Windeieren

Yvette:

Ik leg elke dag een mooi groot spierwit ei voor Pa en Ma Tok.

een zogenaamd "windei"

Yvonne wil dat ook graag doen, maar dat lukt niet echt. Ze legt wel bijna elke dag een ei, maar daar is iets mis mee. Er mist iets, om het zo te zeggen. "Wat kan dat nu wezen?" hoor ik u denken.
Ik zal u niet langer in onzekerheid laten. Er zit geen schaal om haar eieren. Wel een vlies, gelukkig, anders zou het een smerige boel worden in de buik van mijn vriendin. Dan zou daar allemaal eigeel en -wit terechtkomen en dat zou heel vervelend voor haar zijn. Nu glipt zo'n schaalloos ei, dat een windei wordt genoemd, zomaar uit haar cloaca, zoals onze achteruitgang heet. Het ligt dan in ons nachthok en we eten het snel

wijlen Vita, die hetzelfde probleem heeft gehad met haar eieren

samen op.
Het smaakt heerlijk, ik kan niet anders zeggen, en in zoverre vinden wij het helemaal niet erg dat de schalen van de eieren ontbreken.
Ma Tok vond al een paar dagen restjes van het vlies, dat wij laten liggen als we het ei hebben opgegeten.
Ze gaf ons kalk, omdat ze dacht dat we daar misschien gebrek aan hadden.
Maar dat hielp helemaal niets.
Gelukkig wist Ma Tok nog dat wijlen Vita ditzelfde probleem had gehad en ze wist ook nog hoe dat toen was opgelost.
Ze belde de dierenarts, die alles van Vita nog in zijn computer had staan. Zo kon hetzelfde medicijn nu voor Yvonne besteld worden.

Yvonne:

Ik voelde me al een hele poos niet erg lekker en ik had ook buikpijn.
Maar wij hennen zijn niet kleinzerig, dus ik liep er gewoon mee door.
Totdat mijn eieren er raar begonnen uit te zien, zonder schaal, zoals Yvette al vertelde.

de pillen voor Yvonne, met haar meelworm-toetje

Nu heeft Ma Tok de bestelde medicijnen bij de dierenarts opgehaald en ik krijg twee keer per dag pillen in mijn snavel.
Vies? Ach, wat is vies?
Ik krijg telkens een lekker meelwormpje toe van Ma Tok en dat is zo lekker dat ik die smaak van de medicijnen meteen kwijt ben.
Ik voel me nog niet beter, maar dat gaat een poosje duren heb ik gehoord.
Ik ben benieuwd of mijn eieren hierdoor weer normaal worden.
Dat er nu geen schaal omheen zit vind ik geen probleem, ze zijn erg lekker, maar ik zou me wel graag weer gezond willen voelen.
Ik doe gewoon met alles mee, ondanks de pijn in mijn buik, maar ik zou die toch liever kwijt dan rijk zijn.

Yvonne en Yvette:

Ma Tok doet telkens als ze Yvonne haar pillen gaat geven een speciaal schort voor.

schort van Ma Tok

Dat is om niet vies te worden van Yvonne's poten. Ze heeft een foto gemaakt van zichzelf met het schort en wij vinden het niet meer dan normaal dat u die foto mag zien.
Hij staat hiernaast.

Wij zijn blij dat er nu aan het eierprobleem gewerkt wordt.
Jammer van onze lekkere hapjes, maar fijn om weer beter te worden en gezond en zonder pijn te kunnen scharrelen in de Tok-tuin.
Wat zijn wij toch bofkonten, dat er zo goed voor ons gezorgd wordt. Ma Tok heeft aan de stichting "Redt een legkip" beloofd dat zij doktershulp zou inschakelen voor ons als dat nodig zou zijn, en als zij iets belooft dan doet ze dat ook.

En nu maar wachten of het net zo goed helpt als bij Vita indertijd.

Broeden of leggen?

Floortje:

Ik ben zeer verontwaardigd.
En ik heb daartoe het volste recht.

Floortjes moeder Wiske

Ik heb het aan mijn mama Wiske gevraagd en zij was het roerend eens met mij.
En weet u wie die verontwaardiging bij mij heeft veroorzaakt?
Ma Tok!
Dat had u niet verwacht, hè?
Toch is het zo.
Want wat gebeurde er op een mooie morgen?
Ma Tok kwam, zoals gewoonlijk, onze deur open zetten, zodat wij naar buiten zouden kunnen om te scharrelen in de Tok-tuin. Tot zover ging alles goed. Meer dan goed zelfs, want het was prachtig weer, de zon scheen volop. Het zag er wel een beetje koud uit, maar dat geeft niet, daar kunnen wij goed tegen. Ik zag dat alles vanuit mijn legnest, waar ik me een tijdje geleden had geïnstalleerd om een eitje te leggen. Ma Tok kwam naar binnen om de waterbak te pakken, zodat ze die van schoon water kon voorzien.

Floor op het legnest

Ze zag mij zitten, ze lachte zelfs naar me. Met de drinkbak vol schoon water kwam ze even later weer terug in ons huis, waar ze de mestplank begon schoon te maken. Daarna pakte ze Babette, die weer eens zat te "broeden," en zette haar buiten neer, vlakbij de net gestrooide meelwormpjes.
Ze kwam weer binnen en wat er toen gebeurde.....  Ik wist niet wat me overkwam! Ze pakte mij zomaar van het legnest af en zette mij op de grond.
"Wat zullen we nou hebben?" dacht ik. "Zo, ga jij ook maar even lekker je pootjes strekken, Floortje, dat is goed voor je, dan mag je straks weer op het nest gaan zitten als je

Floortje is diep beledigd

daar behoefte aan hebt." Ik geloofde mijn oren niet.
Dacht Ma Tok dat ik ook broeds was, net zoals Babette?
Het leek er veel op.
Nu was ik zomaar op de koude grond neergezet, net nu het ei op het punt stond gelegd te kunnen worden. Ik nam snel een slokje van het verse water om een beetje te bedaren en toen floepte mijn eitje er zomaar uit, vlak voor de voeten van Ma Tok. Ze keek een beetje beteuterd en zei: "Ach, arme Floor, wat heb ik nou gedaan? Zat je op een eitje te wachten in het nest? Ik dacht dat je broeds begon te worden. En nu heb je je ei zomaar op de grond moeten neerleggen. Wat spijt me dat."
Ik dacht: "Ja ja, dat zeg je nu wel, maar wat heb ik daaraan?"
Ik liep langs haar voeten naar

Floortje doet haar beklag bij moeder Wiske

buiten om nog een wormpje mee te kunnen pikken. Dat lukte nog net, alles was bijna op. Gelukkig kregen we ook nog wat witlof, Pa Tok had expres teveel gekocht, zodat wij wat zouden kunnen mee-eten.
Op dat moment vond ik Pa Tok een stuk aardiger dan Ma.

Ik ging naar mijn moeder Wiske en vertelde haar het hele verhaal. "Wat denkt ze wel, dat iedereen die in een legnest zit daar zit om te broeden? Ik dacht dat ze wijzer was," zei Wiske.
Dat deed mij goed, dat zij het met mij eens was.
En nu?
Ik denk dat ik voortaan mijn eitjes maar buiten een legnest ga leggen. Dan moet Ma Tok veel meer moeite doen om het te kunnen pakken. Lekker, net goed!

Zomertijd

Hannah:

Ik heb een hele tijd geprobeerd Ma Tok zover te krijgen om mij te laten broeden, maar ze vond het nog te koud en ik was ook nog te jong, zei ze.

lekker met z'n allen wormpjes pikken in de tuin

Dus nu heb ik de moed maar opgegeven en scharrel ik weer door de tuin met mijn nichtje Inge. Eerlijk gezegd bevalt het mij wel, vooral nu het weer wat beter wordt. En wij mogen ook een uur eerder naar buiten sinds vorige week zondag, dat schijnt met de zomertijd te maken te hebben. Wat dat is weet ik niet, en het zal mij ook een zorg wezen, het is gewoon fijn en wij genieten ervan.
Nu is Babette aan het proberen stiekem te broeden, maar Ma Tok

Babette op haar legnest

heeft dat natuurlijk allang gezien en ze haalt haar telkens van het nest.

Ma Tok heeft gezegd dat ze graag wil dat er deze zomer niet gebroed wordt, omdat wij al met zoveel zijn. Ik vind dat een beetje onzin, er kunnen nog best wat kipjes bij in ons huis, dat is groot genoeg. En ik denk dat ze wel overstag gaat als één van ons stug volhoudt.
Ze is lang niet zo stoer als ze zelf denkt, hihi.
Ik zou het wel fijn vinden om nog meer zijdehoentjes hier in de tuin te verwelkomen. Want zegt u nu zelf: wij zijn toch het mooiste ras dat er is?

Geertrui, de oudste hen

Zou het helpen als er een paar oudere hennen zouden gaan hemelen? Dan komt er vanzelf meer plaats voor jong grut. Maar als ik denk aan de ouwetjes van de familie Tok kan ik me toch niet voorstellen dat zij er niet meer zouden zijn. Nee, ik kan eigenlijk niet één van die vertrouwde gezichten missen. Dat is dus ook geen oplossing.
Ik heb aan Geertrui, die nu de oudste is hier, gevraagd of zij raad weet.
"Ach meid," zei ze, "als je zo graag wilt broeden moet je het vooral doen, als je maar weet dat ik later niet op je kuikens ga passen als ze uitgekomen zijn. Ik vind het leuk hoor, kleintjes, maar dan wel bij een ander en never nooit niet bij mij."
Dat had ik kunnen weten, er gaan hier verhalen rond dat Geertrui en haar tweelingzus nooit gebroed hebben in hun leven. Gewoon omdat

de 2 Geertruien

ze daar geen zin in hadden.
Ze hebben wel een keer net gedaan alsof ze broeds waren, dat moet een goede grap geweest zijn.
Ik zie ze in gedachten al zitten: naast elkaar en met hun blik op oneindig. Totdat ze het niet meer volhielden en ze allebei begonnen te schateren.
Ik vind het heel jammer dat ik die tijd niet heb meegemaakt, toen er twee ondeugende Geertruien hier in de tuin rondscharrelden.

Geertrui met haar leerlingen Daantje en Dirkje

Daantje en Dirkje?
Ja, die zijn wel grappig, maar ze halen het toch niet bij Geertrui en Geertrui, als ik de verhalen mag geloven.
Ze zijn trouwens al een hele tijd erg braaf, die twee D's, zouden ze ziek zijn?
Of zouden ze broeden op een goeie mop?
Hahaha, dan broeden ze toch nog, al hebben ze dat zelf niet in de gaten.

Moord (waarschuwing: bevat gruwelijke beelden)

LazaRus:

Er is iemand vermoord de afgelopen week.
Hier in de Tok-tuin.
Gelukkig was het niet iemand van onze familie Tok, maar het was wel een vogel.

sneeuw in april?

Hoe dat gebeurde?
Ik weet niet precies hoe het begon, maar wij hoorden een geklapper van heel grote vleugels boven de tuin en daarna heel hard piepen. Het klonk als een doodskreet en dat bleek het ook te zijn geweest.
En toen begon het te sneeuwen. Nee, niet echt, natuurlijk, maar er daalden wel allemaal witte dingetjes uit de lucht neer in de tuin. Het duurde even voordat we begrepen wat er gebeurd was, maar toen het kwartje viel renden we allemaal hard kakelend naar binnen, het Tok-huis in. Hannah en Inge, die nog nooit zoiets engs hadden meegemaakt, renden gelukkig direct met ons mee. Anders had ik ze, als familiehoofd,

een duif zoals het slachtoffer (foto internet)

nog moet gaan halen ook en ik was eerlijk gezegd zelf ook blij dat ik onder dak was.
En nu wilt u eindelijk wel eens weten wat dit allemaal te betekenen had.
Wel, ik zal het vertellen.
Er zitten nog steeds jonge duifjes in de boom in de tuin, en ook op de daken van de huizen hier vlakbij.
En meeuwen zijn er ook.
Om die meeuwen uit de stad te jagen heeft de gemeente roofvogels uitgezet, ik geloof dat het hier om slechtvalken gaat. Die grote vogels moeten de meeuwen-eieren stelen en de meeuwen zelf wegjagen.
Ik denk dat er niet genoeg eieren te verorberen waren en dat die roofvogels nu naar andere hapjes op zoek waren gegaan. En één van hen had zo'n hapje in onze boom

de rover met zijn slachtoffer op het net boven de tuin

zien zitten. Die jonge duiven zijn helemaal niet gewend aan zulke grote rovers, dus die ene kleine was gewoon blijven zitten toen dat vliegtuig over kwam vliegen.
Tja, en dat was het einde van dat duifje. Hij werd wreed vermoord door de grote klauwen van het roofdier, dat het beestje daarna op ons overspanningsnet liet vallen, om het daar lekker te gaan oppeuzelen. Ma Tok hoorde ons kakelen en ze keek uit haar gang-raam, waar Kees en Truus staan. Daar zag ze het slachtoffer, dat al niet meer leefde,

de roofvogel met z'n prooi

met daarbovenop de rover, die het beestje aan het leegpikken was met zijn grote kromme snavel. Ze keek geschokt toe, en omdat ze zag dat er niets meer te redden viel begon ze maar foto's te maken van het akelige tafereel.
Voor u als lezers, ja, zodat u mij zou geloven als ik dit gruwelverhaal aan u vertel.
Ze ging naar beneden om te kijken of met ons alles in orde was en daar schrok die lomperik bovenop het net zo van, dat hij wegvloog, zijn lekkere hapje in de steek latend. Dat was niet de bedoeling geweest van Ma Tok, nu moest zij de dode vogel van het net afhalen en hem begraven, terwijl ze liever had gehad dat de rover hem helemaal had opgegeten.
Ze trok voorzichtig het lijkje door het net heen naar beneden en daarna heeft ze het in onze tuin begraven. Haar handen zaten onder het bloed toen ze klaar was.
En nu willen wij allemaal, als hele familie Tok, een hartelijk dank-bericht sturen naar degene, die het net boven onze tuin heeft gespannen, anders was er misschien wel iemand van ons gesneuveld.
Dus: Dank u wel, meneer Michael! U hebt ons gered!

Ma Tok: U hebt inmiddels vast wel begrepen wat de sneeuw was, waar Laza het in het begin van zijn verhaal over had. Zo niet, vraag het dan even in een opmerking onder dit verhaaltje.