Xara strijkt haar vleugel over haar hart

Xara:

Eindelijk is er dan toch iemand geweest die een suggestie heeft gedaan met betrekking tot het probleem van het grote witte ei dat plotseling in ons Tok-huis lag.

Yvette en Jenny zijn al wakker

Ik vond het nogal magertjes, maar één lezer die mij wilde helpen, dus ik moest er nog een paar weken over nadenken of ik de oplossing met u wilde delen. Ik heb hierover ook uitgebreid overleg gevoerd met Yvette, die er ook mee te maken had. Samen zijn wij tot de conclusie gekomen dat wij het toch maar gaan uitleggen, hoe dat ei daar kwam te liggen.
Het is u inmiddels vast wel duidelijk dat het betreffende ei door Yvette gelegd was. Zij was het dan ook die mij vertelde hoe één en ander in zijn werk was gegaan.

Op een dag, heel vroeg in de morgen, toen wij nog sliepen in het Tok-huis, was Yvette al wakker geworden. Zij ging haar paleis uit, samen met Jenny, die ze had gewekt, omdat het helemaal niet gezellig is om alleen door de tuin

Xara was gaan slapen onder Laza's vleugel

te scharrelen.
Jenny had eerst een beetje gemopperd dat ze zo vroeg haar nest uit moest, maar toen ze eenmaal buiten was vond ze het toch wel lekker.
Alles was nog stil in de buurt, de bouwvakkers bij de Meelfabriek waren nog niet met hun herrie begonnen en de vogeltjes sliepen ook nog. Nou ja, niet allemaal, want kippen zijn ook vogels en Jenny en Yvette waren al aan het scharrelen in de tuin.
Laza sliep nog wel, met zijn vleugel om mij heen, er klonk dus ook geen gekraai.
Jenny ging helemaal achterin de tuin kijken of daar misschien iets lekkers van de vorige dag was blijven liggen. Ze vond zowaar een

Jenny en Yvette bij de struik in de Tok-tuin

dikke vette worm, die net uit de grond was gekropen. Waarom hij dat had gedaan wist Jenny niet, maar hij smaakte er niets minder om.
Yvette was intussen een beetje aan het ronddraaien in Soestdijk, ze moest een ei leggen, maar ze wilde dat niet in het paleis doen, omdat het daar niet warm genoeg was naar haar zin; voor het leggen moet je een poosje stil zitten en daar krijg je het niet warmer van, dat weet elke hen.
Het liefst legt zij haar eieren in het Tok-huis in de bodembedekking van het plateau, maar dat huis was nog dicht, dus ze kon er niet in. "Jenny," zei ze, "hoe lang denk je

de lange buitentrap met bovenaan het openstaande luikje

dat het nog duurt voordat ma Tok de deur voor de kleintjes open doet?"
"Dat duurt nog een hele poos, daar kun je niet op wachten," antwoordde de bruine hen en ze liep naast Yvette door de tuin om een goed leg-plekje te vinden. Tot ze plotseling begon te giechelen en Yvette aanstootte. Ze wees met haar vleugel omhoog naar de zijkant van het Tok-huis en Yvette keek in de richting die haar werd aangewezen.
"Hoera!" riep ze en ze rende naar de buitentrap van het huis. Die trap is heel lang, maar Yvette sloeg telkens een treetje over en zo kwam ze snel bovenaan, bij het luikje, dat ... open stond! Ma Tok vergeet een enkele keer om het te sluiten als ze de deur dicht heeft gedaan en dat was nu ook weer gebeurd.
Yvette wipte snel naar binnen en zonder de op de stok slapende kippen te wekken liet ze zich zakken in het hennepstrooisel. Ze schoof een beetje heen en weer tot ze een goed kuiltje had gemaakt en daarin

het grote witte ei van Yvette

legde ze haar grote witte ei.
Ze bleef nog even zitten om bij te komen en daarna ging ze weer door het luikje naar buiten.
Ze was net op tijd, vlak achter haar klapte het luikje dicht door de wind. "Pfoe!" verzuchtte ze terwijl ze van het trapje neerdaalde in de tuin, "dat was een goede timing."
Jenny was blij dat Yvette het had gehaald, anders had zij nu alleen in de tuin moeten scharrelen.

Zo was het grote witte ei van Yvette dus bij ons in het Tok-huis terecht gekomen terwijl de deur dicht was geweest.



Ik hoop dat ik het duidelijk genoeg heb uitgelegd voor u, mevrouw Esther, want u bent de enige die op mijn oproepje hebt gereageerd. Eigenlijk mag alleen u dit verhaaltje lezen, maar vooruit, ik strijk voor deze keer mijn vleugel over mijn hart.