Snel groot groeien

Maartje:

Ik mag van ma Tok wat aan u vertellen. 

Pippa als pleegmama met kleine Maartje

Wie u bent weet ik niet, maar mama Pippa zegt dat u al een heleboel weet over mij en ook over de andere kippen hier in de tuin. 

Dat vind ik vreemd, want ik woon hier en ik weet zelf nog niet eens veel over de nieuwe familie die ik hier zomaar heb gekregen. 

En over mezelf weet ik eigenlijk ook niet zoveel. 

Ja, ik ben een kuiken en ik ben gevonden door de dierenambulance, maar waar ik vandaan kwam voordat ik daar was weet ik niet meer. Dat is allemaal heel vaag, ik weet nog wel dat ik helemaal alleen was en niet wist waar ik naartoe moest voor

kleine Maartje 

warmte en eten. Toen ben ik heel hard gaan gillen en zo ben ik gevonden, denk ik. 

Bij het vogelasiel, waar ik naartoe werd gebracht, was het best gezellig, ik kreeg eten en drinken en ik mocht op schoot zitten bij de mensen daar. Als ik lekker knus op schoot zat was ik tevreden, maar ze zetten me in een hokje, helemaal alleen en dat wilde ik niet dus ging ik weer gillen. Er was een mens die zei dat dit allemaal wel heel gezellig was, dat op schoot zitten en zo, maar dat ik op die manier een aso-kip zou worden. Wat dat was wist ik niet, maar het klonk niet fijn, dus ik was opgelucht toen mevrouw Wies, die daar ook was

Maartje iets groter

omdat ze daar werkt als vrijwilliger, zei dat ze misschien wel een adresje voor mij wist. 

Ze stuurde de schattigste foto van mij op naar ma Tok, die natuurlijk meteen verkocht was en mij kwam ophalen. Ik moest weer in een hokje om met haar mee te kunnen, dus ik schreeuwde moord en brand, maar ma Tok lachte erom en zei dat het allemaal wel goed zou komen. Ik zag een paar lekkere meelwormpjes in het kooitje liggen, dat was een goed begin, die snavelde ik snel naar binnen, maar daarna gilde ik dat ik niet alleen

Maartje met Pippa in de kleine ren

wilde zijn, dat ik een mama nodig had en dat ik bang was. 

Ma Tok zei zachtjes dat het echt goed zou komen en dat er een mama op mij wachtte. 

Dat moest ik eerst nog zien, dus ik schreeuwde nog harder, waarvan ma Tok niet onder de indruk was, helaas. 

We kwamen bij een tuin waar ik in een groter hok werd gezet, weer alleen natuurlijk. Maar dat veranderde: er werd een hen bij mij gezet, die me ging zitten bekijken, verder deed ze niets. Daar had ik dus niet veel aan, al voelde het wel goed dat er een soortgenoot bij me was. Ze ging op een gegeven moment zitten en toen gebeurde er 

Pippa en Maartje

een wonder: er lag opeens een mooi ei in ons hok. 

Waar kwam dat nu vandaan? 

De kip zei niets, ze ging weer staan en ze keek me aan. 

Toen ma Tok weer kwam kijken en het ei zag liggen haalde ze de kip en het ei uit het hok en ik zat weer alleen. Dat duurde niet lang gelukkig, er kwam een heel andere hen bij mij, ook daar neergezet door ma Tok. Deze kip was heel vriendelijk, ze kakelde zachtjes tegen mij en ik mocht in haar dons kruipen en haar mama noemen. Dat was fijn en ik hoefde niet meer te gillen. 

Eerst was mama Pippa wel een beetje streng voor mij, ik deed heel veel dingen niet goed, maar ik

Laurel (links) loop weg na een advies van zijn moeder

leerde snel en nu ben ik helemaal gewend. We hebben samen een ren gekregen bij ons hok, zodat ik goed kan leren lopen. En mama Pippa's oudere kuikens komen vaak bij ons op bezoek, niet in de ren, maar aan de andere kant van het gaas. Mama Pippa geeft ze nu en dan nog wat aanwijzingen over hoe ze zich moeten gedragen en vooral Laurel, het haantje, kijkt dan heel ondeugend en soms lacht hij zijn moeder gewoon uit! Hoe hij dat durft weet ik niet, ik doe braaf wat

Maartje doet goed haar best om snel groot te worden

mama Pippa kakelt, maar ik ben natuurlijk nog klein en hij is groot. Mama Pippa kakelde dat ze wel weer eens lekker door de tuin zou willen scharrelen, maar dat dat pas kan als ik een heel stuk groter ben. Dus nu doe ik mijn best om hard te groeien, zodat zij niet meer zo lang opgesloten hoeft te zitten voor mij. Lief van mij, hè? 

Ma Tok heeft de grote ren nu ook op ons kleine rennetje aangesloten, omdat ik niet meer door het gaas heen kan, daar ben ik al te groot voor gegroeid, dus we hebben wel veel ruimte nu. 

Misschien vindt mama Pippa het nu niet meer zo erg om met mij opgescheept te zitten. 

Ik heb al heel veel veren, ik ben dus

Het Loo is uitgebreid met de grote extra ren

al best een beetje groot en sterk ben ik ook, dat merkte ma Tok toen ze mij oppakte om me op de foto te zetten. 

Dat vond ik niet zo fijn, dus ik ging in haar hand wrikken om eruit te komen; dat lukte net niet, maar de foto is niet echt gelukt omdat ik niet stil wilde zitten.  

Daarom moet u dat plaatje nu missen, mijn excuses hiervoor. 

Maar de meneer van de dierenambulance kan gerust zijn: ik houd nu meer van kippen dan van mensen en zo hoort het ook.

Ik voel me helemaal thuis bij de familie Tok en ik hoop hier nog heel lang te wonen.

Ma Tok: nog even over het raadsel van de vorige week: mevrouw Annemieke had het bij het rechte eind, Daantje en Dirkje hebben bekend een eitje van Barbara op de grond in de tuin te hebben gelegd.

Het raadsel

Inge:

Door al het gedoe rondom het nieuwe kuiken Maartje, dat hier plotseling is geland, zijn we bijna vergeten dat er hier ook sprake was van een raadsel. 

Weet u het nog? 

het mysterieuze eitje

Trees en Trui kwamen met een heel rare vraag bij mij. 

Of ik wel eens een eitje midden in de tuin legde in plaats van in het Tok-huis of in Soestdijk. 

Natuurlijk doe ik dat niet.

Het schijnt dat er tegenwoordig eitjes zomaar midden op de tegels worden gedeponeerd. 

Wie dat doet? 

Ik heb wel een idee, maar dat is nog erg vaag. 

Het schijnen kleine eitjes te zijn, dus ik denk aan Barbara en Babette, maar volgens Trui en Trees ontkenden die allebei de legster te zijn. 

Lisa, Linda en Laurel

De kuikens? 

Nee, die leggen nog lang niet, die zijn nog niet groot genoeg, ze zijn nog in de groei en hebben al hun energie nodig om flinke hennen te worden. 

Over Laurel hoeven we het helemaal niet te hebben, die gaat nooit een eitje leggen. 

Hij begint al aardig te kraaien, het klinkt al bijna net zo mooi als van een volwassen haan. Ik hoop dat hij zich een beetje leert gedragen zodat hij mag blijven, hij is best een grappig gozertje. 

Ik zou het jammer vinden als hij zou moeten vertrekken. 

mooie Laurel

Ik ben eigenlijk stiekem een beetje verliefd op hem, al is hij dan geen zijdehoen. Natuurlijk verkondig ik dat niet luidop, Laza is nog steeds de baas hier en ik zou niet willen dat er ruzie ontstaat over wie de leukste haan is in de tuin. 

Of Laza nog niet aan zijn einde is? Ik geloof het niet, al wordt hij wel steeds rustiger en springt hij niet meer zo vaak op ons, de hennen. 

Ik hoorde van ma Tok dat hanen wel twintig jaar oud kunnen worden, nou, dan kan hij nog een hele tijd mee, hij is nu elf, net als Maria was. Hennen hebben een ingewikkelder bouw omdat zij eitjes moeten kunnen leggen, ik denk dat

in het midden kleine bruine Babette

dat ervoor zorgt dat zij minder oud kunnen worden dan haantjes. 

Als Laurel Laza maar niet gaat uitdagen, dat zou net iets voor hem zijn, er zit wel pit in dat jongetje, dat is één van de redenen dat ik hem zo leuk vind.

Maar nu weer over het zomaar neergelegde eitje. 

Het zou mij niet verbazen als het toch van Barbara of Babette zou zijn. Daarmee zeg ik niet dat zij het daar hebben neergelegd, nee, ik denk dat dat door iemand anders is gedaan. Ik zie een paar hennetjes al telkens staan smoezen. Het is niet zo dat zij dat anders niet doen, maar de laatste tijd komt het toch 

de 2 smoezende kipjes

vaker voor. En ik zie ze dan ook giechelen samen. De meeste lol hadden zij toen Trees en Trui hen kwamen vragen of zij dat eitje misschien hadden gelegd. Ze schudden om het hardst hun kopjes en liepen toen snel weg om op een ander plekje te gaan zitten lachen. Hun plezier werd nog groter toen de twee Wyandottes hun vraag aan alle hennen gingen stellen en ze overal verbaasde blikken en negatieve antwoorden kregen. 

Heeft u al een idee over welke twee ik het heb? 

Laat het even weten hieronder, dan vertel ik volgende week of u het bij het rechte eind had.

Adelaarskuiken?

LazaRus:

Ik weet niet wat ma Tok van plan is, ze blijft maar kippen en kuikens toevoegen aan mijn koninkrijk. 

Laurel, hulphaantje in wording

Het is wel zo dat er een paar hennen zijn gaan hemelen, maar er moet een keer een einde komen aan die onstelpbare stroom die ik straks moet gaan regeren. Gelukkig is Laurel er nog, die moet mij maar flink gaan helpen als hij volwassen is. Zijn gekraai klinkt al heel aardig en hij treedt de hennen ook al, dat gedeelte mag hij voor een groot gedeelte van mij overnemen, al doe ik het nog graag zo nu en dan. Ik begrijp best dat die kleine piepert, Maartje heet ze, een moeder nodig heeft en ook dat mijn Pippa daar uitermate geschikt voor is, maar het moet niet zo blijven doorgaan, dan barsten we straks de tuin uit.

Pippa met Maartje in de ren

Hebt u haar al gezien, die kleine? 

Ze ziet er mooi uit, met bruine veertjes op haar vleugeltjes. 

Gelukkig piept ze niet meer zo hard als in het begin. Toen ma Tok haar hier in het Loo zette dacht ik dat ze een enorm grote vogel had meegebracht, ik was verbaasd toen ik zag dat dat keiharde geluid uit zo'n piepklein snaveltje kwam en dat dat snaveltje vastzat aan een gewoon kuikentje. Ik dacht even dat er een adelaarskuiken was geland hier. 

Ik houd een oogje op Pippa's drietal, dat zo plotseling van hun moeder is beroofd. Het is niet echt meer nodig, maar ik heb het aan

het Loo met de ren

Pippa beloofd, dus doe ik het. Kleine Maartje groeit ook goed, zo goed, dat ma Tok het nachthokje 
niet groot genoeg meer vond voor haar. En ze gunde Pippa ook meer ruimte, die arme ziel had al zolang met haar drietal opgesloten gezeten en nu zit ze, na een korte tijd van vrijheid in de tuin, alweer vast. Dus ma Tok ging aan het piekeren hoe ze een ren zou kunnen aansluiten op het Loo. De grote ren kon ze niet gebruiken, het gaas daarin is zo grof dat Maartje daar met gemak doorheen zou kunnen glippen en

Katie2 met haar grote snavel

dan zou ze net zo goed los in de tuin kunnen scharrelen. Maar daar is ze echt nog te klein voor, stel je voor dat Katie haar tegenkomt en 
haar op haar nummer wil zetten. Die heeft een grote snavel, daarmee zou ze Maartje kunnen verwonden. Nee, ma Tok nam het groene rennetje, dat ze in het voorjaar heeft geverfd en ze ging ook aan de gang met de voorkant van het Loo. Het gaas daarin heeft ook te grote gaten, dus daar moest iets aan gebeuren. Ma Tok dook in de grote schuur en kwam eruit tevoorschijn met een rolletje fijn gaas, waar ze een stukje afknipte. Dat ging ze met ijzerdraadjes vastmaken aan het grove gaas, zodat de kleine er niet meer doorheen zou kunnen.

Maartje in de ren

Het was een heel werk en er klonk nu en dan een onparlementair woord, maar na een tijdje was het klaar en werd de toegang tot de ren geopend. 

Nu nog wachten tot Pippa of Maartje naar beneden zou gaan. Voor het geval Maartje te snel van de trap zou rennen en zou vallen had ma Tok een laag bodembedekking op de stenen gelegd, zodat ze niet hard terecht zou komen. Maar de kleine liep keurig over de trap naar beneden en piepte opgewonden naar mama Pippa dat het hier veel groter was dan boven. Eten en drinken stonden er ook, zodat de twee Loo-

Maartje in Pippa's dons

bewoners niet steeds naar boven zouden moeten als ze honger of dorstzouden krijgen. Wat de kleine Maartje doet als ze het koud krijgt of gewoon even lekker veilig wil zitten? 

Kijkt u maar naar de foto hiernaast. Schattig hé? 

Soms is ze dus toch wel lief, vooral als ze mama Pippa nodig heeft.

Ik ben benieuwd hoelang het duurt voordat Maartje deze ren ook weer te klein vindt, want dat ze veeleisend is hebben we al gemerkt hier in de Tok-tuin. 

Het is maar goed dat Pippa streng kan zijn als dat nodig is. Ik ben ervan overtuigd dat zij het kleintje zal opvoeden tot een nette kip, maar dat gaat nog wel even duren, Maartje's leeftijd is geschat op twee of drie weken toen ze haar intrede deed hier in de tuin, ze is nu dus een week of vier of vijf.

Opgesloten in een koninklijke omgeving

Pippa:

Ziet u mij hier zitten in dit hokje?

Vindt u dit net zo vreemd als ik het vind?

Ik was toch klaar met broeden en bijna met opvoeden van mijn drietal?

de foto,die mevrouw Wies stuurde naar ma Tok

Tja, dat was ik ook, maar ma Tok heeft mij weer een nieuwe taak gegeven en omdat ze het zo vriendelijk vroeg kon ik niet weigeren. 

Wat dat betreft lijken wij wel wat op elkaar, ma Tok en ik. 

Waarom ik weer apart zit wilt u weten? 

Wel, dat is een heel verhaal. 

Ma Tok heeft een vriendin, mevrouw Wies, die bij de dierenambulance werkt als vrijwilliger. Het vogelasiel hoort daar ook bij. En nu stuurde deze mevrouw Wies ma Tok een berichtje via haar telefoon dat er een kuiken was gevonden, helemaal alleen en nog best klein.

Hannah als pleegmama

Met een foto erbij. 

En ja, toen kon ma Tok natuurlijk geen "nee" zeggen en ging ze het beestje ophalen. 

Het was een schattig kleintje, dat het liefst op schoot wilde zitten, zodra ze in een hokje werd gezet begon ze vreselijk hard te gillen. 

Omdat Hannah in het Tok-huis op het plateau op een ei zat en boos werd toen ma Tok haar optilde dacht ma Tok dat ze broeds was. Ze zette haar met de kleine in een helemaal nieuw kuikenhokje, dat mooi was ingericht met alles wat een kuiken en een kloek nodig hebben. 

Hannah bleef rustig zitten en de kleine ging eten en toen weer lawaai maken. Ma Tok dacht dat het wel even zou duren voordat Hannah begreep wat er van haar werd verwacht, ze heeft tenslotte nog nooit kuikens gehad en ze liet de 

het kuiken voor het raam van het hok

twee samen in het hokje zitten om aan elkaar te wennen. 

Na een uurtje ging ze kijken hoe het ervoor stond, de toestand was nog hetzelfde al was de kleine wat rustiger, maar zodra ze ma Tok in het oog kreeg,  begon het gekrijs opnieuw. 

Toen het donker begon te worden keek ma Tok weer in het hok en ze begon te lachen. Hannah had een ei gelegd en stond enigszins verontwaardigd te kijken dat ze nu niet naar buiten kon om dat te verkondigen. Ma Tok haalde haar uit het hokje en zetten haar bij ons op de stok. 

Ze keek naar mij en naar mijn drie kuikens. Ze zei: "Pippa, je kinderen zijn nu wel groot genoeg om voor

Pippa is weer de klos

zichzelf op te komen, vind je ook niet?" 

Ik weet niet of ik dat inderdaad vond, maar ma Tok pakte mij van de stok en Linda en Lisa keken verschrikt, terwijl ik in Laurels oogjes iets van ondeugende blijdschap meende te bespeuren. 

Ma Tok nam mij mee naar dat mooie hok, dat meneer Kees zelf had gemaakt voor Trui en Trees en daar zette ze me in. Eerst zag ik even niets, omdat het nogal donker was, maar toen hoorde ik een heel hard gepiep en ik begreep dat ik was uitgekozen om op die schreeuwlelijk te passen. 

Ik moest nog even nadenken of ik dat wel leuk vond, maar ma Tok deed het hok dicht en ze vertrok uit de tuin. 

Ik zag dat kleine ding daar zo zitten schreeuwen en ik luisterde of ik kon begrijpen wat ze zei. 

"Mama, mama, mama," hoorde ik. 

En tja, toen snapte ik dat ze eigenlijk

Pippa ontfermt zich over het kleintje

gewoon bang was en alleen en dat trof me zo dat ik zachtjes kakelde: "Kom maar lekker in mijn dons, ik ben dan wel niet je echte mama, maar dan doen we net alsof, goed?" 

Ze keek me aan en schoot toen met een noodgang onder mij, lekker warm op het kuiken-plekje. 

Ze zat eerst even te draaien, maar dat duurde niet lang. Al snel hoorde ik haar heel zachtjes piepen "Mama, mama, mama" gevolgd door een diepe zucht.

We vielen samen in slaap en toen ma Tok heel laat nog even kwam kijken gaf ze mij een knipoog. 

En zo is het gekomen dat ik nu weer zit opgesloten. 

In een prachtig hok, dat in het groen staat, daarom heeft ma Tok het "het Loo" genoemd. 

Dat is ook een paleis heb ik gehoord, net zoals Soestdijk, dus we zitten hier wel op stand. 

Als Maartje, want zo heet het kuiken, nu maar geen kapsones krijgt...