Xara begrijpt het

Xara:

Weet u het nog? Van dat grote witte ei van vorige week?

Ik had verwacht dat u met een heleboel ideeën zou komen, maar nee hoor: niks, noppes, nada.
Dat viel me vreselijk van u tegen.
U kunt toch wel een beetje helpen bij onze problemen?
U leest elke week onze verhaaltjes en u doet er niets voor terug.

Daantje en Dirkje, de 2 ondeugden van de familie Tok

Maar goed, ik ben niet voor één gat te vangen, ik ben slim, zoals ik de vorige keer al opmerkte.
Ik herinner me dat er eerder iets vreemds is geweest met eieren, als ik me niet vergis waren Daantje en Dirkje daarbij betrokken.
Dus ik ging deze twee ondeugden scherp in de gaten houden.
Dat was best moeilijk, want ik kan ze soms bijna niet verstaan als ze tegen elkaar kakelen.
Dat "Lèds" ja, dat bedoel ik. Gelukkig heb ik van de lessen aan Yvette en Jenny wel wat opgestoken, maar wat je daar vooral leert zijn niet zulke nette woorden en daar kom je niet ver

Xara vraagt Laza om raad

mee als je iemand wil afluisteren. Ik kon helemaal geen rare dingen ontdekken bij Daan en Dirk, tenminste, niet vreemder dan anders en als ik hen op de hen af zou vragen of zij er iets mee te maken hadden gehad zouden ze mij toch de waarheid niet vertellen. Wat moest ik nu?
Ik had Maria al gevraagd of zij dat ei had gelegd en toen had ze me uitgelachen, dus bij haar kon ik niet terecht.
Bij wie dan?
De baas?
Ik ging naar LazaRus toe, misschien had hij de oplossing wel voor mij. "Een groot ei in het nachthok van het Tok-huis?" kukelde hij. "Nee, ik

Yvette legt een ei in het Tok-huis

heb geen idee en ik bemoei me daar ook niet mee, het leggen van eieren laat ik aan jullie, de hennen, over." Nou, dat schoot lekker op zo.
Ik peinsde en peinsde en plotseling ging mij een licht op.
Waarom vroeg ik het niet gewoon aan Yvette? Zij moest dat ei gelegd hebben, zoveel was zeker. Maar hoe was het dan in ons afgesloten huis terecht gekomen?
Ik stapte op de grote witte dame af. "Yvette, mag ik je wat vragen?"

Yvette is veel groter dan de krielkipjes

vroeg ik beleefd.
Ze is meer dan twee keer zo groot als ik, nou, dan ben je wel beleefd hoor.
"Wat is er, kleine kriel?" vroeg ze. Ze klonk vriendelijk, dus ik durfde verder te gaan. "Leg jij wel eens een ei in het Tok-huis?"
"Ja, dat doe ik wel eens, vooral als ik daar net gegeten heb en ik dan zie dat er al een klein eitje ligt. Dan leg ik mijn grote ei er netjes naast, zoals dat hoort. Doe jij dat ook, als er al een ei ligt er één bij leggen?" "Ja," zei ik, "maar natuurlijk alleen als ik net moet leggen."
Daar moest Yvette om lachen.

de gesloten deur van het Tok-huis

"Ja, dat is logisch, geen één hen kan er een ei uit persen als er niet net één aan het komen is."
We giechelden even samen om het idee en daarna vroeg Yvette waarom ik dat had gevraagd. Ik legde uit dat er een keer op een morgen een groot wit ei, dat dus wel van haar afkomstig moest zijn, bij ons in het nachthok had gelegen, terwijl de deur nog dicht was van de nacht. En ik zei erbij dat het ei er de vorige avond nog niet had gelegen.
Yvette dacht even na en toen begon ze vreselijk te schateren.
"Was dat op die morgen dat het zo hard waaide?" vroeg ze tussen haar lachbuien door. Daar moest ik weer even over nadenken, maar ik herinnerde me opeens dat dat inderdaad zo was. "O, dan weet ik het al," kakelde ze.
En ze vertelde mij precies hoe het gegaan was.

Bent u nu benieuwd geworden?

Haha, net goed, ik vertel het u lekker niet, omdat u mij ook niet geholpen hebt met nadenken over dit probleem.