yvonne.
Ik moet er niet aan denken dat ik met poezenvoetjes zou moeten rondlopen.
Als we het er toch over hebben: u bent vast benieuwd hoe het gaat met dat arme beest.
Ma Tok heeft contact gehad met mevrouw Yvonne en ze hoorde dat de spalk van Noortje's poot af mocht. Gelukkig, nu zit ze niet meer voor gek met die kattenpoot. De spalk was door de dierenarts zelf gemaakt van twee spatels met daar omheen een strakke zwachtel. Ik moet zeggen dat het er ingenieus uitziet. En liep Noortje meteen weer als een kievit?

Noortje (rechts) weer vrij in de tuin met haar vriendinnen

Nee, ze liep nog steeds mank, maar véél beter dan eerst, dus er was in elk geval wat gewonnen. Ze moest nog zeker een week opgehokt blijven, de arme hen. Ze hoeft natuurlijk niet te lopen als een kievit, want dat is ze niet; als ze weer kan scharrelen als een kip is dat goed genoeg. En Ma Tok heeft gehoord dat ze inmiddels weer helemaal genezen is. De dierenarts was zo trots op zijn werk dat mevrouw Yvonne de laatste controle niet eens hoefde te betalen.
Ik loop voorlopig met mijn "slobkous" door de Tok-tuin. Eigenlijk staat het wel chique, misschien vraag ik wel aan Ma Tok of ze om mijn andere voet ook zo'n verband doet, dan kan ik naast Iona met zijn natuurlijke sloffen paraderen. Ik ben tenslotte een haan, dus schoonheid is belangrijk voor mij.
En Iona moet niet denken dat hij mooier is dan ik. Hij heeft niet eens een kam, nota bene! Hij is wel een stuk groter dan ik ben, maar dat ligt aan het ras, daar kunnen we geen van beiden iets aan verhelpen. Hij is niet van plan met mij te gaan vechten om het leiderschap, heeft hij gezegd, er zijn hennen genoeg voor ons tweeën. En daar heeft hij gelijk in.

Ma Tok: met dank aan mevrouw Yvonne voor haar deel van de foto's.

Het verre oosten

Iona:

Ik mag u het verhaal vertellen over mijn soort- en rasgenoten in het Verre Oosten van het land. Daar woont een mevrouw Ali en zij heeft ook een kippenfamilie. Ik wist daar niets van, maar het schijnt dat u hen al wel kent. Raar hoor, u weet meer van mijn familie dan ikzelf. Toegegeven: het is verre familie, maar toch...
Om u even te helpen hier eerst foto's van de kuikens van de familie Tok van dit jaar:

Hannah en Hilda

Iyona en Inge

mevrouw Ali's kuikens

Goed, die mevrouw Ali had dus vlak nadat onze Ma Tok broedeitjes had gehaald bij Hoogendoorn, hetzelfde gedaan. Zij had dus ook broedeitjes gehaald bij Hoogendoorn.
En ook van zijdehoenders, net zoals Ma Tok dat deed.
Wij, mijn twee zusjes Hannah en Inge en mijn broertje Hildert, toen nog Hilda geheten, kwamen eerder uit onze eitjes gekropen dan de kuikens van mevrouw Ali, omdat onze eitjes eerder bebroed waren.
Wij waren dus eerder klaar, zou je kunnen zeggen. Bij mevrouw Ali kwamen er maar twee eitjes uit, bij ons vier. Dat komt omdat er bij mevrouw Ali een rare broedhen woont, die na een tijdje de bebroede eieren kapot pikt. Ik zou zeggen: Die mag NOOIT meer broeden. Wat een slechte kip!
Je eigen eitjes met de erin groeiende kuikentjes kapotmaken! Hoe komt ze erbij? Maar daar gaat het nu niet over, het gaat over de twee wél uitgekomen kuikens.
Ze waren mooi, een witte en een cognac-kleurige.

mevrouw Ali's kleintjes, links het hennetje, rechts het haantje

De cognac-kleurige leek als twee

druppels water op Hannah en Inge, de witte leek nergens naar... eh... op.
Niet op mij in elk geval.
En ook niet op Hildert.
Waarom ik Hildert en mijzelf noem in dit verband? Omdat het witte zijdehoentje van mevrouw Ali een haantje bleek te zijn.
De andere was een hennetje, dus dat diertje wilde mevrouw Ali graag houden, maar toen het haantje begon te kraaien moest zij iets verzinnen op het

de 3 Cochins van mevrouw Ali, rechtsvoor Boef, de haan

vroege herrie maken door dit beestje.

Ze piekerde over een oplossing. Het beestje 's nachts in de schuur zetten ging niet, daar zat Boef, de Cochin-haan al in een hokje en plaats voor nog zo'n hokje was er niet. De twee hanen bij elkaar zetten was ook geen optie, dat zou vechten worden. Ze ging naar de kinderboerderij, waar zij al eerder een haantje had gebracht, Hannes heette die (zie "Kinderboerderij in het Verre Oosten", het verhaaltje van 13 maart 2017). Maar bij de kinderboerderij wilden ze niet een zijdehoen-haantje

de 2 jonge zijdehoentjes bij de kinderboerderij

alleen aannemen, dan moest er ook een zijdehoen-hennetje bij zijn.
Dus met pijn in haar hart bracht mevrouw Ali haar twee jonge zijdehoentjes naar de boerderij.
Gelukkig heeft zij nog een zijdehoen, een witte hen, die Zijtje heet, omdat zij een zijdehoen is. Erg origineel, vind ik.
De beide kuikens, die mevrouw Ali nu naar de kinderboerderij heeft gebracht, hadden nog geen naam gekregen van haar en in hun nieuwe huis krijgen ze die hoogstwaarschijnlijk ook niet.
Zij gaan dus naamloos door het leven.
Wel een beetje jammer, maar ik denk dat de meeste kippen geen naam hebben.
Wij hier van de familie Tok zijn een uitzondering.
Door de verhaaltjes van Ma Tok zijn er inmiddels een heleboel kippen, die wel een naam hebben gekregen, maar ik ken geen enkele hen of haan die zowel een voor- als een achternaam heeft, dat komt alleen voor bij de familie Tok.

Ma Tok: met dank aan mevrouw Ali voor haar foto's.

Vreemde mannen (2)

Maria:

Dit is een oude foto, dat kunt u vast wel zien.
Waaraan?
Aan de drie kuikens die er ook op staan.

v.l.n.r.: LazaRus, Maria en Martha

En iedere weldenkende kip weet dat er nu, in oktober, geen kuikens zijn in de Tok-tuin. Waarom Ma Tok deze foto dan uit de oude doos heeft gehaald? Omdat ze hem zo mooi vindt.
Ik was toen nog jong en ik vind mezelf ook een fraai hennetje, al zeg ik het zelf. Nu ben ik al best een oude dame, ik ben al negen jaar hier in de tuin.
Ik kwam samen met Laza en met Martha, die allang geleden is heengegaan. Zij ligt begraven in de tuin, ze was eerst erg ziek en toen was ze er ineens niet meer. Ma Tok zegt dat ze haar had meegenomen naar de dierenarts, die helaas niets meer voor haar

Geertrui en Laza, de andere twee ouwetjes

kon doen dan haar een pijnloos einde geven.
Eerst miste ik haar erg, maar nu ben ik er helemaal aan gewend dat ze er niet meer is. Martha was Pippa's broedmoeder en Pippa is nu ook al niet meer de jongste.
Wij waren een bijzonder stel, zegt Ma Tok. Maria, Martha en LazaRus.
We waren de eerste Chabo's die hier kwamen wonen, daarvoor waren er alleen maar Hollandse kuifhoenders, van wie Geertrui de laatste is.

alle glimt weer prachtig

Na Geertrui ben ik nu, samen met Laza, de oudste van de familie Tok.

Goed, genoeg over de foto boven dit verhaaltje.
Waar ik eigenlijk over wil vertellen is iets heel anders: de vreemde mannen, die hier in de tuin waren.
Ik zeg "waren" want ze zijn weer weg. Alles is nu weer bij het oude en daar ben ik toch wel blij om. Ons net is weer netjes over de tuin gespannen en alle dingen staan weer op hun plek.
Het enige dat veranderd is is de verf op de deuren en raamkozijnen, die is weer

Ma Tok in de spiegelende deur

helemaal mooi strak en glimmend.
Op de foto van de deur kunt u zelfs vaag Ma Tok gewaarworden, die de foto maakte. De glimmende deur werkte daar als een soort spiegel. Onze deur ziet er weer prachtig uit. De mannen hebben zelf ons naambordje schoongepoetst, zodat iedereen nu weer duidelijk kan zien dat hier de familie Tok woont.
Dat laatste vind ik vooral erg fijn. Nu durven er vast geen indringers bij ons binnen te komen, zoals een poosje geleden bij mevrouw Yvonne gebeurde, met de grote ramp als gevolg.

het naambordje op de deur van het Tok-huis

Wij zijn natuurlijk sowieso veel veiliger hier, omdat we in de stad wonen en, nog belangrijker: wij hebben twee hanen om ons te beschermen.
Laza zal echt geen roofdier de kans geven om hier een slachting te komen aanrichten en Iona, die zich ook al aardig een haantje begint te voelen, zal zich vast onmiddellijk bij hem aansluiten om ons, de hennen, te verdedigen. Ik voel me heerlijk veilig hier in de Tok-tuin en helemaal in het Tok-huis.

Weer een ramp?

Geertrui:

Er is iets gebeurd bij de kippenfamilie van mevrouw Yvonne.
Dat is de familie, die de afgeslachte hennen moest vervangen, weet u het nog, het verhaal van de ramp?

Noortje, vóór haar ongeluk

Bij de kipjes, die daar nu wonen, is er één, die een ongeluk heeft gehad.
Noortje heet ze.
Ze heeft waarschijnlijk vastgezeten met haar ene pootje, ze was twee dagen zoek tot ze gevonden werd op de steiger bij het water. Ze kon het trapje niet meer op, omdat haar ene pootje verlamd leek.
Mevrouw Yvonne heeft haar snel bij de anderen gezet, waar ze als een razende begon te eten en te drinken. Ze was fit genoeg, maar ze kon haar ene pootje nog steeds niet gebruiken.
Mevrouw Yvonne is met haar naar de dierenarts gegaan om te kijken of er iets aan de hand was waar wat aan gedaan kon worden.
De dierenarts onderzocht haar, hij dacht dat haar

Noortje met haar gespalkte poot

kniegewricht was beschadigd, er zat teveel ruimte in. Daarom heeft hij haar knie gespalkt met een drukverband. En dat drukverband ziet er heel bijzonder uit, kijkt u maar op de foto hiernaast: knalblauw met afdrukken van poezenvoetjes!
Nu vraag ik u: was er geen verband met kippenvoeten?
Dat arme dier moet nu met dit rare verband door het leven.
Nou ja, het zal er niet haar hele verdere leven om hoeven te blijven, neem ik aan. Het zal toch de bedoeling zijn dat haar pootje weer geneest en dan mag het verband er natuurlijk weer af. Maar voorlopig zit ze ermee. Gelukkig ziet niemand het, want ze moet opgehokt blijven, in elk geval de eerste twee weken. Haar verzorgster, mevrouw Yvonne, ziet het natuurlijk wel en

Noortje is opgehokt

haar familieleden ook, maar die hebben, na één keer een flinke lachbui, besloten haar er niet mee te plagen.
Het ophokken had nog wat voeten in de aarde, Mevrouw Yvonne heeft wel een apart hokje, maar dat is erg klein, te klein om twee hele weken in opgesloten te zitten. Daarom heeft ze Noortje in het binnenhok gezet met een rooster ervoor, zodat ze nog contact heeft met Bea, Sarah, Truus en Mina. Anders raakt ze helemaal vervreemd van haar vriendinnen. En ze heeft ook aanspraak nodig, vooral nu ze de hele dag in het hok moet blijven.

Noortje met haar mooie verband

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat met haar en haar poezenpoot, hihihi.
Ik kan dat hier rustig zeggen, zij hoort het toch niet, dus ze kan zich ook niet gepest voelen. Want ik plaag graag een beetje, maar echt pesten vind ik gemeen.

Ik neem aan dat mevrouw Yvonne Ma Tok op de hoogte houdt van het wel en wee van haar Noortje, dan kan één van ons u weer bijkakelen over haar genezingsproces.
U hoort dus nog van ons hierover.
En intussen wensen wij Noortje het allerbeste met haar gespalkte poot. (Als ze maar niet gaat miauwen, Khahaha).