Koud wit spul en het plannetje van ma Tok

Tsaar Nikolaas:

Wat een rare toestand is het deze week in de tuin. 

Alles is wit en héél koud. 

sneeuwduin in de Tok-tuin

Ik ben de eerste dag dat dat zo was even buiten geweest, samen met Lisa en Laura, maar we wisten alle drie niet hoe snel we weer naar binnen moesten rennen. 

Ma Tok lachte om ons, maar ze gaf ons groot gelijk toen ze even later met onze drinkemmer met vers water het Tok-huis in kwam. 

"Wat is het koud! Mijn vingers bevriezen gewoon!" zei ze. "Blijven jullie maar lekker binnen vandaag, ik ga jullie wormpjes ook in het huis strooien, dan hoeven jullie niet de kou in." 

Dat waren we toch al niet van plan, dus daarover waren wij het eens. De hele dag zaten we bij elkaar,

gezellig binnen in het Tok-huis

soms op de stok, soms op de grond of in de bodembedekking van het plateau. We smikkelden en kakelden en nu en dan liet ik een flinke kraai horen, gewoon omdat dat zo lekker gaat als je daar zin in hebt. 

De volgende dagen verliepen hetzelfde, dus er is niet veel over te vertellen, alleen dat ma Tok ons ook nog gierststengels gaf, omdat dat een beetje vet is en dat konden we nu wel gebruiken, zei ze. 

Om toch nog iets nieuws te vermelden vertel ik wat er vóór de sneeuwval gebeurd is. Toen zat Pavlova nog in het Loo en ma Tok had iets bedacht om haar snel bij ons te laten wennen. 

de tsaar bij Pavlova in het Loo

Eerst begreep ik niets van haar plannetje, ik was zelfs behoorlijk verontwaardigd. 

Want wat gebeurde er?

Ik werd 's avonds, toen ik rustig op de stok zat, door ma Tok pardoes opgepakt en naar buiten gedragen. "Nu ga ik uit mezelf naar binnen, is het weer niet goed," was het eerste wat ik dacht. Maar ze zette me niet in de struik, nee, ze nam me mee naar het Loo, waar ze mij op de stok zette naast Pavlova, dat kleine witte hennetje. Goed, dat was best gezellig en we vielen samen in slaap. Maar de volgende morgen was ik niet meer zo tevreden. Waarom niet? Ik zat in een hokje

Nikolaas is gewend vrij rond te lopen

opgesloten en dat ben ik niet gewend. Bij mevrouw Angelique had ik heerlijk de ruimte en hier in de tuin ook. Waarom moest ik nu plotseling gevangen zitten in een hokje met een klein rennetje? Pavlova kakelde dat ik niet zo moest zeuren, zij zat er toch ook? Maar zij is niet gewend om heerlijk door de hele tuin te kunnen banjeren en ik wel. 

Ik begon extra vroeg te kraaien om ma Tok te roepen en haar te verplichten mij vrij te laten. 

Pavlova (rechts) naast Nikolaas in het Tok-huis

Maar toen zij kwam gaf ze ons wormpjes en eten en vers water, maar uit het hokje mochten we niet. Ik heb voor straf de hele dag gekraaid, nu krijgt ma Tok vast een boos bericht van de buurvrouw en dat zou ik dan nog kunnen begrijpen ook. Toen Pavlova en ik weer op stok waren gegaan in de avond kwam ma Tok bij ons kijken. Ze tilde mij op en zette me weer in het Tok-huis. Hèhè, dat werd tijd. Maar ze ging nog niet haar huis in, nee, ze zette Pavlova naast mij op

het Loo in de sneeuw

de stok. Zij hoort nu bij mij, dat begreep ik heel goed en de volgende morgen gingen we samen naar beneden om te eten en toen de deur open ging liepen we samen de Tok-tuin in. Pavlova bleef eerst dicht bij mij, maar even later durfde ze wat meer in haar eentje rond te lopen. 

Dat was best een slim idee geweest van ma Tok, dat moest ik toegeven en ik had bijna een beetje spijt van mijn vele en harde gekraai van de vorige dag. 

Bijna, hè? 

Ik hoop dat het de volgende week weer wat minder koud is en dat dat witte spul dan weer verdwijnt, want

sneeuw in Soestdijk's ren

het gaat toch vervelen, de hele dag binnen zitten. 

De deur staat wel op een kier, maar niemand is zo gek om met zijn of haar warme voeten in die koude sneeuw te gaan staan. 

Wat zegt u? 

Laarsjes aandoen? 

Dan kunnen we niet in de grond krabbelen en dan kunnen we net zo goed binnen blijven. 

En dan heb ik het nog niet eens over Katie2 en Trui, die zitten met hun tweeën de hele dag in het nachthok van Soestdijk, dat is helemaal saai.

Nee, die troep moet gewoon weer weg en het moet maar snel lente worden.