Moord (waarschuwing: bevat gruwelijke beelden)

LazaRus:

Er is iemand vermoord de afgelopen week.
Hier in de Tok-tuin.
Gelukkig was het niet iemand van onze familie Tok, maar het was wel een vogel.

sneeuw in april?

Hoe dat gebeurde?
Ik weet niet precies hoe het begon, maar wij hoorden een geklapper van heel grote vleugels boven de tuin en daarna heel hard piepen. Het klonk als een doodskreet en dat bleek het ook te zijn geweest.
En toen begon het te sneeuwen. Nee, niet echt, natuurlijk, maar er daalden wel allemaal witte dingetjes uit de lucht neer in de tuin. Het duurde even voordat we begrepen wat er gebeurd was, maar toen het kwartje viel renden we allemaal hard kakelend naar binnen, het Tok-huis in. Hannah en Inge, die nog nooit zoiets engs hadden meegemaakt, renden gelukkig direct met ons mee. Anders had ik ze, als familiehoofd,

een duif zoals het slachtoffer (foto internet)

nog moet gaan halen ook en ik was eerlijk gezegd zelf ook blij dat ik onder dak was.
En nu wilt u eindelijk wel eens weten wat dit allemaal te betekenen had.
Wel, ik zal het vertellen.
Er zitten nog steeds jonge duifjes in de boom in de tuin, en ook op de daken van de huizen hier vlakbij.
En meeuwen zijn er ook.
Om die meeuwen uit de stad te jagen heeft de gemeente roofvogels uitgezet, ik geloof dat het hier om slechtvalken gaat. Die grote vogels moeten de meeuwen-eieren stelen en de meeuwen zelf wegjagen.
Ik denk dat er niet genoeg eieren te verorberen waren en dat die roofvogels nu naar andere hapjes op zoek waren gegaan. En één van hen had zo'n hapje in onze boom

de rover met zijn slachtoffer op het net boven de tuin

zien zitten. Die jonge duiven zijn helemaal niet gewend aan zulke grote rovers, dus die ene kleine was gewoon blijven zitten toen dat vliegtuig over kwam vliegen.
Tja, en dat was het einde van dat duifje. Hij werd wreed vermoord door de grote klauwen van het roofdier, dat het beestje daarna op ons overspanningsnet liet vallen, om het daar lekker te gaan oppeuzelen. Ma Tok hoorde ons kakelen en ze keek uit haar gang-raam, waar Kees en Truus staan. Daar zag ze het slachtoffer, dat al niet meer leefde,

de roofvogel met z'n prooi

met daarbovenop de rover, die het beestje aan het leegpikken was met zijn grote kromme snavel. Ze keek geschokt toe, en omdat ze zag dat er niets meer te redden viel begon ze maar foto's te maken van het akelige tafereel.
Voor u als lezers, ja, zodat u mij zou geloven als ik dit gruwelverhaal aan u vertel.
Ze ging naar beneden om te kijken of met ons alles in orde was en daar schrok die lomperik bovenop het net zo van, dat hij wegvloog, zijn lekkere hapje in de steek latend. Dat was niet de bedoeling geweest van Ma Tok, nu moest zij de dode vogel van het net afhalen en hem begraven, terwijl ze liever had gehad dat de rover hem helemaal had opgegeten.
Ze trok voorzichtig het lijkje door het net heen naar beneden en daarna heeft ze het in onze tuin begraven. Haar handen zaten onder het bloed toen ze klaar was.
En nu willen wij allemaal, als hele familie Tok, een hartelijk dank-bericht sturen naar degene, die het net boven onze tuin heeft gespannen, anders was er misschien wel iemand van ons gesneuveld.
Dus: Dank u wel, meneer Michael! U hebt ons gered!

Ma Tok: U hebt inmiddels vast wel begrepen wat de sneeuw was, waar Laza het in het begin van zijn verhaal over had. Zo niet, vraag het dan even in een opmerking onder dit verhaaltje.